A little visit

Door alle trainingen had de kater een van zijn favoriete hobby's een lange tijd niet kunnen uitvoeren, namelijk het opzoeken van de kittens! Hij was dol op kittens. Zo lief en vol onschuld, en boordevol fantasie. Elke kitten was een nieuwe aanwinst voor de RiverClan. Er waren dan wel meer monden om te voeden, maar hij was er zeker van dat de nieuwe generatie kittens prima krijgers zouden worden.
Nieuwsgierig stak hij zijn hoofd de nursery in. ''Goedemorgen.'' fluisterde hij zachtjes voor het geval er nog kittens sliepen. De kleintjes hadden hun slaap nodig.

- Eerste post voor Featherkit

Het was nog vroeg toen Featherkit wakker werd. Ze kon de laatste tijd niet zo goed slapen door haar gehoest. Ze was al een tijdje aan het rondhuppelen in de nursery toen iemand "Goedemorgen" fluisterde. Vanuit de schaduw sloop ze op de gedaante af en toen ze dichtbij was sprong ze op zijn rug. "Gotcha!" riep ze vrolijk en viel van de rug af. Ze zag dat het Liongaze was, hij was net warrior geworden. Dat wist ze omdat ze naar buiten was geweest en naar de ceremonie had gekeken, terwijl niemand anders haar had gezien. "Hallo Liongaze," glimlachte ze en zette de klemtoon op het laatste deel. "Is het leuk om warrior te zijn?" Het zou niet lang meer duren totdat zij ook apprentice werd, en daarna zou ze warrior worden, de beste van het hele woud!

-een beetje flut^^

Zijn nekharen sprongen overeind van het plotselinge gewicht op zijn rug. Zodra hij merkte dat het een kitten was grinnikte hij even, en bracht zichzelf in een zithouding zodat ze makkelijker van zijn rug af zou kunnen glijden. Het was een van de oudere kittens, Featherkit. Hij lachte even toen ze hem bij zijn nieuwe naam noemde. Het was nog wat wennen dat anderen hem nu zo noemde. "Hey Featherkit," snorde hij met een glimlach. "Het is wat harder werken, maar je mag wel lekker zonder begeleiding overal naartoe!" grapte hij vervolgd door een knipoog. "En, hoe is hier in de nursery? Ook nog gezellig?" Hij herinnerde zich zijn tijd in de nursery met Butterstar nog goed. Zij had hem verzorgd na zijn echte moeder omkwam. Eigenlijk had hij haar altijd als een moeder beschouwd.

Toen Liongaze ging zitten grinnikte ze kort, zelfs nu was ze nog kleiner dan hij. Het was wel grappig. "Hey Featherkit. Het is wat harder werken, maar je mag wel lekker zonder begeleiding overal naartoe!" knipoogde de kater. Haar ogen sperden jaloers open. "Wat!" riep ze lachend en jaloers uit. "En, hoe is hier in de nursery? Ook nog gezellig?" Ze richtte haar hoofd hooghartig weg. "Het is hier zooo saai," miauwde ze met een lange, verveelde zucht. "Maar wil jij mij niet eens meenemen buiten het kamp?" Ze fluisterde het zachtjes, zodat niemand anders haar zou horen. Haar hoopvolle oogjes glommen in de ochtendschemering terwijl ze de kater lief in de ogen aankeek. Een glimlach deed haar lippen omhoogkrullen.

Zijn mondhoeken krulde nog wat verder omhoog bij het horen van haar lachende, jaloerse kreet. Ze deed hem een beetje aan zichzelf denken toen hij nog in de Nursery verbleef. Ook zo nieuwsgierig. "Saai?" vroeg hij haar met een geacteerde toon van ongeloof. "Toen ik net zo oud was als jij speelde ik graag met de andere kittens in de nursery." Hij wierp een blik op de andere slapende bolletjes wol. Tja, met slapende kittens viel niet heel veel te doen.
Haar volgende vraag liet hem even schrikken. De kater twijfelde even, maar nam toen toch het besluit geen domme dingen te doen. Hij was pas net krijger. "Zodra je een leerling bent neem ik je mee, oké?" Dan had hij niets te verliezen, win-win!

Het was oneerlijk dat hij al warrior was en zij nog lang niet. Ze was nog niet eens apprentice. Liongaze zei dat hij graag in de nursery was toen hij nog kitten was. Daar geloofde de lapjespoes al helemaal niets van. "Natuurlijk.." mauwde ze sarcastisch. Ze vond het niet leuk dat hij zo opschepte met zijn rang. "Zodra je een leerling bent neem ik je mee, oké?" Featherkit zuchtte dramatisch en draaide haar hoofdje boos weg. "Ik vind het niet eerlijk dat jij al wel naar buiten mag en ik nog niet," siste ze ontmoedigd. "Ik ben net zo slim als jullie allemaal! En ook even groot!" Het laatste was niet waar, ze hoopte dat Liongaze haar zou geloven. Misschien was hij toch niet zo slim als zij was. Ze wilde zo graag het kamp uit, maar niemand wou met haar mee. Ze konden haar toch begeleiden? Buiten het kamp was het toch helemaal niet gevaarlijk? Als ze maar dichtbij het kamp bleven kon er niets gebeuren. Het was allemaal zo oneerlijk.
Plots begon de kit luid te hoesten. Haar keel stond in brand. Ze kreeg geen adem meer en bleef maar kuchen. Ze wou het uitschreeuwen van de pijn, maar het lukte niet. Ze kon niets meer dun behalve hoesten en proesten. Haar pogingen om terug adem te kunnen halen mislukten fataal.

Ergens voelde hij zich schuldig. Hij wilde de kitten dolgraag meenemen buiten het kamp, maar risico's zo net na zijn ceremonie wilde hij niet nemen. "Helaas maak ik de regels niet." antwoordde hij op haar vraag. "En ja, ik weet zeker dat jij sterk genoeg zou zijn, Featherstar" Grapte hij vervolgens. De glimlach op zijn gezicht veranderde al snel naar een bezorgde frons toen de kitten begon te hoesten. Niet zomaar een hoestje, nee, ze stikte bijna. "Featherkit?" zei de kater bezorgd. Oh god, wat moest hij doen. "Is alles oké? Moet ik Honeyscent halen?" Hij hoopte dat ze nog zou kunnen antwoorden, anders zou hij haar zo snel mogelijk naar de Medicine Cat brengen.

Het hoesten bleef maar duren en elke keer deed het meer pijn dan de vorige keer. Liongaze vroeg of hij de Medicine Cat moest gaan halen. Wist zij veel! Hoe kon zij het nou weten! Hoestend zakte ze op de grond en klopte op haar borst. Na een tijdje was het gedaan en kuchte ze enkel nog. "N-nee hoor," mauwde ze bibberend. Een ijzige koude deed haar huiveren en ze kroop dicht tegen de warrior aan. Nog steeds kuchend vormde ze een bolletje tegen zijn warme huid. "H-het gaat wel." Ze kroop nog dichter tegen hem aan, brr, wat was het ineens koud geworden. "Maar kan je mij echt niet mee naar buiten nemen?" Ze vroeg het in de hoop van onderwerp te veranderen, maar het klonk eerder wanhopig dan hoopvol. Niet echt bepaald overtuigend..

Hij vond het moeilijk de kitten zo te zien, helemaal omdat hij niet wist wat hij eraan kon doen. Toen Featherkit bibberend tegen hem aan kroop sloeg hij zijn pluizige staart om haar heen. De calico deed nog een poging hem de krijgscode te laten overtreden, maar nu hij zag hoe ze er aan toe was zou hij dat risico al helemaal niet nemen. "Straks wordt je nog zieker." miauwde hij bezorgd.

- sorry had even geen inspiratie. ;v;

Het werd al ietsje warmer toen de staart van de kater om haar heen krulde. Featherkit stopte met bibberen en schudde haar hoofd toen de kater zei dat ze nog zieker zou worden. "Ik ben niet ziek!" piepte ze, alvorens even te hoesten. "Het gaat heel goed met mij!" Ze stak trots haar kopje in de lucht en keek weg. Natuurlijk was ze niet ziek, ze was kerngezond. Wat maakte het uit dat ze af en toe eens hoestte? Dat betekende helemaal niet dat ze ziek was. Later, als de kater terug zou gaan naar zijn eigen den zou ze er wel in haar eentje op uit gaan. De kitten moest grijnzen bij die gedachte. Ze zou het hele territorium verkennen zodat ze als apprentice geen rondleidingen meer nodig had, die leken haar immer ontzettend saai. Nee, zij zou meteen willen beginnen met jagen, of misschien zelfs vechten! Dat zou pas leuk zijn! Haar eerste training en al meteen beginnen met vechttrainingen.

Ze klaarde een beetje op toen Liongaze voorstelde een spelletje te spelen. En nog een beetje toen zij mocht kiezen. Daar hoefde ze niet lang over na te denken. "We spelen dat jij de slechterik bent!" mauwde ze opgetogen. Ze had al enkele verhalen gehoord over slechte katten die in het bos woonden. Bloodclan noemden ze zichzelf. Bah. "En.. dan ben ik de grote Featherstar, en ik neem het tegen je op!" Ze lachte vrolijk en stond op. Na enkele keren te hoesten fluisterde ze stilletjes: "Maar ik moet wel winnen hé. Want de slechten verliezen ALTIJD. En zeker van een grote, sterke Clanleader." Ze keek omhoog naar de zwart-witte kater. Misschien wou hij de slechte helemaal niet zijn. Niemand wou immers verliezen, of stout zijn, dacht ze wanhopig.

De kater leek haar plan een leuk idee te vinden en stond al gauw op. Terwijl hij naar de achterkant van de nursery liep verstopte zij zich achter één van de Queens. Vanachter de dikke pels van de Queen keek ze naar Liongaze, die nu zijn ogen over alle katten heen liet dwalen. "Zo, dus dit is het RiverClan kamp? En waar hangt de o zo machtige Featherstar uit?" Ze grijnsde en kwam vanachter de poes vandaan. "Hier! Jij stouterik! Met je lelijke rotko-", ze onderbrak haar zin en schaamde zich een beetje. "Dat mag ik eigenlijk niet zeggen van mama," fluisterde ze tegen de kater. Snel herpakte ze zich en keek de kater uitdagend aan. Ze hoopte dat ze er stoer en gevaarlijk uitzag. Dat werd echter snel verpest door haar idiote gehoest.