Chocolate and candy

Zorgvuldig legde de grote kater het kleine beetje prooi op de prooistapel. Hij hield een vis in zijn mond om naar de Medicinecatden te brengen. Wie weet hadden ze daar nog wat nodig. Hij had de afgelopen dagen een familiare crème kleurige vacht gemist. Bezorgd als hij was had hij eerst een smoes verzonnen voordat hij richting de den durfde te lopen. Hij had voor zijn broertje moeten zorgen. Hij was ouder, moest het goede voorbeeld geven. Zodra hij met stevige passen voor de ingang eindigde en even halt hielt, hoorde hij een bekende stem. "Underwater?" Het was zijn kleine broertje. Zijn hart sloeg bijna een slag over in paniek. Het kon toch niet waar zijn? De laatste keer dat hij zijn broertje had gezien blaakte hij van gezondheid en was hij een sterke Warrior geworden. "Underwater?" Klonk er nu hoopvol en smekend. Zo had hij zijn broertje nog nooit gehoord. Met een zachte en bezorgde brom haastte hij zich de den in. Daar in de den lag de crème kleurige kater dan. Zijn zware poten snelden naar zijn broertje toe waarna hij de vis net voor het nest liet vallen. "Creamyfrost," bromde hij geruststellend en vriendelijk. Al spraken zijn groene ogen zijn bezorgdheid wel uit. "Vertel," klonk zijn zware stem daarna. Hij was namelijk een stevig gebouwde en redelijk grote kater die door zijn lange vacht nog groter leek. Hij liet zijn lichaam voorzichtig zakken en drukte zijn neus behoedzaam in zijn broertjes vacht.

Zijn broertje keek even op zodra de laatste woorden zijn mond al brommend verlieten. Het kleine glimlachje dat ondanks de tranen op Creamyfrosts lippen stond zorgde ervoor dat hij even ontspande. "Dankjewel." Zei zijn broertje zachtjes terwijl zijn snikken leken te verminderen. "Kop op Creamyfrost, kop op," fluisterde hij zachtjes voor zich uit. Hiermee doelde hij op het feit dat zijn broertje zijn kop mocht heffen en trots mocht zijn op zijn daden. Toch wist hij niet zeker of zijn broertje het wel gehoord had omdat hij zo zacht sprak. "De papaverzaadjes zorgde er gewoon voor dat de nachtmerries ophielden, maar opeens werden ze steeds levendiger. Ik wist niet dat de zaadjes dit met je deden, maar ik verlang er nog steeds naar Underwater. Ik kan niet ophouden om eraan te denken, maakt mij dat zwak?" Zijn broertje had zich op het moment dat hij was uitgesproken, naar voren gebogen en zich in zijn vacht verstopt. De kater glimlachte voorzichtig en boog zijn kop naar voren toe en beet plagerig in zijn broers oor. "Nee, het maakt je niet zwak. Mijn broertje is geen zwakke kat. Welke kat heeft zoveel meegemaakt als jou?" Murmelde hij voorzichtig en geruststellend. "Ik ben trots op je. Je hebt mij niet teleurgesteld. Ik had er vaker voor je moeten zijn. Zeker met al het drama dat om jou en je vrienden heen leek te gebeuren." Ging hij rustig verder. Zijn brommende stem was laag en vriendelijk.

Zijn broertje hield zijn neus stug in zijn lange zwart met witte vacht. Hij leek niet te willen luisteren naar zijn woorden, laat staan ze geloven. "Jij bent ook je ouders en vrienden kwijt geraakt, maar jij doet niet van die domme dingen als ik doe." Verklaarde zijn broertje waardoor hij zuchtte. Hij had zelf nog geen apprentices getraind. Was liever alleen geweest zonder die verantwoordelijkheid. Hij was zelfs meerdere keren gefaalt in het beschermen van zijn kleine broertje. Iets dat zijn enige taak was geweest. Dus hij was geen haar beter dan zijn broertje. In zijn ogen in ieder geval. "Ik ben het niet waard om een warrior genoemd te worden. Jij bent een echte warrior, groot en sterk." Verklaarde zijn broertje. Ergens deed het hem goed dat zijn broertje naar hem opkeek. Maar hij was ook niet alles. Voorzichtig likte hij over zijn broertjes oor heen. "Ik maak ook fouten Creamyfrost. Zo draag ik verantwoordelijkheid voor mijn kleinere broertje. Toch ben ik nauwelijks in de buurt geweest. Ook heb ik nog geen apprentices gehad." Zei hij rustig en zacht. Hij had in zijn hele leven nog geen andere warrior opgeleid.

Het verbaasde hem nauwelijks dat zijn broertje zijn kop schudde. De ernstige blik herinnerde hem eraan dat zijn broertje was opgegroeid en al behoorlijk wat ervaringen achter de rug had. 'Dat is niet waar.' Het klonk bijna resoluut waardoor de grof gebouwde kater een glimlachje moest onderdrukken, zijn broertje kon het gelukkig nog opbrengen er tegen in te gaan. Dit verzachte zijn zorgen iets en liet de hoop opborrelen. 'Ik ben verantwoordelijk voor mijzelf, net als jij verantwoordelijk voor jezelf bent. Je had het gewoon druk. Butterstar kan jouw kennis heel goed gebruiken en dat begrijp ik ook wel Underwater. Ik neem het je niet kwalijk dat je weinig tijd hebt.' Naar die woorden fronste hij even, soms was het behoorlijk lastig om zijn broertje twee kanten van de munt te laten zien. Hij was het grote voorbeeld en dat kon zwaar zijn. Hij wou zijn broertje niet teleurstellen. Toch was hij ook nog jong en had hij ook genoeg ervaringen gehad om te begrijpen dat het leven zwaar was, hij had alleen uiteindelijk andere keuzes gemaakt, waardoor hij niet in de Medicine Cat haar den belandde. 'Jouw hulp was ergens anders nodig ik weet zeker dat je binnenkort wel een apprentice krijgt.' Mauwde zijn broertje waarna hij zijn blik op zijn voorpoten richtte. Langzaam legde de kater zijn kop over die van zijn kleine broertje terwijl hij zachtjes mopperde. 'Creamyfrost, Creamyfrost. Je bezorgd ons nog eens kopzorgen.' Hierna grinnikte de kater zachtjes en drukte zijn neus vriendelijk tegen de schouder van de jongere kater.