Lips are movin'

Haar ogen waren gericht op een Twolegnest dat verdacht veel naar honden stonk. Het zou haar niets verbazen als ze daar ook een enorme massa van geblaf zou horen als ze daar langs liep. Ze moest wel toegeven, ze was bang, bang voor die beesten. Maar angst hield je in leven. Dat was zeker een ding dat ze geleerd had. Voorzichtig met zo licht mogelijke stapjes draafde ze voorbij de houten schutting. Helaas had ze niet nagedacht over haar geur en dus klonk er een enorm koor van schel en zwaar geblaf. Haar oceaanblauwe ogen werden groot en rond bij het zien hoe een Pitbull het lukte te ontsnappen. Schuim droop van zijn bek af. Haar haren waren geen tel later omhoog geschoten en meteen schoot ze naar voren. Wat nogal te verwachten was was dat de hond haar blaffend en grommend achterna ging. Gelukkig was ze een WindClanner en had StarClan haar de snelheid gegund. Ze versnelde haar passen tot het leek alsof haar oren en staart naar achteren werden gerukt. Ze begon langzaamaan te hijgen. Wat haar best bezorgd maakte. Angel was best wel bekend om haar goede conditie. En als ze nu al moe werd zou het heel wat worden. De zwartwitte kattin was geen twee Twolegnestrijen voorbij en de hond greep haar ruw bij haar rug. De poes krijste van angst en bewerkte zijn gezicht met haar ietwat de korte nagels. Gauw voelde ze zijn tanden scherper in haar vel boren, en al snel zag ze hoe haar bloed op de grond drupte. De hond schudde wild heen en weer met zijn kop. En zij zat natuurlijk tussen zijn kaken geklemd en werd hevig heen en weer geschud. 'StarClan, red me.' smeekte ze wanhopig in stilte.

& OPEN

Het was een vrij kalme dag voor de kater. De zon scheen hoog aan de hemel en speelde af en toe verstoppertje met de wolken. Zijn blauwe ogen scanden de plaats. Het rook meer naar monsters, twolegs en honden. Verontwaardig hief hij zijn neus op. Het stonk overal een uur in de wind. Plots schoten bijna zijn vier poten de lucht in bij het horen van een enorm geblaf orkest van verschillende honden om zich heen. Zijn ogen werden groot en rond bij het zien hoe het een Pitbull lukte te ontsnappen van de schutting en achter een zwart witte kat aanrende. Meteen schoot de grijze kater vooruit richting de hond om het af te leiden. Lightningvoice zag dat de kat geen halsband om had en dus hoopte de Warrior dat hij zijn leven niet zou wagen voor een kittypet. Plots zag hij hoe de hond de rug van de zwartwitte poes beetpakte en ermee ruw ging schudden. Nu zag hij zijn kans. Met een rap tempo sprong hij op de rug van de hond maar botste tegen een andere poes aan. De kater viel met een harde plof op de grond. "Mouseballs", vloekte hij zachtjes door de pijn. Nogmaals probeerde hij het weer. Dit keer lukte het hem te balanseren op de rug van het beest en snel boorde hij zijn klauwen in zijn vel. "Als je hem bijt in zijn achterpoten lukt het je misschien hem te laten vallen." miauwde hij richting de bruine poes. Het was een WindClanner, dat zag je meteen. Maar dit keer moesten ze samen werken. Als ze beiden de zwartwitte poes wouden redden, natuurlijk.

Lightning in da house B)

'Wat dwenk je dwat ik nu aan het dwoen bwen?' antwoordde de poes, kauwend op de achterpoten van het beest. De kater rolde met zijn blauwe ogen maar ging verder de rug van de hond bewerken. Tijd voor een discussie hadden ze niet. Plots hoorde de kater een plof geluid. Zijn blik gleed weer naar de poes dat geraakt was door een achterpoot. "Je kon het zien aankomen", miauwde hij. Niet streng en ook niet betweterig. Gewoon een tip. "Probeer dan met de beide poten zijn achterpoten naar de zijkant te trekken." sprak hij. Ze moesten de hond neerhalen. Dan konden ze bij zijn buik komen. De grijze tabby beet het beest in zijn keel totdat hij bloed proefde. Meteen spuugde de kater een hoopje vacht uit met wat bloed. Hij smaakte net zoals hij stonk. "Getver", siste hij tussen een hoopje vacht nadat hij zijn tanden weer in de vacht van het beest zette. Het moest ergens een zwakke plek hebben, en voor Lightning was het altijd de buik geweest. Maar hoe konden ze zo'n joekel neerhalen met zijn tweeën?

De kattin begon ondertussen weg te vagen en alles leek voor haar zwart te worden. Uiteindelijk werd het geschud gestopt en liet de hond haar los. Een enorme, diepe wond bevond zich op haar rug en bloed droop ervanaf. De kattin kuchte en proefde bloed. Ze voelde bloed van haar mond naar haar poten vallen. Ze beoog niet en ademde alleen maar zwaar. Kon ze dit wel redden? De vraag was, wie had haar gered? Waren het misschien twee katten? Toch kon Angelstep de kans niet krijgen erachter te komen. Want ze hoorde niks, voelde niks en zag niks. Ze kon zelfs niet praten. Het enige wat ze kon doen was daar liggen, hopeloos en bloedend.