We go together like Robin and Batman

Het was nog vroeg n de ochtend toen de gestreepte kit voorzichtig de den uit sloop. Zijn moeder sliep nog, en dit was dus de ideale kans voor hem om het kamp een beetje te gaan verkennen. Tot nu toe was zijn leven zeer saai geweest aangezien Butterstar de keuze had gemaakt om in de leader den te blijven in plaats van de nursery, waar haar kits wel een leuk leven zouden kunnen hebben. Technisch gezien was het dus haar schuld dat hij weg moest sluipen, en met dat excuus trok Robinkit er dus op uit. Hij was al wel vaker buiten geweest, maar niet met zoveel vrijheid als nu. Eigenlijk was hij in een rechte streep bij de waterkant, en gefascineerd keek de kit naar de overkant waar het territorium lag. Daar was het vast veel cooler dan in het kamp!

-Eerste post voor Creamyfrost

De lucht leek hem in te klemmen, te verstikken. Hij lag in het nest in de Medicine cat’s den waar Honeyscent hem in de gaten kon houden. De weg die hij nog te gaan had was zwaar en hij had het idee dat het niet beter ging. Nog steeds werd hij trillend en in paniek wakker uit levensechte nachtmerries en dan moest hij zich heel erg inhouden om niet de den uit te sluipen en opzoek te gaan naar papaverzaadjes. Hij wist ook wel dat hij niet ver zou komen in de toestand waarin hij nou verkeerde, maar hij kon het in ieder geval proberen. Hij wist dat hij zich in moest houden, dat hij er tegen moest vechten. De lucht voelde veel te zuurstofarm terwijl hij beknepen ademhaalde. Hij moest echt even de den uit. Hij krabbelde met moeite overeind en strompelde de Medicine cat’s den uit. Hij had Robinkit nog niet gezien en tuimelde bijna over hem heen, maar omdat hij zich inhield de stap te zetten die hij had willen zetten ging hij alsnog onderuit. Zijn balans was niet meer wat het geweest was en hij zakte door zijn trillende poten op de grond, waar hij beduusd bleef liggen een wazige blik in zijn lichtblauwe ogen.

Vrolijk trippelde Robinkit verder zonder ook maar om zich heen te kijken. Hij keek dus ook verrast op toen hij een plof hoorde, en zijn grote neef achter zich zag liggen. De witte kater stond niet op, en keek heel wazig. Bezorgt sprong Robin naar hem toe. "Creamyfrost?" Vroeg hij een beetje angstig. Het was niet in orde, dat kon de kit zelfs zien, en het feit dat er geen andere katten in de buurt waren maakte hem bang. Straks gebeurde er iets ernstigs, en was er niemand om zijn neef te helpen. "Creamyfrost?" Vroeg Robinkit waarna hij voorzichtig zijn neusje in zijn vacht duwde. "Wat gebeurde er? Waarom sta je niet op?" Paniekerig keek hij nog eens om zich heen. Waar was Honeyscent? Die moest toch voor zieke katten zorgen? Waarom was ze dan niet hier?

Toen zijn kleine neefje om hem heen begon te springen knipperde hij een paar keer met zijn ogen en leek zijn blik weer helder te worden. Er ontstond een waterig glimlachje om zijn lippen terwijl hij naar de jonge kitten keek, die duidelijk bezorgd om hem was. “Ha Robinkit.” Zijn stem klonk warm en hij probeerde zo opgewekt mogelijk te klinken. Hij krabbelde overeind maar besloot maar wel te blijven zitten. Hij hoefde niet nogmaals onderuit te gaan. “Het is al goed. Ik moet gewoon weer even beter worden.” Hij boorde zijn nagels in de grond om houvast te houden en boog toen zijn kop ietsje, zodat hij bij zijn neefje kon. Toen wreef hij even zijn wang langs die van hem, voordat hij zijn kop weer ietsje ophief. “Hoe gaat het met jou?” Vroeg hij om het gesprek luchtig te krijgen of in ieder geval een poging tot.

Robinkit keek bezorgt naar zijn neef, maar toen Creamyfrost een paar keer knipperde keek hij niet meer zo eng. Er kwam een wrang glimlachje op zijn lippen, maar Robin keek nog steeds een beetje bezorgt. “Ha Robinkit.” Zei Creamy overdreven vrolijk voor een kat die net nog bewegingloos op de grond lag. Een beetje moeizaam kwam hij iets overeind. “Het is al goed. Ik moet gewoon weer even beter worden.” Creamyfrost gaf hem een kopje, en Robin spinde zacht. Hij was echt bang geweest. “Hoe gaat het met jou?” Vroeg zijn neef, maar Robinkit negeerde de vraag volledig. Over zichzelf praten was fijn, en hij wilde echt weten wat er net gebeurt was. "Waarom viel je?" Vroeg hij koppig. "En waarom kwam je niet meer overeind? En waarom keek je zo raar?" Toch erg verwachtingsvol keek Robinkit zijn grote neef aan. Hij kwam de laatste tijd niet meer zo vaak op bezoek, en hij moest toegeven dat hij hem wel erg miste. "En wat voor ziekte heb je dan?" Vroeg hij uiteindelijk.

Het werkte niet. Robinkit negeerde zijn vraag gewoon. Blijkbaar nam de jonge kitten geen genoegen met zijn antwoord. Er werden meteen allemaal vragen naar zijn kop geslingerd en hij staarde de kleine kater even aan. Toen zuchtte hij zacht en richtte zijn blik op zijn voorpoten. “Mijn spieren zijn heel erg afgezwakt, omdat ik niet genoeg gegeten heb de laatste tijd.” Mompelde hij een beetje in zijn vacht. Hij durfde Robinkit niet aan te kijken, hij schaamde zijn ogen uit zijn kop. “Het voelt de laatste tijd soms alsof ik allemaal wolken in mijn kop heb, die moet ik eerst wegjagen en dan kijk ik niet meer raar.” Hij had eigenlijk geen idee hoe hij het anders uit kon leggen. “Het ligt aan de papaverzaadjes.” Toen keek hij op in de blauwe kijkers van zijn neefje. “Maar het komt wel weer goed hoor.” Hij wist eigenlijk niet of hij dat nou zei om Robinkit gerust te stellen of om zichzelf gerust te stellen, of allebei.

“Mijn spieren zijn heel erg afgezwakt, omdat ik niet genoeg gegeten heb de laatste tijd.” Creamyfrost keek hem niet aan alsof hij iets verkeerd had gedaan. Te weinig eten kon je natuurlijk niet iets goeds noemen, maar zo erg was het toch niet? Robin begreep het niet echt goed dus hij was blij dat er nog wat aanvulling kwam. “Het voelt de laatste tijd soms alsof ik allemaal wolken in mijn kop heb, die moet ik eerst wegjagen en dan kijk ik niet meer raar.” Oei, oei, wolken waren niet goed. Er viel zo een pak sneeuw uit en dan had je een probleem. Het waren echt enge dingen, en Robin vond het fijner als er gewoon geen wolken in de lucht waren. “Het ligt aan de papaverzaadjes.” Legde Creamy verder uit. “Maar het komt wel weer goed hoor.” Robin knikte. Vast wel toch? Hij had eerlijk gezegd niet alles begrepen, maar toch stelde het hem gerust om te weten wat er aan de hand was. "Wolken zijn ook eng." Opperde Robin. "En papapaver zaadjes ook niet, toch?"

Er trok verbazing over zijn gezicht toen Robinkit zei dat wolken ook eng waren. Hoe kwam hij daarbij? Hij had er maar een woord voor verzonnen, voor dat rare wazige gevoel in zijn kop. Het waren geen echte wolken natuurlijk. “Hoe bedoel je dat wolken eng zijn Robinkit?” Zei hij vriendelijk terwijl hij even naar de jonge kitten glimlachte. “Papaverzaadjes kunnen je heel goed helpen, maar ze zijn voor zieke katten. Je moet er niet te veel van nemen want dan worden je dromen heel levendig en vergeet je de belangrijke dingen in het leven.” Ja dat was wel de goede zin waarschijnlijk. Je vergat de belangrijke dingen, dingen die eerst alles voor je waren. Dat was voor hem vooral zijn familie en hele goede vrienden, die was hij vergeten en ooh wat had hij daar een spijt van. Vooral omdat bepaalde katten nou teleurgesteld in hem waren en dat deed pijn.

Onderwerp: Re: We go together like Robin and Batman