{Geboortetopic} With or without you..

De zwarte poes lag al een paar dagen uitgeteld in de barn voor moederkatten. Niet dat zij al moeder was. Haar kleintjes zaten nog in haar dikke buik. Die met het uur dikker leek te worden, maar dat was haar verbeelding maar. Howl zuchtte. Claw was druk met het regeren van de Thunderclan en Bloodclan, tijd voor haar schoot er soms nog wel is tussendoor. Dit zorgde ervoor dat ze zich een klein beetje eenzaam voelde, vooral nu haar bewegingsvrijheid voor een groot deel van haar afgenomen was door de kittens. Het duurde ook niet lang meer. Howl had Mistpaw nog willen bezoeken, maar de grijswitte poes was nergens meer te zien geweest sinds de aanval op haar was geweest. Logisch natuurlijk, het was haar partner die het veroorzaakt had. Pijn schoot door haar buik. Een zachte grom ontsnapte uit haar bek. Die steken had ze steeds vaker, maar vaak verdwenen ze wel weer. Alleen hield het nu aan en dat maakte het zo dat ze zwarte poes zich zorgen maakte. Zou het moment dan daar zijn? Of ging alles nu aan het einde fout?

Tag: Eerst Claw en dan kitten nummero uno <3

Plukken vacht waren uit zijn lijf gerukt en de geur van bloed hing duidelijk om hem heen. Nieuwe krassen hadden zijn oude littekens bedekt, maar er lag een zelfvoldane grijns om zijn lippen. Hoe hij eruit zag interesseerde hem niet als hij maar voor elkaar kreeg wat hij wilde, daar ging het uiteindelijk om. Hij wilde de Elite weer maken zoals het ooit geweest was en als hij daarvoor moest sterven dan zou hij dat doen. Hij was niet bang voor de dood, maar toch knaagde er de laatste tijd iets aan hem. Wanneer hij naar Howl of zijn dochter keek, maar hij maakte zichzelf wijs dat ze het wel zonder hem zouden redden. Dat zou ook vast wel zo zijn en hij vergat voor het gemak maar even hoe moeilijk ze het zouden vinden als hij er niet meer zou zijn. Hij was trots op Yu, zijn bloedmooie dochter en hij was trots op Howl zijn bloedmooie partner. Soms vroeg hij zich af waar hij die kattinnen aan te danken had en waarom ze zoveel om hem gaven terwijl hij zo’n zak kon zijn. Toch waren ze er en daar was hij ze dankbaar voor al zou hij die woorden nooit over zijn lippen krijgen, diep in zijn hart was hij blij dat ze er waren. Dat hij iets had om naar terug te keren, elke keer als hij een gevecht uitgevochten had. Iets waar hij naar kon verlangen.

Zorgvuldig koos hij zijn passen terwijl hij terug liep naar het Elite kamp. Eigenlijk had hij geen flauw benul van tijd en het was puur toeval dat hij net op dat moment terug keerde naar het kamp. Hij wilde Howl zien, hij wilde weten hoe het met haar ging. Hij liep het kamp in en sjouwde meteen door naar barn two, hij keek niet eens echt om hem heen. In de opening van de barn stond hij met een schok stil. Er leek bijna even paniek door zijn groengele ogen te flikkeren. Toen schoot hij naar voren en drukte zijn neus in de vacht bij Howl haar hals. “Howl.” Mompelde hij zachtjes. Dat hij zelf niet bang was voor de dood betekende niet dat hij niet bang was om anderen te verliezen, daar was hij doodsbenauwd voor. “Wat is er met je, kan ik iets doen?” Vervolgde hij terwijl zijn spieren aanspande.

[Ik post eerst met Chawl, daarna mogen de andere twee de volgorde maakt niet uit :3]

De pijn vrat haar vanbinnen op. Het stopte niet en bleef maar komen. Ze rook een bekende geur. Claw, hij was in de buurt. Hij kon haar niet zo zie- te laat. Hij was er al. Een neus werd in haar nek gedrukt en zachtjes werd haar naam gefluisterd door de zwarte kat. "Het is- auw! Goed." zei ze toen kalm. Het was helemaal niet goed. "Ik heb pijn. Wat den- auw! Dat er gebeurd mafkees?" krampen trokken door haar lichaam terwijl ze tegen de zwarte kater sprak. Ze nam zich nu voor om helemaal niet meer te praten, want dat kostte alleen maar meer moeite. Het enige wat nu nog uit haar mond kwam was gescheld tegenover de kittens, zichzelf en het hele universum. Alles leek haar nu te haten, want alles deed pijn. "Ik vervloe- verdomme.. de dag dat je op me bent gekropen." siste ze toen pissig. Ze meende er niks van natuurlijk, maar ze had gewoon pijn nu. Ze wou dat die dingen of zouden verdwijnen of snel op zouden schieten.

Mama’s stem herkende hij, papa’s stem herkende hij en wat andere katten die soms bij zijn moeder in de buurt waren. Hij herkende ze niet bewust, maar onbewust hadden al die stemmen zijn hersenen geraakt en waren ze opgeslagen. Hij begreep niet wat er gezegd werd, maar wel welke toon goed en welke toon slecht was. Emoties had hij leren begrijpen in de buik van zijn moeder, maar hij begreep nog niet wat ze betekende. Toen de pijn en de paniek toesloeg wist hij niet dat het moment daar was, het moment dat de buik van zijn mama samentrok en hem naar buiten probeerde te duwen. Hij worstelde maar wat vooruit in de richting waarin zijn moeder hem wilde hebben. Hij werd zowat platgedrukt, maar het kon nog erger. Opeens omsloot een ijzige kou hem en kreeg hij geen lucht. Hij deed zijn bekje open en dicht om al het slijm weg te krijgen. Zachtjes begon hij te piepen, of in ieder geval iets wat erop leek terwijl zijn bekje nog vol zat.

Hij klapte een paar keer zijn bek open en dicht en staarde haar een beetje dommig aan. Kwamen de kittens? Was dat wat ze eigenlijk wilde zeggen. Zijn luchtpijp leek even samen te knijpen terwijl hij moeizaam slikte. Oké en nu, hij had geen idee wat hij moest doen. “Komen ze?” Stamelde hij wat ongemakkelijk. Toen ze hem uit begon te schelden besloot hij maar om niet te bot te reageren. Kattinnen konden soms wat vreemd doen als ze pijn hadden, tenminste dat was zijn ervaring. “Het is misschien een beetje te laat om dat te vervloeken.” Mompelde hij bars, maar hield meteen zijn bek weer toen hij iets uit haar zag glijden. Zijn ogen werden wat groter terwijl hij naar het zwarte natte hoopje keek. Toen het begon te piepen gleden zijn oren wat in zijn nek. Moest hij het oppakken, wat moest hij doen? Ooh hij ergerde zich dood aan zichzelf.

Met een plof viel de zwarte kit op de grond. Hij was nog steeds overstuur over wat er binnen allemaal gebeurt was, maar nu had hij het ineens ijskoud. Het warme vlies dat hem altijd al had omringt leek alle warmte uit hem te trekken, en het hinderde hem toen hij instinctief probeerde te ademen. Nee, al deze veranderingen vond hij echt niet leuk, maar gelukkig was een van de boze stemmen wel gestopt. De kit had geen idee waarover ze hadden gepraat, maar hij had de onrust van zijn moeder gevoeld, en dat maakte hem een beetje bang. Ontevreden begon het katertje te piepen terwijl hij onhandig in de richting van zijn moeder begon te kruipen. Haar warmte was vanaf een afstandje al voelbaar, en zijn instinct vertelde hem dat hij daar moest zijn. Het kruipen ging moeizaam, en niet zeer snel, maar ij kon niet zomaar blijven liggen.

Howl keek naar haar partner. Een wee van pijn kroop door haar lichaam heen en voordat ze het wist lag daar een zwarte kleine hoop op de grond. Een klein flufje. Haar kleine flufje. De woede die ze net nog voelde tegenover de pijn en de kittens die dat veroorzaakte verdween als sneeuw voor de zon. Howl trok het zacht piepende hoopje tegen haar buik aan en likte voorzichtig rond de kop van het kleine beestje. "Jij bent Chawl.." zei ze kalm. Haar oranje ogen gingen naar Claw. "Hou ze warm. En lik ze zachtjes om ze warm te maken." ze zag dat haar partner niet wist wat hij hier nu weer mee aan moest. Dat snapte ze wel. Maar al snel zette de pijn zich voort en schreeuwde ze het kort uit, omdat het onverwacht kwam. Een tweede kitten werd geboren, die onhandig begon te kruipen. Het werd weer even rustig in haar buik. Howl had tijd om de kitten tegen zich aan te duwen, bij zijn net gekregen broertje of zusje. Ze had nog niet echt kunnen kijken wie wat was. "Jij bent Jackdaw." zei ze toen tegen de andere zwarte kitten. Hoe ging ze ze ooit uit elkaar halen? Ze waren allemaal pikzwart! Geen wonder gezien hun genen, maar toch. Nieuwe pijn schoot door haar lichaam. Waar ze juist hoopte dat dit alles was. Natuurlijk niet, er kwam nog zo'n ettertje aan. Zachtjes vloekte ze. De kittens zouden toch niks onthouden van wat ze nu zei. "Lik jij.. die ander!" bracht ze moeizaam uit. "Zachtjes!" waarschuwde ze ook nog.

In zijn kop herhaalde hij de namen. Chawl en Jackdaw, twee katers. Twee zwarte katers, de oudste met een heel klein beetje wit. Kwamen er nog meer? Toen begon Howl allemaal opdrachten naar hem te roepen en hij reageerde meteen, opdrachten begreep hij tenminste. Daarmee wist hij wat hij er mee aan moest. Hij ging naast Howl in het nest liggen zodat de kittens aan beide kanten warm gehouden werden. Heel voorzichtig gleed zijn tong over de kleine hoopjes heen, bang dat hij te ruw was. Dus deed hij heel zachtjes, precies zoals Howl hem opgedragen had. Hij duwde ze iets dichter naar de buik van zijn partner toe. Dit waren hun kittens, hun kleintjes. Een warm gevoel overspoelde hem en opeens viel alle spanning van hem af. Hij zou er voor zorgen dat ze niets overkwam, dat ze de sterkste katten van de hele Elite werden. Zodat ze zichzelf konden verdedigen en echt van zich af konden bijten. “Komen er nog meer?” Hij keek op naar Howl die gepijnigd keek. Ja dus.

De ruimte waarin ze zich bevond werd plots ruimer. Wat de aanleiding hiertoe was, wist ze niet. Maar veel deed het haar niet. Haar hart werd niet gepijnigd en er was geen eenzaamheid die haar als klauwen greep. Ze zat er niets mee in. Pas toen ook zij in een richting geduwd werd en plots in aanraking kwam met een of ander hard oppervlak, slaakte de kleine kitten een piep. Haar kopje werd in de lucht opgetild maar algauw verloor ze hierdoor haar evenwicht en viel ze stuntelig voorover. Echter besteedde het zwarte poesje hier geen aandacht aan, afgezien het feit dat een veel interessantere geur haar concentratie had gestolen. Instinctief kroop de poes eropaf, om dan nadien ergens zacht tegenaan te botsen. Zonder dat haar moeder haar eerst moest helpen wist de kleine kitten zelf de tepel te vinden, gulzig slikkende in de hoop zo het rare gevoel dat ze nu had te stillen. Toen dit bleek te helpen, liet ze zich weer vallen en rolde ze zich op tegen de buik van haar moeder. Niet lang nadien was ze alweer weg, slapende. Energie opstapelende voor de avonturen die nog zouden volgen.

Howl keek gepijnigd naar Claw. Het was niet fijn om er zo bij te liggen. Een diepe zucht klonk toen de laatste kitten ter wereld kwam. Nog een zwarte. Deze was een poesje, dat kon ze opmaken uit de delicate bouw. Die andere twee waren stugger. Mannen. Als ze het fout had kon ze het altijd nog wel weer checken. Maar haar gevoel was dat dit goed was. "Jij mag deze een naam geven." zei ze met een mild glimlachje naar Claw. Veel kon er niet vanaf, want er kwam een zoveelste pijnscheut door haar buik heen zetten. De zwarte poes kromp samen van de pijn. Niet nog een, toch? Howl krampte een laatste keer samen en wierp een laatste kitten. Ze keek achter zich. Rode tabby. Adem stokte in haar keel terwijl ze naar het poesje keek. Het bewoog niet. Dat was nooit goed. Zachtjes duwde ze de kittens tegen Claw aan terwijl ze zich omdraaide naar het poesje. Ze rook er aan, likte er aan en duwde zachtjes met haar neus. Geen teken van leven te bekennen. Haar hart kneep zich samen. Dit mocht niet! Dit poesje was het exacte evenbeeld van haar moeder. Die ze zo erg miste, haar hele leven al. En nu was de exacte kopie dood. De vervloekte haar lichaam, alles wat er bij hoorde. Kleine tranen vormde zich bij haar ogen. "D-deze is dood.." zei ze zachtjes, terwijl ze het dode poesje wegschoof. Ze kon er ook niet meer naar kijken, dat deed haar teveel denken aan vroeger. Hoe zij warm in een nest had gelegen met haar moeder, broertjes en zusjes. Het gevoel voordat ze veel te vroeg weggetrokken werd van haar moeder, toen ze had moeten strijden voor haar eigen plekje in de wereld. Hoe graag ze nog één keertje met haar moeder door wou brengen. Gewoon één keertje. Howl kroop weer terug, liet de kittens weer bij zich drinken en probeerde te vergeten wat er net gebeurd was.

Een poesje, de volgende was een kattin. Tenminste daar leek het op. Ook zwart net als de rest van het nestje. Toen Howl zei dat hij haar een naam mocht geven leek er even weer paniek in zijn ogen te ontstaan, maar hij slikte snel de rare hik in die op het puntje van zijn tong had gelegen. Oké, daar was hij niet op berekend geweest. Hij sloot even zijn ogen en luisterde naar het zuigende geluid van de kittens die hun eerste moedermelk dronken. Toen sprongen zijn ogen weer open en keek hij naar de kleine kattin. Hij duwde even zijn neus tegen haar aan en gaf een lik over haar rug. “Areum.” Zei hij toen zachtjes, voordat hij weer opkeek omdat Howl weer ineenkromp. Toch niet nog eentje? Het leek er wel op. Er gleed verassing over zijn gezicht toen hij nog een kitten zag verschijnen, een rode. Hij had meteen door dat er iets mis was. Hij voelde het aan de verandering in Howl en het feit dat de kitten niet bewoog. Zijn partner leek het van zich af te zetten, maar hij zag dat het haar pijn deed. Hij perste zijn lippen op elkaar en keek even weg. Waarom was die dood, ze mochten niet dood zijn. Dit waren hun kleintjes, kleintjes die groot en sterk moesten worden. Hij slikte en sloeg zijn staart om Howl en de kittens heen. “Howl…” Stamelde hij zachtjes. Hij wist niet zo goed wat hij anders moest zeggen.