the best of both worlds {Claw}

De zwarte poes liep rustig over de twolegplace. Ze kwam hier wel vaker, om wat rust aan haar kop te krijgen. Ze had steeds meer buikpijn en dat lompe ding begon ook steeds meer in de weg te zitten. Het was een pijnlijke gebeurtenis, dat zwanger zijn. "Hey Angel!" hoorde ze opeens. Haar kop draaide zich met een ruk om. Niemand noemde haar bij haar kittypet naam. Behalve kittypets zelf. En dat was precies wat er voor haar stond. Een oude jeugdvriendin waar ze vroeger veel mee om was gegaan. Howl zei niks, ze keek alleen ongelovig naar de poes die naar haar toe liep op een drafje. "Hoe is he- Oh. Mijn. God. Angel! Je bent zwanger. Sowieso. Ik zie het aan je." Howl zuchtte diep. "Ja, al een tijdje.." antwoordde ze toen maar. "Wie is de gelukkige kater?" was meteen de vervolg vraag. "Claw. Van de Elite." antwoordde ze doodserieus. Howl zag meteen de kop van de poes vertrekken. De katten uit de buurt wisten wel wie de Elite was. "Oh.. ja. Ik moet snel naar huis!" en weg was ze. Howl zuchtte. Wederom had ze aan den lijve ondervonden hoe het was om in twee werelden te leven. Niet dat ze dat deed. Ze had gekozen om het leven al kittypet achter zich te laten. Dat moest ze dan ook doen. Howl hoorde een geluid van pootstappen. Als het maar niet nog een kittypet was..

& Claw

Hij likte de bloedspetters uit zijn vacht terwijl zijn blik over het Elite kamp gleed. De laatste tijd stonden er weer een aantal gewonden en doden op zijn naam. Waar anderen daardoor misschien een rot gevoel kregen deerde het hem helemaal niet, het deed hem simpelweg niets. Zijn vader had hem zo gedrild dat hij op dat gebied echt afgestompt was. Wat hem wel wat deed was de dikker wordende buik van Howl. Ze konden er niet meer omheen, niemand kon er meer om heen dat er kittens in zaten. Hij bromde wat onverstaanbaars terwijl hij overeind kwam. Hij had haar een tijdje geleden het kamp uit zien gaan en al wist hij dat ze zich prima kon redden, wist hij ook dat die buik in de weg zou gaan zitten. Hij kon er niets aan doen dat er daardoor een irritant gevoel in zijn borst ontstond, wat verdacht veel op bezorgdheid leek. Hij kon zichzelf niet tegenhouden terwijl hij het kamp uitliep de geur van zijn partner achterna. Het duurde niet zo heel lang voordat hij haar gevonden had en nog net een kittypet weg zag glippen. Meteen kwam er een bedenkelijke frons in zijn voorhoofd terwijl hij de stoep op liep naar Howl toe. “Howl.” Er klonk bijna een vraagteken in zijn stem toen hij naast haar tot stilstand kwam.

[Ik kan Chawltje er ook wel even ingooien? Dat hij tegen mama’s buik aan gaat trappen =p ]

Claw kwam aanzetten. Ze wist wel dat hij stiekem bezorgd over haar was. Maar ze redde zich prima. Regelmatig sprak ze af met Mistpaw om zich na te laten kijken, maar nu ging dat niet meer. De grijze poes had goed advies voor haar en had haar blaadjes gegeven die ze moest eten. Ze was twijfelig erover geweest, maar haar buikpijn was wel verdwenen. Claw had haar verwond en daarom kon ze nu niet meer naar haar toe. Aangezien zij zijn partner was en ergens achteraf gezien medeverantwoordelijke. Alsof zij hem had kunnen stoppen. Claw deed wat hij wou. Ze had ergens medelijden met Mistpaw, omdat ze zo vriendelijk was geweest, maar ergens had ze ook geen medelijden omdat ze maar bleef zeuren over die dooie StarClan van haar. “Howl.” klonk Claw's stem toen hij bij haar stond. Ergens klonk er een vraagteken doorheen, waarschijnlijk door de kittypet die hij vast had gezien. "Ik weet wat je denkt. 'Je was een kittypet, waarom hang je met dat volk rond?' Ik wil allereerst melden dat zij naar mij kwam. Ik heb vroeger naast haar gewoond. Ze peerde hem al toen ik vertelde van wie ik zwanger was." legde ze rustig uit, haar blik op hem gericht. "Ik moest gewoon even het kamp uit. Ik word gestoord van al dat volk wat me aanstaart. En Mistpaw wilt me ook niet meer helpen na jullie akkefietje." knalde ze er direct achter aan. Ze vond het wel jammer, want de gekke blaadjes van die kat hadden geholpen. En nu zat ze alleen maar met buikpijn.

Of ze kende hem te goed, of hij was zo voorspelbaar. Er gleed verrassing over zijn gezicht toen ze precies uitsprak wat hij gedacht had. Eigenlijk was het vreemd dat zij zichzelf moest verdedigen. Ze was zijn partner en hij hield van haar, maar hij was altijd al moeilijk geweest met vertrouwen. Hij had geleerd alleen op zichzelf te vertrouwen en al kwam Howl er heel dichtbij in de buurt zou hij zelfs haar waarschijnlijk nooit voor honderd procent vertrouwen, dat deed hij bij zijn eigen kinderen eigenlijk niet eens. “Oké oké Howl het is al goed.” Hij klonk wat gepikeerd, wat ook niet terecht was. Hij ergerde zich er gewoon aan dat ze de situatie precies op de zere plek raakte. Toen ze over Mistpaw begon gleden zijn oren plat in zijn nek en flikkerden zijn ogen even op. Hij kon er niet tegen als ze het over dat stomme kruidenkatje had. “Als je hulp wilt kom je maar bij mij.” Hij snauwde en dat deed hij alleen als iets hem helemaal niet lekker zat. Hij knarste zijn tanden over elkaar terwijl hij strak voor zich uit staarde. Hij wilde niet zo tegen haar doen, maar het gebeurde gewoon. Ze sprak dingen uit die hij niet wilde horen.

“Oké oké Howl het is al goed.” Claw klonk gepikeerd. Ze wist wel wat hij dacht, daar kende ze hem nu wel goed genoeg voor. De zwarte kater had altijd allemaal dingetjes aan zijn hoofd, maar op veel dingen kon zij haar poot wel op de gevoelige plek leggen. "Ik wil gewoon niet dat je van me denkt dat ik nog kanten aan het kiezen ben. Ik weet wat ik wil." snorde ze zachtjes, om hem iets gerust te stellen. “Als je hulp wilt kom je maar bij mij.” snauwde hij toen naar haar. Jeetje vent. Hij leek wel de gene met de moodswings. "Oh ja. Mijn excuses, ik was even vergeten dat jij al honderden bevallingen hebt gehad en begeleid." Het leek er bij hem niet echt in te komen dat Thunderclan katten had die daar wel van wisten. "Ik zou niet willen dat onze kinderen iets over kwam. Ik weet niks van bevallingen. De enige kat die dat wel wist en wou helpen is nu half blind en de ander is te stug om ons te helpen." probeerde ze rustig uit te leggen. Hij had haar wel kunnen verwonden. Maar kon dat niet even nadat ze bevallen was en met haar kittens terug was verhuisd naar Bloodclan territorium.

Hij zuchtte zacht een teken dat hij toegaf en keek opzij naar Howl. “Dat weet ik ook wel Howl.” Echter toen ze weer over haar zwangerschap begon staarde hij weer strak voor zich uit. “Yu kan je helpen.” Hij wist dat niet zeker, omdat ze maar kort instructies van Acefray had gehad, maar ze wist er vast wel iets vanaf. Het irriteerde hem gewoon dat ze hulp vroeg aan die vervloekte ThunderClanners. Die rot katten die steeds tegen hem in gingen en daar was Mistpaw er ook één van. Het voelde alsof ze het afkeurde wat hij had gedaan en dat maakte hem alleen nog maar pissiger. “Als je wilt dat ze aan die andere kruidenkatjes gaat vertellen wat er gaande is in de ThunderClan had je dat maar meteen moeten zeggen.” Even keek hij opzij en leek er iets van pijn door zijn blik te schemeren. Toen begon hij bij haar vandaan te sjouwen, dat deed hij altijd. Als iets te gevoelig voor hem werd dan rende hij er voor weg. Hij begreep het niet, hij begreep niet waarom ze opeens zo deed. Het was niet voor niets dat hij Mistpaw had verwond, het was zijn manier om haar haar bek te snoeren. Wat had hij nou verkeerd gedaan? Hij had gedaan wat hij altijd deed en zou blijven doen.

Claw gaf wel toe, dat zag ze in zijn ogen. Maar er was iets mis. Zijn ego was gekrenkt door haar opmerkingen. Yu kon haar ook wel helpen, maar Yu had nog nooit een bevallig gedaan. Tenminste, niet dat zij wist. Claw begon weg te lopen van haar. "Niet weglopen van je problemen. Terug komen." zei ze rustig en op dwingende toon. Als een moeder naar haar jongen. "Ik probeer je niet te ondermijnen en ik probeer ook niet te zeggen dat wat je deed fout was. Want eerlijk is eerlijk. Dat eeuwige gezeik over StarClan was ontzettend vervelend. En ze zou ook vast wel wat geluld hebben tegen die andere kruidenkatjes, ze had niet moeten gaan. Ze heeft het over zichzelf afgeroepen. Ik vind het alleen lastig.." ze viel even stil, ze was ondertussen naar Claw gelopen. "Zij kon ons helpen. Het is alleen klote dat door de samenloop van alles ze ons nu niet meer wilt helpen. Ik ben bang Claw.." haar ogen keken in die van hem. Ze was ook echt bang. "Ik heb dit nog nooit gedaan. Ik ben bang dat ik mislukkelingen op de wereld zet omdat er iets niet goed gaat met me. Ik wil geen sukkeltjes als kinderen. Ik wil kittens waar je trots op kan zijn." ze hoopte dat hij nu snapte wat ze bedoelde...

Het was grappig hoe haar stem hem weer tot stilstand bracht. Die grote nukkige gitzwarte kater die naar niemand luisterde, nam de woorden van zijn partner in zich op. Hij bleef staan waar hij stond, hij draaide zich niet om, maar hij liep ook niet verder door. Pas toen ze naar hem toe liep en zei dat ze bang was keek hij haar weer aan. Er liep een rilling over zijn rug wat zichtbaar was omdat zijn haren even overeind kwamen. Toen slikte hij en legde zijn kop op haar rug. “Ik ben ook bang.” Gaf hij toe terwijl de blik in zijn groengele ogen donkerder werd. “Ik ben bang dat ze onze kittens gaan gebruiken om ons te pakken, maar ik ben niet bang dat jij sukkeltjes op de wereld zet.” Hij haalde zijn kop weer van haar rug en duwde zijn neus tegen die van haar, waardoor hij haar recht in haar ogen aan kon kijken. “Je doet het hartstikke goed en het zijn kittens van ons.” Benadrukte hij nog even. Het leek hem onmogelijk dat dat sukkeltjes zouden worden. Toen werd zijn blik zachter en gaf hij haar een lik over haar wang.