Only trying to help ll Bitterkit

De slanke kitten wandelde door het kamp, al had ze zoals altijd niet bijzonder veel te doen. Eerder hadden haar dagen vooral bestaan uit slapen en drinken bij haar moeder, maar nu ze vijf manen oud was, kon ze al aardig op eigen benen poten staan. Het kamp mocht ze echter nog steeds niet uit, dus de verveling werd alsmaar erger. Er was hier bar weinig te doen, en het was vooral deprimerend met haar moeder die nog steeds niet lekker in haar vel zat vanwege de dood van Thrushdive. Ze begreep het wel, heel goed zelfs, maar ze had de kater niet gekend zoals haar moeder had gedaan. Het verlies had haar niet op dezelfde schaal geraakt, niet dezelfde schade gedaan. En dus stond ze hier, tiptop in orde. Haar ogen vielen op Hiddenkit, die naar de uitgang van het kamp leek te gaan. Nieuwsgierig liep ze op de kitten af. "Wat ga je doen?" vroeg ze, op een toon die van haar intenties niets weergaf.

Één paar hazelkleurige ogen keken naar de calico poes die zojuist het kamp uit had willen gaan. Op Bitter's gezicht stond een vriendelijke uitdrukking, al wist je het met de poes nooit. Stotterend gaf de andere kitten toe dat ze Bitter niet eens had horen aankomen, al begreep de grijze kitten niet zo goed waarom Hiddenkit ineens zo bang was. De calico-kitten ging zitten en keek bedroefd naar de grond. Bitter spiegelde haar beweging en ging ook zitten, maar haar ogen bleven gericht op de kitten. Deze vertelde dat ze Acefray wilde helpen met het zoeken van planten. "Weet je wel iets van kruiden en planten?" vroeg Bitter toen. Acefray zou er natuurlijk niets aan hebben als Hiddenkit terugkwam met varens en distels, of als ze giftige bessen aan zou raken. "En je weet dat je het kamp niet uit mag," vervolgde Bitter toen. Niet dat ze de regels zelf altijd zo streng naleefde, maar ze wilde wel eens kijken wat Hiddenkit erop te zeggen had.

De jonge poes voor haar knikte als antwoord op haar vraag. De kitten wist dus wel het één en ander van planten af, althans, dat beweerde ze. De poes wist ook dat ze het kamp niet uit mocht, maar de meeste kittens waren zich bewust van dit feit, en van de consequenties die soms aan de actie hingen. Je kon langer wachten tot je Apprentice werd, of moest een hele dag de Elder's Den schoonmaken en al dat soort nare taakjes. Iets waar Bitter niet op zat te wachten, daarbij, de regel dat kittens niet uit het kamp mochten, was er vast voor een reden. Ze wilde niet één van die idiote kittens zijn die het kamp uit ging en vervolgens verongelukte omdat ze geen idee had hoe gevaarlijk het daar eigenlijk was. "Ik ben al bijna een apprentice ho...hoor!" probeerde de andere kitten zichzelf te verdedigen. "Bijna is niet helemaal," merkte Bitter rustig op. Bijna was niet genoeg, daarom noemden ze het bijna. "Maar als je wilt, kun je gaan," gaf Bitter haar toen de kans. Het lot van Hiddenkit lag in haar eigen pootjes, niet in die van Bitter, dus kon Hidden doen wat ze wilde.

Misschien was ze ook wel een beetje hard voor de kitten voor haar, zonder enige reden te hebben om dat te doen, maar zo was Bitter nou eenmaal. Een elitist, een snob, hoe je het ook maar wilde noemen, maar ze zette zichzelf graag op een voetstuk. De calico keek teleurgesteld naar haar poten, alweer, en Bitter had wel door dat ze Hiddenkit gekwetst had. Maar was zij het echt geweest, of realiseerde Hiddenkit nu gewoon dat het niet verstandig was om er alleen op uit te gaan? Bitter zuchtte. "Als je echt graag het kamp uit wilt, kun je beter vragen of een warrior met je mee wil," adviseerde Bitter de andere kitten. Hiddenkit was al vijf maanden, oud genoeg om een keer onder begeleiding het kamp uit te gaan, toch? Dus het zou prima kunnen dat er een krijger was die haar wel even mee naar buiten kon nemen, en zo kon Hidden op zoek naar kruiden om te zorgen dat Acefray onder de indruk was of iets dergelijks.  

Bitter kreeg een trotse blik in haar ogen toen Hidden toegaf dat haar oplossing daadwerkelijk verstandiger was. Daarom was Bitter er nou eenmaal ook: ze was verstandig. Al had ze ergens het gevoel dat Hiddenkit toch niet zou luisteren. Het was ook niet haar verantwoordelijkheid. Als Hiddenkit graag weg wilde zinken in de moerassen, dan was dat gewoon een vrijheid die de kitten had. Bitter vroeg zich nu echter wel iets af. "Waarom wil je zo graag helpen met kruiden zoeken?" vroeg Bitter toen aan de calico-kitten. Natuurlijk begreep ze dat de kitten haar steentje wilde bijdragen om de greencough-epidemie te verhelpen, maar waarschijnlijk zou ze met haar escapades alleen nog maar meer problemen veroorzaken. Shrewstar en Wolftail waren ineens al nergens meer te bekennen, een kitten konden ze ook niet verliezen. De clan leek haast uit elkaar te vallen, en Bloodclan hoefde maar over te steken en ze konden het gebied zo binnenmarcheren. Van die gedachten trok er een rilling over de rug van Bitter.

Hidden gaf aan dat ze Acefray wilde helpen, begrijpelijk. Zijn diensten waren belangrijk in de Clan, vooral tijdens de greencough-epidemie, en hij was ook maar in zijn eentje. Maar hoeveel hulp kon hij krijgen van een kitten? Het was niet de eerste kat die geïnteresseerd was in kruiden en de positie van Medicine Cat, maar ze maakte waarschijnlijk wel een goede kans. Ze toonde in ieder geval veel inzet. Bitter zuchtte, nog één laatste poging om Hiddenkit rede te laten zien, en dan zou ze het lot volledig aan de calico zelf overlaten. "Acefray heeft kruiden nodig, maar het is belangrijker dat jij veilig bent. De Clan heeft op dit moment meer aan een waardevolle kitten zoals jij dan een stel kruiden, denk ik." Het was maar een gedachte, ze wist het niet eens 100% zeker, maar ze wist wel dat de Warrior Code ongelooflijk veel waarde hechtte aan kittens. Ze werden nou eenmaal Warriors, en een Clan kon niet zonder Warriors. Hiddenkit hoefde zichzelf niet onnodig in gevaar te brengen.

Bitter glimlachte weer toen ze merkte dat Hiddenkit al wat gekalmeerd was, en minder nerveus over kwam. De kattin leek iets van rede in Bitter's argumenten te zien, en daar was de grijze kitten dan ook blij om. Starclan, wat was ze ook weer overtuigend. Met haar ogen gesloten en een brede smile op haar gezicht praatte Bitter verder. "Over een maan kun je alle kruiden verzamelen die Acefray nodig heeft," miauwde de grijze kitten. Als alles goed verliep, zouden zij en Hiddenkit bij dezelfde ceremonie Apprentice worden. Dan zou ze Bitterpaw gaan heten, spannend! Ze mocht eindelijk het kamp verlaten, eens goed kijken wat er daarbuiten allemaal te zien was. Meer leren over het gebied, de planten, de dieren en over Starclan, natuurlijk. Ze vond het al verslavend om iedere nacht naar Silverpelt te kijken, zou het er anders uitzien vanuit andere plaatsen. Hidden vroeg na een korte stilte hoe het met haar ging, en Bitter haalde haar schouders wel op. Haar vader was overleden, haar oma was spoorloos en haar broertje had greencough. "Het gaat wel. Ik hoop gewoon dat Greykit snel weer beter wordt," miauwde de kitten ietwat bezorgd. Ze wilde niet nog een familielid kwijtraken, niet nog een extra ster in Silverpelt.

Medelijden, hetgeen wat ze meestal kreeg wanneer ze vertelde over haar broertje of haar vader. Het was dan ook geen ideale situatie, maar Bitter kon er nog redelijk mee omgaan. Greykit was degene die ziek was, die de steun van de Clan verdiende. Nightkit was de jongste, en begreep alles vaak minder snel. Het was nog steeds moeilijk voor haar om te begrijpen waar hun vader nu was. Reedkit was altijd al raar geweest, daar was dan ook vrij weinig aan veranderd. Hiddenkit hoopte dat hij snel beter zou worden, waarop Bitter knikte. Zij ook, zij ook. "Acefray krijgt het vast wel voor elkaar. Hij heeft gewoon tijd nodig," zei Bitter met een waterig glimlachje op haar gezicht. Maar ze wist dat zodra hij beter was - als hij al beter werd - er met de tijd toch weer iets met hem zou gebeuren. Hij was bijna altijd ziek, hij was ziek gebeuren. Zijn botten braken snel, zijn huid was teer en zijn afweersysteem nihil. Zonder de Clan was haar broertje al lang dood geweest. "Tot dan moeten we zelf maar geen greencough oplopen." Het leek haar verschrikkelijk om zo ziek te zijn, dus bleef ze liever ver bij de Medicine Cat's Den vandaan. Alleen als het echt moest, stelde ze zich bloot aan de ziektes die daar ronddwaalden.

Greykit mocht niet doodgaan. Hij was veel te jong, had nog een heel leven voor zich en wederom zou haar hele familie kapotgaan aan het verdriet dat het einde van een jong leven met zich mee bracht. En het laatste wat haar familie nodig had, was nog meer verdriet. Na Shrewstar, na Thrushdive... Nee, het was genoeg zo. Greykit was lichamelijk dan wel zwak, mentaal was hij sterk genoeg om zich hierdoor heen te slaan, althans, dat was wat Bitter hoopte. Hij had doorzettingsvermogen en het ongetemde optimisme van een kitten. Bitter kon alleen maar hopen dat dat genoeg zou zijn. "Als we Apprentices worden, zullen we dan samen kruiden gaan zoeken?" stelde Bitter toen voor. Hidden wilde Acefray graag helpen, en Bitter wilde graag dat haar broertje beter werd. Zo konden ze samen helpen en tegelijkertijd tijd met elkaar doorbrengen. Ideaal toch? 

Hiddenkit keek haar even ongelovig aan, en even keek Bitter haar verward aan. Had ze iets op haar gezicht of zo? Blijkbaar zat Hiddenkit zo vol ongeloof over het feit dat Bitter haar zojuist had gevraagd om samen iets te gaan doen. Was het zo uitzonderlijk? Was het omdat Hiddenkit nooit gevraagd werd, of omdat Bitter te asociaal was om ooit iemand te vragen? Van beide kanten leek het best exceptioneel, als je erover nadacht. Bitter glimlachte echter weer breed toen Hidden zei dat het was afgesproken. Nou had ze toch iets dat ze op haar denkbeeldige kalender kon zetten. Misschien had ze zelfs wel een soort van vriendin nu! Hiddenkit was aardig. Misschien ietwat verlegen, maar heel aardig. "Mooi zo!" zei Bitter vrolijk. Ze keek even schaapachtig voor zich uit. "Dan moet ik toch echt wel iets over kruiden gaan leren," sprak ze toen. Ze bedacht zich dat ze geen idee had hoe tijm eruit zag, of lavendel, of wat voor plant dan ook. Ze had er af en toe over gehoord, maar ze had het nooit gezien.