Sunshine

Rustig stapte de grote kater tussen de hoge bomen door. Vandaag was het weer eens wat minder koud, en het zonnetje scheen zelfs. En het zonnetje was altijd welkom, letterlijk en figuurlijk. Hij haalde even diep adem, en ging tegen een van de hoge bomen zitten. Hij volgde met zijn ogen de miertjes die over zijn witte voorpoten renden. Het kriebelde een beetje, maar zolang het bij zijn poten bleef had hij er geen last van. Een eindje verderop hoorde hij iemand aankomen. Wie zou het deze keer zijn? Hopelijk geen Bloodclan ofzo, hij had er deze keer echt geen zin.

+ Eerste post Dovewing

Het was zonnig toen Dovewing wakker werd. Met de leaf-fall was dat al wel een tijdje geleden en zeker een aangename verrassing. Graag wilde de jonge warrior geloven dat het een teken van StarClan was en dit deed ze dan ook. Ze geloofde maar al te graag in StarClan, aangezien haar partner Crimsonheart door één van de vele BloodClanners in het kamp vermoord was. Ze rilde bij de gedachte, ondanks het wat aangenamere temperatuurtje. Met een zucht gaf ze een laatste lik over Lockedkit heen waarna ze stilletjes opstond en het kamp verliet. Er viel daar toch niet veel te doen, het enige wat er gebeurde was vernederd worden door de BloodClanners, of nog ergere dingen werden je aangedaan. Daar hoefde Dovewing niks van. Snel glipte ze door de bomen en struiken waarbij ze naar één van de rustigere gebieden in het territorium toeliep; de tallpines. BloodClanners hadden hun poten vol aan het onderhouden van het ThunderClan kamp en hun eigen kamp en hadden geen tijd voor jagen, vandaar dat er minder katten hier waren dan rondom het kamp. Toch stak de witte poes voor de zekerheid haar neusje in de lucht en snoof hier wat van op, zodat ze kon ruiken of er BloodClanners in de buurt waren die ze niet wilde tegenkomen. Ze ving enkel de geur van Kestrelwing op en ze besloot op hem af te gaan. Het was ook wel is prettig om met je clangenoten te kunnen praten zonder dat er een indringer je zat af te luisteren. Dus trippelde ze naar hem toe, en zag hem zitten met mieren die over zijn poten liepen. Dove besloot er geen opmerking over te maken. "Hey," miauwde ze met haar zachte, lieve stem en knikte hem toe. Waar te beginnen? Het was lang geleden dat ze is onder vier ogen was geweest met een clangenoot.

Na een tijdje begonnen de mieren hem toch wel wat te irriteren, dus verplaatste hij zijn voorpoten een beetje. Dat had echter geen zin, de mierenfamilie had besloten dat ze koste wat kost over hem heen moesten lopen, dus liet hij ze maar gaan. Het kon uiteindelijk toch geen kwaad, in de wereld werd al genoeg gemoord. Hij keek weer op, en zijn blik viel op een witte poes met best wel fel groene ogen. De grote kater herkende haar als Dovewing, ze was nog vrij jong. In elk geval geen oudje zoals hij, dat gunde hij niemand. Kestrelwing was zo'n 12 jaar, maar nog lang niet klaar voor de Elder-rang. Hij zat er midden tussenin. "Hey." miauwde de witte poes, en ze knikte hem toe. Ze had een zachte stem, dat beviel hem wel. Die van de Bloodclanners had hij de laatste tijd al te vaak gehoord. "Hallo Dovewing." groette hij haar, en wiebelde kort met zijn oortjes. "Hoe gaat het? Afgezien van onze grote vriend de Bloodclan, bedoel ik." dat laatste zei hij lichtelijk sarcastisch, en hij moest toch op de een of andere manier ervoor zorgen dat er geen ongemakkelijke stilte kwam. Hij keek nog eens naar zijn pootjes, de mierenfamilie was net klaar met de grote oversteek.

Kestrelwing begroette haar terug, waarbij hij kort met zijn oortjes wiebelde. "Hoe gaat het? Afgezien van onze grote vriend de Bloodclan, bedoel ik." helaas kon Dovewing hier niet om lachen en ze wendde haar blik af naar de mieren die over zijn voorpootjes liepen. Ondanks dat hij deze al is verplaatst had waren ze gewoon weer over hem heen gaan lopen. Dove was gefascineerd door hun kracht. Daar gingen er weer twee die samen iets droegen wat zeker vier keer zo groot was als henzelf. Ondanks dat het veel zwaarder was weken ze er niet voor. Misschien moesten zij daar is een voorbeeld aan nemen. Na een lange tijd gestaard te hebben realiseerde de witte poes dat de ander haar een vraag gesteld had. "Kan beter," mompelde ze, een wijs besloot ze de zwart-witte kater niet in zijn ogen te kijken. Hij zou teveel pijn zien. De mieren waren voorbij gelopen, dus moest Dove een nieuwe plek vinden om naar te staren. Uiteindelijk keek ze hem toch aan, waarbij ze haar uitdrukking zo neutraal mogelijk maakte. "Het is best vermoeiend, jagen en voor een kit zorgen tegelijk." vervolgde ze toen zachtjes, waarna ze diep zuchtte.

Na zijn vraag bleef het een tijd stil, maar uiteindelijk kwam er een antwoord. "Kan beter." zei de witte poes mompelend, en Kestrelwing knikte langzaam. Ja, het leven zat niet altijd mee, er konden zoveel nare dingen gebeuren die je nooit aan zag komen. Hij wachte geduldig af of de poes nog iets kwijt wilde, hij wilde haar niet dwingen om het uit te leggen. Even later keek ze hem redelijk neutraal aan, en zei ze toch nog wat. "Het is best vermoeiend, jagen en voor een kit zorgen tegelijk." zei ze zachtjes, waarop een diepe zucht volgde. Hij hield zijn kop schuin, en dacht aan wat hij allemaal had meegemaakt. Zijn zonen en dochters hadden geen lang leven gehad, behalve Darkfire dan. En het was deels Squirrelflights schuld, als zij ze niet zomaar had achtergelaten dan hadden er tenminste 2 nog geleefd. Maar ze had het wel gedaan. Onvergeeflijk. De kater zuchtte ook even. "Opvoeden is niet altijd even gemakkelijk." zei hij, zonder de licht verdrietige ondertoon in zijn stem proberen te verbergen.

Hij leek even na te denken over haar woorden en meteen schoot Dove in dezelfde staat. Zo zat ze wel vaker; dan staarde ze recht voor zich uit, zei ze niets en bewoog ze niet. Gewoon alleen zij met haar gedachtes. Dromen over dingen die ze niet kon krijgen, of zorgen maken over dingen die nooit gebeuren gingen. De stem van Kestrelwing haalde haar echter weer uit deze droomstaat. "Opvoeden is niet altijd even gemakkelijk." klonk het op een verdrietige manier en Dove knikte meteen. "Wil je wat kwijt?" vroeg ze, redelijk snel nadat hij zijn opmerking gemaakt had. Geduldig wachtte ze af totdat hij met een nieuw antwoord kwam. Om hen heen leek de natuur stil te worden, of dat was al de hele tijd geweest. Misschien kwam het door de koude windvlaag die ze nu opeens voelde; was het toch kouder dan eerst gedacht? Schuilden alle prooidieren in hun veilige holen? Ze nam aan van wel. Haar oortjes bewogen oplettend heen en weer maar ze leek geen enkel geluid op te vangen behalve het ruisen van de wind, de takken die tegen elkaar aankwamen en de laatste blaadjes die naar beneden vielen. Geen kleine pootstapjes of gescharrel. "Het is echt leaf-fall geworden," merkte ze toen maar op.

De witte poes knikte direct en vroeg of hij wat kwijt wilde. Hij haalde even zijn schouders op. Wilde hij het kwijt? Geen idee, misschien was het wel een goed plan. Maar de poes zat vast niet op zijn hele levensverhaal te wachten. Hij keek even geïnteresseerd naar Dovewing, haar oortjes bewogen alert heen en weer. Hij rilde een beetje door de plotselinge koude windvlaag, en het was opmerkelijk stil om hen heen. Om er zeker van te zijn dat ze inderdaad alleen waren, checkte hij even of er ook nog andere geuren waren. Maar dit was niet het geval, en dat stelde hem ook wel weer gerust. "Het is echt Leaf-fall geworden." merkte de poes na een tijdje op, waardoor zijn nutteloze gedachten onderbroken werden. Hij knikte instemmend. "Ja, het gaat hard nu, de bomen beginnen al behoorlijk kaal te worden." voegde hij eraan toe. "Hoe oud is uw kit nu, als ik vragen mag?" vroeg hij toen vriendelijk en beleefd. Een gesprek fleurde er meestal wel wat van op als het over de kleintjes ging, maar het verschilde per persoon en gesprek. Sommigen hadden een hekel aan kleine pluizebolletjes, ook al kon hij zich dat niet voorstellen bij deze poes.

Kestrelwing wilde niets kwijt over zijn ervaring met kittens. Het maakte haar niet veel uit; als hij wat te vertellen had zou ze luisteren maar hem dwingen tot dingen die hij niet wilde dat zou ze nooit doen. Dat liet ze maar aan de BloodClanners over. "Het is echt Leaf-bare geworden." merkte ze toen uit het niets op en knikte naar de kale bomen. "Ja, het gaat hard nu, de bomen beginnen al behoorlijk kaal te worden." beaamde Kestrelwing haar gedachtes en ze knikte opnieuw. "Hoe oud is uw kit nu, als ik vragen mag?" een glimlach kwam op het gezicht van Dove. Ondanks dat de zwart-witte kater veel ouder was dan haar, sprak hij haar aan met 'u'. Het was een tijdje terug dat ze zo beleefd werd aangesproken. Sinds de overname van de BloodClan kreeg je weinig kans om met andere clangenoten te praten en Lockedkit mocht gewoon 'je' zeggen in plaats van 'u'. "Twee moons." beantwoordde ze hem toen met een bepaalde warmte in haar stem die je alleen bij moeders kon vinden. "Het gaat al best snel, vind ik." vervolgde ze toen.

- whoops, in m'n vorige post moest het leaf-bare zijn en niet leaf-fall x3

Het deed hem goed toen er een glimlach verscheen op het gezicht van de witte poes, en hij moest er zelf ook van glimlachen. In deze moeilijke tijden was een glimlach vaak niet veel te vinden, met al dat gedoe met die Bloodclanners. In zijn ogen waren alle clans gelijk, maar zodra ze zoiets deden als de Bloodclan op dit moment deed, veranderde die zaak. De Bloodclan vond hij op dit moment een stuk minderwaardig dan de andere clans. Maarja, tenslotte was die clan sowieso een apart geval. "Twee moons." zei Dovewing met de warmte in haar stem van een moeder. Kestrelwing kreeg er zelf ook altijd een warm gevoel van vanbinnen, het ouderschap was toch wel het mooiste wat er bestond, zelfs al kon er zoveel mis gaan. "Het gaat al best snel, vind ik." voegde ze daar aan toe. Kestrelwing knikte, ja het kon zo snel gaan. "Ja, voor je het weet ontvangen ze hun warriornaam alweer." zei hij warm. Hij had maar 2 van zijn kits hun warriornaam zien ontvangen, maar het trotse gevoel dat hij er toen bij had gehad was hij nooit vergeten.

De zwart-witte kater knikte instemmend. "Ja, voor je het weet ontvangen ze hun warriornaam alweer." miauwde hij op een warme toon. Vragend keek Dove naar hem. "Wie zijn jouw kits?" vroeg ze, waarna ze haar blik weer naar iets anders afwende. Ze hield niet al te veel van oogcontact maken, het werd snel awkward voor haar. Een eenzame vogel vloog hoog boven hen en automatisch - snel afgeleid dat ze was - volgde ze deze. Haar tong ging over haar lippen waarna haar buik zachtjes rommelde - misschien net hard genoeg voor Kestrelwing om het te horen, misschien ook niet. Een zucht rolde over haar lippen, waarna ze kort met haar staart op de grond tikte. "Er is maar weinig prooi, hé? Al helemaal nu met de BloodClan..." miauwde ze uit het niets en er trok een nadenkende frons over haar gezicht. Waarom hadden de BloodClanners besloten hen aan te vallen? Hadden ze niet genoeg territorium gehad of was het voor wraak? Ze had zichzelf automatisch bij het laatste neergezet, maar misschien lag het wel anders dan eerst gedacht.

"Wie zijn jouw kits?" vroeg de witte poes aan hem, waarna ze snel haar blik afwende. Hij volgde al haar bewegingen, nadenkend over of hij het haar moest vertellen of niet. Eigenlijk maakte het hem niet zoveel meer uit. Nog voordat hij antwoord had kunnen geven, sprak Dovewing zelf weer. "Er is maar weinig prooi, hé? Al helemaal nu met de Bloodclan..." zei ze met een frons. Kestrelwing  knikte, ja dat was waar. "Ik vraag me nog altijd af waarom de Bloodclan dit heeft gedaan." zuchtte hij meer tegen zichzelf dan tegen haar. Hij rilde even toen er een koude windvlaag door zijn vacht woei. Hij kon best begrijpen dat de prooien liever hier weg bleven met Leaf-bare, het was ook zo ontzettend koud. Toen herinnerde hij zich weer haar vraag. "Foxkit, Otterkit en Sorreltail." zei hij rustig, en keek even weg. "Geen van allen leeft nog." het verdriet in zijn stem was onmiskenbaar. Het bleef even stil, en hij leek weggezonken te zijn in het verleden. "En Darkfire." voegde hij er uiteindelijk aan toe.

Haar gedachtes werden haast gelezen door Kestrelwing, zo leek het wel. Hij stelde precies de vraag die zij zojuist nog aan haarzelf gesteld had. "Ik vraag me nog altijd af waarom de Bloodclan dit heeft gedaan." ze knikte instemmend, waarna ze haar blik op zijn pootjes liet rusten. Geen mieren, dit keer. "Denk je dat het om wraak is? Of hadden ze niet genoeg prooi? Aangezien ze met best veel zijn.." mompelde ze haar gedachtes nu hardop. Toen kwam het antwoord over zijn kittens. "Foxkit, Otterkit en Sorreltail." de kater keek weg van haar. "Geen van allen leeft nog." vervolgde hij toen en meelevend keek Dove hem nu aan. "Oh, dat is verschrikkelijk," murmelde ze zachtjes en ze zette haar vacht ietsje op tegen een harde windvlaag. "Gecondoleerd." miauwde ze toen en keek hem even aan met haar groene ogen. "En Darkfire." miauwde Kestrelwing toe en Dovewing knipperde een paar keer met haar oogjes. Ja, die naam herkende ze wel. Ooit had hij bij hen in de clan gezeten, waarnaar hij naar de ShadowClan vertrokken was. Eigenlijk wist ze niet al te veel over zijn geschiedenis; het was van voor haar tijd. "Hm." humde ze dus maar als antwoord, niet goed wetend wat te zeggen.

Dovewing keek hem meelevend aan. "Oh, dat is verschrikkelijk," zei ze zachtjes tegen hem, en hij knikte langzaam. "Gecondoleerd." voegde ze daaraan toe, en hij keek haar even dankbaar aan. Hij miste zijn kits elke seconde van zijn leven, en hij zou het Squirrelflight nooit vergeven. Maar hij gaf ook zichzelf de schuld, hij had immers toch ook een grote rol gespeeld in de opvoeding enzo? "Bedankt." zei hij op een warme toon. De witte poes leek gelukkig niet al te veel over Darkfire te weten, dat was maar goed ook. Niemand werd daar blij van, en misschien zou ze hem meteen met heel andere ogen bekijken. Na al die jaren snapte hij zelf ook nog niet wat er fout was gegaan bij Darkfire, hij was natuurlijk nooit de aardigste geweest maar dit had niemand kunnen voorspellen. "Tja.. door zijn toedoen zijn er te veel doden gevallen." zei hij bitter. "Als ik alleen eens wist wat ik fout heb gedaan."

Kestrelwing legde haar uit waarom Darkfire zo bekend was. "Tja.. door zijn toedoen zijn er te veel doden gevallen." de oortjes van Dovewing kwamen verrast iets overeind. Hoe kon het dat van zo'n aardige kater een moordenaar kwam? Een klein sprankje wantrouwen kwam in haar ogen, maar ze wilde geen vooroordelen trekken. Misschien was het helemaal niet Kestrelwing zijn fout geweest. "Als ik alleen eens wist wat ik fout heb gedaan." blijkbaar wist de zwart-witte kater niet eens wat hij fout gedaan had en Dove knikte. Het was duidelijk niet zijn schuld. "Het leven zit vol met verrassingen, de ene beter dan de ander." vertelde ze hem waarbij haar gedachtes even naar Crimsonheart gleden. Zijn dood was een van de minder goeie verrassingen geweest.