My power's turned on

De speelse kit trippelde rond in de nursery. Ze keek heen en weer, op zoek naar haar mama of naar haar broer. Na even te zoeken zag ze de zwart-witte gestalte van haar moeder. Ze had haar nog niet opgemerkt dus besloot Searkit de poes te besluipen. Ze zakte door haar voorste poten en ging in sluiphouding staan. Althans, sluiphouding voor kittens. Haar hoofd drukte bijna tegen de grond en haar kont en staart staken de lucht in. In die houding schuifelde ze richting Angelstep. "Boeeeeeee!" gilde ze deed een poging om op haar rug te springen, maar botste tegen haar flank en viel op de grond.

+Angelstep

De kattin begon haar poten te likken, haar staart om haar buik heen geslagen. Ze keek naar haar voorpoten. Nadenkend wat ze hier deed. Plots klonk r iets door de nursery heen wat haar deed opschrikken. "Boeeeeeee!" haar oceaanblauwe ogen gleden naar het rode poesje dat op een jaaghouding naar Angel toerende. Tot haar geluk kon de kotten niet verder komen dan haar flank. "Searkit!" miauwde ze naar het poesje. "Doe nooit meer zoiets! Je liet me schrikken!" siste ze streng. Haara staart nijdig heen en weer zwiepend. Waarom was ze hier? Ze haatte kittens.

Haar verrassingsaanval bleek geen goed idee te zijn, want haar moeder snauwde haar niet lief af. Het was stout. "Doe nooit meer zoiets! Je liet me schrikken!" Sear fronste verlegen en schuifelde een beetje naar achteren. "Sorry mama," mompelde ze net luid genoeg om het verstaanbaar te maken. "Wou alleen maar spelen." mauwde ze moeizaam, ze kon nog niet zo lang praten en had nog veel oefening nodig. Ze glimlachte lief en stond op. "Met jou." Ze begreep niet waarom haar mama altijd zo gemeen was. Als je een mama was was je toch lief tegen je eigen kittens? Alle andere kits in de nursery hadden een lieve mama die hen altijd verwende met knuffels en hen elke dag wasten. Haar mama deed dat niet. Ze was altijd boos en dat vond Searkit niet fijn.

Ze gromde zachtjes maar haalde weer diep adem in en uit. "Sorry mama," Angel priemde haar ogen in dat van haar dochter. "Wou alleen maar spelen." Ja, dat was al erg duidelijk geweest. "Met jou." Haar staart stopte met zwiepen. Waarom was zij nou precies het doelwit? Ze had zelf een broertje, kon ze niet met hem spelen? "Sear, vraag je broer anders. Ik ben voorlopig niet in voor spelletjes." mauwde ze nors. Haar blik gleed naar de andere Queens die hun kittens met liefde behandelden. Was ze de enige hier die hier niet hoorde te zijn?

Ze moest een traan onderdrukken toen haar mama niet bepaald vriendelijk zei: "Sear, vraag je broer anders. Ik ben voorlopig niet in voor spelletjes." Haar moeder wou nooit spelen, ze moest altijd alleen of met Muggy spelen. "Maar dat zeg jij altijd al," piepte de kit en draaide zich weg. Als mam niet lief was, was zij dat ook niet! "Je bent een heel heel heel slechte mama." Ze was het beu dat ze haar altijd zo afsnauwde en haar nooit eens complimenten gaf. Ze was altijd boos en gemeen. Wel, nu was Searkit dat ook. "Ik wil jou inruilen voor een nieuwe mama." Ze stond nog steeds met haar rug naar de poes toe en ze was niet van plan om dat te veranderen.

"Maar dat zeg jij altijd al," klaagde het kleintje piepend. "Dat is ook zo, want ik ben geen kitten." mauwde ze vastbesloten. "Je bent een heel heel heel slechte mama." sprak ze boos. De kattin rolde met haar ogen. "Ik wil jou inruilen voor een nieuwe mama." Dat liet de poes wel even schrikken. Dat zo'n jonge kitten dat zei. Angel onderdrukte een snauwerige zin. Ja, ze zou ook het liefst de kittens inruilen. Of tenminste weggeven. "Dat heb je maar te danken aan je papa." siste ze. Dat was waar ook, de kittens hadden geen vader, tenminste, ze wisten niet wie hij was. Ze gromde zachtjes. Dat mocht ook zo blijven.

Sear snoof luid. Haar mama hield niet van hen. Ze haatte hen. Searkit wou dat ze een lieve mama hadden die hen knuffelde en van hen hield, maar ze had een mama die haar mama niet wou zijn. "Dat heb je maar te danken aan je papa," siste de poes. Ze draaide zich verbaasd om. "Hoe kan je papa zo beledigen!" gilde ze, ook al had ze geen idee wie hij was. "Ik weet zeker dat hij van Muggy en mij zou hebben gehouden!" Ze kon haar tranen niet meer onderdrukken, ze stroomden van haar wangen. "Tenminste, als jij hem niet vermoord zou hebben, monster!" Het laatste woord siste ze op een manier waarop een kit niet hoorde te kunnen sissen, het was een ijzig geluid. En haar woorden, die meende ze, ze meende hen met heel haar hart. Het was haar beste theorie, Angelstep, de poes die haar moeder zou moeten zijn, had haar lieve vader gedood. Gewoon omdat ze zo wreed en gemeen was. Waarom zou haar papa anders niet naar haar zijn gekomen? Ze wist zeker dat hij van haar hield, dat moest wel.

"Hoe kan je papa zo beledigen!" gilde het kleintje. Ze gromde zachtjes. StarClan let this be over. "Wat kan mij je vader schelen?" siste ze. "Ik weet zeker dat hij van Muggy en mij zou hebben gehouden!" Ja natuurlijk, en egels konden vliegen. "Tenminste, als jij hem niet vermoord zou hebben, monster!" En daar kwam het gedeelte dat het leek alsof de kittens zich het ingebeeld hadden. Great StarClan, was dat maar zo. "Nee, Searkit. Zelfs jij weet dondersgoed dat ik je vader niet mag vermoorden. Zelfs áls ik het wou." miauwde ze nogsteeds streng. Maar haar blik en houding stonden kalm. "Kom hier zitten en ik vertel je je wat er echt gebeurt was met jullie vader." Ze klopte met haar dunne staart op een plek naast haar als teken dat het rode poesje daar moest gaan zitten.

Ze luisterde niet naar het gene dat haar moeder haar toesiste, behalve dan het laatste. "Kom hier zitten en ik vertel je je wat er echt gebeurt was met jullie vader." Ze klopte met haar staart naast zich, maar Searkit wist niet zeker of het wel zo'n goed idee was om naast die moordenaar te gaan zitten. Daarom ging ze dus tegenover de poes zitten en op een staartlengte afstand. Dichterbij wou ze niet. "Ik hoop dat je de details over hoe het bloed uit zijn wonden stroomde weglaat." Al haar woorden kwamen er moeizaam uit, omdat ze nog zo jong was. Ze werd er nog kwader door. Boos knipperde de kitten met haar ogen en zweeg vervolgens. Ze wou de waarheid weten, de échte waarheid. En eindelijk zou ze die kennen, als haar moeder de waarheid sprak.

De grote grijze kater liep de Nersury binnen, Zijn gele ogen keken de Den in hij zocht Elkkit hij had haar aangeboden om haar onder zijn hoeden te nemen en dacht dat wel leuk was om samen met haar het kamp uit te gaan en haar windclan te laten zien, Maar tot zijn verbazing zag hij haar niet maar zijn ogen vielen al snel op iemand anders, Angelstep? wa-wat deed zij hier? voorzichtig kwam de kater dichter bij hij maakte zich wat kleiner in de hoop dat de wit zwarte poes zijn aanwezigheid niet zou opmerken, Timber keek met grote ogen naar de kleine oranje achtige kitten die net ver van haar vandaan stond, Timber schatte haar ongeveer 1 moon of tha 1,5 dan "Ik hoop dat je de details over hoe het bloed uit zijn wonden stroomde weglaat." hoorde hij de kitten zeggen, Timber ogen werden alleen maar groter waar had ze het over? wat vertelde angel haar? timber kwam wat dichter bij maar probeerde om opgemerkt te blijven hij had echt geen zin haar gesneuw.

If i may xD

"Ik hoop dat je de details over hoe het bloed uit zijn wonden stroomde weglaat." Ze knarste haar tanden. Ugh, het liefst wou ze het kleintje een draak om haar oren geven omdat ze zo'n grote bek had maar hield zich in. "Jullie vader was een liefdevolle kater", begon ze. "Als apprentices begon ik al veel met hem om te gaan. We gingen soms op hele gevaarlijke avonturen. We daagden ooit een babyvosje uit. Maar als snel renden we weg toen de moeder vos kwam, op die dag werden we vrienden." Ze zuchtte diep. "Onxe Warriorschap werd een maan langer uitgebreid en wij tweeën vonden het niet echt leuk dus glipten we de Apprentice Den uit en renden weg naar Moorlands. Daar begonnen we onze gevoelens te uitten. Ik geloofde niet wat ik hoorde." Ze glimlachte. "De dag brak aan dat we Warriors werden, bij het bereiken van de 20 moons hadden we besloten dat we partners werden. Dat was de beste dag ooit." Ze slikte. "Bij het bereiken van de 29 moons raakte ik zeer omverwachts zwanger. Ik was bang, we waren best wel jong voor ouderschap en wisten niet hoe we erom moesten gaan." Ze zwiepte eventjes met haar staart. "Op de dag van de bevalling was jullie vader bij de Twoleg Place om kattenkruid te halen voor tegen de pijn. Hij hoorde dat ik aan het bevallen was en rende zo snel mogelijk naar me toe. Helaas moest hij door de Thunderpath. Hij nam geen rekening en werd geraakt." ze sloeg haar ogen neer. "Pas de dag nadat jullie geboren waren kwam ik erachter dat hij het niet gered had." Nog een diepe, lange zucht rolde van haar lippen af. "Begrijp je me nu, Searkit?" Ze keek naar haar dochter. Nietsvermoedend dat iemand zat af te luisteren.

- ik spot een sneaky San xD

Searkit luisterde heel aandachtig naar het hele verhaal. Ze moest even diep inademen toen haar moeder bij het stuk kwam waar haar vader stierf. "Begrijp je me nu, Searkit?" Ze keken elkaar aan. "Nog één dingetje," miauwde ze. Ze kon het niet begrijpen, haar vader was echt dood. Ze had geen papa en zou er ook nooit één hebben. Dat was beslist geen leuk verhaaltje. "Hoe heb jij een monster zo ver gekregen dat hij of zij net op dat moment over het Thunderpath reed? Je weet wel... Zodat papa omver werd gereden?"

"Nog één dingetje," Angel keek terug naar het poesje. "Hoe heb jij een monster zo ver gekregen dat hij of zij net op dat moment over het Thunderpath reed? Je weet wel... Zodat papa omver werd gereden?" De kattin rolde grommend met haar ogen en liet haar vacht overeind staan. "Hoe kan je zoiets zeggen, Sear?!" siste ze. "Denk je dat ik het leuk vindt dat jullie vader dood is?!" Haar ogen spuwden koud vuur. Ze hoorde niet eens kittens te hebben. En dan kwam haar dochter aan met dat ze een moordenaar was.

"Jullie vader was een liefdevolle kater", begon ze. "Als apprentices begon ik al veel met hem om te gaan. We gingen soms op hele gevaarlijke avonturen. We daagden ooit een babyvosje uit. Maar als snel renden we weg toen de moeder vos kwam, op die dag werden we vrienden." Ze zuchtte diep. "Onxe Warriorschap werd een maan langer uitgebreid en wij tweeën vonden het niet echt leuk dus glipten we de Apprentice Den uit en renden weg naar Moorlands. Daar begonnen we onze gevoelens te uitten. Ik geloofde niet wat ik hoorde." Ze glimlachte. "De dag brak aan dat we Warriors werden, bij het bereiken van de 20 moons hadden we besloten dat we partners werden. Dat was de beste dag ooit." Ze slikte. "Bij het bereiken van de 29 moons raakte ik zeer omverwachts zwanger. Ik was bang, we waren best wel jong voor ouderschap en wisten niet hoe we erom moesten gaan." Ze zwiepte eventjes met haar staart. "Op de dag van de bevalling was jullie vader bij de Twoleg Place om kattenkruid te halen voor tegen de pijn. Hij hoorde dat ik aan het bevallen was en rende zo snel mogelijk naar me toe. Helaas moest hij door de Thunderpath. Hij nam geen rekening en werd geraakt." ze sloeg haar ogen neer. "Pas de dag nadat jullie geboren waren kwam ik erachter dat hij het niet gered had." Nog een diepe, lange zucht rolde van haar lippen af. "Begrijp je me nu, Searkit?" Aandachtig luisterde hij naar haar worden, En al snel trok hij een vragend gezicht waar had zij het nou over? Oke hij was niet 24 uur van haar leven bij haar maar hij wist bijna zeker dat die kater waar zij het over had niet bestond of misshien van een andere clan maar dat betwijfelde hij, Timber kroop wat dichter bij de qeeun en hij hoorde al snel de kitten "Hoe heb jij een monster zo ver gekregen dat hij of zij net op dat moment over het Thunderpath reed? Je weet wel... Zodat papa omver werd gereden?" Timbers ogen werden als maar groter zo die durft ze hadden vast geen goede band want hij had een kitten nog nooit zo tegen haar moeder horen praten maar goed daar zou ook wel een reden voor zijn "Hoe kan je zoiets zeggen, Sear?!" siste ze. "Denk je dat ik het leuk vindt dat jullie vader dood is?!" Haar ogen spuwden koud vuur, Timber zuchte hij had er genoeg van dus stond hij op en maakte zich duidelijk zichtbaar voor de wit zwarte kattin met een zelfverzekerde houding liep hij naar de kattin en haar kitten toe en keek haat strak aan 'Zeg Angel' begon hij rustig 'Ik wist niet dat jij kittens had?'

Ze keek nogsteeds streng in de ogen van haar dochter. Totdat er een zeer bekende stem haar aandacht trok. 'Zeg Angel' Ze schrok op en draaide met een ruk haar kop naar de kater. 'Ik wist niet dat jij kittens had?' Ze versmalde haar ogen tot spleetjes en keek hem hatelijk aan. "Dan weet je het nu", siste ze. Hoe lang zat hij hier? En hoezo had ze hem niet ontdekt? Haar staart begon weer losjes heen en weer te vliegen voordat ze het beschermend om het rode poesje krulde om haar naar zich toe te trekken.

Dan weet je het nu", siste ze, De kater gromde zachtjes en keek naar de rode kitten hij keek haar even strak aan maar glimlachte al snel weer, Hij hield van kittens zijn zwakte ja dat gad hij toe, Het verbaasde hem dat Angel haar staart om de kitten krulde en haar naar zich toe trok waar sloeg dat nou weer op? Hij ging haar echt geen pijn doen ofzo maar goed moeders en hun...instincten? 'Wie is de vader?' miauwde hij kooltjes, Hij wilde zijn naam weten want tja redenen Angel zat iets te verbergen maar wat? ja zeg het maar als je het weet.

'Wie is de vader?' ze kneedde de grond met haar klauwen en keek ongemakkelijk weg. "Waarom zo nieuwsgierig?" miauwde ze voordat ze haar ogen weer priemde in dat van de kater. Kon ze em niet gewoon met rust laten? Kon hij niet andere poezen lastigvallen? Ze begon weer nijdig heen en weer te zwiepen. Ze begon zachtjes te grommen en krulde weer jaar staart om de kittens heen. No way dat hij in hun buurt kwam.

Plots kwam er een kater naar hen toe. "Zeg Angel, Ik wist niet dat jij kittens had," mauwde die. Hij kreeg en onvriendelijk gesis te horen als antwoord. Sear keek verbaasd en zwijgend toe naar de discussie tussen haar moeder en de kater. Nou ja, een discussie was het niet echt, maar het was beslist geen gezellig gesprek, er hing een vreemde spanning tussen de twee. "Wie is de vader?" Sear opende haar mond maar werd opnieuw de mond gesnoerd. "Waarom zo nieuwsgierig?" De poes keek even weg en klauwde in de grond, waarna ze terug richting de vreemde kat keek. "Pardon," sneerde de rosse kit. "Maar kan iemand me vertellen wie dít" Ze knikte richting de kater. "Is? En als je het echt wilt weten: mijn papa is, sorry, wás een goede kater." Ze pauzeerde even en nam de tijd om diep in te ademen en wat lef te verzamelen. Ze zou dit zeggen, het was een protest tegen haar gemene moeder. "Tenminste," mauwde ze kalmpjes maar met een snerende ondertoon. "Voordat zij hem vermoordde." Ze wierp een gemene blik naar Angelstep en vervolgens keek ze naar de kater, alleen was haar blik niet meer zo onvriendelijk.

Zijn ambere oogjes openden zich langzaamaan bij het horen van kabaal om zich heen. "Maar kan iemand me vertellen wie dít is? En als je het echt wilt weten: mijn papa is, sorry, wás een goede kater." Was het eerste wat de jonge kater opving. Mocking gaapte en keek op. "Tenminste, voordat zij hem vermoordde." De zwartwitte kitten stond op. "Heeft mama papa vermoordt?!" vroeg hij met wijde, ronde ogen van verbazing. "Waarom zou mama papa vermoorden? Ze hield toch van hem?" Hij begon verward te kijken. Hijzelf wist niet hoeveel hij gemist had, maar zijn zusje begon zijn mama voor moordenaar uit te maken en dat vond hij zeer onwaarschijnlijk. Ondanks dat hun moeder gemeen was, het was en bleef hun moeder en daarmee kon je weinig aan veranderen.

- Poef! Ik spring erin :3 als het mag of course

"Waarom zo nieuwsgierig?" miauwde ze voordat ze haar ogen weer priemde in dat van de kater, Timber snoof geirriteerd maar voordat hij antwoord kon geven waren de kittens hem voor "Pardon," sneerde de rosse kit. "Maar kan iemand me vertellen wie dít" Ze knikte richting de kater. "Is? En als je het echt wilt weten: mijn papa is, sorry, wás een goede kater." piepte het rosse poesje Timber keek haar even strak aan voordat hij begon te glimlachen maar echt antwoord gaf hij niet "Tenminste," mauwde ze kalmpjes maar met een snerende ondertoon. "Voordat zij hem vermoordde." Timber zuchte en ging zitten dit gebeurde er nou als je zulke verhalen en zulke jonge kittens vertelde maar goed je hoefde niet dom te zijn om te befrijpen dat Angel geen goede band met haar kittens had opgebouwd "Heeft mama papa vermoordt?!" begon een andere kitten verward "Waarom zou mama papa vermoorden? Ze hield toch van hem?" Timber gromde wat geirriteerd oke hij moest hier een ende aan maken, 'Stop allemaal' Siste hij luid, Hij draaide zich naar de kittens laagde zich tot hun level 'Nu ik wil niet dat jullie zo over jullie moeder gaan denken ze heeft helemaal niemand vermoordt' zijn stem klonk zachter maar wel streng, 'Maar ik denk niet dat ze helemaal de waarheid verteld' Timber verhoogte zich weer tot zijn level en keek de zwart witte kattin strak aan, Er klopte iets niet en hij zou weten wat.