Memories, a brother and salt

Sunsets have forsaken all and must open their eyes
Nightmares come when shadows grow
And ice glows, heartbeats slow

Fear not this night, you will not go astray
Though shadow falls, still the stars will find their way
Awaken from a quiet sleep
Hear the whispering of the wind
Awaken as the silence grows
In a solitude of the night
Darkness spreads through all the land
And your weary eyes open silently

Met een diepe zucht keek ze uit over het water. Het was maar een klein slootje, het dankte zijn bestaan enkel aan de heftige regenbuien van de laatste dagen. Ze kon wel voor eeuwig hier blijven zitten, verdrinkend in al haar herinneringen en gedachtes. Er ging een vogeltje vlakbij haar zitten, en ze keek er eventjes naar. Ze zou het laten leven, ze had toch geen honger en het vogeltje probeerde tenslotte zelf ook maar te overleven. Iedereen verdiende een kans in het leven, zelfs een klein stom vogeltje dat alleen maar wormen at. Getver, van die slijmerige wriemelende roze dingen, ze moest er bijna van overgeven. Het zwart witte poesje krulde haar staart om haar pootjes. Doordat ze diep in gedachten verzonken was, had ze niet door dat er nog iemand aan kwam lopen.

+ Brotha Inner

Met een zucht verliet de nachtzwart kater het kamp. De kou van leaf-bare had vrijwel elk prooi weer hun hollen in gedreigd. Ze moesten nog meer jagen en zeker met die zieke katten in de clan mochten ze ook voor hun prooi binnen halen. een zucht gleed over zijn lippen. Elk stukje prooi dat hij kon vinden moest hij vangen. Maar nu eerst werd hij afgeleid door een andere geur, zijn zusje. De sibling op wie hij als kitten toch wel het meest gepast had. Hij grijnste kort, hij had haar al een tijdje niet gesproken, na de dood van hun moeder was hij haar een beetje uit het oog verloren. Rustig liep hij naar haar toe en keek op naar het vogeltje dat in de buurt van de poes zat. Hij spande zijn grote lichaam aan en dook neer om zich klaar te maken. Hij sloop iets dichterbij en zette zich af. hij landde met zijn voorpoten op het beestje en greep snel het nekje vast om die door te bijten. Het was een klein vogeltje maar beter dan niets. hij liet het vallen en keek op naar het zwart witte poesje. 'Hey there little sis' grijnsde hij.

Ze schrok zich helemaal dood toen een zwarte schim ineens vlakbij het vogeltje besprong. Voordat het beestje ook maar had kunnen piepen was het dood. Locked trok haar neusje op, nou dat was eerlijk zeker, een grote zwarte kater tegen een vogel. Maar ze snorde toch zachtjes, want het was toevallig wél haar grote broer Inner. "Hey there little sis." zei de kater met een grijns. Ze slaakte een zucht, en keek hem wat verbaasd aan. Ze had hem zeker niet hier zomaar verwacht. "Dag broer." snorde ze, en keek hem met een schuin kopje aan. Het vogeltje lag er uiterst levenloos bij, zoals verwacht. "Ik schrok me dood man." voegde ze daar aan toe, maar ze bedoelde het niet boos. Ze was allang blij dat ze hem weer eens zag.

De kater kon een snor niet onderdrukken toen hij zijn zusje aankeek en zag hoe erg ze schrok. Hij hield enorm van haar maar hij was nogsteeds haar broer, en die vonden het nou eenmaal leuk om af en toe hun kleine zusjes te laten schrikken. Hij likte haar wang kort en plantte zijn kont op de grond waarna hij zijn donzige staart om zijn poten sloeg. 'I can believe that' snorde hij met een voldane grijns. 'How are you?' vroeg hij deze keer iets voorzichtiger. Hij wist niet of ze hem wel wou zien nadat hij haar die tijd ontlopen had en ze elkaar eigenlijk niet gesproken hadden. Hij wilde nog wel weten hoe het met haar ging, zeker nu. Misschien voelde ze zich wel niet goed, kreeg ze greencough, maar dat dacht hij niet ze zag er gezond uit.

Ze glimlachte even toen hij haar wang even likte en vervolgens bij haar neerplofte. "I can believe that." zei de kater snorrend, met een grijns die ze niet kon uitstaan. Tja, broers. "How are you?" vroeg hij vervolgens. Locked keek weer terug naar het water. Ja, hoe het ging? Ze was nog altijd niet helemaal over de dood van haar moeder heen, maar ze wilde niet dat dit zo'n zwaar gesprek zou worden. "Wel goed, geloof ik." spinde de zwart witte poes knikkend. "Ik heb je gemist, joh." gaf ze zachtjes toe, en drukte haar kopje in zijn zachte zwarte vacht. Hij deed haar altijd aan haar tante denken, al wist ze niet precies waarom. Natuurlijk ook door de vacht, maar niet alleen dat. "En gaat het met jou?" ze hoopte maar dat het goed ging.

Na zijn vraag richtte de poes haar groene ogen op het water voor haar, wat was er mis. Ging het niet goed met haar. Ze rook gezond, zag er gezond uit. Kort knikte hij toen ze zei dat het wel goed ging. Misschien moest hij haar gewoon wat meer tijd geven zodat ze hem weer dingen ging vertellen. Hij kon ook niet verwachten dat dat zomaar weer ging gebeuren. Hij keek toe hoe ze haar kop in zijn dikke vacht duwde en snorde zacht terwijl hij zeg kop op de van haar legde en even zo bleef zitten. 'I missed you too' antwoordde hij zacht met een warme broederlijke toon. 'I'm sorry I didnt look for you earlier' verzuchtte hij en hield haar tegen zich aan. 'I'm okay just worried about the clan but that's normal in these kind of times'