Written in the stars

Ze kneep haar ogen dicht, alsof dat de pijn draaglijker moest maken, maar dit leek ook een beetje zo te zijn. Het was echter niet omdat ze beter werd, nee, ze daalde langzaam af naar de zwarte vlekken op haar netvlies, voor de laatste keer op weg naar Starclan. Het gevecht van haar partner en de vos hoorde ze nog maar heel zachtjes, de kracht om haar kop op te tillen en bezorgdheid te voelen over de kater had ze niet meer, al zou haar wilskracht toch misschien nog winnen. Ze hoorde nog een soort krak, gevolgd door een zware bonk op de grond, die haar langzaam gevoelloos wordende lichaam nog kon voelen. Slechts een fluistering ontsnapte uit haar mond terwijl ze de naam van haar partner probeerde uit te spreken. Opeens voelde hij een aanraking bij haar zij, maar omdat ze bij elke beweging nog een pijnscheut te verduren kreeg, bleef ze zo opgekruld liggen, bang voor wat er komen zou. Met haar voorpootjes tegen de gapende wond in haar buik gedrukt bleef ze liggen, zelfs toen de kaak van Wolf tegen die van haar werd gedrukt. De kater opperde een paar woordjes en Shrew probeerde een geruststellend gesnor te uiten, maar meer dan een paar gebroken tonen werd het niet.
Haar ademhaling begon langzamer te gaan en de tijd leek lang en uitgerekt te zijn, maar de pijn leek ook te verdwijnen. Het gaf haar wat tijd om haar laatste momenten op deze aardbodem zo goed mogelijk te besteden. Heel langzaam draaide ze haar kopje, de pijn in haar lijf negerend, en plaatste haar snuit tegen die van Wolf. Haar groene kijkers keken in zijn blauwe en zachtjes gaf ze zijn snuit een tedere lik om vervolgens met een zwarte zucht haar de vermoeidheid te uiten die haar deze actie had gekost. "Ik hou van je.." een hele zwakke glimlach verscheen op haar gelaat en ze probeerde zich zo dicht mogelijk tegen de tabby te drukken, om al haar warmte met hem te delen. Ze liet daarmee een rode vlek op het gras achter, maar veel zou ze daar straks niet meer van merken. "Ik houd ook van jou Wolf.. zielsveel.." haar ademhaling was zwaar, deze paar woorden kostten haar zo veel moeite. "altijd gedaan." en met een laatste zucht gleden haar oogleden op elkaar en gingen ze ook niet meer open.

Toen zijn blauwe ogen de groene van Shrew te zien kregen verliet een soort geluid dat moest lijken op gesnor zijn bekje. De woorden die de poes sprak bereikten nog maar net zijn oren en met het laatste beetje energie dat hij nog had duwde hij zijn neus zachtjes tegen de hare. Haar ademhaling verminderde en uiteindelijk bleef hij als enige over. Maar hij wist dat het niet meer lang zou duren of de kracht van Starclan trok hem mee de sterrenhemel in. Ook zijn borstkas stopte met op en neer te rijzen en langzaam maar zeker verliet het leven zijn lichaam. Zijn ogen hadden zich voor eeuwig gesloten en het enige wat nog achterbleef van de eens zo gevreesde krijger was een grote hoop vacht. Stiekem was hij toch blij om één ding: het feit dat hij op dezelfde dag, hetzelfde moment en in het gezelschap van zijn partner het leven mocht laten. Hij had altijd al geweten dat een leven zonder haar niet de moeite waard was. Hun laatste hoofdstuk was misschien geschreven, maar het verhaal dat zich had ontwikkeld zou nog generaties lang doorverteld worden. Daar was hij meer dan zeker van. Shrew was altijd al een verbluffend goede leidster geweest en hij had zijn uiterste best gedaan om een zo goed mogelijke partner voor haar te zijn. Nu was hun tijd gekomen om zich bij Starclan te voegen, en de kater voelde zich gerustgesteld dat hij dit in het gezelschap van zijn geliefde partner mocht doen.

Heen en weer lopend liep de grote deputy door het kamp. De patrouilles kwamen ondertussen terug, maar nog geen Shrewstar en Wolftail. Ze maakte zich zorgen, omdat de leader niet in al te beste staat was. Maar al gaan zoeken wou ze nog niet. Wolftail was bij haar en hij was één van de sterkste en meest gevreesde warriors in het kamp. Één van de beste, al gaf ze dat niet graag toe. Oké, Innerghost haalde diep adem en besloot toch maar op zoek te gaan. Ze gaf Tallshadow de leiding over het kamp. Enkele katten waren ziek geworden aan Greencough, iets wat de deputy niet beviel. Ze slaakte een zucht en verliet het kamp terwijl ze de geuren van Shrewstar en Wolftail volgde. Echter kwam de geur van vos na een poosje haar neus gaten binnen, waarbij haar haren overeind kwamen. Het zal toch niet. Shrewstar zat op haar laatste leven en haar nu al verliezen kon ze niet. Al was er volgens haar nooit een geschikt moment om haar beste vriendin en clanleader te verliezen. Ze rende door en stopte naar nare voorgevoel weg. Echter had haar nare voorgevoel toch gelijk. Toen ze aankwam zag ze twee lichamen liggen en wat rode vossenharen. "Shrewstar!" Schreeuwde ze. Ze rende naar de zwartwitte poes toe. "Wolftail, kom, z-ze moet terug!" Haar stem was vol paniek. Er kwam geen reactie. Shrewstar ademende niet en toen ze naar het andere lichaam keek ademde deze ook niet. Ze waren dood. "Nee... nee..." haar stem beefde terwijl ze haar neus in de nek van Shrewstar legde, warm, maar langzaam afkoelend. Vervolgens ging ze naar Wolftail en deed het zelfde en voelde het zelfde. "Mousedung! Je had haar moeten redden..." klonk haar schorre stem. Ze schudde haar kop en keek naar de twee katten. Partners, samen gestorven. Ze trilde helemaal, wist niet hoe ze nu moest handelen. "Iemand..." murmelde ze schor. "Dit kan niet..." hakkelde ze. "Waarom Starclan..?" En iets wat nauwelijks gebeurde, gebeurde toch. Innerghost liet verschillende tranen over haar wangen rollen.

OOC: Één warrior die haar komt helpen.

Stiekem was ze achter haar moeder aangegaan. Ze had het idee gehad dat er iets niet goed was en dat Innerghost waarschijnlijk hulp zou kunnen gebruiken. De rossige kattin schoot door de kale natuur heen, achter de zwarte waas van haar moeder aan en stopte toen ze opeens haar stem hoorde. De geur van bloed, gemengd met de stank van vossen, dook in haar neus en ze wende haar gezicht af. Nu pas merkte ze de geur van Shrewstar en Wolftail bij de geur van bloed en ze voelde hoe haar maag zich omdraaide. Langzaam stapte ze op de zwarte Deputy af en ging naast haar zitten, haar staart op haar schouder legend. "Mam?" vroeg ze zachtjes, terwijl haar ijzig blauwe ogen zich richtte op de dode lichamen van hun leader en gerespecteerd warrior. "Wat is er gebeurd, mam?" hakkelde ze erachteraan. "Dit kan niet waar zijn."

Voorgevoel. Het was niet iets waar Sinclaw in geloofde. Net zo min als in het bestaan van de geesten van overleden katjes in Starclan. Het bestond niet maar zou ze die woorden uitspreken zou ze Shadowclan binnen no timenuit vliegen en dat was iets dat ze niet kon laten gebeuren. Dus lief als ze was hielt ze zich stil. Wachtend tot ze genoeg kracht zou hebben om haar mening uit te spreken en Shadowclan zelfs te leiden. Want zodra haar Tallpaw eenmaal thunderclan over had genomen zou de rest van het woud volgen, en met haar kitten als een lapje stof dat alles deed voor haar wist ze dat zij de enige zou zijn die de leiding zou hebben. En daarmee haar vaders droom verwezelijken.

Als er een ding was dat haar liet grijnzen was dat het wel.

Maar tot die tijd moest ze zich lief houden. Ontschuldig en klein. Innerghost wist al teveel en meer risico kon Sin niet lopen. Daarom baande ze zich nu een weg voort doornhet territorium nadat ze de grenzen had gecontroleerd, hetbwas de bedoeling geweest om nog even snel te jagen maar de overduidelijke geur van kattenbloed had haar een ander pad op laten slaan en lanzaam verminderde de zwart eitte kattin haar vaart. Innerghosts stem was vlakbij maar klonk op geen manier naar de stem die ze zongoed kende. Deze was angsig hopeloos en smekend... Nog voor dat Sin had kunnen kiezen om om te draaien en de gek van een deputy te negeren leek haar wereld weg te vallen. De vacht van haar tante die zo pijnlijk veel opmde hare leek brandde in haar netvlies. De geur van bloed en vos viel als puzzelstukjes in  elkaar en het begon te draaien voor haar ogen terwijl ze verdoofd naar de leader toestapte. Het lichaam van de kater naast haar leek even nieteens op te vallen en al wat ze voelde was de doffe pijn van haar hart dat vanbinnen even liet merken dat het er nog was. "Innerghost.." Mompelde ze langzaam. Haar jonge stem emotieloos. "Shrewstar is dood..." Met een langzame beweging boog ze zich naar de zwarte kattin. "Ze moet naar het kamp gebracht worden.." Mompelde ze opnieuw en staarde naar Russetfur die sprak een snuif inhoudend. Waren alle kittens van Inner net zo hopeloos als Littlestream of was dat enkel een probleem met dat nest? Toch hielt ze de woorden in en duwde heel even zacht haar pluizige vacht tegen die van Russet. "Soms zijn de meest pijnlijke dingen degene die de meeste realiteit hebben.. Shrewstar is dood.. " zacht draaide ze haar ranke hoofd naar de deputy die al snel nu star achter haar naam zou krijgen, mits deze zogenaamde starclan dit wel zou accepteren. Bijna schoot er een glimlach over haar lippen maar hielt deze strak verborgen. Nee lachte ze nu dan zou ze echt in de problemen zitten. Dus ze hielt zich stil en staarde met afwachtende ogen naar de beslissing van de deputy..

Heb toestemming van nath

Ze staarde naar de twee lichamen van de twee geliefden. Allebei overleden, gedood, vermoord door stink vossen. Ze kon het niet geloven. Die vossen doodde echt voor de lol, gezien ze het niet eens deden om te eten, puur voor de lol. Harteloze wezens dat het waren. Een koude hand hielt haar hart vast terwijl ze een stap achteruit deed om wanhopig en vol verdriet naar haar verloren vriendin, leader en een waardige verloren warrior te kijken. Wolftail was niet haar favoriete kat geweest in de clan, maar ze had hem wel gerespecteerd en hij was de partner van Shrewstar. Shrewstar was haar beste vriendin geweest. Als een zus was ze geweest, zeker nadat ze haar tweelingzus verloren was. Haar Fallentear. Een rossige vacht verscheen in haar kielzog en toen ze langzaam opzij keek zag ze Russetfur, gevolgd door haar stem. "Het waren de vossen, mijn dochter..." klonk haar gebroken stem. "Ze moeten teurg..." en toen kwam Sinclaw. Haar stem was emotieloos toen ze sprak, waarvoor ze geschrokken naar het lichaam van Shrewstar was gegaan. Ze hoorde de woorden van haar minst favoriete warrior nauwelijks en kon haar aanwezigheid nauwelijks op prijs stellen. Nu liet ze het echter niet merken. "Sinclaw... zou jij naar het kamp willen gaan om ze op de hoogte te willen brengen? Russetfur en ik brengen Shrewstar en Wolftail terug," klonk haar stem, lang niet zo krachtig als normaal, maar wel geen tegenspraak duldend.