these violent delights have violent ends

Met een snelle tred trippelde Dovewing dieper het territorium in. Er was een klein gevecht uitgebroken in het kamp en ze had er nog maar net aan kunnen ontsnappen; een zwarte poes had haar wel langs haar schouder - die nu pijnlijk prikte - weten te krassen. Dove had liever naar de nursery gegaan maar was bang geweest dat de zwarte poes haar achtervolgd zou hebben en ze wilde niet dat die indringers ook maar één haar krenkte op haar kittens hun kopjes. Ze kon niet nog meer verliezen.
Uit het niets vloog er een zwerm vogels op en geschrokken sprong Dove opzij, waarbij haar haren snel omhoog rezen en haar korte nageltjes kwamen uit haar hulzen. Na een korte tijd had ze door dat het maar vogels waren en dat er geen BloodClanner volgde die haar zou aanvallen. De korte witte haren in haar nek gingen weer liggen en snel klapte ze haar nagels weer in. Vervolgens keek ze onderzoekend om zich heen en snoof ze aan de lucht. Wat was de reden geweest dat de vogels opgevlogen waren? Toen ze ThunderClan rook keek ze omhoog. En ja hoor, er zat een kater in de boom met een prooi in zijn bek. "Goeie middag Briarleaf." miauwde ze zachtjes waarbij ze kort oogcontact maakte.

Briarleaf sprong uit zijn boom en kwam netjes op zijn vier pootjes terecht. Met een blik gevuld door verwondering keek ze hem aan. Zijzelf was nooit de beste geweest in bomen klimmen en bleef veel liever met haar poten op de grond staan. "Goedemiddag, Dovewing," begroette de kater haar en ze glimlachte vriendelijk. Zijn stem beviel haar; hij praatte zachter dan de gemiddelde kat, net zoals zijzelf. Dat vond ze fijn. "Sorry dat ik je liet schrikken," vervolgde hij toen en Dovewing wuifde dit weg met haar poot. "Dat maakt niet uit," miauwde ze er nog bij. Haar groene ogen dwaalden af naar de boom waaruit de kater zojuist gesprongen was en ze keek er vragend naar. "Hoe durf je daarin te zitten? Ik ben altijd bang dat ik eruit val." miauwde ze hem toe. Een windvlaag zorgde ervoor dat haar korte vacht heen en weer getrokken werd en het wondje op haar schouder prikte pijnlijk door de plotselinge beweging. Zachtjes siste ze door haar tanden door waarna ze er een lik over heen gaf. Ach, het viel wel mee. Het prikte gewoon een beetje. Veel katten hadden veel ergere wonden dan zij, ze moest zich niet zo aanstellen.

Geïnteresseerd luisterde Dovewing naar de reden dat Briarleaf zo goed klimmen kon. Als apprentice had hij dit vaak moeten doen en daarom was hij er heel goed in geworden. Dove knikte met een glimlach. "Ah, zo," beantwoordde ze hem. "Mijn mentor en ik hebben het geprobeerd, maar ik viel er steeds uit. Dus het werd niets," legde ze hem uit. Even werd haar blik wazig, doordat ze terugdacht aan de herinnering. Dat had ze wel vaker; ze kon dan zo erg in de herinnering zitten dat ze helemaal vergat waarmee ze bezig was. Ze kon de bomen van Green-leaf haast zien, de fleurige bloemen haast ruiken. Zij en Liontail - haar mentor - waren nu al de hele middag bezig met trainen. Steeds opnieuw probeerde Dovepaw de boom in te klimmen, maar steeds opnieuw viel ze op haar achterwerk. 't Kwam doordat ze te erg afgeleid werd, door van alles. Vogels, zoemende insecten, prooigeuren of Liontail zijn stem. "Oefening baart kunst." werd haar toen gezegd, maar dit kwam niet vanaf Liontail. Dovewing knipperde met haar oogjes en kwam weer terug in de koude, harde wereld waar ze nu in leefden. Een windvlaag rukte hard aan haar vacht en de wond op haar schouder begon te prikken. Zachtjes siste ze, al wist ze dat ze zichzelf niet aanstellen mocht. Anderen hadden het immers veel erger dan haar. "Gaat het?" vroeg Briarleaf aan haar en ze knikte naar hem. "Ja, ja, het is niets. Ik moet me niet aanstellen," vertelde ze hem zachtjes met een kleine glimlach. "Een BloodClanner wist haar nagels over me heen te halen, er brak een klein gevecht uit in het kamp namelijk." legde ze hem uit, waarbij een bezorgde frons over haar gezicht heen gleed. Ze hoopte maar dat haar kittens oké waren.

Briarleaf was zo vriendelijk tegen haar. Het leek af en toe even alsof ze met Crimsonheart aan het praten was. Iemand die niet dacht dat ze gek was - want dat was immers wat velen van haar dachten; doordat ze af en toe heel de wereld om haar heen vergeten kon en het werd alleen maar versterkt doordat ze op het moment een emotioneel wrak was. "Wie was het?" klonk het bezorgd vanaf Briarleaf en Dove schudde lichtjes haar kop. "Ik ken haar naam niet, maar het was een zwarte langharige kattin." vertelde ze hem. "Heb je Mistpaw al bezocht?" vroeg de kater haar vervolgens en opnieuw schudde ze haar kop. "Nee, ik wil haar nu geen last opleggen, anderen hebben haar veel harder nodig en zij heeft haar slaap weer nodig." miauwde ze zachtjes en ze zuchtte stilletjes. Misschien, in andere tijden, was ze wel gegaan maar nu niet. Bovendien was het Leaf-bare en raakten de voorraden van medicijnen nu veel sneller op en konden niet bijgevuld worden. Die medicijnen konden anderen veel beter gebruiken dan zij. Bijvoorbeeld degenen die op zo'n verwondingceremonie moest van Claw. Een frons gleed over haar mooie gezichtje bij de gedachte. Ze had er een hekel aan, de pijn die er nu in hun kamp was. Wat nog erger was was dat het waarschijnlijk nog lang niet over zou gaan. Misschien wel nooit. In wat voor samenleving moest Lockedkit dan opgroeien? En de kittens van Brightspots, waar ze nu de zorg over had, hoe zouden zij opgroeien in de weet dat hun echte moeder dood was, vermoord door degene die hun kamp nu bezaten? Tranen kwamen in haar ogen, maar ze liet er geen vallen. Alleen maar staarde ze voor zich uit, alweer in diezelfde trance zoals ze zo vaak zat.

Wanneer zou het zover zijn dat ze zou breken? Dat ze gewoon klaar ermee was, met alles? Haar leven, de druk die op haar lag en de verschrikkelijke situatie waar de ThunderClan nu in zat. Niemand wist het. En oh, ze wist heel goed dat katten over haar roddelden. BloodClan en ThunderClan allebei. Misschien werd ze wel het volgendr slachtoffer van een executie; ze gaf immers niet veel bijdrage aan de clan en er was nu wel duidelijk gemaakt dat de BloodClan zich niet inhield, ook niet op queens. Het was een verschrikkelijke gedachte maar uitsluiten kon ze het niet. Het maakte haar bang, zo ontzettend bang. Ze had Crimsonheart zo hard nodig, maar zelfs hij was weg. Hoe kon StarClan zo'n goed ziel zomaar weghalen? Door zo'n BloodClanner verslagen nog wel. Zo'n bruut had haar partner vermoord, degene die haar had weten lief te hebben ook al had ze zoveel fouten en imperfecties. De stem van Briarleaf haalde haar weer uit haar eigen wereld, haar eigen wereldje die nu bestond uit donkere dingen en bezaaid was met angst. Hij vertelde haar om niet te hard voor haarzelf te zijn. Dove schudde haar kop waarna ze haar droevige blik op hem richtte. "Het is niet ik die hard is voor mij, het is de wereld." miauwde ze hem toe. Hij vertelde haar dat het goed kwam, maar ze schudde opnieuw haar kop. "Dat weet niemand, Briarleaf. Maar toch bedankt." het laatste miauwde ze oprecht. Het voelde fijn als iemand de moeite nam om je beter te laten voelen ook al was de wereld om je heen zo hard en koud.

- telefoonpost, sorry voor eventuele schrijffoutjes!

Het antwoord van Briarleaf deed haar haar schouders ophalen. Ze wist 't werkelijk niet, wat te doen. Ze wist dat ze sterker moest zijn dan wat ze nu was, maar ze vreesde voor het leven van haar kittens en die van haarzelf. Ze had niet veel hier in de Clan, weinig familie en vrienden, maar ze kon de kittens toch niet zomaar achterlaten? Dove wist wel dat ze niet veel bijdroeg als queen, en was dan ook bang dat zij het volgende slachtoffer kon zijn van de volgende verwonding-ceremonie of executies. Het was allemaal zo vreemd nu de BloodClan hier was. "Ik weet niet of er iets te doen valt.." mompelde ze zachtjes. "Wij zijn met meer, maar zij zijn sterker. En nu ze hier al een tijd zitten, weten ze wie ze moeten grijpen om je pijn te doen. Je familie en vrienden," vervolgde ze op dezelfde zachte toon, al werd het einde van de zin iets scherper. Ook zij was er klaar mee, al liet ze het niet merken. Want dat was wat Dovewing deed; haar gevoelens opkroppen. Dat had ze altijd al gedaan. Het eruit laten komen gebeurde maar zelden.