Failures. (SPT)

Ze was zo dichtbij geweest. Ze had de vis langs haar poot voelen gaan. Bijna had ze met een opgeheven staart en een naar voren gestoken borstkas het kamp binnen kunnen lopen en verse prooi mee kunnen nemen. De mentor die haar getraind had was een prima krijger geweest, maar toch lukte het haar gewoon niet. Ze vroeg zich af hoe ze überhaupt ooit krijger geworden was. Misschien had haar ex-mentor wel gewoon gezegd dat ze alles onder de knie had om van haar af te komen. Ze wist het niet zeker, maar het hem vragen zou ze ook niet durven. Zuchtend legde ze haar kop op haar voorpoten. Er moest een manier zijn dit onder de knie te krijgen. Er was waarschijnlijk wel een foefje voor dat ze nog zou kunnen ontdekken.

- open~

Een beetje nieuwsgierig keek hij vanaf een afstandje naar een prachtige poes die aan het jagen, of in ieder geval aan het proberen te jagen, was. Na lang twijfelen liep hij er toch echt op af, en ging naast haar zitten. Fairfaith, als hij het goed onthouden had. "Je weet dat mijn ma liever heeft dat je uit het water blijft he?" Grinnikte hij en begroette haar met een knikje en een glimlach.

Bij het horen van een stem draaide ze geschrokken haar hoofd om. Daar stond een bruin gestreepte kater met amberkleurige ogen. De zoon van Butterstar als ze het goed had. Ze forceerde een waterige glimlach op haar snoet bij zijn opmerking, die al spoedig weer verdween. "Ik denk ook dat je moeder graag zou willen dat er voedsel op de stapel kwam." mompelde ze terwijl ze haar hoofd terug op haar poten legde.

Hij keek wat verbaasd na haar woorden. "Wel, dat klinkt alsof mijn moeder dat voor zichzelf zou houden, terwijl zij prima in staat is zelf te jagen... Hoewel, met mijn halfbroertjes en zusjes... In ieder geval, de queens en elders zouden het graag willen ja. Maar niet als er greencouch aan vast zit, niet?" Glimlachte hij. Waarschijnlijk was dat helemaal niet het geval, maar je moest het zekere voor het onzekere nemen.

Het horen van zijn waarschuwing deed haar denken aan het feit dat de hele Clan naar elkaar uit keek en zich zorgen maakte om elkaar. Die gedachtes beurde haar weer een beetje op. De poes hees zichzelf overeind in een zit positie en krulde haar staart rond haar pootjes. "Je hebt gelijk." Spinde ze iets vrolijker. Enkel het gevoel dat ze op dit moment niet erg nuttig was knaagde nog deels aan haar. "Zeg eens, heb jij een idee wat we zouden kunnen doen om alsnog een steentje bij te kunnen dragen?" Positief blijven, Fair. Op je gat zitten paniekeren zou helemaal niets oplossen.

Hij was blij dat ze hem gelijk gaf, dat voelde toch... Cool? Hij moest even nadenken over haar vraag, steentje bijdragen hmmm...? Oké, blijkbaar was ze een ramp in jagen... Dus... "Hmm, we kunnen vers mos naar Honey brengen?" Stelde hij voor. Als ze niet kon jagen kon ze vast wel iets... Medcijnerigs doen.

Ugh, wat stom dat ze daar niet eerder aan gedacht had. Honey moest nu dubbel zoveel werk verrichten als eerst. Natuurlijk kon zij wat extra poten gebruiken. Mos verzamelen kon ze haast niet verpesten. "Dat is een slim plan, Whirlpool." spinde ze dankbaar. Ze nam een klein sprintje vooruit en wenkte de kater met haar staart om mee te komen. "Hmm, welke boom lijkt jou geschikt? Het moet van een boom komen waar het mos nog niet vol zit met vorst." Vorst zou smelten en het mos zou nat worden. Droog blijven was juist belangrijk in deze tijden.

Hij was geflatteerd dat ze het een slim plan vond, het was een knappe poes after all. Hij keek eerst even toe hoe ze een sprint trok en volgde haar toen, half niet zo snel. Snelheid had hij totaal niet van zijn moeder geërfd, nee. Hij keek even naar de poes na haar vraag, zo diep had hij er niet over nagedacht... "Uhm... Well... Om heel eerlijk te zijn heb ik daar niet eens verstand van?" Glimlachte hij onschuldig.

Ze kon het de kater niet kwalijk nemen, ten eerste hoorde dit soort dingen helemaal niet bij zijn officiële taken en en tweede wist ze er zelf ook niet super veel van. Natuurlijk kende ze de basis dingetjes die iedere kat wel kende, maar heel veel verder ging haar kennis niet. "Ik denk niet dat het makkelijk is om droog mos te vinden. Misschien dat we het beter gewoon kunnen meenemen en eerst moeten laten drogen?" Het was een idee, ze had geen idee of het wel een oplossing was. Het klonk in ieder geval logisch.

Hij knikte, hartstikke prima! In ieder geval was de poes alweer opgevrolijkt, oh wat had hij dan ook een charmes. "Dat is goed. Misschien komt nat mos ook van pas? Heb wel eens gezien dat iemand ermee gewassen werd!" Hij was trots dat hij ook iets wist en begon het mos een beetje nonchalant van de boom te schrapen... Uhm?

De kater had gelijk. Wat nat mos zou ook handig zijn. "We nemen gewoon een hoop mee voor Honey. Zij weet wel wat ze er het beste mee kan doen." stelde ze voor waarna ze de kater begon te helpen met het mos van de stam schrapen. Haar witte pootjes werden langzaam groenig, maar dat interesseerde haar niet zo. Ze maakte zichzelf nu tenminste nuttig en dat gaf een fijn gevoel.

Hij knikte, tuurlijk wist Honey dat! Zou anders een beetje raar zijn... Hij zag hoe haar pootjes wat groener werden en hij vond het eigenlijk wel leuk dat zij er geen aandacht aan besteedde Nadat ze een behoorlijke hoop hadden liggen stopte hij, en glimlachte. "Dat zal wel genoeg zijn toch?" Vroeg hij vrolijk.

Tevreden keek ze naar de hoop mos. Hier kon Honey vast wel wat mee, en anders konden ze het altijd nog drogen voor de elders. "Ik denk het ook wel." concludeerde ze uiteindelijk. Teveel zou ook niet goed zijn. Dat zouden ze dan toch niet allemaal naar het kamp kunnen brengen in één keer.
De poes ging even zitten om de overblijfselen mos van haar pootjes te likken. "Wat was jij eigenlijk aan het doen voor je mij tegenkwam?" vroeg ze nieuwsgierig. Ze was altijd wel geïnteresseerd in de bezigheden van anderen. Leuk om te horen hoe men zijn dag spendeerde, al bestond dat meestal wel uit taken.

Hij was blij dat zij dat ook vond, de hele dag mos schrapen van een boom... Hij wilde haar gewoon wat beter laten voelen, hij had eigenlijk nul interesse in Honeyscent en alle verantwoordelijkheden van een Medicine cat. "Voor ik jou tegenkwam? Een waarom interesseert u dat, mevrouw?" Zei hij met een vragende blik.

Ze grinnikte zachtjes om de reactie van de kater. Blijkbaar snapte niet iedereen dat je gewoon interesse kon hebben in iemands bezigheden zonder er verder iets achter te zoeken. "Gewoon, nieuwsgierig." antwoordde ze terwijl ze haar schouders even ophield. Soms hoorde ze enkele warriors in het kamp elkaar vertellen wat ze die dag hadden meegemaakt, en meestal zaten daar best wat indrukwekkende verhalen tussen.

"Hmmm, oké... Om eerlijk te zijn niet echt veel bijzonders..." Hij keek haar onschuldig aan en schonk haar een bescheiden lachje toe. "Gewoon, beetje wandelen, proberen te jagen... Etcetera. Jij?" Als ze het vroeg vond ze het vast leuk om zelf erover te praten, niet?

De poes had gehoopt op een wat spannender verhaal, maar helaas. Ze wist echter niet zo goed wat ze moest antwoorden toen haar dezelfde vraag werd gesteld. Ze haalde lichtjes haar schouders op. "Een poging gedaan tot vissen." kwam er een beetje ongemakkelijk uit. Ze zou de reactie van de kater afwachten, en mocht die nog best relaxed reageren op het feit dat een RiverClan kat moeite had met vissen zou ze hem misschien om wat tips kunnen vragen.

Oké, wow, opzicht waren ze best wel awkward zo. "Vind je vissen moeilijk?" Vroeg hij dan maar. Hij zelf vond vissen het makkelijkste, en andere snelle prooien juist vervelend. Vissen was techniek, landdieren was; stil zijn, staarlengte, op tijd springen... Blegh.

De poes knikte. "Ja, wat eigenlijk best vreemd is voor een RiverClanner." gaf ze toe. Tijdens haar training was het haar maar enkele keren gelukt, met veel hulp van haar mentor dan. Aan zijn training had het zeker niet gelegen. Hij was een prima krijgskat. Jagen, vissen, vechten waren voor hem zeker geen probleem. "Heb jij nog wat tips misschien?" vroeg ze hem uiteindelijk maar. Ze kon er voor kiezen eeuwig te blijven piekeren, maar ze kon er ook zelf wat aan proberen te veranderen.

Hij hield zijn hoofd schuin, zo raar was dat toch ook weer niet? Ze was vast ergens anders heel goed in! "Hmm, well, het zal bij jou vast anders gaan dan bij mij, maar ik kan het proberen." Hij had grote, brede poten, zij smalle en tedere pootjes. Hij sloot even zijn ogen om diep in te ademen, hij kon dit wel, toch? Rustig stapte hij naar het water en ging er zitten. "Oké, de truc is om niet de eerste beste vis die je ziet proberen te vangen. Houd er een in de gaten, vissen zwemmen hier heel ongelijk; op het gegeven moment komen ze best hoog." Zijn oren stonden gespitst terwijl hij geconcentreerd naar het water keek, hij richtte zich op een wat kleinere maar best dikke vis. Toen die omhoog kwam schepte hij de naar zijn mond en beet hem in één keer dood. Het was niet genoeg voor een maaltijd maar het was een prooi. Hij legde deze neer. "Niet met je nagels doden maar met je tanden. Veel makkelijker!" Als je stevig dichtbeet kon deze niet meer wegkomen, terwijl hij door je nagels nog wel eens weg kon glippen.