Pain

Voorzichtig keek Lizard om het hoekje van de den zodat ze nog net de grote groep katten zag staan, die zich nog steeds rond Whitelion hadden verzameld. De jonge poes kneep haar oogjes dicht en trok zich weer terug in de den. Al snel ging haar blik naar haar poten die niet bepaald heel stabiel waren. Ze had zich moons onder controle kunnen houden en haar evenwichtsprobleem kunnen verdringen, maar nu leek het alsof ze een terugval had. Haar gedachten zaten ook helemaal niet bij haar poten, maar bij de katten die ze de laatste tijd allemaal verloor. Het gevoel dat ze nu had leek de oorzaak te zijn van pijn in haar borst. De apprentice draaide zich dan ook snel om naar de stapeltjes kruiden, zoekend naar iets wat de pijn kon laten stoppen. Wat ze niet wist, was dat deze pijn niets te maken had met één of andere ziekte, het was een andere pijn, pijn die ze altijd al had verdrongen.

Eerste post voor Quiet, daarna open

Lizard hield haad blik op de kruiden gericht toen ze Quiet's geur rook en hij even later haar naam zei. Ze keek niet naar hem op. Ze wilde niet dat iemand haar zo zag. "Ik ben er voor je," Ze beet kort op haar liep en sloot haar ogen bij de woorden die hij zei. Waarom gebeurde dit allemaal twee dagen voordat ze met Sparrow naar de High Rock ging? Waarom? Ze opende haar ogen weer en liep verder langs de stapeltjes kruiden. "Ik moet het kruid tegen de buikpijn vinden." prevelde ze een beetje hopeloos. Ze probeerde haar aandacht op andere dingen te richten, zodat ze niet langer aan het witte hoopje vacht op de open plek moest denken. Ze had haar vriend nog steeds niet rechtstreeks aangekeken.

De apprentice liet haar blik even naar het hoopje kervel gaan. Sparrowfeather had haar verteld dat dat één van de beste kruiden was tegen buikpijn. Dat was misschien wel iets voor haar. "Liz, het heeft tijd nodig..." Kort trok Lizard met haar oortje bij wat Quietpaw tegen haar zei. Een kort moment leek ze zijn richting uit te kijken, maar al snel richtte ze zich terug op de kruiden. Deze keer gleden haar ogen naar het hoopje blaadjes van de paardenbloem, gekend om zijn kalmerend effect. Nee. Waar zaten haar gedachten in hemelsnaam. Kort schudde de apprentice met haar kopje en draaide zich uiteindelijk toch naar Quiet om. "Maar doe alsjeblieft geen gekke dingen." Haar ogen schoten naar de grond bij wat hij zei, wetend dat ze bijna zoiets van plan was geweest. "Je kent me, ik doe geen domme dingen." zei ze met een flauw glimlachje. "H-het is alleen dat ik het helemaal niet had zien aankomen." prevelde ze uiteindelijk zachtjes. Lizard knipperde kort met haar ogen toen er weer tranen naar boven kwamen. Als dit Starclan's keuze was geweest kon ze niets anders doen dan het gewoon te accepteren. Waarschijnlijk was dit met een reden gebeurt, maar dat wilde niet zeggen dat ze geen verdriet mocht hebben. Ze was allesbehalve blij.

Starclan, wat voelde hij zich rot voor Lizardpaw. Als hij zijn vader... Hij had zijn vader nooit gekend, hij zou het waarschijnlijk niet eens merken als hij die zou verliezen. Maar als hij zijn moeder zou verliezen, hij zou breken. Zijn moeder was niet alleen een moeder, ze was ook een goede vriend en eigenlijk had hij geen idee wat hij zonder haar moest. Hij kon zich dan ook niet voorstellen hoe erg dit voor Lizardpaw moest zijn. Eindelijk haalde de zwart-witte poes haar ogen van de kruiden af en gingen ze naar Quiet, die haar een waterig glimlachje schonk. Dat was het beste dat hij op dit moment kon doen, eerlijk waar. Hij grinnikte toen Lizard zei dat ze geen domme dingen deed. Quiet kon zich nog goed herinneren hoe ze samen de Medicine Cat's Den in waren geslopen, iets dat naar zijn mening behoorlijk dom was geweest. Hoewel, hij was zo dom om een besje in te slikken. "Niemand had het zien aankomen." Whitelion had zo sterk geoogd, Quiet had naar hem opgekeken. Maar goed, hij moest haar opvrolijken, dus ander onderwerp. "Hé, nu je Sparrow's apprentice bent, kun je me vertellen over dat besje dat ik toen ingeslikt heb?" Sparrowfeather had gezegd dat het jeneverbessen waren geweest, maar alsnog had Quiet geen idee gehad wat die deden.

"Niemand had het zien aankomen." Lizard duwde kort met haar neusje tegen Quiet's schouder. Ze was hem dankbaar dat hij haar toch gevolgd was naar hier om haar wat te steunen. "Hé, nu je Sparrow's apprentice bent, kun je me vertellen over dat besje dat ik toen ingeslikt heb?" Bij zijn volgende woorden keek het poesje echter met een klein glimlachje op. "De jeneverbessen?" vroeg ze met een kleine grijns. "Die worden gebruikt tegen de buikpijn, maar deze geven we ook aan Everstar als ze naar de Highstones gaat. Het geeft haar namelijk de kracht die ze nodig heeft om die plek te bereiken." beantwoorde ze zijn vraag. Ze wist maar al te goed dat Quiet, als kitten, volledig in paniek was nadat hij zo'n besje had ingeslikt. Sparrowfeather was er toen niet echt blij mee geweest, maar ze waren toen nog kittens. En kittens moten leren uit fouten die ze maken.