these violent delights have violent ends

De blonde kater zat nu al ruim een kwartier op de tak, in jachthouding, wachtend tot de vogels begonnen te acclimatiseren aan zijn aanwezigheid. Na enkele minuten leken ze minder bang voor hem te zijn, en nu er een kwartier verstreken was, leken ze hem helemaal niet meer op te merken. Ze waren teruggekomen en in de uilenboom gaan zitten zodat ze niet in de sneeuw hoefden te staan, en Briarleaf was op dit moment dan ook omgeven door vogeltjes. Allemaal prooien die deden alsof hij onzichtbaar was. Misschien hielden ze hem wel voor dood, hij zat hier nou eenmaal een tijdje zonder enige vorm van beweging. Zijn ogen vielen op één behoorlijk dikke vogel, en hij besloot dat dat voor vandaag zijn prooi zou zijn. Het was best relaxed jagen op deze manier, gewoon een kwartier chillen en je kreeg een smakelijk stuk gevogelte. Helaas was het weer niet aan hem weggegeven om het ook daadwerkelijk op te eten: het hoorde op de prooistapel, voor de oudjes en de kittens. De kater ging in een jachthouding staan en sprong op het dikke beest af en wist de nek te vinden. Deze beet hij zo snel mogelijk door, waarna hij probeerde te balanceren op de hoge tak. Alle vogels vlogen gehaast uit de boom en de kater wist zijn evenwicht weer terug te vinden. Hij keek naar beneden, de vogel hing nog in zijn bek. Dat had een behoorlijke val kunnen zijn.

- Dovewing eerst c:

Met een snelle tred trippelde Dovewing dieper het territorium in. Er was een klein gevecht uitgebroken in het kamp en ze had er nog maar net aan kunnen ontsnappen; een zwarte poes had haar wel langs haar schouder - die nu pijnlijk prikte - weten te krassen. Dove had liever naar de nursery gegaan maar was bang geweest dat de zwarte poes haar achtervolgd zou hebben en ze wilde niet dat die indringers ook maar één haar krenkte op haar kittens hun kopjes. Ze kon niet nog meer verliezen.
Uit het niets vloog er een zwerm vogels op en geschrokken sprong Dove opzij, waarbij haar haren snel omhoog rezen en haar korte nageltjes kwamen uit haar hulzen. Na een korte tijd had ze door dat het maar vogels waren en dat er geen BloodClanner volgde die haar zou aanvallen. De korte witte haren in haar nek gingen weer liggen en snel klapte ze haar nagels weer in. Vervolgens keek ze onderzoekend om zich heen en snoof ze aan de lucht. Wat was de reden geweest dat de vogels opgevlogen waren? Toen ze ThunderClan rook keek ze omhoog. En ja hoor, er zat een kater in de boom met een prooi in zijn bek. "Goeie middag Briarleaf." miauwde ze zachtjes waarbij ze kort oogcontact maakte.

Briar duizelde even van de hoogte van de uilenboom, je zou er spontaan hoogtevrees van krijgen. Terwijl hij naar beneden tuurde, merkte hij de egaal witte poes onder hem op. In combinatie met de geur kon hij wel vertellen dat het Dovewing was die zojuist was geschrokken van alle vogels die uit de boom opstoven. Hij grinnikte even terwijl de kattin in een gevechtshouding schoot, en greens droogjes naar haar toen ze hem uiteindelijk gevonden had. Ze groette hem, in die kenmerkende zachte stem die ze had. Om sociaal over te komen sprong de kater maar uit de bomen, biddend naar Starclan dat hij de boom niet uit zou pleuren en hier een hele lachwekkende scène neerzette voor Dovewing. Gelukkig ging alles goed. Hij legde de prooi netjes voor zijn poten neer en keek de witte kattin weer aan. "Goedemiddag, Dovewing," groette hij haar, ook op zo'n zachte toon als die waarop zij had gesproken. "Sorry dat ik je liet schrikken," zei de blonde kater terwijl hij zijn staart om zijn poten krulde. Even veranderde zijn vrolijke blik in een bezorgde. Hij kon zich niet voorstellen hoe eng het moest zijn om een Queen te zijn terwijl ze werden bezet door de Bloodclan.

Briarleaf sprong uit zijn boom en kwam netjes op zijn vier pootjes terecht. Met een blik gevuld door verwondering keek ze hem aan. Zijzelf was nooit de beste geweest in bomen klimmen en bleef veel liever met haar poten op de grond staan. "Goedemiddag, Dovewing," begroette de kater haar en ze glimlachte vriendelijk. Zijn stem beviel haar; hij praatte zachter dan de gemiddelde kat, net zoals zijzelf. Dat vond ze fijn. "Sorry dat ik je liet schrikken," vervolgde hij toen en Dovewing wuifde dit weg met haar poot. "Dat maakt niet uit," miauwde ze er nog bij. Haar groene ogen dwaalden af naar de boom waaruit de kater zojuist gesprongen was en ze keek er vragend naar. "Hoe durf je daarin te zitten? Ik ben altijd bang dat ik eruit val." miauwde ze hem toe. Een windvlaag zorgde ervoor dat haar korte vacht heen en weer getrokken werd en het wondje op haar schouder prikte pijnlijk door de plotselinge beweging. Zachtjes siste ze door haar tanden door waarna ze er een lik over heen gaf. Ach, het viel wel mee. Het prikte gewoon een beetje. Veel katten hadden veel ergere wonden dan zij, ze moest zich niet zo aanstellen.

De witte kattin keek hem verwonderd aan, en hij had eerlijk gezegd geen idee waarom. Was hij zojuist vanuit Starclan naar beneden gevallen? Alles aan Dovewing leek zo ongelooflijk vriendelijk: haar uiterlijk, haar stem, alles. Het deed ervoor zorgen dat hij haar ging behandelen als een kostbaar stuk porselein. Hij praatte zachtjes tegen haar, omdat hij het gevoel had dat ze ieder moment kon breken. Maar wat wist hij nou? Zo goed kende hij de witte poes helemaal niet. De kattin liet hem weten dat het haar niet zo deerde dat hij haar had laten schrikken, gelukkig maar. Hij volgde haar blik naar de boom, en bij haar vraag haalde hij zijn schouders op. "Mijn mentor gaf me vaak de opdracht om in bomen te klimmen en mijn training hield niet op tot ik er zelf uit wist te komen," vertelde hij. Het was niet nodig om te zeggen dat hij zijn mentor niet zo heel leuk gevonden had. Veel geleerd had hij daarentegen wel. "Oefening baart kunst." Het was wel zo. Nu klom hij haast automatisch in bomen, en kwam er haast net zo snel weer uit. Hij fronste even toen Dovewing een pijnlijke uitdrukking op haar gezicht kreeg. "Gaat het?" vroeg hij ietwat bezorgd. Had iemand haar pijn gedaan?

Geïnteresseerd luisterde Dovewing naar de reden dat Briarleaf zo goed klimmen kon. Als apprentice had hij dit vaak moeten doen en daarom was hij er heel goed in geworden. Dove knikte met een glimlach. "Ah, zo," beantwoordde ze hem. "Mijn mentor en ik hebben het geprobeerd, maar ik viel er steeds uit. Dus het werd niets," legde ze hem uit. Even werd haar blik wazig, doordat ze terugdacht aan de herinnering. Dat had ze wel vaker; ze kon dan zo erg in de herinnering zitten dat ze helemaal vergat waarmee ze bezig was. Ze kon de bomen van Green-leaf haast zien, de fleurige bloemen haast ruiken. Zij en Liontail - haar mentor - waren nu al de hele middag bezig met trainen. Steeds opnieuw probeerde Dovepaw de boom in te klimmen, maar steeds opnieuw viel ze op haar achterwerk. 't Kwam doordat ze te erg afgeleid werd, door van alles. Vogels, zoemende insecten, prooigeuren of Liontail zijn stem. "Oefening baart kunst." werd haar toen gezegd, maar dit kwam niet vanaf Liontail. Dovewing knipperde met haar oogjes en kwam weer terug in de koude, harde wereld waar ze nu in leefden. Een windvlaag rukte hard aan haar vacht en de wond op haar schouder begon te prikken. Zachtjes siste ze, al wist ze dat ze zichzelf niet aanstellen mocht. Anderen hadden het immers veel erger dan haar. "Gaat het?" vroeg Briarleaf aan haar en ze knikte naar hem. "Ja, ja, het is niets. Ik moet me niet aanstellen," vertelde ze hem zachtjes met een kleine glimlach. "Een BloodClanner wist haar nagels over me heen te halen, er brak een klein gevecht uit in het kamp namelijk." legde ze hem uit, waarbij een bezorgde frons over haar gezicht heen gleed. Ze hoopte maar dat haar kittens oké waren.

De kattin leek oprecht geïnteresseerd in zijn ietwat stomme anekdote, en even vroeg hij zich af of ze gewoon deed alsof. De poes gaf vervolgens zelf aan dat zijzelf constant uit de boom viel, en Briarleaf grinnikte even bij de gedachte aan een jonge Dovepaw die uit de boom bleef flikkeren. Briar's ogen lichtten een tikkeltje op, maar zijn blik werd al wat ernstiger toen Dovewing een beetje voor zich uit staarde. Was ze er nog? Even leek het alsof ze alleen lichamelijk hier was, alsof haar geest ergens naartoe gedreven was en hij hier alleen was gelaten met dit witte gestalte. Toen hij zijn mond opnieuw open trok om iets te zeggen, leek ze ook weer terug te komen. Apart. Met zijn poot verschoof Briar het vogeltje even dat nog voor hem lag, voor het geval insecten het als een lekker tussendoortje begonnen te zien. Hij was niet echt gesteld op parasieten en aaseters. Hij keek met zijn grote, groene ogen bezorgd naar Dovewing toen ze vertelde over een Bloodclanner die haar pijn had gedaan. Om één of andere reden begonnen dat soort dingen altijd wanneer Briarleaf het kamp verlaten had. "Wie was het?" vroeg hij toen. Die Bloodclanners dachten dat ze alles konden maken. Al twee katten hadden ze gedood, en een flink aantal anderen hadden ze verwond. Mistpaw moest verder met één oog. Ze zouden hun verdiende loon nog wel krijgen. "Heb je Mistpaw al bezocht?" was zijn volgende vraag. Jagen zou voor Dovewing nogal lastig zijn met zo'n wond in haar schouder.

Briarleaf was zo vriendelijk tegen haar. Het leek af en toe even alsof ze met Crimsonheart aan het praten was. Iemand die niet dacht dat ze gek was - want dat was immers wat velen van haar dachten; doordat ze af en toe heel de wereld om haar heen vergeten kon en het werd alleen maar versterkt doordat ze op het moment een emotioneel wrak was. "Wie was het?" klonk het bezorgd vanaf Briarleaf en Dove schudde lichtjes haar kop. "Ik ken haar naam niet, maar het was een zwarte langharige kattin." vertelde ze hem. "Heb je Mistpaw al bezocht?" vroeg de kater haar vervolgens en opnieuw schudde ze haar kop. "Nee, ik wil haar nu geen last opleggen, anderen hebben haar veel harder nodig en zij heeft haar slaap weer nodig." miauwde ze zachtjes en ze zuchtte stilletjes. Misschien, in andere tijden, was ze wel gegaan maar nu niet. Bovendien was het Leaf-bare en raakten de voorraden van medicijnen nu veel sneller op en konden niet bijgevuld worden. Die medicijnen konden anderen veel beter gebruiken dan zij. Bijvoorbeeld degenen die op zo'n verwondingceremonie moest van Claw. Een frons gleed over haar mooie gezichtje bij de gedachte. Ze had er een hekel aan, de pijn die er nu in hun kamp was. Wat nog erger was was dat het waarschijnlijk nog lang niet over zou gaan. Misschien wel nooit. In wat voor samenleving moest Lockedkit dan opgroeien? En de kittens van Brightspots, waar ze nu de zorg over had, hoe zouden zij opgroeien in de weet dat hun echte moeder dood was, vermoord door degene die hun kamp nu bezaten? Tranen kwamen in haar ogen, maar ze liet er geen vallen. Alleen maar staarde ze voor zich uit, alweer in diezelfde trance zoals ze zo vaak zat.

Briarleaf had medelijden met de kattin. Ze was gewond, moest nu voor Brightspots kittens zorgen. Het was allemaal niet gemakkelijk, niemand had het makkelijk nu Bloodclan hen bezet had. Katten werden pijn gedaan, zelfs één van hun Apprentices hadden ze gemarteld. Nightwish en Brightspots hadden ze in koude bloede vermoord, voor de ogen van alle Clangenoten, inclusief de kittens. Hij was zich doodgeschrokken: zelf was hij buiten het kamp geweest om te jagen, maar de schreeuwen van paniek had tot ver in de bossen kunnen horen. Door merg en been waren ze gegaan. Dovewing beschreef de kat die haar aanviel als een langharige, zwarte kattin, en Briarleaf zou nog wel een oogje in het zeil houden. Wat hem betrof, zouden ze geen haar meer aanraken op het hoofd van een Thunderclankat. Maar hij was er ook niet altijd, en in zijn eentje kon hij lang niet genoeg beginnen. Dovewing gaf ook aan dat ze Mistpaw's hulp niet behoefte, omdat anderen het meer verdienden. Hij kon haar moeilijk forceren om hulp te zoeken. "Wees alsjeblieft zuinig op jezelf. De kittens hebben je hard nodig," sprak hij zachtjes. Er lag vast een hoop druk op arme Mistpaw, en ze was ook vast niet de enige. "Ik zal binnenkort wel wat kruiden gaan zoeken om Mistpaw wat te helpen." Hij sprak meer tegen zichzelf dan tegen Dovewing, totdat hij de tranen in haar ogen zag prikken. "Dove... Het komt wel goed." Of het een leugen was, wist hij niet. Niemand wist of het wel goed zou komen, behalve Starclan, maar zij lieten niks van zich horen.

Wanneer zou het zover zijn dat ze zou breken? Dat ze gewoon klaar ermee was, met alles? Haar leven, de druk die op haar lag en de verschrikkelijke situatie waar de ThunderClan nu in zat. Niemand wist het. En oh, ze wist heel goed dat katten over haar roddelden. BloodClan en ThunderClan allebei. Misschien werd ze wel het volgendr slachtoffer van een executie; ze gaf immers niet veel bijdrage aan de clan en er was nu wel duidelijk gemaakt dat de BloodClan zich niet inhield, ook niet op queens. Het was een verschrikkelijke gedachte maar uitsluiten kon ze het niet. Het maakte haar bang, zo ontzettend bang. Ze had Crimsonheart zo hard nodig, maar zelfs hij was weg. Hoe kon StarClan zo'n goed ziel zomaar weghalen? Door zo'n BloodClanner verslagen nog wel. Zo'n bruut had haar partner vermoord, degene die haar had weten lief te hebben ook al had ze zoveel fouten en imperfecties. De stem van Briarleaf haalde haar weer uit haar eigen wereld, haar eigen wereldje die nu bestond uit donkere dingen en bezaaid was met angst. Hij vertelde haar om niet te hard voor haarzelf te zijn. Dove schudde haar kop waarna ze haar droevige blik op hem richtte. "Het is niet ik die hard is voor mij, het is de wereld." miauwde ze hem toe. Hij vertelde haar dat het goed kwam, maar ze schudde opnieuw haar kop. "Dat weet niemand, Briarleaf. Maar toch bedankt." het laatste miauwde ze oprecht. Het voelde fijn als iemand de moeite nam om je beter te laten voelen ook al was de wereld om je heen zo hard en koud.

- telefoonpost, sorry voor eventuele schrijffoutjes!

Hij zou liegen als hij zou zeggen dat hij zelf niet bang was. Het lot van zijn Clan lag in de handen van een stel sadisten. Elke keer als hij het kamp verliet, konden ze één van zijn vrienden grijpen en naar Starclan sturen. Het was wreed, maar het was de waarheid en er was niets dat hij kon doen. s'Nachts vroeg hij zich regelmatig af wie de volgende zou zijn om verwond of vermoord te worden. Katten die zich in het openbaar verzetten werden verwond, katten die geen nut meer hadden werden gedood. Nightwish, een zieke Senior Warrior, werd voor de ogen van de Clan door Zira doodgebeten. Brightspots, een Queen met maar drie poten, werd afgeslacht voor de ogen van haar kittens. Hij hoopte dat zolang hij zich nuttig maakte, hij niet aan de beurt zou zijn. Maar aan de andere kant wilde hij niets bijdragen aan de dictatuur van de Bloodclan. Hij wilde jagen voor zijn Clan, niet voor die vreselijke katten. Hij legde zijn oren wat naar achteren toen Dovewing begon te spreken. Het klonk zo ongelooflijk deprimerend. "Er moet toch iets zijn dat we kunnen doen? We kunnen dit niet zo door laten gaan," mompelde de blonde kater. Zij waren met meer, verenigd waren ze sterker, toch? Waarom gebeurde er nou niks?

Het antwoord van Briarleaf deed haar haar schouders ophalen. Ze wist 't werkelijk niet, wat te doen. Ze wist dat ze sterker moest zijn dan wat ze nu was, maar ze vreesde voor het leven van haar kittens en die van haarzelf. Ze had niet veel hier in de Clan, weinig familie en vrienden, maar ze kon de kittens toch niet zomaar achterlaten? Dove wist wel dat ze niet veel bijdroeg als queen, en was dan ook bang dat zij het volgende slachtoffer kon zijn van de volgende verwonding-ceremonie of executies. Het was allemaal zo vreemd nu de BloodClan hier was. "Ik weet niet of er iets te doen valt.." mompelde ze zachtjes. "Wij zijn met meer, maar zij zijn sterker. En nu ze hier al een tijd zitten, weten ze wie ze moeten grijpen om je pijn te doen. Je familie en vrienden," vervolgde ze op dezelfde zachte toon, al werd het einde van de zin iets scherper. Ook zij was er klaar mee, al liet ze het niet merken. Want dat was wat Dovewing deed; haar gevoelens opkroppen. Dat had ze altijd al gedaan. Het eruit laten komen gebeurde maar zelden.

Onderwerp: Re: these violent delights have violent ends