The scariest monsters are the ones that lurk inside our soul

Een oorverdovende krijs was het gene wat haar binnenkomst in starclan had duidelijk gemaakt. Snel stopte hij toen ze merkte dat ze geen pijn had. Haar lippen krulde omhoog, haar ogen schoten over de plek. Ze verwachtte ieder moment een opmerking van Justicethought. Na een tijdje te hebben gezeten en afwachtende. Het had gewerkt ze was verlost, een glimlach tekende haar gezicht, een werkelijk gemeende glimlach. De rust van de starclan overspoelde haar.
Ze verzette haar poten waarvan ze even verbaast was dat ze niet gebroken waren. Dus zo zag Starclan er uit, ze glimlachte nog steeds terwijl ze verder op pad ging om rond te neuzen op deze plek. Voor het eerst sinds het moment dat ze op deze wereld was voelde ze zich gelukkig, niemand zou haar daar missen maar nu kon ze slapen. Geen stemmen geen pijnlijke woorden meer elk moment van de dag in haar kop. Ze legde zich neer op een heerlijk groen grasveld en rolde er in terwijl ze haar ogen gesloten hield.

- eerste post Brightspots