Road trip {Milo}

De windclan was zwak. Alle clans waren zwak. De vroege Leafbare liet de prooi verdwijnen. In de windclan waren er een hoop kittens en anderen te voeren. Er waren ook steeds meer bloodclanners. Niet alleen meer in de Twoleg Place maar overal! Het maakte niet meer uit waar je was. Yellowcloud was vroeg in de morgen naar de Twoleg Place vertrokken. Misschien dat ze wel wat dikke malse kippen kon vangen. Het water liep haar in de mond bij die gedachte. Het was lang geleden dat ze helemaal gevuld was. Ze liep langs een paar tuinen heen en opende haar mond om te ruiken. Ze rook kip! Snel rende ze, verblind door de honger, op de geur af. Bijna werd ze geraakt door een monster. Ze kwam bij een Twoleg schuur aan. Helaas zat die helemaal dicht. Zuchtend liep ze weer verder.

Milo zat op het dak van zijn huis en keek angstig naar beneden, naar de straat. Een kat was uit de bosjes verschenen en had zonder te kijken de straat overgestoken, ze had wel dood kunnen zijn! Milo had zich in haar plaats doodgeschrokken. De rosse poes zag er mager en verwilderd uit. Zou het misschien een van die ruige clankatten kunnen zijn? vroeg hij zich bezorgd af. Hij had er nog nooit een in het echt gezien, en wilde dat liever ook niet. Waarom zou je in een vies bos willen leven als je een gezellig twolegnest kon hebben? Hij begreep hen net. Nu liep de poes op het kippenhok van zijn buren af! 'Ga weg!' piepte hij benauwd.

Haar oren schoten omhoog toen een stem. 'Ga weg!' riep. Yellowcloud keek met een opgezette vacht omhoog. Was het bloodclan? Ze zuchte opgelucht toen er een jonge kittypet op het dak van een Twoleg nest zat. 'Waarom moet ik weg gaan?' Riep ze hard maar vriendelijk terug.

Sorry kort, ik moet naar school -.-

'Waarom moet ik weg gaan?' mauwde de wilde poes vriendelijk naar boven. Oh, dacht Milo opgelucht, ze kon normaal praten! Van alle vreemde verhalen die hij over de boskatten had gehoord had er zich een vreselijk beeld in zijn hoofd gevormd. Hij had hen altijd voorgesteld als stompzinnige, woeste katten zonder ook maar enig besef van moraal, graatmager en met een vacht vol vlooien. Eigenlijk viel dat wel nog mee. 'Ben jij een van die boskatten?' riep hij nieuwsgierig, maar ook een tikkeltje achterdochtig terug. Het was niet zo gemakkelijk om van zo ver met elkaar te praten, maar hij zou voor geen goud zijn veilige plekje willen opgeven. Zolang hij die poes daar niet kende, bleef hij er liefst zo ver mogelijk vandaan!

''Ben jij een van die boskatten?'' Vroeg de wit met zwarte Kittypet Yellowcloud nieuwsgierig. ''Je bedoelt clankatten? Ja dat ben ik...'' Miauwde ze terug. Ze klom behendig op een schutting. ''Ik heet Yellowcloud.'' Vervolgde ze. ''Hoe heet jij?'' Vroeg ze voorzichtig. Ze zag aan de kater dat hij gespannen was. Dat herkende ze wel van in haar jonge jaren. Toen was ze altijd zenuwachtig bij anderen. Ze bestudeerde de kater. Het was een iets oudere kat dan zijzelf, mollig en met grote amberkleurige ogen.

'Je bedoelt clankatten?' antwoordde de poes. 'Ja dat ben ik.' Milo wist niet echt zeker of hij daar nu blij om moest zijn of niet. Dat ze er vriendelijk uitzagen betekende nog niet dat ze zomaar te vertrouwen waren. En er werd gefluisterd dat ze zelfs katten aten! Hij deed een paar pasjes achteruit toen de clankat op een schutting vlakbij hem sprong. 'Ik heet Yellowcloud. Hoe heet jij?' Yellowcloud, zo'n vreemde naam had hij nog nooit gehoord. Was dat ook zo'n boskat-ding misschien? De naam paste anders wel bij haar. Haar lichtblauwe ogen keken hem doordringend aan en Milo werd een beetje zenuwachtig van haar blik. 'I...ik ben Milo.' stamelde hij. 'Jullie eten toch geen katten hè?' Het was eruit voor hij het doorhad.

De kittypet leek zenuwachtiger te worden. Yellowcloud vond zichzelf nou niet echt eng ofzo. 'I...ik ben Milo.' Zei de wit met zwarte kater. 'Jullie eten toch geen katten hè?' Vroeg hij bang. Ah gosh. Dacht Yellowcloud. 'Nee, we eten gewoon muizen enzo...' Miauwde ze. tenminste wat voor mij gewoon is.' Voegde ze er snel aan toe. Tja, Kittypets eten natte konijnenkeutels... niet echt mijn smaak. Grinnikte ze in zichzelf.

'Nee, we eten gewoon muizen enzo...' zei ze. 'tenminste wat voor mij gewoon is.' Muizen? vroeg Milo zich verwonderd af, zijn nieuwsgierigheid was gewekt. Hij had nog nooit een gegeten, maar kon zich ook niet voorstellen dat het lekker zou zijn. Zo'n vies beest vol met ziektes en wie weet wat nog meer, dampende ingewanden was nu niet bepaald Milo's droomhapje. 'Maar... hoe krijg je die ooit te pakken?' Hij was een beetje in de war.

'Maar... hoe krijg je die ooit te pakken?' Zei de kater die blijkbaar Milo heette een beetje in de war. Yellowcloud keek even om zich heen. 'Let op.' Zei ze op mysterieuze toon. Ze liet zich in de jachthouding zakken en sloop soepel naar een duif die op de schutting zat. Een moment was het helemaal stil en opeens schoten haar klauwen uit haar poten en zetten zich in de duif. Met een beet in de nek was het dier dood. Ze pakte het op en klom ermee op het dak. Ze legde de duif voor Milo neer en gebaarde met haar staart dat hij een hap mocht nemen.

'Let op.' zei de poes geheimzinnig. Ze zakte door haar poten en sloop langzaam naar een duif wat verderop. Een korte sprint, een beet in de nek en de vogel bungelde slapjes in Yellowclouds mond. De poes sprong bij hem op het dak en legde het dode dier vlak voor hem. 'Moet ik daar van eten?' vroeg hij een beetje onpasselijk. De levenloze ogen van de duif staarden hem aan.

'Moet ik daar van eten?' Vroeg de kittypet. 'Dan eet ik hem wel op, maakt mij niks uit.' Zei Yellowcloud beledigt. 'Kittypets!' Mompelde ze boos terwijl ze de duif oppakte en via de schutting het huis af sprong. 'Ondwankbware kwittens.' Miauwde ze nog met de duif in haar mond, extra hard zodat hij het kon horen. Moet je mij nou zien, ik probeer aardig te zijn tegen een kittypet én brak bijna de warrior code... Dacht ze somber terwijl ze richting het windclan territorium trippelde.

{Voor mij topic uit}

'Dan eet ik hem wel op, maakt mij niks uit.' bromde de poes een beetje geprikkeld. Oeps, had hij haar beledigd? Hij wriemelde nerveus met zijn poten. Wat moest hij nu zeggen? Ondertussen had Yellowcloud de duif met haar tanden opgepakt en was van het dak naar beneden gesprongen. 'Ondwankbware kwittens,' sneerde ze, luid genoeg voor hem om het te horen. 'Hé, wacht!' riep Milo haar nog na, 'Ik wilde je niet beledigen! Ik wou gewoon...' Tja, wat wilde hij eigenlijk? Hij was niet echt het type om nieuwe dingen te ontdekken, hij hield van zijn alledaagse, normale leventje. Lichtjes geïrriteerd keek hij Yellowcloud na, tot ze in de bosjes aan de overkant verdween. En wie hield er nu van dampende ingewanden?