Written in the stars

Met een zucht ontsnappende uit zijn bek wrong de gespierde bruine kater zichzelf door de uitgang van het kamp. Zijn blauwkleurige ogen stonden dof van de vermoeidheid. De woorden van Innerghost spookten door zijn hoofd. En stiekem moest hij toegeven dat de zwarte deputy gelijk had gehad. Hij had nooit zo mogen doen tegen Shrewstar. Een doorn stak door zijn hart heen bij de gedachte aan het zwakke gestalte van zijn toegetakelde partner. Opnieuw raasde woede door zijn aderen heen. Maar hij kon het gewoon niet.. Kalm blijven wanneer diegene waarvan hij het meeste hield steeds opnieuw vermoord werd, hoe ze steeds dichter naar de dood toe gedreven werd. Nieuwe energie, merendeels aangedreven door de kwaadheid die door zijn kop raasde, wakkerde op in zijn borstkas. Hij moest zijn excuses aanbieden.. Zonder er nog langer over na te denken zette de grote kater zijn robuuste poten in beweging. Met grote, luide passen bewoog hij zich voort. Hij deed niet de moeite om stil te zijn, wetende dat de meeste prooidieren nu toch aan het slapen waren. Daarbij was hij niet van plan om te jagen. Hij volgde de zoete geur van Shrewstar, welke hem leidde naar de Carrionplace. Het was de plek waar ze elkaar voor het eerst tegen waren gekomen. Alhoewel hij na een lange tijd nog eens helder na kon denken bekroop een onheilspellende kilte zijn hart. Alsof klauwen het samenpersten en er voor zorgden dat een ijskoud gevoel de sier in zijn ogen ontnam. En dat was ook zo; bezorgdheid had zijn felle blauwe poelen beschaduwd. En dit kwam niet alleen door het mysterieuze maanlicht dat als een ontembaar vuur op hem weerkaatste. Het bladerdak boven zijn hoofd was zo goed als volledig verdwenen. Het gedacht alleen al dat hij zonder genade blootgesteld werd aan de kille nachthemel zorgde ervoor dat zijn passen zich versnelden en hij uiteindelijk halt hield met een grote ademzucht vasthakende in zijn keel. "Shrewstar." mompelde hij bij het zien van het zwart met witte gestalte voor hem. Het zilverkleurige licht maakte haar nog mooier dan ze al was, met het gevolg dat de kater zich opnieuw voelde zoals de eerste keer dat hij haar zag; Volledig onderworpen aan haar schoonheid.

{Shrewstar}

In een van haar vorige levens was ze sneller hersteld van een dood dan nu. Nu voelde ze zich zwak, gemergeld door het weinige eten dat beschikbaar was en wat ze zichzelf toestond te eten. Haar zwart witte vacht zag er dof uit en haar ribben konden zo geteld worden als een verveelde kat zijn kijkers op haar liet rusten. De clanleader voelde zich niet goed, haar fysieke gestalte werd geteisterd door de gedachten in haar kop. De trotse houding die ze moons geleden had aangenomen was afgezwakt tot een hangend hoofd en een slepende staart. Het was niet dat ze levensmoe was, maar de afgelopen tijd ging het niet goed met haar. Niet met haar partner, niet met haar clan, niet met het vertrouwen in haar. Zelf begon ze nu ook aan zichzelf te twijfelen, want welke leader zette haar eigen levens telkens weer zo op het spel? De ziekte die haar het leven af had genomen had zich in de clan genesteld en het zou maar een paar dagen duren voordat zij als ware zondebok aangewezen zou worden. Lang hoefde de clan het niet meer met haar te doen, ze was inmiddels al aan haar laatste leven toe.
Rust was iets waar ze dag op dag naar snakte en omdat de nachtrust, die ze eigenlijk harder nodig had dan wat dan ook, haar niet gerust wilde stellen, was ze het kamp uitgekropen en hadden haar poten haar naar de plek geleid waar leven de dood ontmoette. De rotte geur van afval en de schichtige bewegingen van de ratten waren een vertrouwd gezicht nu. Met oren die tegen haar nek aangedrukt zaten stond ze stil tussen de met vries bedekte grassprieten en keek ze zwijgend naar de beschaduwde hopen twoleg afval. Totdat het horen van een maar al te bekende stem de rust om haar heen en in haar kop doorbrak. "Shrewstar." ze hoefde haar kop niet om te draaien om te zien of hij het wel was. Koppig, een eigenschap die ze nog altijd bezat, bleef ze voor zich uitkijken, het enige wat bewoog was het puntje van haar staart. "Ben ik nodig in het kamp?" sprak ze hem toe, hoe een clanleader een doodnormale warrior zou aanspreken. Hij was zo onterecht boos op haar geweest, natuurlijk zette ze de clan boven alles.. waarom begreep hij niet dat hij ook deel van die clan was.. het belangrijkste deel?

Zijn felle blauwe ogen bleven aan haar lichaam geplakt. Iedere beweging die ze maakte, iedere ademzucht die ze uitblies.. Niets ontging hem. Het brak zijn hart dat de poes niet de moeite nam om zich om te draaien. Hij wist wat hij verkeerd had gedaan en dat de behandeling die ze hem nu toediende net hetgeen was wat hij verdiende. Maar alsnog deed het pijn. Een zucht verliet zijn mond. "Shrew.." begon hij, niet goed wetende wat hij moest zeggen noch doen. Misschien was hij wel even onhandig als zijn zoon Tallshadow wanneer het aankwam op de liefde. Wolftail keek van links naar rechts, hopende dat hij de juiste woorden voorbij zag vliegen. Maar helaas. De schors van de boom waarnaar hij had gekeken had had enkel de bruine, ruwe kleur en bood hem geen oplossing. Hetzelfde gold voor de kale struikgewassen. Voorzichtig nam de grote kater aan stap naar voren, zijn pluizige staart heen en weer zwiepende. De zenuwen raasden door zijn aderen heen en werden weerkaatst in zijn ogen. "Ik.." Opnieuw viel hij stil. Waarom was dit zo moeilijk? Kon hij niet gewoon de woorden over zijn lippen persen zodat alles gedaan was? "Weet je nog dat we elkaar hier voor het eerst hebben ontmoet?" Een kleine maar warme glimlach spreidde op zijn gezicht, hopende dat ze hem niet zou negeren.

"Shrew.." nog net wist ze de woorden in te slikken die hem erop zouden moeten duiden dat hij haar 'Shrewstar' moest noemen, maar ergens diep van binnen hield ze nog zielsveel van hem. Dat was ook logisch, want alleen katten die haar zo ontzettend dierbaar waren konden haar zo laten voelen. Stug bleef ze voor zich uitkijken, alsof ze in de bergen puin en afval iets heel interessants kon zien. Ze bewoog geen enkele spier, want het voelde dat wanneer ze dat deed, ze zich gewonnen zou geven tegenover Wolf. Het geluid van pootstappen was haar niet ontgaan en om te tonen dat ze hem wel degelijk in de gaten hield, draaide ze een van haar zwarte oortjes. Te dichtbij komen was geen goed idee voor hem. De kater stamelde iets, maar ze hield haar kaken op elkaar geklemd. Op dat soort woorden zou ze niet reageren, dan verspilde ze haar tijd. (Alsof ze dat al niet deed met haar gestaar) "Weet je nog dat we elkaar hier voor het eerst hebben ontmoet?" werd er gezegd, niet meer gemompeld. Haar groene blik droop af naar de grond en ze dacht, toegegeven, met warme gevoelens terug aan dei dag. Toen ze nog geen zorgen had om haar rang, misschien alleen wat kleine ambities en zorgen om de clan in het algemeen, en Wolf hier tijdens het jagen had ontmoet. Oh.. zonder het te merken had ze haar kop iets naar hem gedraaid en oogcontact gezocht. Mousedung, ze had zich gewonnen gegeven, alweer.. "Ja.." er weerklonk toch nog iets van een bittere toon in haar stem. "Maar dat is lang geleden." ze probeerde zich weer te herpakken met een zwiep van haar staart en keek de andere kant op, niet naar de hopen, maar ook niet naar Wolf. "Alles is anders nu." zei ze, er snel achteraan geplakt. Drie nesten en een rang later ..

Terwijl er een kille wind over zijn rug heen rolde, wachtte de bruine kater geduldig af op een antwoord van de poes. Tenminste, dat probeerde hij toch. De zenuwen stapelden op en zijn hart maakte een sprongetje toen zijn blauwe ogen in contact kwamen met de groene van Shrew. Helaas duurde het niet lang of ze wendde haar kopje alweer af. Haar woorden die volgden deden net zoveel pijn. "Één ding is nooit veranderd," begon hij opnieuw, de krop in zijn keel doorslikkende. Hij moest zich over zijn stomme trots zetten. Dit was Shrewstar! Hij kon niet weer zoals vroeger zonder kop rondrennen en haar verliezen! De dagen dat hij zonder haar had moeten leven waren de ergste in zijn leven geweest. De leegte en eenzaamheid hadden zodanig aan hem geknaagd dat het gewoon ondraaglijk was geworden. Uiteindelijk besloot Wolftail om zijn mond weer te openen en zijn zin te vervolledigen. "Het feit dat jij degene bent om wie ik het meeste geef." Zijn stem had een zachte maar oprechte klank aangenomen. Terwijl zijn felle blauwe blik haar strak in de gaten hield, bewogen zijn voetjes ongemakkelijk over de grond. Alhoewel zij overduidelijk de kat was op wie hij verliefd was geworden en dat nu nog steeds was, hij was nooit een held geweest op het vlak van gevoelens verwoorden. Hij stond namelijk niet voor niets bekend als de kille krijger van Shadowclan. "Het spijt me.. Ik weet dat ik nooit zo had mogen reageren maar weet alsjeblieft gewoon dat ik me enorm veel zorgen om je maak.. Ik kan het niet meer aan Shrew! Om telkens te zien hoe jij door het vuur gaat voor de Clan.. Hoe Starclan je al zovele keren van me heeft afgepakt.. Wat als je niet meer terugkomt? Wat moet ik dan doen? Ik.. ik wil gewoon dat je blijft leven.. gelukkig, samen met mij.." Wolftail had zijn ogen dichtgeknepen om te voorkomen dat de tranen zichtbaar zouden worden maar alsnog dwaalde één verloren traan af. Het was een zeldzaam zicht: Wolftail die huilde. Maar voor Shrewstar zou hij alles doen, en als dit de enige manier was om duidelijk te maken wat hij voor haar voelde dan moest het maar.

"Één ding is nooit veranderd," ze kon niet zijn wat voor een emoties er door zijn ogen heen gingen, dus verraste het haar ook dat hij bleef praten. Waarom ging hij niet gewoon weg, zoals hij altijd had gedaan als ze ruzie hadden? Wat was er niet veranderd? Haar vachtkleur was nog steeds dezelfde, maar op dit moment had ze totaal geen zin in dat soort grapjes, dan zou Wolftail met een halve vacht weer thuis komen. "Het feit dat jij degene bent om wie ik het meeste geef." het puntje van haar staart bewoog zachtjes heen en weer met irritatie, niet omdat ze de kater weg wilde hebben, maar omdat ze hem nu wel deze behandeling moest geven. Nog altijd wist ze zich sterk te houden en bleef ze stokstijf staan, nog altijd had ze geen enkele pas verzet. Niet naar hem toe, maar ook niet van hem af.
"Het spijt me.. Ik weet dat ik nooit zo had mogen reageren maar weet alsjeblieft gewoon dat ik me enorm veel zorgen om je maak.. Ik kan het niet meer aan Shrew! Om telkens te zien hoe jij door het vuur gaat voor de Clan.. Hoe Starclan je al zovele keren van me heeft afgepakt.. Wat als je niet meer terugkomt? Wat moet ik dan doen?" een tikkeltje schuldbewust drukte ze haar oortjes tegen haar nek, maar ze kon toch niet anders? Als ze haar levens boven dat van haar clanleden zou zetten .. een clanleader kreeg juist zijn levens om de clan meerdere malen te beschermen, dus moest zij dat ook doen. Ongeacht de pijn van haar dierbaren. "Innerghost zal de clan heus wel goed onder controle houden, daar hoef je je geen zorgen om te maken." zei ze, maar ze wist heus wel dat hij het over iets heel anders had. "Ik.. ik wil gewoon dat je blijft leven.. gelukkig, samen met mij.." ze had zich bij deze woorden omgedraaid, klaar om op een snauwerige toon te reageren, maar slikte deze woorden nogmaals in toen ze een klein parelachtig traantje over zijn wang zag druipen en haar mond viel een beetje open. Verslagen bleef ze staan, kijkend naar haar partner die zelden een traan liet om wat dan ook, en moest moeite doen om niet door haar bevende poten te zakken.
"Ik snap het.." ze liet als eerste de blik met haar partner los. "Maar de clan moet altijd eerst, je weet dat ik zo denk." antwoordde ze vervolgens. Hun eerste ruzie was daar ook over gegaan, omdat ze zichzelf zo te niet deed door telkens de clan code boven alles te stellen, ook boven hem. "Dat betekent echter niet dat ik niet van je houd? Ik weet gewoon nooit of ik het goed doe, met katten om me heen die me nog steeds verafschuwen door hoe ik deze rang heb gekregen." terwijl ze sprak speelde ze met haar witte voorpootje met een grassprietje, allemaal excuses om Wolf niet te hoeven aankijken. "Ik heb nog een leven dat ik met je wil spenderen, Wolf." ze slikte een beetje beverig. Ze was weer terug bij af.

Haar woorden bereikten zijn oren en met een zucht liet hij zijn blik vallen op de grond. Hij wou niet dat Innerghost haar plaats moest innemen. Want dat betekende of te wel dat Shrew om het leven was gekomen of ze zodanig toegetakeld was dat ze simpelweg geen leider meer kon zijn. Soms hoopte hij dat ze helemaal geen clanleader was geworden. Dan konden ze hun leven samen spenderen, gelukkig zijnde zonder de zware lasten op Shrew haar schouders. Maar hij wist tegelijkertijd ook dat alles dan volledig anders kon zijn geweest. Uiteindelijk had Starclan dit pad voor haar uitgekozen, voor hen, en dus moesten ze er maar het beste van maken. Dit was echter makkelijker gezegd dan gedaan. Zijn blauwe ogen keken weer op toen hij de beverige stem van zijn partner hoorde. 'Ik heb nog een leven dat ik met je wil spenderen, Wolf.' Had het geklonken. Een waterige glimlach spreidde zich op zijn gelaat waarna hij passen nam die de afstand tussen hen deed verdwijnen. Voorzichtig legde hij zijn kopje neer op haar schouder, hopende haar zo wat te kunnen kalmeren. "Die katten zijn gewoon jaloers op jou," murmelde hij. "Ik ken niemand die het beter zou kunnen doen dan jij." vervolgde de grote kater. "Je betekend gewoon alles voor mij. Ik hoop dat je dat nooit vergeet." Zijn stem stierf weg in de wind die voorbij vloog. Door alle spanningen en emoties was de verse vossengeur hem volledig ontgaan. Daarbij had hij zijn neus in de vacht van Shrew gestopt, wat het dus al volledig onmogelijk maakte om het rode beest te ruiken.

Ze hoorde het zachte geluid van een zucht, maar kon again de emoties niet goed plaatsen. Zou Wolf opgelucht zijn dat ze de clan niet onervaren zou achterlaten als ze zou sterven of keek hij er juist tegenop? Van de band tussen de twee wist ze niet veel af, maar ze was een hele poos er tussenuit geweest door ziekte en oververmoeidheid. Toen ze haar laatste woorden had geopperd hoorde zijn pootstappen weer en voelde ze een warme kin op haar schouders. Een rilling gleed door haar lichaam, als een soort waarschuwing, en hierdoor bleef ze ook even stijf staan, maar uiteindelijk wierp ze haar partner toch wel een warme blik toe en drukte ze haar snuit zachtjes tegen die van hem. "Ik ken niemand die het beter zou kunnen doen dan jij." ze glimlachte, al dan niet enkel om hem een gevoel van geruststelling te geven dat ze zichzelf als leader accepteerde. Er waren altijd leaders die beter met hun levens omgingen of veel geliefder waren bij hun clangenoten, zo eentje was zij niet.
"Je betekend gewoon alles voor mij. Ik hoop dat je dat nooit vergeet." haar volledige aandacht was nu gericht op de kater en ze liet haar kopje een beetje zijdelings vallen, zodat ze deze snorrend tegen die van Wolf aan kon drukken. Het was niet zo vaak geweest dat ze zo'n moment met hun tweeën hadden gehad en elke keer als ze het weer beleefde was ze starclan zo ontzettend dankbaar. "Dat weet ik Wolf.." antwoordde ze zachtjes, alsof ze bang was dat elk geluidje de atmosfeer van dit moment zou kunnen verbreken.
Maar vanuit de rand van het bos klonken er wel degelijk geluiden. Krakende gevallen twijgjes die gebroken werden door twee paar slanke poten en een mager gestalte dat via het struikgewas steeds dichter bij het koppel kwam.

Dat Shrew uiteindelijk toegaf en hem een zacht gesnor gunde, zorgde ervoor dat hij automatisch ook begon te spinnen. De warmte die hij van haar geschonken kreeg deed zijn hart sneller kloppen. Hij had gemeend wat hij zei. Het waren niet slechts holle woorden geweest die hij zei als partner om haar gerust te stellen maar als zeer gerespecteerde krijger van de Clan. Wolftail sprak geen leugens en hij had ook geleerd, natuurlijk van Shrew, dat leugens alleen maar voor miserie zorgden. Alles wat ze samen hadden meegemaakt hadden hem gemaakt tot de kat die hij nu was. Wolftail had er dan ook nog geen seconde spijt van gehad dat hij haar had leren kennen. Er zou niemand anders zijn die hem zo gelukkig kon maken als haar. Het was net alsof ze voor elkaar geboren waren en Starclan ervoor had gezorgd dat ze elkaar op deze plek, zovele manen terug, hadden ontmoet. En alhoewel niet alles altijd even soepel was verlopen waren ze nu nog steeds samen. De kater wist dat niet veel koppels al zoveel drama hadden meegemaakt in hun leven. Maar bij hem en Shrew had het ervoor gezorgd dat ze er telkens weer sterker uitkwamen, net zoals nu. Terwijl hij haar zoete geur inademde vingen zijn oren een vreemd geluid op. Hij wou zich omdraaien om te zien wie of wat hun zeldzame moment waagde te storen maar hij wist dat als hij dat deed het misschien weer manen duurde voordat ze nog eens zo intiem konden zijn. Daarom dat hij zijn kopje tegen de hare liet aanleunen, pas gealarmeerd wakker schietende wanneer datgene Shrew van hem weg sleurde. Zijn helderblauwe ogen vertoonden voor een seconden een overweldigend gevoel van paniek terwijl hij toekeek hoe een roodkleurige gestalte zijn partner toetakelde. Zijn bloed veranderde in ijs en zonder nog een tel langer stil te blijven staan zette de gespierde krijger zich af. Woest wierp hij zich op de vos, het beest bij zijn nekvel grijpende om het vervolgens met nog meer woede neer te smijten op de grond. Hij was en bleef nog altijd een van de sterkste krijgers in de Clan, zijn leeftijd en ervaring zouden daarbij ook niet in het voordeel van het vieze beest spelen. Maar hetgeen wat zijn kracht echt ondersteunde was het feit dat de vos Shrew had aangevallen. Niemand kwam aan haar, niet als hij er een stokje voor kon steken.

Ze kreeg een even liefdevol kopje terug als dat ze aan Wolf had gegeven en voor een moment dat wel uren leek te duren, stonden ze daar, midden in leafbare, bij het twoleg vuil. Maar in haar kop voelde het aan alsof het greenleaf was en ze het mooiste plekje ter wereld hadden gevonden. De geluiden om haar heen leken op dit moment ook afgestorven te zijn, maar drongen langzaam toch weer door in haar fantasiewereldje, waar geen enkel kwaad haar te pakken kon krijgen. Maar dit was geen fantasiewereld. Plots werd ze van haar poten afgetild, een paar kaken gelukkig slechts in haar nekvel geslagen en werd ze vervolgens meegesleurd door een onverwachte aanvaller. De clanleader had nog een verwoede poging gedaan om haar nagels in de grond te slaan, in elk grasspiertje wat ze tegen kwam, maar het enige wat ze achterliet bij Wolf waren wat afgesneden stukjes gras. Een gevoel van paniek overheerste haar, want het leek dat haar laatste leven aan een zijden draadje hing.
De vos slingerde haar op de grond en met de klap werd al de lucht uit haar longen gedrukt. Voor een paar seconden kon ze niets en keken haar groene kijkers hopeloos naar de met smeeksel versierde tanden van de vos. Lippen opgetrokken en grommend keek het beest haar aan, zo mager als wat. Natuurlijk zou zo'n dier alles eten wat op zijn pad kwam en hopeloosheid had hem misschien geleid tot het aanvallen van twee katten. Over de tweede gesproken.. net toen de vos een hap naar haar achterpoot had willen doen, sprong de kater op het bos. De tanden hadden zich net vastgehecht aan haar witte achterpoot, terwijl Shrew nog een poging had gedaan weg te kruipen, en ze voelde hoe de kaken van de vos langs haar poot gingen, terwijl hij zelf op de grond werd gesmeten door haar partner. Een pijnlijk klaaglied ontsnapte haar mond en ze keek naar de schade die het beest had gedaan. Bloed kleurde haar witte poot rood en bij de minste beweging voelde ze de pijn al.
Het was adrenaline dat haar overeind hielp en met opgezette vacht op de vos deed afstappen. Ze liet haar partner niet zomaar in de steek. Met een grom zette ze zich van de grond af, onderschatte de pijn in haar achterpoot en kwam net naast de nek van de vos terecht en sprong recht op zijn spartelende poten af. Alles wat ze maar kon beetpakken klemde ze tussen haar kaken, wat ervoor zorgde dat ze een paar flinke trappen kreeg van zijn achterpoten, een waarvan de nagels bijna haar oog raakten. De zwart witte poes klemde haar kaken nog steviger om de dunne poot.

Het was hem gelukt om de vos van zijn partner weg te sleuren. Zelf stond hij nu oog in oog met het smerige beest welke er nogal verwilderd uitzag. Ribben waren telbaar en het schuim stond al te sieren aan diens bek. Nog net wist Wolftail de aanval die op hem werd uitgevoerd te ontwijken, maar nadien wist de vos alsnog zijn rug vast te nemen met zijn kaken. Een gekrijs verliet zijn bek terwijl hij voelde hoe zijn tegenstander druk zette en diens tanden langzaam maar zeker in zijn vlees liet zinken. Pas na enkele seconden voelde hij de pijn wat verlichten en draaide hij zijn kop om te zien dat Shrew hem gered had van een heel pijnlijke dood. De poes werd nu zelf keer na keer geschopt door het rode dier. De bruine kater zoog een grote hoeveelheid zuurstof naar binnen en dwong zichzelf om opnieuw het beest te bespringen. Zijn rug deed enorm veel pijn en hij voelde ook hoe het bloed al naar de grond droop maar alsnog zette hij door. Zijn klauwen boorden zich in de nek van de vos, om nadien ook zijn tanden contact te laten maken met het vieze vlees van hun tegenstander. Alhoewel de vos een makkelijkere tegenstander was vanwege diens toestand, dit betekende ook dat het dier enkele serieuze wonden kon toedienen. Het zat zelf in nood en deed dus overduidelijk alles wat hij maar kon om zichzelf te redden. Maar dit gold ook voor hem en Shrew.

Ze kneep haar ogen dicht toen ze op de vos afstormde, om zichzelf moed in te praten en ook om het aanzicht niet te zien.. Ze hoorde een kreet uit de mond van Wolftail komen en het gegrom van het beest had afgenomen, dat kon alleen maar betekenen dat het beest Wolf tussen zijn kaken had geklemd. Een greep vol met woede deed haar vastklemmen aan een van de voorpoten van de vos, die Wolftail los had gelaten en zijn aandacht dus weer op haar vestigde. Bloed droop langs de zijkant van haar kop en vanaf haar rechterkant hoorde ze slechts een vage piep. Haar tegenstander had haar oor blijkbaar heel hard toegeschopt dat ze tijdelijks niets kon horen. Alsof iemand haar een verdoving toe had gediend bleef ze bijten en krabben tot haar staart door de happende kaken van de vos werd gepakt. Het beest had misschien geprobeerd om Wolftail te pakken te krijgen of misschien toch haar, maar haar had hij nu ook beet. Nogmaals werd ze weggeslingerd en bij de landing voelde ze al meteen dat er iets mis was. Ze was op haar al gewonde poot terecht gekomen en de pijn gierde door haar lichaam. Deze was niet te vergelijken met wat dan ook. Rillend probeerde ze een blik te werpen op haar toestand, maar ze werd al misselijk aan de gedachte wat er kon zijn. "W-Wolf ..!" piepte ze angstig, haar borstkas ging door de paniek steeds heviger op en neer. "Ik kan mijn poot niet meer bewegen, er is iets mis."
Nog in alle wanhoop probeerde ze haar vacht zo dik mogelijk op te zetten en keken haar groene kijkers de vos zo dreigend mogelijk aan, maar zelfs het domste dier kon de angst glashelder in haar ogen zien.

-- haar achterpoot is gebroken :c

Wat hij ook deed, het had geen effect op het mormel dat onder hem kronkelde. Algauw verloor hij zijn evenwicht door diens onvoorspelbare bewegingen en klapte zijn hoofd hard tegen de grond aan. Hij voelde de wereld om hem heen draaien en zag vanuit zijn ooghoeken hoe Shrew weggeslingerd werd. Nieuwe energie, aangedreven door pure haat jegens de vos, raasde door zijn aderen heen en terwijl hij zijn eigen pijn negeerde hees de kater zich weer overeind. Echter werd zijn blik van de vos afgerukt door de stem van zijn partner die zijn naam riep. Vliegensvlug rende hij naar haar toe. Bij iedere stap die hij nam herinnerde zijn rug hem er weer aan dat hij niet veel langer meekon. De woorden van de zwart met witte poes zorgden ervoor dat zijn oren zich plat legden in zijn nek en dat zijn felle blauwe ogen zo groot werden als de maan die de nachthemel sierde. Haar poot zorgde voor een misselijkmakend gevoel in zijn maag en met troostende likken over haar kop probeerde de kater haar gerust te stellen. "Het komt wel goed," sprak hij, al klonken zijn woorden zelfs niet meer vast. Zijn stem sloeg over en zijn hele lichaam trilde van de pijn die veroorzaakt werd door de gapende wonde aan zijn rug. Net wanneer hij met zijn neus die van Shrew aantikte voelde hij een stekende pijn in zijn staart. Woest rukte hij zijn kop in de richting van het beest, enkel en alleen om toe te zien hoe die hem terugtrok naar het slagveld. Zijn nagels werden uitgeslagen naar de kop van de vos en woest probeerde hij zichzelf te ontdoen van diens greep. En wanneer hem dit ook lukte en hij het beest opnieuw wou aanvallen, was 'ie alweer onderweg naar zijn partner. "Shrew!" riep hij luid. Paniek droop van zijn gelaat terwijl hij zo snel als hij maar kon richting zijn partner rende. Nee.. dit mocht niet.. nee!

De pijn die ze had ervaren bij haar bevalling leek wel een kleine splinter in haar pootkussentje vergeleken met de pijn die nu door haar achterpoot heen schoot. Ze klemde haar kaken op elkaar en probeerde enige pijntraantjes tegen te houden, maar haar blik kon ze geen enkel moment van haar partner en de vos losscheuren. Nadat ze haar partner had geroepen week deze ook af van de vos en met een klein glansje hoop keek ze omhoog in zijn blauwe ogen, maar vond enkel een weerspiegeling van haar eigen angst. "Het komt wel goed," de likken over haar kop deden haar niet veel, de toon waarmee Wolf sprak wel. Normaal sprak hij met een diepe toon, maar nu leek deze geheel verdwenen te zijn. Toen haar groene ogen zich iets verder deden reiken dan het gelaat van haar partner zag ze het bloed langs zijn rug. Ze schudde zachtjes met haar kop, maar haar lippen konden geen woorden vormen. Was dit.. het einde? Ze rekte haar nek uit om zijn neusje aan te raken, maar deze warmte werd van haar afgenomen toen de vos Wolf bij zijn staart terugtrok. "Wolf!" schreeuwde ze angstig uit en kwam overeind, om door haar gebroken achterpoot te zakken en haar klauwen in pijn door de grond te boren.
Het rode beest wist haar partner niet fataal aan te pakken en met al het geluk van de wereld slaakte ze een zucht, om vervolgens het dier recht op haar af zien te komen. Als een gewonde muis voelde ze zich gevangen en met haar laatste krachten probeerde ze nog overeind te komen, om alleen maar eerder achteruit te worden geduwd. Haar poot maakte een onnatuurlijke hoek en met haar andere drie poten probeerde ze de happende kaken van de vos van zich af te houden, totdat het beest haar te slim af was en zijn tanden in haar buikvacht zetten. Een pijnkreet verscheurde de stilte van het bos en woedend zette ze haar klauwen in het gelaat van de vos, die al piepend zijn lelijke kop terug trok, ook een hap van haar meenemende. Shrew's levenenergie leek met een gevaarlijke niveau af te nemen, maar ze wist zich nog op haar zij te rollen en zich op te krullen, alles om het bloeden maar te laten stoppen.

Nog nooit eerder had hij zo'n overweldigend gevoel van angst, haat en verdriet gevoeld. Waarom moest dit nu gebeuren? Hij had nog geen halfuur geleden Starclan bedankt vanwege het feit dat ze na al die tijd nog altijd bij elkaar waren.. en nu dit? Zijn passen leken hem niet voort te dragen. Zijn poten bewogen wel maar de vos was al bij zijn partner aangekomen en met een baksteen in zijn maag was hij gedwongen om toe te kijken hoe zijn partner steeds verder werd afgeslacht. Tranen welden op in zijn ogen en verslagen werd zijn hart zwaarder. De kreet van de zwart met witte poes sneed als klauwen die zijn hart doorboorden. Als dit dan toch stond te gebeuren dan zou hij ervoor zorgen dat die vos er ook niet levend vanaf kwam. Al de pijn negerende zette de kater zich nog voor een laatste keer af, zich volledig op de roodkleurige vos werpende. Woest klauwde hij in diens nek en plantte hij zijn tanden in de schouders van het beest. De vos leek door te hebben wat hij probeerde en leek net zoals hem en Shrew zijn levensenergie kwijt te spelen. Maar dit boeide hem niet. Hij spaarde al zijn energie bij  elkaar om net op het juiste moment toe te takelen: en dat moment was nu gekomen. Woest trok hij zijn klauwen naar beneden en vormde hij zo een enorm diepe snee in de nek van het beest. Vervolgens klemde hij zijn kaken om diens nek, in één keer zodanig hard doorbijtende dat de knak die volgde niet onverwachts was. Pardoes viel het lichaam van het rode dier neer op de grond. Echter zorgde dit ervoor dat ook Wolftail opnieuw kennis mocht maken met het harde aardoppervlak en dat de schok die door zijn lichaam heenging zijn rug ook deed kraken. Een krijs verliet zijn bekje terwijl hij voelde hoe het gevoel in zijn achterhand verdween. Paniek ging door zijn lichaam heen toen hij zich probeerde recht te zetten en dit mislukte. Wat was dit?! Zijn blauwe ogen zochten zijn partner op en wanneer hij haar opgekruld zag liggen trok hij zijn lichaam in haar richting met zijn voorste poten. Als een nutteloos aanhangsel sleepte de krijger zijn achterpoten mee om zich vervolgens dan neer te laten vallen naast zijn partner. Zijn kopje lag vlak naast die van haar, hun kaken elkaar net aanrakende. "Het spijt me zo Shrew.. het spijt me.. dit is allemaal mijn fout.. ik.. h-het.." Zijn stem stierf weg en het gesnik werd luider. Langzaam maar zeker werd de kleur in zijn hoofd donkerder en drukte hij zijn neusje tegen de kaak van zijn partner aan, nog voor de laatste keer haar zoete geur in zich opnemende. Alle herinneringen die ze samen hadden gemaakt sprongen één voor één voor zijn gesloten ogen. De wilde emoties die door zijn jonge lichaam hadden geraasd toen hij voor 't eerst die beeldschone kattin zag. Hoe hij zijn uiterste best had gedaan om haar voor zich te winnen.. Timesong, hun eerste nest, tweede en derde.. Tallshadow die hij al die tijd koud had behandeld.. Hoe hij vroeger als moordenaar en verrader werd beschouwd en hoe hij getraind was geweest door wildvreemde rogue's. Maar het belangrijkste van al: hoe hij verliefd was geworden op de kattin die hij tot de dag van vandaag zijn partner had kunnen noemen, Shrewstar. En om haar nog voor een laatste keer te kunnen zien opende hij zijn blauwe ogen voor een tel, hopende dat deze de prachtige groene kijkers van Shrew nogmaals mochten bewonderen. Dat was hetgeen wat hij het liefste deed... Urenlang in haar ogen staren, wetende dat hij er enkel puurheid in kon herkennen. "Ik hou van je.." murmelde hij zachtjes.

Ze kneep haar ogen dicht, alsof dat de pijn draaglijker moest maken, maar dit leek ook een beetje zo te zijn. Het was echter niet omdat ze beter werd, nee, ze daalde langzaam af naar de zwarte vlekken op haar netvlies, voor de laatste keer op weg naar Starclan. Het gevecht van haar partner en de vos hoorde ze nog maar heel zachtjes, de kracht om haar kop op te tillen en bezorgdheid te voelen over de kater had ze niet meer, al zou haar wilskracht toch misschien nog winnen. Ze hoorde nog een soort krak, gevolgd door een zware bonk op de grond, die haar langzaam gevoelloos wordende lichaam nog kon voelen. Slechts een fluistering ontsnapte uit haar mond terwijl ze de naam van haar partner probeerde uit te spreken. Opeens voelde hij een aanraking bij haar zij, maar omdat ze bij elke beweging nog een pijnscheut te verduren kreeg, bleef ze zo opgekruld liggen, bang voor wat er komen zou. Met haar voorpootjes tegen de gapende wond in haar buik gedrukt bleef ze liggen, zelfs toen de kaak van Wolf tegen die van haar werd gedrukt. De kater opperde een paar woordjes en Shrew probeerde een geruststellend gesnor te uiten, maar meer dan een paar gebroken tonen werd het niet.
Haar ademhaling begon langzamer te gaan en de tijd leek lang en uitgerekt te zijn, maar de pijn leek ook te verdwijnen. Het gaf haar wat tijd om haar laatste momenten op deze aardbodem zo goed mogelijk te besteden. Heel langzaam draaide ze haar kopje, de pijn in haar lijf negerend, en plaatste haar snuit tegen die van Wolf. Haar groene kijkers keken in zijn blauwe en zachtjes gaf ze zijn snuit een tedere lik om vervolgens met een zwarte zucht haar de vermoeidheid te uiten die haar deze actie had gekost. "Ik hou van je.." een hele zwakke glimlach verscheen op haar gelaat en ze probeerde zich zo dicht mogelijk tegen de tabby te drukken, om al haar warmte met hem te delen. Ze liet daarmee een rode vlek op het gras achter, maar veel zou ze daar straks niet meer van merken. "Ik houd ook van jou Wolf.. zielsveel.." haar ademhaling was zwaar, deze paar woorden kostten haar zo veel moeite. "altijd gedaan." en met een laatste zucht gleden haar oogleden op elkaar en gingen ze ook niet meer open.

Toen zijn blauwe ogen de groene van Shrew te zien kregen verliet een soort geluid dat moest lijken op gesnor zijn bekje. De woorden die de poes sprak bereikten nog maar net zijn oren en met het laatste beetje energie dat hij nog had duwde hij zijn neus zachtjes tegen de hare. Haar ademhaling verminderde en uiteindelijk bleef hij als enige over. Maar hij wist dat het niet meer lang zou duren of de kracht van Starclan trok hem mee de sterrenhemel in. Ook zijn borstkas stopte met op en neer te rijzen en langzaam maar zeker verliet het leven zijn lichaam. Zijn ogen hadden zich voor eeuwig gesloten en het enige wat nog achterbleef van de eens zo gevreesde krijger was een grote hoop vacht. Stiekem was hij toch blij om één ding: het feit dat hij op dezelfde dag, hetzelfde moment en in het gezelschap van zijn partner het leven mocht laten. Hij had altijd al geweten dat een leven zonder haar niet de moeite waard was. Hun laatste hoofdstuk was misschien geschreven, maar het verhaal dat zich had ontwikkeld zou nog generaties lang doorverteld worden. Daar was hij meer dan zeker van. Shrew was altijd al een verbluffend goede leidster geweest en hij had zijn uiterste best gedaan om een zo goed mogelijke partner voor haar te zijn. Nu was hun tijd gekomen om zich bij Starclan te voegen, en de kater voelde zich gerustgesteld dat hij dit in het gezelschap van zijn geliefde partner mocht doen.

Heen en weer lopend liep de grote deputy door het kamp. De patrouilles kwamen ondertussen terug, maar nog geen Shrewstar en Wolftail. Ze maakte zich zorgen, omdat de leader niet in al te beste staat was. Maar al gaan zoeken wou ze nog niet. Wolftail was bij haar en hij was één van de sterkste en meest gevreesde warriors in het kamp. Één van de beste, al gaf ze dat niet graag toe. Oké, Innerghost haalde diep adem en besloot toch maar op zoek te gaan. Ze gaf Tallshadow de leiding over het kamp. Enkele katten waren ziek geworden aan Greencough, iets wat de deputy niet beviel. Ze slaakte een zucht en verliet het kamp terwijl ze de geuren van Shrewstar en Wolftail volgde. Echter kwam de geur van vos na een poosje haar neus gaten binnen, waarbij haar haren overeind kwamen. Het zal toch niet. Shrewstar zat op haar laatste leven en haar nu al verliezen kon ze niet. Al was er volgens haar nooit een geschikt moment om haar beste vriendin en clanleader te verliezen. Ze rende door en stopte naar nare voorgevoel weg. Echter had haar nare voorgevoel toch gelijk. Toen ze aankwam zag ze twee lichamen liggen en wat rode vossenharen. "Shrewstar!" Schreeuwde ze. Ze rende naar de zwartwitte poes toe. "Wolftail, kom, z-ze moet terug!" Haar stem was vol paniek. Er kwam geen reactie. Shrewstar ademende niet en toen ze naar het andere lichaam keek ademde deze ook niet. Ze waren dood. "Nee... nee..." haar stem beefde terwijl ze haar neus in de nek van Shrewstar legde, warm, maar langzaam afkoelend. Vervolgens ging ze naar Wolftail en deed het zelfde en voelde het zelfde. "Mousedung! Je had haar moeten redden..." klonk haar schorre stem. Ze schudde haar kop en keek naar de twee katten. Partners, samen gestorven. Ze trilde helemaal, wist niet hoe ze nu moest handelen. "Iemand..." murmelde ze schor. "Dit kan niet..." hakkelde ze. "Waarom Starclan..?" En iets wat nauwelijks gebeurde, gebeurde toch. Innerghost liet verschillende tranen over haar wangen rollen.

OOC: Één warrior die haar komt helpen.

Stiekem was ze achter haar moeder aangegaan. Ze had het idee gehad dat er iets niet goed was en dat Innerghost waarschijnlijk hulp zou kunnen gebruiken. De rossige kattin schoot door de kale natuur heen, achter de zwarte waas van haar moeder aan en stopte toen ze opeens haar stem hoorde. De geur van bloed, gemengd met de stank van vossen, dook in haar neus en ze wende haar gezicht af. Nu pas merkte ze de geur van Shrewstar en Wolftail bij de geur van bloed en ze voelde hoe haar maag zich omdraaide. Langzaam stapte ze op de zwarte Deputy af en ging naast haar zitten, haar staart op haar schouder legend. "Mam?" vroeg ze zachtjes, terwijl haar ijzig blauwe ogen zich richtte op de dode lichamen van hun leader en gerespecteerd warrior. "Wat is er gebeurd, mam?" hakkelde ze erachteraan. "Dit kan niet waar zijn."

Voorgevoel. Het was niet iets waar Sinclaw in geloofde. Net zo min als in het bestaan van de geesten van overleden katjes in Starclan. Het bestond niet maar zou ze die woorden uitspreken zou ze Shadowclan binnen no timenuit vliegen en dat was iets dat ze niet kon laten gebeuren. Dus lief als ze was hielt ze zich stil. Wachtend tot ze genoeg kracht zou hebben om haar mening uit te spreken en Shadowclan zelfs te leiden. Want zodra haar Tallpaw eenmaal thunderclan over had genomen zou de rest van het woud volgen, en met haar kitten als een lapje stof dat alles deed voor haar wist ze dat zij de enige zou zijn die de leiding zou hebben. En daarmee haar vaders droom verwezelijken.

Als er een ding was dat haar liet grijnzen was dat het wel.

Maar tot die tijd moest ze zich lief houden. Ontschuldig en klein. Innerghost wist al teveel en meer risico kon Sin niet lopen. Daarom baande ze zich nu een weg voort doornhet territorium nadat ze de grenzen had gecontroleerd, hetbwas de bedoeling geweest om nog even snel te jagen maar de overduidelijke geur van kattenbloed had haar een ander pad op laten slaan en lanzaam verminderde de zwart eitte kattin haar vaart. Innerghosts stem was vlakbij maar klonk op geen manier naar de stem die ze zongoed kende. Deze was angsig hopeloos en smekend... Nog voor dat Sin had kunnen kiezen om om te draaien en de gek van een deputy te negeren leek haar wereld weg te vallen. De vacht van haar tante die zo pijnlijk veel opmde hare leek brandde in haar netvlies. De geur van bloed en vos viel als puzzelstukjes in  elkaar en het begon te draaien voor haar ogen terwijl ze verdoofd naar de leader toestapte. Het lichaam van de kater naast haar leek even nieteens op te vallen en al wat ze voelde was de doffe pijn van haar hart dat vanbinnen even liet merken dat het er nog was. "Innerghost.." Mompelde ze langzaam. Haar jonge stem emotieloos. "Shrewstar is dood..." Met een langzame beweging boog ze zich naar de zwarte kattin. "Ze moet naar het kamp gebracht worden.." Mompelde ze opnieuw en staarde naar Russetfur die sprak een snuif inhoudend. Waren alle kittens van Inner net zo hopeloos als Littlestream of was dat enkel een probleem met dat nest? Toch hielt ze de woorden in en duwde heel even zacht haar pluizige vacht tegen die van Russet. "Soms zijn de meest pijnlijke dingen degene die de meeste realiteit hebben.. Shrewstar is dood.. " zacht draaide ze haar ranke hoofd naar de deputy die al snel nu star achter haar naam zou krijgen, mits deze zogenaamde starclan dit wel zou accepteren. Bijna schoot er een glimlach over haar lippen maar hielt deze strak verborgen. Nee lachte ze nu dan zou ze echt in de problemen zitten. Dus ze hielt zich stil en staarde met afwachtende ogen naar de beslissing van de deputy..

Heb toestemming van nath