Like a long scream

Door het hoge gras zocht Swanpaw naar prooi. Leafbare was aangebroken en dat was absoluut niet zijn favoriete tijd van het jaar. Het was altijd koud, er waren veel zieken en weinig prooi. Zijn buik was al mager van voor het koude seizoen, en het zou zeker niet verbeteren. Het zou verergeren. Met een luide zucht plofte hij neer in het gras. Net op dat moment verscheen er een konijn, dat snel wegspurtte door de luide 'plof'. Dat was al de derde prooi die hij had verjaagd met zijn lawaaierigheid. Het was vreselijk om in Windclan te wonen met zijn figuur. Snel lopen kon hij niet, hij was niet behendig en al zeker niet stil genoeg om een prooi te besluipen. En dat allemaal door zijn zware, brede figuur. Met een grom stond hij op en liep verder. Na een tijdje hoorde hij weer geritsel. Zo stil als hij kon sloop hij eropaf. Met een mooie sprong sprong hij op de prooi. Het was groter dan gedacht. Het voelde als een kat. Swan liet zich er zo snel mogelijk af vallen. "Sorry!" riep hij luid uit. "Sorry! Sorry! Sorry!" Hij schaamde zich tot op het bot. Welke idioot keek nou niet eens of zijn prooi wel degelijk prooi was? Het kwam allemaal door dat verdomd hoge gras.

-Timberwolf only

De kater maakte zijn weg door het hoge gras, Timber ging er weer eens op uit om te jagen het leek redelijk weer om te jagen dus ging hij er maar weer voor, de kater dook in een toen hij geritsel hoorde het duurde niet lang voordat er een grijze beestje in zijn gezichtsbeeld kwam, Het muisje had zijn aanwezigheid totaal niet in de gaten de grote kater grijzde en sluipte wat dichter bij, Hij zal deze muis doden al was dat het laaste wat hij deed het was gewoon persoonlijk geworden, Met een grote sprong de kater op het beestje af en probeerde het in zijn nekvel te bijten maar het beestje leek hem voor te zijn en renden snel weg, De grote kater viel met een plof op de grond lekker goed bezig timber de kater gromde maar bleef zuchte, hij kreep ze wel te pakken voreg of laat, Opeens voelde hij een kat op hem springen uit instinken schoten zijn nagels uit zijn hulzen en gooide de kat van zijn rug af toen Timber zich omdraaide zag een apprentice voor zich staan Windclan dat wel "Sorry!" riep hij luid uit. "Sorry! Sorry! Sorry!" Timber gromde en snoof afkeurend 'Wat is hier de bedoeling van jongster?' gromde hij luid ' Ik ben niet een van je speel maatjes' siste hij vervolgens hij keek de kater en streng aan 'Ik ben hier niet van degiendt jongen'

De moes zakte hem in de schoenen, beter gezegd poten, toen bleek dat de kater niet bepaald vriendelijk was. "Wat is hier de bedoeling van jongster? Ik ben niet een van je speel maatjes" Swan schudde hevig het hoofd. O wat schaamde hij zich! "N-nee," piepte hij. "Ik kon u niet zo goed zien door dat hoge gras!" Het liefst wou hij door de grond zakken en verdrinken in de aarde, helaas was dat niet mogelijk. "Ik ben hier niet van degiendt jongen." Hij keek beschaamd naar de grond en wreef met zijn pootkussens over het zand. "Het spijt me zo." Waarom was zijn leven toch altijd vol van die gênante momenten? Kon hij nooit eens rustig iets doen zonder iemand per ongeluk aan te vallen of tegen iemand op te botsen? Hij keek nog eens naar de kater vanuit zijn ooghoeken. Die had bepaald geen goede dag, of hij was gewoon altijd zo slechtgezind. Hij hoopte dat zijn nagels niet te diep in zijn vel waren gezonken, straks werd hij nog de clan uitgegooid omdat hij zijn clangenoot had verwond! Oh Starclan, bad hij, Starclan alsjeblieft! Het was een ongeluk!