An apprentice meeting #2!

Onderwerp: An apprentice meeting #2! zo 10 jul 2011 - 19:26

De prooistapel lag naar haar mooie amberkleurige ogen te lonken, maar Minnowpaw had al gegeten en dus ze had geen zin om nog meer te pakken, en ze vond het ook oneerlijk om dat te doen. Misschien kon ze nog wel wat prooi naar de elders den brengen ofzo? Of de nursery? Nee, het kamp was zo druk, ze zag warriors in en uit lopen. Misschien was het beter.. Als ze gewoon naar de apprentice den ging? Nog even keek het wit met zwart en bruin gevlekte poesje het kamp rond, ze zag een aantal warriors samen tongen en een aantal kits spelen. Ook kwam er een patrouille terug. Misschien moest ze maar niet in de weg gaan lopen, want daar was ze wel verbazingwekkend goed in. Niet dat ze het slecht bedoelde hoor. Een onschuldige grijns ging over haar snuit toen ze zich bedacht dat Flamepool over haar gestruikeld was, en dat Icestorm haar een snauw gegeven had toen ze tegen haar aan gebotst was. Tja.. Zij kon er niks aan doen. Uiteindelijk stapte ze de apprentice den in. De bladeren van de den gleden over haar slanke rug heen, het leek bijna een streling. Ze keek naar haar nest, maar daarna toch maar eerst om zich heen. Was er al iemand? Uiteindelijk liep ze naar haar nest en ging ze er in liggen, maar nog altijd overeind. Haar oortjes stonden alert overeind en ze hoopte dat er andere apprentices binnen kwamen.

[Het oude topic was zo gezellig, waarom niet nog een keer? Smile

]

Moonpaw liep onrustig door het kamp. Hij had daarnet training gehad, en was daarna nog wat gaan jagen bij de Hoogsparren. De prooi viel deze keer mee. Zo jagend was hij steeds dicter naar het kamp gegaan. Uiteindelijk had hij dan maar zijn rpooi bij de oudsten gebracht en was toen weer rond gaan lopen. Eigenlijk zocht hij Brightpaw. Hij was er steeds meer van overtuigt dat haar mentor iets kwaad in zijn aard had. En dat dan ook op haar afzette. Zijn ogen zochten de kampwand af. Heen en weer, steeds weer. Moonpaw ging maar zitten. Andere katten keken hem al aan en siste boos als hij weer eens zonder hoofd tegen hen opliep. De patrouille kwam weerterug. Niks gebeurt, maar toch. Het was niet alleen Brightpaw besefte hij plots. Er zat een soort sfeer in het kamp, afwachting. Het leek op een naderende storm. Moonpaw zuchtte, daar waren die voorvermoedens weer! Hij nam maar wat zelfgevangen prooi van de stapel en trippelde naar de Apprentices den. Hij rook een verse geur, Minnowpaw. Hij drong de varenkluit binnen en knipperde met zijn ogen tegen het licht dat de den inviel. Hij zag Minnowpaw al zitten, in het duister. 'Hey,' Begon hij dan maar heel orgineel. Hij liep tot vlak bij haar en plofte maar neer op een mosbed. Omdat ze niet direct antwoorde legde hij zijn rooi neer en at rustig .

[Ja! Dat was mega leuk! Wink

]

Met de welverdiende muis in zijn muil rende hij de open plek op om de schaduw op te zoeken. Zijn groenige amberogen gleden rond en zagen niks dat veelbelovend was.
Het veld was hem iets te druk naar zijn zin en hij kreeg de apprentice den in het oog. Behendig sprong hij over een boomstronk en trippelde wat rustiger het hol in.
Toen hij binnenkwam, kreeg hij een kater van ongeveer zijn leeftijd in het oog en een iets jongere poes. Hij gooide zijn muis op de plek waar hij sliep, miauwde een vriendelijk "Hallo" en krulde zich toen op in zijn nest om zijn prooi op te peuzelen.
Het was hier best gezellig, ondanks de stilte om hen heen. Hij wist dat het onbeleefd was om niks te zeggen, dus zei hij maar "Wat doen jullie hier?" waarna hij rustig verder at.

Amberpaw had de hele dag getraind en haar mentor had haar eindelijk gezegd dat ze wat rust mocht nemen. Ze had honger en keek even naar de prooistapel die goed gevuld was, maar ze wilde niks nemen voor ze zeker was dat de elders en de katten in de nursery genoeg te eten hadden. Toen ze daar zeker van was liep ze terug naar de prooistapel en zocht een muis voor haarzelf uit. Ze pakte de muis in haar mond en begon ermee in de richting van de apprentices den te lopen, ze zag geen van haar dengenoten voor de apprentices den, maar dat zou voor haar niet veel uitmaken, ze vond het niet zo'n groot probleem om alleen te eten. Ze wilde de muis al neerleggen om zelf te gaan eten, toen ze een paar stemmen in de apprentices den hoorde. Ze besloot dat ze snel haar muis zou opeten en daarna de den in zou gaan. Ze at de muis snel op en likte haar lippen schoon. Het maakte voor haar niet echt uit dat haar vacht er niet erg goed uitzag, maar ze had nog geen tijd gehad nadat ze terug was gekomen van een training, ze zou het zo in de apprentices den wel doen. Haar nieuwsgierigheid was te groot om het te bedwingen, dus ze liep de den in.
Amberpaw liet haar ogen even aan het iets donkerder licht wennen dat in de den was, waarschijnlijk was zij nu degene die het meeste licht tegenhield, dus ze liep rustig van de ingang weg. Ze zag al snel dat er drie andere apprentices waren, Minnowpaw, Moonpaw en Lionpaw. "Hallo" Zei ze even snel als begroeting en liep naar haar nest toe, ze herinnerde zich dat ze nog steeds haar vacht moest wassen en dat kon ze nu wel even snel doen. Ondertussen spitste ze haar oren om te luisteren wat de andere apprentices aan het zeggen waren. Ze waste haar vacht even snel en richtte daarna haar blik weer op de andere apprentices. Ze wist niet goed wat te zeggen, want ze wist niet of ze al met een gesprek bezig waren geweest toen zij binnen was gekomen. Ze wachtte geduldig af en krulde haar staart om haar voorpoten.

Moonpaw was juist binnengekomen en had zich neergezet toen een andere, iets oudere gouden kater zich door de varens drong. Hij herkende Lionpaw, maar dat was makkelijk te zien aan zijn vacht. De kater mompelde even hallo en ging toen ook zitten met zijn prooi. 'Wat doen jullie hier?' Vroeg hij beleefd om het gesprek te beginnen. Toen Moonpaw als eerste wou antwoorden, ritselden de varens als teken dat er nog een apprentice aankwam. Hij staakte zijn antwoord en volgde de poes die binnenkwam, Amberpaw. Net als de anderen zette ze zich neer met een prooi en mompelde een hallo. Ze wachte blijkbaar tot iemand iets terugzei. 'Hey.' Zei Moonpaw naar de twee nieuwe katten. Hij richtte zich tot Lionpaw, 'Wel, ik dacht dat ik na een tijdje jagen wel even rust mocht!' Grapte hij half tegen de oudere kater. Hij keek de andere katten aan. 'En jullie? Vermoeiende dag gehad?' Vroeg hij weer serieus. De apprentice hadden vast getrainend ofzo. Hij boog zich voorover om nog een hap muis te nemen en wachte op de anderen hun antwoord. Eerlijk was hij benieuwd of iemand al een patrouille had gelopen, dat wou hij echt wel eens dolgraag! Misschien moest hij het eens aan Fireheart vragen, die was vast blij dat hij zich aanmelde! Behaaglijk strekte hij zich uit, en liet zijn lange -en dikke- vacht opwarmen in de zon. Hij ging weer rechtop zitten en begon net als Amberpaw even aan een wasbeurt, een onmogelijke opdracht bij hem. Ondertussen wachtte hij op antwoord van de anderen apprentices.

Hij begon zich net op zijn gemak te voelen en rustig neer te liggen toen er nog een andere kattin het hol kwam binnengedrongen. Hij herkende Amberpaw in de bruinwit gevlekte poes. "Hallo," antwoordde hij kort op haar begroeting. Even keek hij haar vriendelijk aan en glimlachte, waarna hij zich weer bij het gesprek van de anderen voegde - dat net begonnen was -.
"Wel, ik dacht dat ik na een tijdje jagen wel even rust mocht!" zei Moonpaw. Hij keek op, draaide met zijn oren en lachte er hartelijk om. Hij had gelijk, apprentices hadden best een druk leven. Eigenlijk was hij liever lui en sliep hij lang, maar dat was natuurlijk tegen de regels van de krijgscode.
"En jullie? Vermoeiende dag gehad?"
"Niet echt," antwoordde hij. Hij keek alle katten één voor één kort aan. "Mijn mentor en ik jagen de laatste tijd niet veel meer." Hij keek even naar de grond. Het was nu al een tijd geleden dat ze samen hadden gejaagd. Soms vroeg hij zich af wat er met haar gebeurd was. Hij miste het zo om de heerlijke dennengeur terug op te snuiven in de bossen en om trots zijn prooi te vangen. Soms ging hij mee met de ochtend - en nachtpatrouille, maar dat was lang niet hetzelfde.
Hij keek de anderen aan en was benieuwd naar wat zij vandaag hadden beleefd.

Minnowpaw knikte vrolijk naar iedereen die binnen kwam. "Hi Moonpaw, Lionpaw en Amberpaw!" Miauwde ze, nog steeds met dezelfde vrolijke ondertoon. Ze krulde op haar staart over haar voorpoten, met een vrolijk lachje. 'En jullie? Vermoeiende dag gehad? Vroeg Moonpaw aan hen. Minnowpaw haalde haar schouders iets op. "Nog niet echt, Fireheart is druk," Miauwde ze, al klonk ze ietwat teleurgesteld, haar toon bleef nog wel optimistisch en vrolijk, iets waar ze heel goed in was. Haar oren gingen wel iets naar achter toen ze Lionpaw hoorde spreken. Ze raakte zijn schouder bemoedigend aan met haar staartpunt. "Dewstream heeft het vast gewoon even druk," Miauwde ze bemoedigend. Ze had Dewstream wel eens zien lopen, maar als ze eerlijk was, vond ze Dewstream eng. De poes zag er altijd zo.. verdrietig uit.. nooit eens vrolijk. Dewstream leek niet echt op haar zus Honeyfeather. Maar goed, Dewstream was vast wel aardig als je haar leerde kennen, of niet dan? Minnowpaw rekte zich eventjes uit en een kleine gaap kwam uit haar mond. "Hebben jullie de Sunningrocks al eens gevoeld? Nu het groenblad is, zijn ze zo warm dat ik er bijna mijn pootkussentjes aan verbrandde!"

Hij keek haar recht in de ogen toen Minnowpaw hem even troostend om de schouder streelde met haar staart en hield zijn oren gespitst toen ze antwoordde.
"Dewstream heeft het vast even druk," zei ze. Even ontsnapte hem een grinnik. Natuurlijk, druk. Als je mentor was, was dat geen reden om je apprentice zo te verwaarlozen, vond hij. De laatste tijd liep Dewstream er maar depressief bij sinds ze samen voor het eerst echt gingen jagen en er toen een lijk vonden van een andere clan. Ze was hevig geschrokken en sindsdien was ze niet meer de vrolijke Dewstream die hij daarvoor nog had gezien.
En toch knikte hij instemmend toen Minnowpaw haar woorden uitsprak, met een verbitterde blik weliswaar, en sloeg zijn ogen toen weer neer. "Natuurlijk wel," hield hij zichzelf voor.
Hoewel hij erg met zijn mentor in zat, zorgde de kattin ervoor dat hij zich weer vermaakte. Haar opgewekte humeur maakte hem zelf ook vrolijk. Dat veranderde niet toen ze hem en de rest van de apprentices vroeg of ze toevallig de Sunningrocks al eens gevoelt hadden. Ze schenen heel erg warm te zijn.
"Nee," zei hij verwondert. Dat was waar, hij was er nog niet langs geweest sinds het begin van Groenblad. Hij bedacht zich dat ze daar samen misschien eens moesten heengaan.

Onderwerp: Re: An apprentice meeting #2!