Take a break

Sage zat in haar nest, poter onder haar lichaam verschoven, terwijl ze nors voor zich uitkeek. Ze weigerde ook nog maar iets voor de Clan te doen nu ze zo onrechtvaardig behandeld werd. Hoe durfde Butterstar? Een rogue uitnodigen om in de Clan te komen, een rogue. Het type kat waar Sage afstand van moest doen, omdat ze niet te vertrouwen waren. Ze mocht een rogue niet boven de Clan stellen, en Butterstar had er zojuist één in de Clan gestopt. En dan ook nog verwachten dat hij met respect behandeld zou worden. Sage was aan het koken van woede. Ook al was het haar vader, het maakte haar allemaal geen steek uit. Het was oneerlijk! Met een ruk duwde ze zichzelf van de grond af. Ze moest haar woede afreageren, op de één of andere manier. Ze zou wel gaan jagen, maar mooi niet dat haar prooi op de prooistapel kwam. Nee, vanaf nu joeg ze alleen nog maar voor zichzelf. Ze stapte naar de uitgang, die geblokkeerd werd door een andere Apprentice. "Riverpaw, kun je opzij gaan?" sprak ze, norser dan ze eigenlijk bedoeld had. De Apprentice verdiende haar woede niet, maar toch was het moeilijk om het gevoel zo één, twee, drie weg te duwen.  

De kater gaf geen kik toen ze haar ietwat chagrijnig gestelde vraag naar hem toe had geworpen, al deed het haar weinig. Hoewel haar woede in overvloed was, was haar geduld dat ook. Hij groette haar, met als doel om haar vraag volledig te negeren, wat de poes dan weer minder op prijs stelde. Riverpaw vroeg wat er aan de hand was, terwijl hij haar één of andere stomme bijnaam gaf. Als hij haar boos had willen zien, deed hij behoorlijk zijn best. "Dat gaat je helemaal niks aan, Riverpaw," sprak ze toen. Haar zaken waren haar eigen, en het ging hem helemaal niks aan wat er in haar leven omging. Ze had genoeg om zich zorgen over te maken, Luvon, Roxy, haar training, Rainpaw. Het laatste wat ze wilde, was Riverpaw die zijn neus in haar zaken zou steken. "Wil je nu alsjeblieft aan de kant gaan?" herhaalde de grijsbruine tabby, een stuk minder vriendelijk dan de vorige keer.  

Ze zou toch bijna spontaan lesbisch worden. Alle katers in haar leven leken zich tegen haar te keren, of gewoonweg een spelletje met haar te spelen terwijl de poezen haar enige echte vriendinnen waren. Behalve Butterstar dan... En de rest van de Clan eigenlijk. Misschien lag het gewoon aan de Riverclankatten, ze kon niet met ze opschieten, gek genoeg. Maar zo langzamerhand kreeg ze schoon genoeg van de grijze tabby voor haar, die weigerde om aan de kant te gaan terwijl ze nu snakte naar het kleinste beetje frisse lucht dat ze maar kon krijgen. Ze kalmeerde een beetje toen Riverpaw zei dat hij het niet hoefde te weten als zij het niet wilde vertellen: daar had hij immers groot gelijk in, en nu aan de kant! Maar de kater zei dat ze waarschijnlijk niet naar buiten wilde, vanwege de sneeuw. "Dat maak ik zelf wel uit," snauwde de poes naar hem. De sneeuw deerde haar niet. Al was er een verdomde onweersstorm buiten, ze wilde hier nu weg, voordat ze iemand nog iets aan zou doen. Als een bom voelde ze haar geduld exploderen toen de kater zichzelf in het midden van de ingang zette en haar zo de toegang tot het kamp ontzag. Ze ontblootte haar tanden en haar nagels schoten uit hun hulzen. "Laatste waarschuwing," gromde ze naar de kater. Zou hij hiervoor echt gewond willen raken?

Haar geduld sijpelde weg als zand door een zeef, en het was duidelijk te zien op haar gezicht. Normaal kon ze wat gezeur als dit wel hebben, maar vandaag was de tabby een tikkende tijdbom en had ze echt geen zin meer in alles. Vooral nu ze een gigantische haat bleek te hebben aan haar eigen Clan, irriteerde alles haar nogal. Vooral de katten om haar heen. Vooral Butterstar en die stomme rogue die ze de Clan in had gelaten. Het was zo verdomd oneerlijk, en Sagepaw moest het maar accepteren. De hele Clan moest het maar accepteren, en iedereen deed het als het stomme stel hersenloze schapen dat ze waren. De kater voor haar maakte nog één of andere flauwe grap waar ze nu echt niet meer om kon lachen, en stak vervolgens ook nog een besneeuwde poot uit naar haar zodat ze die kon aanvallen. Nee, ze was er volledig klaar mee. Sissend dook ze op de jongere kater af, haar klauwen uit hun hulzen, en probeerde een flinke kras in zijn gezicht te zetten. Dat zou hem leren.

Haar woede zorgde ervoor dat haar bewegingen ongecontroleerd waren en haar aanval was dus makkelijk te voorspellen voor Riverpaw. Hij dook snel genoeg weg om haar poot te ontwijken. Ze siste tussen haar tanden door, boos omdat ze hem niet geraakt had. Ze had hem echter wel voor de uitgang weg kunnen jagen, dus nu was de weg vrij om naar buiten te gaan. Ze kon weggaan en doen wat ze in eerste instantie had willen doen: jagen. Weg van Butterstar, weg van Luvon en misschien zou ze Roxy nog wel tegen het lijf lopen. "Passeer als je wilt maar dan blijft jouw woeden koken en ben je zwak van binnen Buddo," hoorde ze de kater toen zeggen. Kon het haar wat schelen? Nee. Ze wilde nu weg, vooral bij deze irritante Apprentice. Ja, ze was boos, en nee, ze wilde er absoluut niet over praten. Ze wilde haar agressie kwijt door te jagen, een muis doodbijten zou haar vast goed doen. Daarna moest ze maar een potentiële oplossing vinden voor haar issues, als die er al was. De kater vroeg wat het zou worden, en Sage had haar keuze allang gemaakt. Ze stapte de Den uit en keek hem nog even na. "Loop  me niet weer in de weg," grauwde ze naar de grijze tabby toe, en verliet het kamp. Eindelijk was tijd voor zichzelf.

- Topic uit.