Don't bare your fangs!! [Lynxfang]

Het ruisen van het water bereikte haar oren al. Langzaam hief ze haar sierlijke getekende kop. Sinds het bladkaal was, was prooi moeilijker te vinden. Gelukkig was het niet haar eerste bladkaal. Ze kende de risico's en gevaren van een zware, koude bladkaal. Greencough was de allesoverheersende ziekte die elke bladkaal vele levens afpakte. Ze had het meegemaakt als kleine kitten. Al haar siblings waren eraan gestorven. Haar moeder was depressief geworden, ze was in bezit geweest van een groot moederhart. Beide ouders overleden een aantal manen later in een aanval. Langzaam kwam ze tot stilstand in de buurt van het stortende water. De waterval was de enige plek waar het water nooit helemaal bevroor. Toch was het te gevaarlijk om er te vissen. Wie in het water bij de waterval viel verdronk. Ze sloeg haar poten redelijk speels in de koude sneeuw. Waarna ze de pootstappen van een ander in de sneeuw ontdekte. Met speels glinsterende ogen stoof ze richting het spoor en volgde het. Om vervolgens de kat speels aan te vallen en in de sneeuw te drukken. Een grijnsje sierde haar lippen.

Lynxfang was zo geconcentreerd geweest met de waterrat die een paar vosselengtes verderop in de sneeuw zat, duidelijk zichtbaar met zijn roestbruine vachtje, dat hij niet de poes had horen aankomen. Toen ze dan ook op hem landde schoot hij overeind en stootte een kreet uit. Van overtuigd dat hij aangevallen werd. Hij draaide zich om en keek naar de kat die hem besprongen had. Tot zijn verbazing was het er een van zijn eigen clan. De verbazing maakte al snel plaats voor woede. Wat was dat nou? Zijn hele jacht was verpest. ''Waar sloeg dat op?''beet hij de poes toe, zijn staart woest heen en weer zwiepend. Wie ging nou zomaar een kat bespringen? ''Je hebt mijn jacht verpest, is dat wat je wou?'' ging hij door en er brandde nog veel meer op zijn tong, maar hij zou maar niet alles laten horen.

De kater stootte een geschrokken kreeg uit waardoor de kattin schaapachtig naar de grond keek. Oeps.. Misschien toch niet zo slim iemand te laten schrikken terwijl die joeg. Ze had het prooi niet opgemerkt. 'Waar sloeg dat op?' Beet de warmbruine kater haar toe waardoor ze even fronste. 'Uhm, ik wou alleen hoi zeggen?' Mompelde ze ongemakkelijk. Ze had soms gewoon een speelse bui op het verkeerde moment. Zijn staart zwiepte woest heen en weer waardoor ze wist dat ze een stapje te ver was gegaan. 'Je hebt mijn jacht verpest, is dat wat je wou?' Ging de kater duidelijk nijdig verder. 'Nee, sorry.' Fluisterde ze nu beschaamd waarna ze haar kop even liet hangen en een spijtig knikje gaf. Haar blauwe ogen schoten rond. Ze had niet verwacht dat er prooi zou zijn die zich met dit weer buiten zou wagen, dus had ze te weinig opgelet. Dit had belangrijke prooi gekost. Prooi dat niet te missen viel, en dat was allemaal haar fout. Het viel niet goed te praten. Haar speelse bui van daarnet was nu duidelijk verdwenen. Haar blik werd rustiger en serieuzer. 'Het spijt me, had niet door dat je aan het jagen was. Verwachtte geen prooi met dit weer.' Verklaarde ze beschaamd.