Psyko

De ceremonie was nog maar net gedaan en dus had ze besloten om direct naar de leerlingen den toe te lopen, hopende dat de beste plekken nog niet bezet waren. Zodra ze haar kopje erin stak en haar felle blauwe ogen over de nesten liet glijden, greens ze even. Er waren nog enkele plekjes achterin de den vrij. Zo snel als ze kon trippelde ze ernaartoe en koos ze het nest dat het meest naar de hoek neigde uit. Voorzichtig begon ze met haar nagels wat mos bij elkaar te graaien en dabde ze er enkele keren in tot het zacht genoeg aanvoelde. "Klaar is kees!" Besloot ze uiteindelijk toen het nest er perfect genoeg uitzag. Tevreden liet ze haar achterwerk neervallen op de grond en richtte ze haar blauwe blik op de uitgang van de den, waar net een kat binnen kwam gelopen.

+ Echopaw

Het was al ernstig vol in de den. Lege plekjes waren nog maar weinig voorkomend, en dus had ze een plekje naast de ingang moeten pakken. De zwart-witte poes was net begonnen aan de fundering van haar nest. Ze liep naar buiten om wat takjes te pakken. Eenmaal tevreden met het aantal mos en houtjes wat ze onder haar kin en in haar bekje kon dragen, stapte ze de den weer in. Bijna dropte ze alles. Haar blauwe kijkertjes hadden nog een vrij plekje gezien, tegen de wand aan. Half over katten struikelend, en iemand voor zijn oren slaand met haar takjes stormde ze erheen, om het zo snel mogelijk te claimen. Ze liet zichzelf neervallen op het plekje. "Hoppa. Van mij," mompelde ze. Ze begon haar dingetjes zorgvuldig neer te leggen. Terwijl ze met haar pootjes het mos wat verspreidde keek ze opzij, naar de bruine poes die naast haar in een nest lag. "Wat een drukte, hè? Niet heel veel anders dan de nursery," zuchtte ze.

Misschien dat haar kleur nu meer naar bruin neigde in de donkerte van de den, maar de poes was wel degelijk donkerrood. Haar ijsblauwe ogen flikkerde even geamuseerd op toen ze zag dat de zwart met witte poes onmiddellijk haar richting opsprong toen ze zag dat er nog een plek vrij was. Algauw claimde de andere kattin het nest dat zich naast haar bevond. Wat dus betekende dat dit haar nieuwe nestgenoot ging worden. Swiftpaw keek eventjes op toen Echopaw haar iets vroeg en knikte instemmend op diens woorden. Haar pluizige staart had ze om haar lichaam heen geslagen en ze keek eventjes neer op de andere, wat merendeels kwam vanwege het toch redelijke grootte verschil tussen de twee. Niet dat ze hierdoor zich echt beter voelde dan de ander, misschien een beetje wel maar dat kwam dan eerder door het feit dat haar moeder binnenkort de leider van de Clan zou worden. "Ja, maar deze drukte is beter. Ik bedoel, geen piepende kittens meer." Ze greens even scheefjes bij haar redenering en wierp haar ijsblauwe blik op de andere.

De goudbruine kattin was klaar met haar nest, ze lag erin. De gevlekte apprentice zag hoe Swiftpaw knikte. "Ja, maar deze drukte is beter. Ik bedoel, geen piepende kittens meer," merkte ze terecht op, terwijl ze op Echo neerkeek. Ze was groter; dat irriteerde de kleinere poes best wel. Maar ze liet het mooi niet merken. "Gelijk heb je," mompelde ze, de laatste mosplukjes in de fundering frommelend. Toen plofte ze neer in het nest. "Kittens zijn best schattig hoor, maar dat geneuzel ben je toch snel zat. En nu ook geen queens meer om je op je tenen te tikken. Nu mag je mentor dat lekker doen," knikte ze, terwijl ze haar staart om haar lichaam heen vouwde.

Ze bleef de andere zijdelings aankijken en focuste zich tegelijkertijd nog op het perfectioneren van haar nest. Pas toen ze de hele brok woorden te horen kreeg wierp ze haar volledige blauwe blik weer op Echo en lachte ze even. "M'n moeder had vaak niet eens de tijd om me straf te geven," Miauwde ze, pas nadien beseffende dat de zwart met witte apprentice misschien niet wist waarover ze het had. Alhoewel velen ondertussen al wisten dat ze de dochter van Innerghost was, waren er ook weer velen die dat nog niet wisten. Met de nadruk op nog dan. "Mijn moeder is Innerghost, de deputy. Ze was vaak afwezig en liet de verantwoordelijk achter bij een andere Queen. Niet dat ik dat erg vond, integendeel zelfs. Het had vaak juist zijn voordelen." Ze greens even terwijl ze terug dacht aan die ene keer dat ze het kamp was uitgelopen. Als haar moeder een gewone krijger was geweest, en dus een queen die ten alle tijden aanwezig was dan zou dit haar nooit onopgemerkt zijn gelukt.

De goudbruine poes lachte even. "M'n moeder had vaak niet eens de tijd om me straf te geven," vertelde ze vervolgens. Echo lichtte haar gevlekte kopje even op. Tja, dat kende ze, een soort van. Zij was natuurlijk ook nooit echt gecorrigeerd door haar moeder. Maar dat kwam meer omdat die gestorven was, al voordat ze haar oogjes kon openen. Toch had de andere apprentice een verschillende reden. "Mijn moeder is Innerghost, de deputy. Ze was vaak afwezig en liet de verantwoordelijk achter bij een andere Queen. Niet dat ik dat erg vond, integendeel zelfs. Het had vaak juist zijn voordelen," De donkerblauwe kijkers van de zwart-witte kattin vlogen wijd open en naar de exemplaren van de ander. "Niet! Ben jij Innerghosts dochter?!" Lichtelijk verontwaardigd, maar vooral onder de indruk was ze zeker. "Ik heb niet eens ouders, dus ik heb ook nooit echt straf van m'n moeder gekregen, om 't zo maar te zeggen,"

Ze greens even toen Echopaw haar vroeg of ze echt Innerghost's dochter was. Swiftpaw rolde met haar ogen en keek de andere dramatisch aan. "Nee hoor, ik zeg dat gewoon voor de grap." Miauwde ze sarcastisch waarna ze de andere plagend aankeek. Echter verdween haar lach alweer toen ze hoorde dat de ouders van Echo weg waren. Plots dacht ze terug aan de andere kit die ze gesproken had, die ene die ook haar ouders verloren had. Had Shadowclan werkelijk zoveel ouderloze kittens? Ergens voelde ze een brok in haar keel, zich slecht voelende dat zij het zo goed had. Maar deze verdween alweer als sneeuw voor de zon, wetende dat zij er helemaal niets aan kon doen dat er wezen in de Clan zaten. "Zijn je ouders dood?" Besloot ze te vragen, met haar blauwe ogen naar een emotie in diens blik zoekende, hopende dat als ze deze kon vinden ze die ook kon herkennen.

Dat zei ze gewoon voor de grap. Ja, hu-hu. "Dacht ik al," reageerde de gevlekte kattin, met een plagerig gebaar haar tong uitstekend. Echter verdween die sfeer een beetje toen het weer ging over Echo's ouders. "Zijn je ouders dood?" vroeg de andere apprentice haar. De zwart-witte poes duwde haar lippen wat bedenkelijk op elkaar. "Denk ik wel," antwoordde ze. Natuurlijk had ze nog nooit een graf gezien, wat een reden was om te twijfelen. "Ze zeggen dat m'n moeder dood is, maar over m'n vader weet ik eigenlijk niets. Alleen dat ik op hem lijk. In ieder geval heb ik ze nog nooit gezien. Ik ken die andere queens stuk voor stuk," Er ontsnapte een grinnikje uit haar mond. Pranks uithalen bij moederkatten was toch het allermooiste. Sorry, not sorry.

Nadat de woorden van Echopaw haar gehoorstelsel binnen kwamen geslopen moest ze nogmaals op de binnenkant van haar lip bijten. Om de een of de andere reden vond ze het eerder zielig dat de andere haar ouders niet kende. Als ze zelf zo dacht aan de al leuke momenten die ze had gehad met haar moeder.. Al gaf ze toe dat de band met haar vader dan weer iets minder goed was.. Swiftpaw schudde haar kopje en besloot maar van onderwerp te veranderen. "Wie is jouw mentor eigenlijk?" Vroeg ze dus maar, haar toch redelijk knappe kopje iets scheef houdende.

De gouden kattin schudde haar kopje na Echo's uitleg over haar familiekennis, maar ging er verder niet op in. In plaats daarvan gingen ze door op een onderwerp waar de gevlekte poes net wat zekerder van was. "Wie is jouw mentor eigenlijk?" vroeg ze. Man, hoe heette die kat ookalweer? "Lurking... shade," uitte Echo bedenkelijk. En zo snel als ze die mening over hem had gevormd kwam hij erachteraan. "Hij is een beetje vreemd. Wie is die van jou?" Ze gaf een zwiep aan haar lange zwart-witte staart.

- Beetje een flutpost xd

Toen de andere de naam van haar mentor uitsprak, wiebelde de rode poes eventjes met haar oren. Lurkingshade? Daar had ze wel al eens 't een en 't ander over gehoord ja. Ze grinnikte toen Echopaw zei dat hij een beetje vreemd was en opende nadien haar mond om response te geven. "De mijne heet Tigerleap. Ik heb hem nog niet echt ontmoet.. Hij was niet aanwezig tijdens de ceremonie.." Een duidelijke irritatie viel te horen in haar stem. Natuurlijk! Wie zou er niet op z'n minst pissig zijn als diens mentor of apprentice niet kwam opdagen tijdens één van de belangrijkste momenten in diens leven? Swiftpaw had nu al zo'n voorgevoel dat die Tigerleap dinges geen verantwoordelijke krijger was, want anders had hij er wel moeten zijn! Een luide zucht verliet haar bekje terwijl ze haar kopje schudde. "Ach, wat boeit het. Ik zal toch een goede krijger worden, met of zonder actieve mentor." Bij deze woorden haalde ze haar schouders op. En anders zorg ik er wel voor dat hij op z'n donder krijgt door m'n moeder! Ging er nog door haar kopje heen terwijl ze haar blauwe blik weer liet afdwalen naar de uitgang van de den.

Haar mentor was niet eens bij de ceremonie geweest? Dat was niet alleen flauw, dat was gewoon onrespectvol. Die naam zou ze onthouden. Mocht ze die ooit als mentor krijgen... Pfft, hij zou haar trainen, als duwde ze hem persoonlijk in het ravijn en liet ze hem daar aan zijn staart hangen. Dat zou ze waarschijnlijk niet doen. Maakte niet uit. Dat vond Swiftpaw ook, die verkondigde dat ze toch wel een goede warrior zou worden. Een grijns schoot langs de snuit van de gevlekte nieuw-apprentice. "Precies, anders kun je altijd nog een nieuwe mentor vragen aan je moeder. Misschien krijg je haar ooit wel als mentor!" Had je voorrang als dochter van de deputy? Vast wel toch?

De donkerrode kattin knikte toen de woorden van Echopaw haar oren hadden bereikt en een kleine glimlach spreidde zich om haar lippen. Eerst had ze haar maar een beetje lastig en raar gevonden, maar na verloop van tijd begon ze de andere toch te mogen. Misschien kwam het ook omdat ze nu al deels diens geschiedenis kende. Swiftpaw schraapte eventjes haar keel en dabde met haar nagels in het zachte mos. Ze was stiekem nooit echt goed geweest om een vriendschap te bevestigen. Praten en socialiseren daarentegen was een makkie, maar om ook echt 'vriendschappen' te sluiten was dan weer een heel ander verhaal. "Zeg, euhm.. Heb je zin om morgen na de training al eens mee het territorium in te gaan? Dan kunnen we elkaar vertellen hoe onze trainingen waren geweest." Het had een beetje onzeker geklonken maar de verwachtingsvolle blik in haar ogen duidde aan dat ze haar voorstel oprecht gemeend had. Het zou fantastisch zijn moest ze tenminste al met één iemand kunnen opschieten in de den.

De kattin stelde voor om morgen het territorium te gaan verkennen, na de training, om na te vertellen. Haar stem klonk wat onzeker. Even dacht Echo na, maar vervolgens knikte ze. Waarom eigenlijk niet? De roodbruine poes was best aardig enzo. "Ja, is goed," glimlachte ze. "Alleen ik heb geen idee wat m'n mentor allemaal van me verwacht en hoelaat ik op plekken moet zijn, dus waar en hoelaat..." Ze bedacht dat de andere kattin dat probleem eigenlijk nog meer had. "En... jij ook niet," voegde ze er dus bedenkelijk aan toe. Een grinnik ontsnapte haar. Mooi was dat. Well done Echo, mooie speech. "We zien wel weer,"

De donkerrode poes knikte even bij Echopaw's woorden en had besloten dat ze wel gelijk had. Wat simpeltjes haalde ze haar schouders op en wierp ze een vrolijke blik op de zwart met witte apprentice. Ach, ze had toch ingestemd! Dat betekende dus dat ze een andere keer alsnog konden gaan jagen. "Inderdaad," Grinnikte ze toen. Vervolgens zuchtte ze luid en voelde ze hoe haar oogleden wat zwaar begonnen aan te voelen. "Ik denk dat ik ga slapen. Ik wil morgen niet als een zombie aan m'n eerste training beginnen." Grapte ze vervolgens waarna ze zich oprolde in haar nest en haar ijsblauwe blik nog een keertje op Echopaw richtte. "Slaapwel." Miauwde ze op een vriendelijke toon welke een vermoeide klank had aangenomen. Langzaam maar zeker voelde ze hoe de vermoeidheid haar lichaam overnam en hoe ze in een ondiepe slaap terecht kwam.