Would you care?

Zijn blauwe ogen waren in het centrum van het kamp gericht. Wachtend op iemand rond zijn leeftijd om samen de net-gevangen vis te eten. Hij was niet zo'n hongerig type en de gedachten dat zijn moeder dood was had zijn trek toch wat afgenomen. Nu had hij niemand meer als steun, nou, wel zijn Siblings. Maar stiekem miste hij de moederlijke steun. Hoe se hem altijd liefdevolle likjes gaf in het openbaar, hoe ze em verzorgde en dwong te eten, alles leek perfect. Maar nu, nu was er niemand die hem zulke liefdevolle likjes gaf in het openbaar, zelfs als hij het niet wou. Niemand was er om hem te dwingen met eten. Hij stond er alleen voor, zijn siblings stonder er alleen voor. Hij slaakte een zucht en verstopte zich onder een kleine struik, toch kon je zijn vacht overduidelijk zien met het dikke pak witte sneeuw. Silentpaw slieg zijn staart om zijn middel heen. Aangezien die ene Shadowbreeze niet bestond had zijn moeder al die tijd gelogen, toch kon hij haar het niet kwalijk nemen. Te verdrietig om nog aan zijn onbekende vader te denken. Was er maar iemand die hem begreep, en met hem kon praten, zonder een discussie te voeren.

&Rosepaw

Met een rustige maar vijandig blik stapte de sierlijke flame point poes de Apprentice Den uit, Haar ijs blauwe ogen keken afkeurend het kamp door het was ook een zooitje hier sommeige kattin wisten echt niet hoe ze moesten opruimen, Gelukkig was zij niet zo oh nee nee zij zag er altijd tip top uit liet alles spik en span achter en legde nestjes alles terug waar ze het vandaan had, Met wat sierlijke poot stappen bevond de flame point poes in het midde van het kamp iets hoog hartig keek ze naar de prooi stapel, Niks niks niks alleen maar ouwe zooi dat ging ze echt niet eten ze wilde iets vers sappig iets goed, Stome leaf-bare ook Always mocking up my style en waarom wit? zo over used, Rose keek omzich een ze verveelde zich en zocht iemand op lastig te vallen al snel vielen haar kristal blauwe kijkers op een zwarte vacht ergens verstopt onder een bosje, Rose gromde zachtjes als je zwart ben ga je je toch niet verstoppen in een bosje terwijl alles om je heen wit is? ga dan in een boom zitten ofzo ugh, Maar toen de kattin dichter bij kwam zag ze wie het was Silentpaw haar broer haar oudere broer, Rose kwam wat dichter bij en besloot uitendelijk naast hem plaats te nemen ze knikte even naar haar broer,Je hoefde niet dom te zijn om te zien dat hij diep in zijn gedachten verzonken was 'Hey Silent' miauwde de poes hard maar niet onvriendelijk 'Waar denk je aan?'

Hij trapte tegen een kleine steen aan. Het leven was oneerlijk, het was het altijd geweest. Niks was balanserend. Altijd was er iets wat jouw leven verbrokkelde. 'Hey Silent' miauwde er iemand achter hem. Met een ruk keek hij in de ijsblauwe ogen van zijn zus, Rosepaw. 'Waar denk je aan?' Dat was precies éen van de vragen waar de zwarte kater op dit moment de meeste hekel aan had. "Niets bijzonders", bromde hij zachtjes. Met zijn klauwen maakte hij een tekening in de sneeuw. Wat meer slordig uitzag dan het hoorde te zijn. De kater was zelfs nu al vergeten wat hij precies getekend had. Nog een zucht rolde uit zijn lippen. Zijn zus leek precies op hun moeder qua vacht. En dat maakte de heimwee naar Dapple veel groter. Ondanks dat hij een heel klein beetje groter was dan zijn sibs kreeg hij steeds het gevoel dat hij de jongste was. Zo gedroeg hij zich tenminste, hij haalde nogsteeds kattenkwaad uit en speelde als een kleine kitten. Toh was hij de grootste. En nu werd hij ook gezien als de verantwoordelijkste van het nest. Waardoor hij dus eventjes niet om zichzelf moest denken maar om zijn familie. Wat hun reactie was op de dood van hun geliefde moeder. "Wat vond jij van... Dapplerain's... Dood...?" Het laatste woord kwam stotterend en struikelend uit. Het was zo'n hard woord met veel kracht. Dat zei je niet zomaar.

"Niets bijzonders", bromde hij zachtjes, Rose bestudeerde hem zachtjes haar ijs blauwe ogen knoop ze tot spleetjes, Echt iets voor Silent hij zit duidelijk met iets maar als iemand het hem vraagt gaat hij zich hoog houden en doen als of er niks aan de hand is you dont fool me baby, Rose keek iets verbaasd toen hij iets in de sneeuw tekende het leek nergens op maar wat nu? wilde hij een tekenaar worden ofzo? sorry bro maar dat gaat hem niet worden van wat tekenings maken in de sneeuw overleef je niet lang, Het was niet eens mooi ofzo,"Wat vond jij van... Dapplerain's... Dood...?" Het laatste woord kwam stotterend en struikelend uit, Rose gromde zachtjes en keek de zwarte kater strak aan wat voor vraag was dat nou weer? 'Ik vind het helemaal geweldig' siste ze sarcatish, Ja haar moeder waar ze een goede band mee had is dood hoe denk je dat ze het vind? Ugh grow up je mag ergens mee zitten maag geen domme vragen stellen Please, 'Ik bedoel Silent denk eens na' siste ze vervolgens maar nu op een iets bezorgde toon 'Hoe denk je dat ik het vind?' helemaal geweldig...tuurlijk maak dat de kat wijs ,Dapplerain... mother.

'Ik vind het helemaal geweldig' De sarcasme viel te verwachten van zijn zusje. Hij gromde, erg grappig hoor, Rosepaw. En zeer stoer, ook. 'Ik bedoel Silent denk eens na' siste de kattin. De zwarte kater versmalde zijn ogen tot spleetjes. 'Hoe denk je dat ik het vind?' Hij boorde zijn klauwen vele malen in de grond. "Wat verwacht je zo hoog van mij, Rosepaw?! Dat ik jouw mening kan ruiken?!" grauwde hij. Hij was de laatste tijd zichzelf niet meer. Wat meer prikkelbaarder en vals, niet de flirterige grappenmaker. De dood van zijn moeder had hun allemaal geraakt. En natuurlijk wist hij dat niemand daarop stond te wachten. Maar kon zijn zusje gewoon niet voor één keertje een normaal antwoord geven?

Rose snauwde toen haar broertje zijn nagels in de grond boorde en haar met spleet oogjes aan keek, Ugh hij leek echt op een vis zo een zwarte vis ofzo "Wat verwacht je zo hoog van mij, Rosepaw?! Dat ik jouw mening kan ruiken?!" grauwde hij, De flame point keek hem afkeurend aan en snoof wat hooghartig 'Ik heb het toch helemaal niet over ruiken man, Gebreuk je verstand eens! Mijn moeder is dood de kattin die er altijd voor me was die mij begreep is dood hoe denk je dat ik dat vind?! de worden kwamen er harder uit dat ze verwacht had, ze zuchte 'Listen im sorry i just...I miss er to' haar stem klonk veel zachter nu, Net als een kitten een kitten dat ze zich op dit moment voelde en hopeloze kitten zonder moeder, Waarom moest starclan haar afpakken? er zijn toch zoveel andere katten waarom..zij?.

Hij bleef haar koud aankijken. Zijn ogen nogsteeds tot spleetjes. 'Ik heb het toch helemaal niet over ruiken man, Gebreuk je verstand eens! Mijn moeder is dood de kattin die er altijd voor me was die mij begreep is dood hoe denk je dat ik dat vind?!' Hij zwiepte geërgerd met zijn staart. Maar bleef zwijgen. 'Listen im sorry i just...I miss er to' Hij zuchtte nogmaals. En kijk naar zijn poten. Zijn ogen waren weer normaal. Toch kon je er verdriet in lezen. "Ja dat weet ik, Rosepaw", mauwde hij. "Ze was een goede moeder, niemand had dat verwacht."
hij keek om zich heen en liep wat dichterbijer naar haar toe. "Trouwens, Shadowbreeze bestaat niet. Dat zou moeten betekenen dat het dus niet onze echte vader is." zei hij snel. Voordat hij zijn voorpoot begon te likken.

"Ja dat weet ik, Rosepaw", mauwde hij. "Ze was een goede moeder, niemand had dat verwacht." girriteerd zierpte ze met haar staart maar bleef zwijgen niet omdat ze niet wist wat ze moest zeggen nee ze had altijd haar woordtje wel klaar maar...Silent moest gewoon nog wat zeggen klaar.  hij keek om zich heen en liep wat dichterbijer naar haar toe. "Trouwens, Shadowbreeze bestaat niet. Dat zou moeten betekenen dat het dus niet onze echte vader is." zei hij snel. Voordat hij zijn voorpoot begon te likken, Rose keek hem even vragend aan 'Dus zeg je nou dat ze een leugenaar was?' siste ze scherp, Waarom zou ze tegen hun liegen?! makes no sense 'Weet je het zeker dat hij niet bestaat?' vroeg ze voor de zekerheid, Ze geloofde het niet Dapple zou nooit tegen haar liegen en waarom? ze had toch niks te verbergen en ze kon het haar eigen kroost toch wel vertellen?..ja toch?

'Dus zeg je nou dat ze een leugenaar was?' vroeg zijn zusje meteen aangevallen. De kater knikte "Tja... Als je het zo bekijkt..." plots werd hij weer ruw verstoord voordat hij zijn zin af kon maken. 'Weet je het zeker dat hij niet bestaat?' Hij hield zich in. Het was zijn zusje, degene die de dikste band met hun moeder had. "Nee, Rosepaw. Ik verzin me dit ter plekke omdat het mij niet boeit." antwoordde hij droogjes. De sarcasme kon je ervanaf horen kruipen. Wat dacht ze dan, dat dit een spel was? De kater zwiepte geërgerd met zijn staart. Waarom zou hij liegen over zijn vader? Na manenlang uitzocht te hebben gedaan was het wel duidelijk dat die Shadowbreeze nooit had bestaan. "Kom op, Rosepaw. Jijzelf weet dat ik nooit zomaar dingen aan jou zeg tenzij ze al uitgezocht zijn." hij slaakte een diepe zucht. "Maar ik ga nog niet rusten", hij keek voor zich uit. "Ik ga nogsteeds uitzoeken wie in StarClansnaam onze vader is en waarom onze moeder ervoor gelogen heeft." Hij keek zijn zusje aan. "Reken er maar op."

 "Nee, Rosepaw. Ik verzin me dit ter plekke omdat het mij niet boeit."  antwoorde hij droogjes Rose gromde zacht en keek haar broer strak aan maar bleef zwijgen  "Kom op, Rosepaw. Jijzelf weet dat ik nooit zomaar dingen aan jou zeg tenzij ze al uitgezocht zijn." hij slaakte een diepe zucht. "Maar ik ga nog niet rusten", hij keek voor zich uit. "Ik ga nogsteeds uitzoeken wie in StarClansnaam onze vader is en waarom onze moeder ervoor gelogen heeft." Hij keek zijn zusje aan. "Reken er maar op." Rose luisterde aandachtig naar de worden van haar boer haar blik verzwachte en keek hem meer bezorgd aan dan strak en boos ze zuchte diep en keek met haar ijs blauwe ogen naar haar poten 'Silent' begon ze zachtjes, Tot ze vervolgens zich met een ruk omdraaide en de kater vel aan keken 'Jij mouse-brain!' siste ze luid 'Heb je er nooit bij stil gestaan waarom ze ons voorgelogen heeft?!' de worden kwamen er veller dan ze gedacht had maar ze kon het niet helpen haar moeder was haar beste vriendin en ze zal haar verdedigen ookal was het tegen haar eigen broer 'Misshien wilde ze ons wel beschermen' Rose klonk nu wat rustiger maar nog steeds vel 'Ze zal vast wel een reden gehad hebben want je gaat niet zomaar liegen tegen je kittens omdat het kan ze zal het vast gedaan hebben om ons te beschermen'