When the sun goes down

Zoveel doden, zo ontzettend veel doden. Hoe lang zou het nog zo doorgaan? Wanneer had Claw er weer genoeg van? Waarschijnlijk nooit, tenzij ze hem vermoorden. De grote kater zuchtte, en vroeg zich voor de zoveelste keer die dag af wat het nut ervan was, wat er achter dit hele gedoe zat. Hij keek even omhoog, en zag dat de donkere nacht nu wel snel zou komen. Zijn gedachten dwaalden af naar Brightspots, de arme Queen die laatst zo bruut aan haar einde was gekomen. In elk geval was ze nu op een betere plek, dacht hij verbitterd. Maar hij had ook gehoord dat ze nog een heel nestje jonge kittens had, en daardoor groeide zijn haat jegens Claw nóg meer. Onschuldig, al die doden. Allemaal waren ze onschuldig. Zijn blik viel op een witte poes met best wel fel blauwe ogen. Was dat niet Cowmilk? In elk geval kwam je niet alleen maar Bloodclanners tegen. Hij stapte rustig op haar af. "Hey," zei hij vriendelijk, en er verscheen een kleine glimlach op zijn gezicht.

"Hey," miauwde de witte poes ter begroeting terug. Ze draaide haar kopje een stukje waardoor haar oortje ook wat scheef ging hangen. Zonder dat hij het zelf doorhad, verscheen er een glimlach op zijn snoet. Het zag er best schattig uit, moest hij toegeven. "Hoe is het? Afgezien van Bloodclan dan..." zei Cowmilk met een tamelijk trieste uitdrukking oo haar gezichtje. Hij liep iets verder naar haar toe en ging zitten. Afgezien van Bloodclan gebeurde er verder niet zoveel in zijn leven, dus als je dat niet meetelde ging het wel redelijk. "Wel goed, ja." knikte hij langzaam. "En hoe is het met u?" hij had na al die jaren nog altijd de gewoonte om tegen poezen netjes en beleefd te blijven, en dat deed hij net zolang totdat ze hem vertelden dat hij dat niet moest doen.

De witte poes knikte eventjes. "Alles is wel oké. Behalve het feit dat er minder prooi te vinden is, en deze bladkaal is nog maar net begonnen. Ik ben bang dat BloodClan ons nog eens de nek kan kosten vroeg of laat..." zei ze vervolgens, het einde vooral mompelend. De grote kater knikte instemmend, hij kon haar helaas geen ongelijk geven. Als dit nog lang doorging, dan was Thunderclan er zeker geweest. Niemand kon dit allemaal voor een nog langere tijd overleven, als Claw hen niet allemaal vermoorde dan waren er nog genoeg anderen die het maar wat graag wilden doen voor hem. "Ze moeten toch ooit eens ophouden..." zei hij zachtjes, en keek weer terug in haar blauwe ogen. Hij besefte dat ze nog wat had gezegd, en van datgene werd hij weer wat vrolijker. "Wat u wilt, mevrouw." zei hij plagerig en uitdagend.