A monster, a monster, and it keeps getting stronger

De kleine, zwarte kater trippelde met een glimlach op zijn gezicht door het territorium. Hij was een haas op het spoor en dat was goed nieuws, doordat het bladkaal was was er maar weinig prooi. De ShadowClan die een klein deel van hun gebied had afgepakt hielp niet echt. Maar nu hij een prooi gevonden had moest hij deze ook te pakken krijgen. De geur leidde richting het tweebenen gebied maar dat deerde hem niet. Als het over de grens ging, zou hij niet gaan, want de WindClan had meer aan een goeie warrior dan een prooi. Echter leek de haas opeens een andere richting te kiezen en rustig trippelde hij erachter aan. De geur was vers dus hij kwam in de buurt. Een gerommel kwam in Raven zijn oren en langzaam begon de geur van haas te veranderen naar een vieze stinkgeur. Hij wist wel waarvan het kwam; het Thunderpath. Toch trippelde hij verder. Het was waarschijnlijk zo dat de haas niet dom genoeg was om het Thunderpath over te gaan en dat hij hem gewoon nog kon vangen. De geur van de monsters overwelmde hem en zachtjes hoestte hij. Er reden er veel vandaag. Meer op zijn hoedde nu liep hij verder. De geur van de haas begon steeds sterker te worden. Daar! Raven zag hem zitten. Hij knabbelde op iets, wat kon hij niet precies waarmaken. Langzaam sloop hij dichterbij. Een harde windvlaag zorgde ervoor dat zijn geur bekendgemaakt werd aan de haas en deze keek dan ook geschrokken op. Deze sprong weg, het Thunderpath op. Automatisch schoot Raven hem achterna. Toen zijn pootjes de verharde weg raakte wist hij dat hij een fout gemaakt had. Een domme fout. Hij zag de haas die overreden werd. Vervolgens zag hij met grote snelheid een monster zijn kant op komen. Dit was niet goed. Hij werd geraakt. Hij werd naar achteren gegooid door de smak en belandde op zijn eigen territorium. Scherpe pijn, zwart, niets meer. Geen hartslag. Dood.

+ Open voor WindClan. Ravenbreeze is dood en heeft zich bij StarClan gevoegd.

De jonge kater wandelde door het territorium, op zoek naar prooi. Ondanks het feit dat zijn jachtkunsten nog niet zo heel uitgebreid waren, wilde hij toch wel zijn steentje bijdragen aan het onderhouden van de Clan. Hij was dan ook al vrij lang bezig zonder nog enig spoor van een prooi op te kunnen pikken en hij stond op het randje om het op te geven. Toen ving hij de geur op van zijn mentor, Ravenbreeze. Misschien dat de ravenzwarte kater hem wel wat tips zou kunnen geven, dan zou Quiet alsnog iets kunnen vangen vandaag! Hij deed zijn best om het geurspoor op te pikken en te volgen, en al snel kwam er nog een extra geur bij. Konijn? Haas? Iets in die trant, hij wist het niet zeker. Zijn ogen vielen op de struiken, daarachter lag het Thunderpath. Zijn moeder had hem zo nu en dan gewaarschuwd om niet te dichtbij te komen, het Thunderpath was gevaarlijk. De monsters die er met grote snelheid overheen raasden, zouden niet stoppen voor katten. In één klap zou je dood zijn. Maar als zijn mentor erbij was, zou het vast niet zo erg zijn, toch? Met een glimlachje op zijn gezicht trippelde Quiet op het pad af, waar hij net zag hoe Ravenbreeze het Thunderpath op schoot. Nu zou hij zijn mentor in actie kunnen zien! Quiet rende snel de bosjes in zodat hij zijn mentor beter kon zien. Zijn hart leek stil te staan toen de haas wegschoot, één van die monsters tegen Ravenbreeze aan ramde en door reed. Alles ging zo snel en tegelijkertijd leek de tijd stil te staan. De zwarte kater lag daar, zonder enige bewegingen, in een poel van zijn eigen bloed. Quiet checkte snel of er nog monsters aan kwamen, en toen het vrij was rende hij naar de kater, greep hem bij zijn nekvel en probeerde hem met al zijn kracht van de weg af te slepen. Toen hij aan de kant was gekomen, duwde hij de kater aan. "Ravenbreeze..?!" riep hij, maar de kater gaf geen kik. Dit kon niet waar zijn, dit moest een nachtmerrie zijn. Whitelion dood, zijn moeder aangevallen, Foxkit ontvoerd, Everstar gewond en nu zijn mentor? De rood-witte kater begon oncontroleerbaar te snikken. Wat moest hij nu? Hij moest de kater naar het kamp brengen, zodat er afscheid van hem genomen kon worden. Maar hij was maar alleen en Ravenbreeze was zoveel groter dan hij...

Quiet beet door zijn tranen heen en zette zijn tanden opnieuw in het nekvel van Ravenbreeze. Hij beet wat door: de kater zou het nu toch niet meer voelen en het hielp Quiet om zijn verdriet terug te dringen. Hij was nu bij het uiteinde van het kamp, het was nog een behoorlijke wandel tot hij eindelijk bij het kamp uit zou komen, maar het was een laatste eer die zijn mentor verdiende.

Yellowcloud rook bloed. Ze volgde de geur naar de kampuitgang. Tot haar grote schrik zag ze een met tranen bedekte Quietpaw die het lijk van Ravenbreeze meebracht. Nog een dooie!?! Snel rende ze naar de apprentice toe en hielp hem de zwarte kater het kamp in te trekken. Midden in het kamp liet ze het zware lijk los. Ze liep naar Quiet toe. 'Gaat het?' Vroeg ze met een bibberende stem. Een traan liep over haar wang bij het zien van de zwarte kater. Het was Quietpaw zijn mentor geweest. Zachtjes drukte ze haar kopje tegen de snikkende apprentice aan.

De wond deed pijn. Ze wist niet zo goed hoe het kwam, want hij was bijna genezen. Van Sparrowfeather mocht ze langzaam haar taken weer oppakken en daar had ze dankbaar gebruik van gemaakt. Ze had meteen een training met Oceanpaw ingepland en die was goed verlopen vond ze zelf. Toch deed de wond nu pijn en misschien was ze wel wat te hard van stapel gelopen en eigenlijk irriteerde het haar. Zo snel ze pijn had werd ze rusteloos en vinnig. Ze kon er simpelweg niet tegen. Ze was in het kamp gaan zitten en likte haar vacht schoon terwijl ze probeerde de wond te negeren, maar ja hoe negeerde je iets waar je eigenlijk veel te gefocust op was. Dat was gewoon onmogelijk. Dus stonden haar goudgele ogen chagrijnig terwijl ze steeds ruwer over haar vacht begon te strijken. Ze keek op toen ze geroezemoes bij de kampingang hoorde. Haar ogen werden groot toen ze haar zoontje zag die een zwart gedaante met hem meesleepte. Even kneep ze haar ogen samen om te kunnen zien wie het was, Ravenbreeze. Er liep een koude rilling over haar rug terwijl ze opstond. De mentor van Quietpaw, dat kon niet… Was het haar schuld dat er opeens katers dood gingen, omdat zij zo’n hekel aan ze had. Vast niet, daar ging StarClan toch niet naar luisteren. Toch bekroop een naar gevoel haar. Nee, ze wenste niemand dood. Zeker niet de mentor van haar bloedeigen zoon. “Quietpaw.” Stamelde ze. Ze liep eerst naar Ravenbreeze toe om haar kop respectvol te laten zaken. “Dat StarClan je pad mag verlichten Ravenbreeze.” Fluisterde ze. Toen kwam ze overeind en duwde Quietpaw tegen haar aan. “Ach lieverd toch.” Haar stem leek zowaar wat onvast.

Zijn botten deden pijn van de kou die Leafbare op hem forceerde: de sneeuw deed zijn poten flink afkoelen en de ijzige wind zorgde ervoor dat zijn vacht zich niet meer tegen de kou kon verzetten. Daarbij begonnen zijn spieren te branden van alle inspanning. Hij had geen idee meer hoe ver hij was gekomen, hoe ver hij nog moest en hij was overladen met sneeuw. Misschien dat hij het op moest geven, zijn leven was meer waard dan het dode lichaam van Ravenbreeze. Maar het was zijn mentor geweest. Hij moest de zwarte kater een laatste dienst bewijzen door zijn lichaam naar het kamp te brengen. Zo kon iedereen afscheid van hem nemen. Na wat een oneindigheid leek, kwam iemand naar hem toe. Hij kon niet opkijken: zijn nek was helemaal stijf van het meesleuren van Ravenbreeze. Toch herkende hij de geur van de kattin: Yellowcloud. Ineens voelde Ravenbreeze een stuk minder zwaar aan en het ging een stuk sneller om hem mee te nemen. Uiteindelijk wist hij de kater in het kamp te krijgen, waar hij het nekvel losliet. Yellow vroeg of het ging, maar Quiet wist even geen antwoord uit zijn mond te krijgen. Ging het wel? Het duurde niet lang voordat zijn moeder bij hem kwam zitten en hem tegen zich aandrukte. "Het ging zo snel..." mompelde de kater, terwijl hij nog precies voor zich zag hoe het monster Ravenbreeze had geraakt. Vervolgens had de kater geen kik meer gegeven. Op slag dood.

Verward was hij toen hij een vlaag van verdriet voelde, hij wilde een patrouille in zijn eentje gaan lopen, hij wist niet bepaald waarom want sterk was hij niet. De geur van zijn broertje drong sterk zijn neus binnen en de geur van dood... Zal het? Nee! Snel rende hij erop af en voelde een gigantische opgeluchtheid toen hij Quiet zag bewegen, ook al was hij aan het huilen. Met snelle passen stapte hij erop af en keek met grote ogen toe naar Ravenbreeze, de mentor van Quietpaw. Heen en weer keek hij naar wie zich om zich heen bevond, zijn moeder was er ook bij. "May Starclan light your path." Zei hij zacht ook al had hij de kater niet gekend. "Quietpaw." Vervolgde hij bezorgd.

Ze legde even haar kop op die van haar zoontje. “Monsters zijn verraderlijke wezens.” Mompelde ze zachtjes. Ze vond het heel erg dat Quietpaw het had moeten zien. Ze wist hoe het was om iemand waarom je gaf te verliezen vlak voor je ogen terwijl je er niets aan kon doen. “Ravenbreeze is vast trots op je. Je hebt het goed gedaan.” Een waterig glimlachje vormde zich om haar lippen toen ze haar kop weer ophief en naar de dode warrior keek. Toen gleed haar blik naar haar andere zoontje die ook bij hun kwam. Ze knikte Puddlepaw warm toe voordat ze zich weer naar Quietpaw wende. “Hij kijkt nu op ons neer vanuit StarClan.” Fluisterde ze en gaf een lik over Quiet zijn kopje, voordat ze opstond.

Hij voelde de kop van zijn moeder op de zijne rusten. Quiet staarde gewoon in stilte naar de grote, zwarte kater die daar lag. Zo bewegingsloos. Hij wist nog goed hoe hij met Ravenbreeze het kamp uit was gegaan, hoe ze samen hadden gejaagd en hij zijn eerste training van hem had gekregen. En nu lag hij daar, in één klap was het allemaal voorbij geweest en was hij naar Starclan gestuurd. Alles leek ineens zo vluchtig, zo breekbaar. Al snel voegde ook Puddlepaw zich bij hem, sprak zijn naam bezorgd en medelevend uit. Ergens waardeerde hij het wel: zijn familie was in no-time aan zijn zijde geweest om hem te steunen bij de dood van zijn mentor. Niet iedere kat had dat privilege. Hij luisterde naar de woorden van zijn moeder en het enige dat hij zich nu kon bedenken was dat hij nooit meer in de buurt van die monsters zou wagen. "Mam, hij was nog veel te jong," opperde Quiet. Kon je zo jong wel naar Starclan gaan?

Ze knikte met een ernstige frons in haar voorhoofd. “Niemand weet wanneer StarClan hen naar zich toeroept en wat de reden daarvan is, dat weet je pas als je daar bent.” Even gleed haar blik naar de lucht en flitste het beeld van haar boertje over haar netvlies. Ze slikte en wende zich snel weer naar haar zoontjes en Yellowcloud. “Kom de rest van de clan moet het ook weten.” Een luide miauw verliet haar bek. “Ravenbreeze heeft zich bij StarClan gevoegd. Een monster heeft hem van zijn leven beroofd. Quietpaw heeft hem hier gebracht.” Zei ze terwijl haar blik naar Everstar zocht. Toen deed ze wat stappen opzij zodat andere katten ook afscheid konden nemen van Ravenbreeze.

Everstar was in het kamp toen het lichaam het kamp binnen werd gedragen. Ontsteld kwam ze naar voren. Weer een dode. "Ravenbreeze...", zei ze zacht. Hij was een goede warrior. Niet de dapperste, maar een goede kat. Vriendelijk. Ze keek naar Quietpaw, zijn apprentice. De jonge kat zag er diep ongelukkig uit, maar zijn familieleden waren bij hem. Dat was vast nog enige troost voor hem. Brindleleaf verhoef haar stem om te vertellen wat er was gebeurd. Een monster. Everstar keek naar de zwarte kat. Voor hem zou er geen vergelding zijn, ze konden hem niet wreken. Tegen monsters kon je niet vechten. Het speet Everstar dat hij zo'n dood had gehad. Hij had dit nergens aan verdiend. "Moge StarClan je pad verlichten", zei ze tegen Ravenbreeze, waarna ze wat afstand nam. Zo goed had ze hem niet gekend en zijn familie en vrienden hadden meer recht op een plaatsje aan zijn zijde. Ze liep naar Quietpaw. Hij maakte een hoop mee in zo'n korte tijd en veel goede dingen waren het niet. "Hij is in StarClan. Zul je vannacht wake voor hem houden?" Zelf zou ze in ieder geval ook wakker blijven, zoals ze voor elke overledene van WindClan deed. Verder zouden waarschijnlijk vooral familieleden en vrienden wake houden.

Het midden van het kamp vulde zich met allerlei katten die Ravenbreeze voor de laatste keer zouden begroeten. Ze tikten hem aan met hun neuzen en spraken zachtjes verwensingen naar hem, hopend dat hij goed terecht zou komen. Wat Quiet niet los kon laten, was hoe jong de Warrior nog maar was geweest. Het gevoel van verdriet dat hij eerst had gehad, maakte plaats voor angst. Wat als zoiets zou gebeuren bij zijn moeder, bij zijn broertje of zusje? Hij was nog lang niet klaar om hen vaarwel te zeggen. Hij kon zich niet voorstellen hoe erg het moest zijn om zijn moeder te zien liggen waar Ravenbreeze nu lag. Zijn mentor verliezen had al zoveel pijn gedaan. Quiet keek in stilte naar zijn voeten toen zijn moeder de rest van de Clan liet weten wat er was gebeurd, iedereen moest het weten. De zwarte kater was een goed Warrior geweest en verdiende het respect van de Clan. Vervolgens keek de jonge kater met grote ogen naar de rood-witte poes die op hem afkwam. Everstar. Ze vroeg of hij wake wilde houden voor zijn mentor, en Quiet knikte standvastig. Hij wierp weer een blik op het lichaam. "Ja, natuurlijk," sprak hij zachtjes. Ravenbreeze verdiende het.

Uiteindelijk viel de nacht, een nacht die behoorlijk lang zou worden voor Quietpaw. De eerste keer dat hij zou waken. Hij had het liever niet gedaan, maar hij moest wel. De sterren stonden hoog aan de hemel, alsof ze op Ravenbreeze neerkeken. Misschien was er zelfs al wel een ster aan Silverpelt verschenen. Met een klein glimlachje rond zijn lippen keek hij naar boven. Morgenochtend zou het moment zijn dat de Elders het lichaam zouden gaan begraven. Dit zou de laatste keer zijn dat hij zijn mentor zag. De gedachte pijnigde hem, zijn eerste mentor. Het was zo'n vriendelijke kater geweest en Quiet kende hem ook al relatief lang. Die nacht ging Quiet af en toe naar het lichaam van de kater toe, er bleven maar dingen in hem opkomen die hij nog tegen Ravenbreeze wilde zeggen, als de kater het al zou horen. Toch deed het hem goed dat Everstar erbij was, de poes had een kalmerend aura over zich heen liggen en die nacht was het voor hem zeker dat hij geen andere Clanleider gewild had. De rest van de nacht waren zijn ogen gefocust op Silverpelt, wachtend tot de morgen aanbrak.

- Topic gesloten.