Catch a man a fish and you catch his heart

Severs lange, bruine vacht was aan de onderkant extra bruin geworden door de vieze modder die hieraan gekleefd zat. Ze had twee vissen in haar bek; je kon gelijk zien waarom ze zo vies was. Ze had vlakbij de rivier gevist en tja, aarde met het vieze natte weer van leaf-fall maakte modder. Om maar te zwijgen van het water van de snel stromende rivier wat de grond nog is extra nat maakte.
Echter maakte het haar op het moment niet zo uit. Ze liet de twee vissen op de prooistapel vallen en ze keek is om zich heen, op zoek naar een goeie plek waar ze zich kon installeren voor een leuk gesprek en waar ze onbeschaamd haar buik schoon kon maken. Haar blik viel op Creamyfrost, de schat van de Clan als ze het goed had. Het neefje van de leider. Top!
Met een glimlach op haar gezicht en een vis tussen haar tanden liep ze naar hem toe en ze knikte hem vriendelijk toe toen ze naast hem ging zitten. "Hee," begroette ze hem en knipoogde. "Is 't goed als ik naast je ga zitten?" vroeg ze waarna ze hem vragend aankeek. Eerst netjes vragen, natuurlijk.

- 1e post Creamyfrost c:

Hij was de medicine cat’s den uitgeglipt. Soms moest hij gewoon even wat frisse lucht en hij wist niet zeker of Honeyscent het wel goed vond als hij naar buiten ging, eigenlijk durfde hij het niet te vragen. Hij voelde zich schuldig voor alles, het voelde alsof hij had gefaald. Hij ademde diep in en keek om hem heen. Hij schaamde zich rot, want het was zijn eigen schuld. Hij had het er zelf naar gemaakt en nou moest hij de gevolgen daarvan ondervinden. Hij moest langzaam weer beginnen met eten, maar dat was lastig als je steeds het gevoel had dat je moest kokhalzen. Hij keek op toen Severlight naar hem toe kwam een waterig glimlachje vormde zich om zijn lippen. Hij zag er belabberd uit en dat wist hij zelf inmiddels ook. Hij knikte meteen toen ze vroeg of het goed was dat ze naast hem kwam zitten. “Natuurlijk.” Zei hij vriendelijk. Zijn stem klonk nog steeds wat krakerig maar niet meer zo extreem als eerst. “Als je naast een scharminkel gezien wilt worden natuurlijk.” Het was als grapje bedoeld, maar er klonk toch een serieuze klank door zijn woorden.

De kater zag er wat belabberd uit, maar daar trok Sever zich niets van aan. Als Creamyfrost zich ziek voelde, dan zou hij haar aanbod kunnen afwijzen. En wie weet vond hij het wel leuk om gezelschap te hebben, ze had hem altijd wel als een sociale kat gezien dus ze zou niet weten waarom niet. “Natuurlijk.” miauwde de kater op een vriendelijke toon en met een knikje nam ze plaats naast hem. “Als je naast een scharminkel gezien wilt worden natuurlijk.” vragend trok ze haar wenkbrauw op waarna ze hem op een veelzeggende manier aankeek. "Een scharminkel? Jij? Pff." grinnikte ze op grappende toon, waarna ze hem met een grijnsje aankeek. "Ik denk.." begon ze toen zacht. "Dat driekwart van de RiverClan poezen een crush op jou heeft." maakte ze haar zin af.

Ja, hij vond zichzelf een scharminkel. Hij was broodmager en kon zichzelf niet eens meer warm houden. Hij had het zelfs zo bont gemaakt dat zowel zijn tante als Honeyscent zich schuldig voelde en dat vond hij verschrikkelijk. Het was zijn fout niet die van hen en hij begreep niet waarom ze dat niet zagen. Hij voelde nog steeds een ongelofelijke drang om op zoek te gaan naar papaverzaadjes al had hij daar niet meer de kracht voor. Hij keek Severlight verrast aan naarmate ze verder sprak. Toen trok er een frons in zijn voorhoofd en schudde hij zijn kop. “Nee, dat kan ik mij echt niet voorstellen.” Hij vond zichzelf een mislukkeling en hij vond dat hij het niet waard was een warrior genoemd te worden. “Iedereen kan zien dat ik alleen maar een last voor de clan ben.” Hij zuchtte even zacht en staarde voor hem uit.

Het was een beetje verdrietig om te zien hoe verrast de warrior naast haar was om haar woorden. Had hij dan niets meer van zijn zelfvertrouwen over? “Nee, dat kan ik mij echt niet voorstellen.” miauwde hij tegen haar en ze glimlachte naar hem. Ze vond het echt sneu voor hem, dat hij d'r zo onder leed. “Iedereen kan zien dat ik alleen maar een last voor de clan ben.” nu fronste Severlight. "Nee joh," miauwde ze zachtjes en keek hem met een bemoedigende blik aan. "Hier, misschien dat je je wat beter voelt na wat te eten?" ze schoof de vis die ze had meegebracht naar hem toe. "Je moet jezelf d'r gewoon overheen zetten, Creamyfrost."

Toen ze hem wat te eten aanbood keek hij wat moeilijk weg. Hij wilde niet weigeren want dat vond hij onbeleefd, maar als hij hier begon te kokhalzen was ook niet heel fijn om te zien. Eten ging hem nog niet zo goed af, omdat zijn maag langzaam weer moest wennen aan eten in zijn lijf. “Sorry maar…” Hij klemde zijn kaken op elkaar terwijl hij zichzelf dwong niet in tranen uit te barsten. Zijn blik gleed weer naar Severlight met een verbeten trek om zijn lippen. “Dan zou ik mijzelf moeten vergeven Severlight.” Mauwde hij zacht bijna onhoorbaar terwijl zijn blik naar de vis gleed. Nee, hij wist wat er ging gebeuren als hij daar een hap van probeerde te nemen. Hij was gek op vis en het was naar dat zijn lijf zich er zo tegen gekeerd had, maar ja als je het zo bekeek was dat inderdaad zijn eigen domme schuld.

Hij vond 't geen prettig idee om te eten blijkbaar, en Sever haalde haar schouders op. Als hij niet wilde dan moest hij het zelf weten; ze ging hem niet dwingen om iets op te eten. “Sorry maar…” miauwde hij, en ze keek naar Creamy. “Dan zou ik mijzelf moeten vergeven Severlight.” ging hij verder en zachtjes glimlachte ze. "Ach jongen, 't komt wel goed." miauwde ze zachtjes grinnikend. "Nee, serieus, ik wed dat als je steeds beter weer gaat eten en goeie nachtrusten haalt dat je dan weer zo jezelf wordt hoor!" zei ze opgetogen en likte toen over haar modderige poot heen. Een geweldig idee kwam in haar op; ze zou hem een vergelijking geven waar hij lekker over kon nadenken. Breinvoer. "Kijk, zie je mijn poot?" begon ze met een twinkeling in haar ogen. Ze hield hem omhoog voor de neus van de kater. "Hij is helemaal vies. En mijn buik ook. Van de modder, na de jacht," vervolgde ze toen. Eerst moest ze de feiten opbouwen. "Ik zou nu heel chagrijnig en verdrietig kunnen doen, want het lijkt alsof heel mijn vacht verpest is." een korte pauze, waarbij ze de oudere warrior met opgerezen wenkbrauw aankeek. "Maar ik kan mezelf ook gaan schoonmaken, opknappen, en dan is m'n vacht weer helemaal terug naar hoe die eerst was in plaats van niets doen en het maar aankijken." ooh wat had ze soms toch van d'r wijze momenten. "Dat moet jij ook doen! In plaats van het maar aankijken, er wat aan doen. En je hoeft het zelfs niet alleen te doen. Er staan genoeg katten voor je klaar die je willen helpen." een glimlach stond op haar gelaat. "En kijk, er is zelfs - indirect - wat moois terecht gekomen van de viezigheid van mijn vacht. Want ik heb twee vissen terug naar het kamp gebracht, waar nu lekker van gegeten kan worden." Severlight was best trots op deze mooie vergelijking die ze zo eventjes bedacht had. Hopelijk zou 't ook nog werken.

Waar wilde ze heen? Hij onderbrak haar niet maar luisterde naar de woordenstroom. Pas toen ze klaar was met praten deed hij zijn bek even open en dicht. Ja, wat moest hij daar nu voor zinnigs op zeggen. Het was duidelijk dat ze erover na had gedacht en hij waardeerde het dat ze hem probeerde te helpen, maar bij hem lag het toch wel wat anders dacht hij. Bij hem was er niets moois uitgekomen. Hij had alleen iedereen maar bezorgd en verdrietig gemaakt en hij zag niet zo goed wat zijn verslaving voor mooist teweeg had gebracht. Hij probeerde naar woorden te zoeken terwijl hij even zijn blik afwende. Hij keek naar een paar kittens die in het kamp aan het spelen waren, kleintjes die nog zo heerlijk naïef konden zijn. Soms wilde hij dat hij dat ook weer kon zijn, maar hij was veel te vroeg uit die veilige bel geropt. Hij was te lief en te zacht, waardoor die labiele kant van hem de kop op gestoken was zo snel hij gewond was geraakt door de dassen. “Soms denk ik kop op Creamyfrost en druk die gedachten over papaverzaadjes weg, maar op andere momenten wanneer ik rillend wakker wordt kan ik dat niet meer denken. Dan beklemd die angst me en moet ik mij echt inhouden om niet van Honeyscent te stelen.” Hij zuchtte en keek Severlight aan. “Wanneer ik moeite heb om wakker te worden uit een nachtmerrie. Wanneer ik bijna over mijn nek ga terwijl ik probeer te eten of wanneer ik van de kou stijve spieren krijg dan heb ik zin om mijn tanden in mijn eigen huid te zetten. Door te vissen doe jij iets voor de Clan. Ik ben een nutteloos geval die niet eens voor zichzelf kan zorgen.” Dat moest zij toch ook wel zien? Hij vond het heel lief van haar, maar hij wilde het niet accepteren. Hij kon het niet accepteren.

De kater was op zoek naar zijn woorden maar kon ze niet vinden, althans, die indruk kreeg ze. Een sympathieke blik lag in haar ogen; het moest vervelend voor hem zijn om zo aangetast te worden door een paar plantjes. Maar ze wist zeker dat hij erover heen kon komen! Met een kalme uitdrukking begon ze haar poot te wassen, maar ze hield haar blik op hem gericht toen hij begon te praten. Toen hij klaar was met zijn woordenstroom was Sever haar poot ongeveer schoon. Een glimlach kwam op haar gezicht. "Het probleem is, Creamyfrost," begon ze. "Dat jij de vergelijking nu verkeerd bekijkt. Je gaat gelijk naar het punt van vissen terwijl ik het over een vieze vacht had." hierbij grinnikte ze zachtjes. "Snap je wat je doet? Jij weet de positieve dingen te vinden in een vieze vacht, dus kan je dan ook het positieve vinden in jou? Jij ziet jezelf als een nutteloos geval, maar ik zie een sterke warrior. Want op het moment heb je misschien een vieze vacht, maar je hebt al zoveel vissen het kamp binnen gebracht! Kijk naar wat je allemaal al gepresteerd heb, man! Je hebt zelfs al je eigen apprentice. Twee eigenlijk. Dat betekent dat je het vertrouwen hebt van de Clan. Waarom zouden ze op jou durven leunen als je nutteloos bent?" haar bruine kopje stond iets gekanteld naar rechts, waarbij ze hem vragend aankeek.

Hij keek haar aan alsof ze net verteld had dat olifanten konden vliegen. Eigenlijk kon hij er niets meer tegen in brengen, maar toch vond hij dat ze het verkeerd zag. Hij had zijn hele leven al ups en downs, het werd te veel van het goede. Het klopte niet, waarvan hij soms van streek raakte of waar hij soms naar verlangde. Misschien had zijn tante ooit vertrouwen in hem gehad, maar hij kon zich niet voorstellen dat dat nu nog zo was na het voorval met de papaverzaadjes. “Sinds…” Hij slikte en zijn gezicht betrok. “Sinds dat Lynxfang en ik aangevallen werden door die das is er iets veranderd. Tijdens de aanval met de dassen samen met de ShadowClan leek er iets te knappen. Opeens zag ik steeds weer die beelden voor mij en die komen nu steeds terug in mijn dromen. Het is niet meer zoals het was Severlight. Misschien werd ik ooit gezien als een sterke warrior, maar ik ben bang.” Hij perste zijn lippen op elkaar en richtte zijn blik op zijn voorpoten. “Ik ben gewoon bang.” Fluisterde hij er achteraan. Hij was bang dat hij er niet meer vanaf kwam en dat hij tijdens leafbare dood zou vriezen. Zijn vacht was te dun en hij had geen vet meer op zijn botten. Nee, het kon niet anders dan dat hij dood ging.

Zijn zelfverzekerdheid was blijkbaar echt héél laag aangezien hij zelfs in dit geweldige standpunt van haar nog een discussie wilde starten. Rustig luisterde ze naar zijn verhaal over een dassenaanval en ze knikte. Het gevoel van medeleven overspoelde haar en ze keek hem vriendelijk aan. "Bang voor de dassen?" miauwde ze zachtjes. "Of bang voor de dood?" ze wilde hier geen punt van maken; 't was een oprechte vraag. Zelf had ze niet veel ervaring met dassen; ze was niet meegegaan naar het grote dassengevecht en eigenlijk had ze nog nooit zo'n zwart-wit beest gezien. Maar ze wist dat ze heel gevaarlijk moesten zijn als er zoveel katten van bang waren.

Toen ze vroeg waar hij bang voor was moest hij even slikken. Hij keek weer op recht in haar ogen terwijl zijn lichtblauwe ogen vochtig begonnen te worden. “Ik ben bang om niet goed genoeg te zijn, om iedereen teleur te stellen.” Mauwde hij nog steeds zachtjes. “Misschien wil ik wel dood gaan, dan hoef ik niet steeds te denken dat ik die drang mijn hele leven zal blijven voelen. Dat ik elk moment weer terug kan vallen. Dan kan ik weer bij mijn ouders zijn.” Hij moest dan alleen iedereen achterlaten die hij lief had en hij had beloofd om op Bravesoul zijn kittens te passen, maar die werden ook al ouder. Ze konden al op hun eigen poten staan, misschien was het tijd om naar zijn beste vriend te gaan in StarClan. Toen schoot het beeld van zijn tante over zijn netvlies, het beeld van Honeyscent, Whisperwind, Graywing, Skyfeather en zijn peetkittens. De paniek werd in zijn ogen zichtbaar terwijl zijn ademhaling begon te versnellen. Nee, dat kon hij niet doen. Hij kon niet dood gaan. Ja, misschien was hij ook wel bang voor de dood, voor het besef wie hij dan achter moest laten. “Nee, ik wil toch niet dood.” Zijn stem klonk beknepen terwijl hij steeds sneller adem begon te halen en zijn poten onder zijn lijf begonnen te trillen.

Een beetje geschokt van zijn antwoord was ze wel, al probeerde ze het zo veel mogelijk te maskeren. Hetgeen wat Creamyfrost nou juist niet nodig was was anderen die hem zagen als een mislukking. Dus luisterde ze aandachtig naar zijn verhaal die eindigde in dat hij toch niet dood wilde. Meteen knikte ze resoluut. Zijn ademhaling versnelde iets en bezorgd keek Severlight hem aan. "Gaat het wel?" vroeg ze, waarna haar blik naar zijn trillende poten gleed. "Moet je niet even liggen of zo?"

Hij sloot zijn ogen en concentreerde zich op zijn ademhaling. Nee, niet nu. Gelukkig wist hij zijn ademhaling weer op peil te krijgen en opende toen pas zijn ogen. Hij probeerde geruststellend te glimlachen naar haar. “Het gaat wel hoor. Ik moet mijn lijf onder controle houden.” Hij had al een paar keer een black-out gehad, zelfs een keer buiten het kamp. Toen had Bitterfray hem gevonden en teruggebracht. Het was eng om de controle te verliezen, dan raakte hij in paniek. Maar door die paniek gebeurde het alleen maar sneller en moest hij zichzelf kalmeren. Tot dan toe was het gelukkig niet weer gebeurd, maar hij wist dat als iets hem heel erg zou raken het wel kon gebeuren. Soms was hij te labiel om zichzelf onder controle te houden. “Hoe gaat het met jou?” Vroeg hij toen om het onderwerp te veranderen.

Creamyfrost beantwoordde haar dat het wel goed ging maar Severlight geloofde er niks van. Met samengeknepen ogen keek ze naar hem al leek het er niet op dat hij haar de waarheid ging vertellen. Ook goed. "Nou, doe in ieder geval een beetje rustig aan, oké?" vroeg ze hem met een bezorgde frons op haar gezichtje. “Hoe gaat het met jou?” vroeg Creamy haar toen, waarschijnlijk om van onderwerp te veranderen. Ze had hem wel door maar liet het maar rusten. "Goed, hoor." beantwoordde ze hem en grijnsde naar hem. "Behalve dan dat ik een heel vieze vacht heb." vervolgde ze lacherig en hield als voorbeeld haar poot in de lucht.

Na haar opmerking kwam er een humorloos grijnsje om zijn lippen. “Honeyscent houdt me strak in de gaten, dus ik moet wel rustig aan doen.” En dat maakte hem juist een beetje rusteloos. Hij had het gevoel dat hij haar alleen maar extra werk bezorgde en hij kon niet jagen. Hij was blij dat zijn apprentices al warrior waren geworden, dat was in ieder geval een zorg minder. Hij had ze klaar kunnen stomen vlak voordat hij echt ziek werd alsof zijn lijf toen gevoeld had dat dat het moment was om in te storten. Zijn blik gleed weer naar Severlight toen ze begon over haar vieze vacht. “Ah joh wat geeft het, maar als ik je moet helpen om je vacht schoon te maken wil ik dat best doen hoor.” Daar had hij geen problemen mee en dan deed hij ook nog wat goeds.

Creamy vertelde haar dat Honeyscent, de Medicine Cat, hem goed in de gaten hield. Ze glimlachte. "Dat is maar voor het beste, geloof me." miauwde ze vriendelijk. Vervolgens begon ze haar vacht schoon te maken. “Ah joh wat geeft het, maar als ik je moet helpen om je vacht schoon te maken wil ik dat best doen hoor.” een glimlachje kwam op haar gezicht. "Als dat zou willen, prima," miauwde ze al wist ze nog niet precies hoe hij dat zou willen doen. Nou ja, dat zagen ze dan wel weer. Zolang Creamyfrost zich maar wat beter voelde.

Hij schoof wat dichter naar haar toe en ging liggen, omdat het hem nog steeds veel energie koste om te zitten. Dan moest hij zijn lijf overeind houden en omdat hij nog niet zo goed eten binnen kon houden sterkte hij maar traag aan. “Oké.” Hij glimlachte terug en liet zijn tong over haar zij gaan, waarbij hij ook probeerde bij haar onderbuik te komen. “Hoe gaat het met je zusje?” Vroeg hij tussendoor, voordat hij weer verder ging met haar vacht. Het maakte hem niet uit dat hij zand in zijn bek kreeg. Het was vreemd dat hij daar geen moeite mee had, maar dat hij prooi echt niet meer binnen kon houden.

Creamyfrost stemde glimlachend in en begon met haar vacht schoon te maken bij haar zij. Zijzelf begon haar borst schoon te maken; zelfs daar zaten modder, viezigheid en klitten. Severlight verzette haar poot ietsje zodat de kater beter bij haar buik kon, al moest dat niet zo'n probleem zijn in zijn liggende positie. “Hoe gaat het met je zusje?” vroeg Creamy aan haar en ze trok even een bedenkelijk gezicht. "Goed, al spreek ik haar een stuk minder nu ik warrior geworden ben. Maar ik geloof dat haar trainingen goed gaan, al heeft ze ze wel van Panthergrowl." nadat ze dit gezegd had stak ze haar tong uit en trok een grappig gezicht. Neh, ze had het niet zo op de grijze warrior die dacht dat hij alles was.

Hij stopte even met schoonmaken toen Severlight over haar zusje vertelde. “Ah ja Panthergrowl.” Zei hij iets wat bedenkelijk. Hij wist nog steeds niet helemaal wat hij van die kater moest denken. Hij begreep nog steeds niet waarom hij zo rot gedaan had tegen één van zijn peetkittens, maar hij had zich wel aan zijn woord gehouden toen hij zei dat hij niet door zou vertellen dat hij geprobeerd had papaverzaadjes te stelen. Het maakte hem in de war, maar hij had besloten de kater nog een kans te geven. “Maar het komt wel goed met haar. Ze lijkt me een leergierige kattin.” De paar keer dat hij haar gesproken had, had hij dat wel opgemerkt. Toen ging hij weer verder met het schoonmaken van haar vacht.

Onderwerp: Re: Catch a man a fish and you catch his heart