んԾЩ ÐԾ ﾘԾЦ ｲ乇ﾚﾚﾑ ᄊﾑ刀ん乇ﾉㄎ Ð乇ﾑÐ

《That he shouldn't breathe,that his heart no longer beat in his chest.》
Hoe vertelde je een man dat hij dood was? Direct, recht in zijn gezicht? Hoe vertelde je iemand dat hij niet hoorde te ademen, zijn hart stil hoorde te staan in zijn borstkas. Lynxfang vroeg zich af om iemand hem dat wou vertellen, maar niet wist hoe. Leefde hij namelijk nog wel? Het was misschien raar om je dat af te vragen, maar hij vroeg zich dat soort dingen af als hij teveel nadacht. Misschien wou hij het ook wel, dan had hij geen zorgen meer die hij zelf niet meer in de poot kon houden. Toch niet. Hij wou hier zijn zolang als het kon, hij wou zijn clan kunnen beschermen. Lynxfang liep langs de River, een waterrat bundelde uit zijn bek. Hij was blij op het dier te zijn gestuit, na een mislukte jacht op een roodborstje. Het eindige ermee dat hij bijna tegen een boom was aangeknald en de vogel was toen al gevlogen. Toen was hij van frustratie naar het water gegaan, waar dit diertje druk bezig was eten te zoeken. Te druk om Lynxfang in de gaten te hebben. Het was ook wel fijn dat de sneeuw weer een beetje weg was en er enkel her en der nog wat lag. Waarschijnlijk was het binnen de kortste keren wel weer geheel wit hier. Dus nu konden ze beter hun kans nemen. De rare vraag was inmiddels al bijna uit zijn kop verdwenen en hij besloot om er dan ook niet meer aan terug te denken....Maar hoe vertelde je een man dat hij dood moest zijn? Lynxfang zag een vuurrode vacht in zijn ooghoek en zijn eigen roestkleurige vacht ging omhoog. Dat kon niet waar zijn. Hij draaide zijn kop helemaal om en voelde zijn hart in zijn keel kloppen, voordat die weer wat bedaarde. Nee, het was niet wat hij dacht. Dat kon niet eens. Het was een jonge poes, hoogwaarschijnlijk een Apprentice. Lynxfang schudde zijn kop om zijn stomme gedoe en besloot de poes aan te spreken. "Hey" Schalde zijn stem naar de overkant.

+Firepaw

If you are going to walk on thin ice, you might as well dance.

Dat de grenzen ooit een plek van enige rust zouden zijn. Zo op zijn kop stond de wereld op het moment met BloodClan in hun kamp. Firepaw kon elk moment knappen en waar dat haar zou doen belanden wist ze niet. Vandaar dat ze zoveel mogelijk de grenzen van het territorium opzocht wanneer mogelijk. Net genoeg dat het haar niet verdacht deed lijken, maar genoeg om haar hoofd leeg te kunnen maken. Nog geen enkele keer had ze netjes geluisterd naar wat Claw te zeggen had en het was een kwestie van tijd tot het een keer fout zou lopen. Het enige wat zij kon doen was trainen, sterker worden, zorgen dat ze zoveel schade aan zou richten dat hij het niet snel zou vergeten wanneer hij besloot haar eindelijk eens een lesje te leren. Ze schrok dan ook op uit haar gedachten toen er opeens een begroeting van de andere kant van de rivier klonk. Haar vacht rees iets bij de gedachte aan RiverClan, maar op het moment was de haat jegens BloodClan groter. Sunningrocks was nog altijd van de visvreters, maar zij namen op zijn minst niet het complete territorium in. "Waarom spreekt een RiverClanner mij aan?" vroeg ze, terwijl ze haar tweekleurige ogen op de kat aan de andere oever richtte.

F I R E P A W

Ze schrok van hem en Lynxfang voelde zich schuldig, maar was ook wat afkeurend. Ze kon beter opletten zo dicht bij de grenzen, er waren katten die daar niet zo blij mee waren. Hij ook niet, maar hij zou niet zomaar een Apprentice aanvallen. Eigenlijk maakte hij zich ergens zorgen over de Thunderclan, de laatste keer dat hij hier was kon hij zweren Bloodclan te hebben geroken. Nu waren de geuren wat verdrongen door de patrouille van zonsopgang. "Waarom spreekt een RiverClanner mij aan?". Lynxfang zette zijn beroemde neutrale gezicht op en stapte naar voren. ''Omdat ik me afvraag wat je zo dicht bij de grens doet''beantwoorde hij. De andere reden zei hij niet, want dat zou stom klinken. ''We moeten op onze hoede zijn''. Met we bedoelde hij de Riverclan, maar ook zij, al was dat niet echt op te maken. Zijn donkere ogen keken even recht in die van haar. Twee kleuren, dat zag je niet vaak. Maar hij was hier niet om poezen te bewonderen.

If you are going to walk on thin ice, you might as well dance.

Ah natuurlijk, de eeuwige vijandigheid tussen de Clans was nog niet verdwenen. Net zoals zij hem niet vertrouwde, wantrouwde hij haar. Ergens was het verfrissend om weer eens met zoiets te maken te hebben in plaats van een stel bezetters in je kamp. "Ik kan me hetzelfde afvragen over jou," merkte ze op, haar ogen iets vernauwd. De rode poes ging zitten. "Dit is nog steeds ThunderClan terrein, dus ik mag hier lopen als ik wil," voegde ze eraan toe. Een reden waarom zou hij niet krijgen, zelfs niet als ze geen waarschuwing had gehad van Claw dat ze BloodClans aanwezigheid niet mocht verklappen aan andere Clankatten. Het was RiverClan's zaak niet.

F I R E P A W

De poes was nogal brutaal en Lynxfang vernauwde zijn ogen ook bij haar opmerking. Zijn staart zwiepte wild, een teken dat je beter voorzichtig kon doen bij hem. Zeker al als je van de andere kant was. "Dit is nog steeds ThunderClan terrein, dus ik mag hier lopen als ik wil," ze kon nog wat brutaler worden, mooi, fijn. Lynxfang sprong op de stenen in het water en keek haar diep aan. ''Okay''zei hij simpel en toen kwam een klein ondeugende glimlach op. Hij sprong op de laatste steen voor de oever en ging erop zitten. ''Laten we dan beiden aan onze kant blijven''. River was hun territorium en dat gold dus ook voor de stenen. Als ze het zo wou spelen kon dat, hij wou kijken hoe lang ze dit vol ging houden.

Ooc: Laat, sorry

If you are going to walk on thin ice, you might as well dance.

Great, de warrior had zin om haar te gaan lopen uitdagen ook. Hij was op de laatste steen voor de oever gaan zitten. Zolang hij gewoon aan zijn kant bleef was er geen probleem, maar het was behoorlijk kinderlijk van een oudere warrior om haar zo te jennen. Ze keek hem dan ook met een droge blik aan. Hij moest wel wat meer doen dan dat als hij haar uit haar vel wilde laten springen, zeker met hoeveel ze al te verduren kreeg van BloodClan. Aan de ene kant maakte dat haar zeer geprikkeld, maar aan de andere kant zorgde het er ook voor dat de grens van knappen in sommige gevallen steeds verder kwam te liggen. Ze moest een hoop leren slikken en hoewel ze het niet altijd deed was ze nog levend, omdat ze zich toch in had weten te houden in enkele gevallen.

F I R E P A W

んԾЩ ÐԾ ﾘԾЦ ｲ乇ﾚﾚ ﾑ ᄊﾑ刀 ん乇 ﾉㄎ Ð乇ﾑÐ

んԾЩ ÐԾ ﾘԾЦ ｲ乇ﾚﾚﾑ ᄊﾑ刀ん乇ﾉㄎ Ð乇ﾑÐ