Stitches

Hij was al behoorlijk blij twee muizen te kunnen vangen in zulk grof weer. Vandaaar dat de grijze tabby trots het kamp in draafde. Zijn borst vooruit en zijn staart fier omhoog. Echter waren zijn blauwe ogen nogsteeds niet gewend geraakt aan wat hij in het kamp zou treffen. Een zucht ontsnapte uit zijn bek bij het tegenkomen van vele BloodClanners. Het ergste was dat ze in koelen bloede Nightwish hadden vermoordt en vele katten hadden verwond. Zijn gedachtes gingen naar vroeger. Bij de tijd dat zijn moeder hier de baas was. Nu was Silverstar op slag verdwenen. Waar was die leader wanneer ze hem nodig hadden? Veel tijd voor klagen had Lightning niet. Ze hadden nog een Deputy, Snowdrop. Hij gooide de prooi op de stapel en koos een spitsmuis uit. Hij had zijn dag niet. De geur van die stinkende rotkatten liet zijn maag borrelen van woede en heimwee. Nog één BloodClanner in zijn buurt en die mist een oog of twee.

& Dovewing

Dovewing lag in de nursery, haar kop bij de uitgang. Zo zat ze naar buiten te kijken. Het was op het moment redelijk rustig. Geen gevechten, geen verwondingen en geen executies. Er waren sowieso niet al te veel BloodClanners in het kamp op het moment. Een kat kwam hun kamp binnenlopen, een kater die ze herkende als Lightningvoice. Hij was ongeveer even oud als haar, en had zijn trotse houding nog niet verloren zoals zij wel gedaan had. Maar die was ze al kwijt geraakt toen Crimsonheart dood gegaan was. Hij had twee muizen in zijn bek, waarvan hij er ééntje meenam en ergens ging zitten. Dove keek is om zich heen, of er niet al te veel BloodClanners waren die op haar af zouden gaan als ze uit de nursery kwam. Want ze had wel zin in een rustig gesprek - of zoiets dan tenminste, gezellig zou het waarschijnlijk niet worden met alle BloodClanners in de buurt. Toen de kust redelijk veilig leek te zijn trippelde ze snel naar hem toe. "Hallo Lightningvoice," begroette ze hem zachtjes en ging netjes naast hem zitten.

Hij was al bijna halverwege doordat hij langzaam at. Zijn eetlust was hij toch al kwijt. Al dagen geleden zelfs. Toch noest hij wat eten. Zodat hij op een dag genoeg sterkte heeft om die BloodClanner de keel door te bijten. "Hallo Lightningvoice," klonk er achter hem. Meteen schrok de kater en sprong overeind. "Blijf van me af vieze BloodClanner!" krijste hij snel. Vlak voordat hij in de aanval wou storten ontmoette hij de groene ogen van Dovewing. "Oh eh, sorry Dovewing. Maar het stikt hier naar de BloodClanners en ik kan nogal snel op mijn teentjes getrapt zijn." Hij beet op zijn onderlip. Awkward. Had hij bijna een Clangenoot aangevallen. Hij zuchtte en zweeg verder. Langzaam ging hij weer liggen, zijn ogen op het spitsmuisje gericht. "Hoe was je dag?" vroeg hij maar om het ongemakkelijke moment van daarnet even af te schudden. En het was eindelijk leuk om met een ThunderClanner te praten. Weg van al die
BloodClanners.

Net toen haar kont de grond raakte en ze haar staart om haar pootjes wilde slaan, werd er naar haar gekrijst dat ze van hem af moest blijven. Geschrokken en met grote ogen sprong Dove op, en zette snel een paar passen achteruit. Haar haren schoten overeind en haar hart bonkte wild in haar borst. Toen verontschuldigde Lightningvoice zich en verklaarde dat hij dacht dat ze een BloodClanner geweest was. Ze liet haar geschrokken, verdedigende houding varen en knikte. "Het maakt niet uit," miauwde ze zachtjes. Er werd haar gevraagd hoe haar dag ging en ze haalde haar schouders op, waarna ze haar lippen een beetje tuitte. "Rustig." verklaarde ze. "Ik ben de hele dag in de nursery geweest en ik ga zo weer terug," miauwde ze en een kleine glimlach kwam op haar gezicht. Ze hield van haar kittens.

"Het maakt niet uit," Sprak ze. Dat stelde de grijze tabby gerust. Tenminste had ze hem vergeven. "Maak het je gemakkelijk." zei hij maar. Meer kon hij niet echt zeggen. Hij nam nog een hap van de prooi. Het viel hem wel op dat de ThunderClanners al het werk deden. En alles wat de BloodClanners deden was commanderen en katten verwonden. "Geloof me, BloodClan. Jullie zullen spijt krijgen." gromde hij in stilte. "Rustig. Ik ben de hele dag in de nursery geweest en ik ga zo weer terug," antwoorde de witte kattin zijn vraag. Hij knikte. "Ik ben blij dat die BloodClanners slim genoeg zijn om de nursery met rust te laten." Mompelde hij. "Hoe gaat het met de kittens?" Besloot hij maar de vragen. Want veel inspiratie voor een gesprek had hij niet. En het luchte wel op dat er kittens in de Clan waren. Zo konden ze sterker worden. Niet dat hij zelf kittens wou. Maar het was wel fijn dat er tenminste katten waren die zelf voor meer warriors zorgden. Zoals Dovewing dus.

Lightningvoice merkte op dat hij blij was met het feit dat de BloodClanners de nursery met rust lieten. Hierbij trok ze een bedenkelijk gezicht. Deden ze dat wel? Brightspots, een queen, hadden ze niet met rust gelaten. De reden waarom ze nu de zorg over haar kittens had overgenomen. "Hoe gaat het met de kittens?" vroeg de kater en ze zuchtte stilletjes. "Met Lockedkit gaat het goed," miauwde ze, maar schudde hierna haar kop. "Met de kittens van Brightspots minder goed, ze zijn heel verdrietig nu hun echte moeder niet meer terugkomt." vervolgde ze zachtjes. Het moest verschrikkelijk zijn om zo opeens je moeder te verliezen.

Hij schoof de resten van zijn prooi van zich weg en begon zijn poot te likken. "Met Lockedkit gaat het goed," Was haar antwoord. Lightning keek op. Blij om dat te horen. "Met de kittens van Brightspots minder goed, ze zijn heel verdrietig nu hun echte moeder niet meer terugkomt." Weer voelde de grijze kater woede in zich opborrelen. Hij zweeg verder en liet een woedende zucht horen. Hij moest geduld hebben. Silverstar moest wel snel terugkomen. "Ik wordt die BloodClanners spuugzat." hij deed zijn best zo kalm mogelijk te klinken. Dat Lightningvoice boos was door die BloodClanners die zijn Clan half verpestten betekende het niet dat hij het op een Queen moest afreageren. Toch kon hij er niets aan doen dat hij een zachte grauw liet horen. Al gauw genoeg haalde hij weer diep adem in en uit. "Het is aardig van je om haar kittens te verzorgen." miauwde hij maar om van onderwerp te veranderen. Hij krulde zijn staart om zijn middel heen en richtte zich weer op zijn voorpoot.