Wake up you lazy lump! It's time for training!

-Wrenpaw only-

Met vlugge passen liep Servalsong naar de apprentice den om haar apprentice maar eens op te vissen om te trainen. Eigenlijk had ze gewacht tot hij zelf naar haar toe kwam, maar dat was niet gebeurd, dus deed ze het zelf maar. Haar mooi gevormde bengaalse kop stak ze door de ingang van de apprentice den en haar groene ogen schoten van links naar rechts op zoek naar dat ene bolletje vacht dat haar apprentice was. Ze had hem nog niet zo vaak gezien, dus kon ze hem niet onderscheiden, en ruiken ging ook niet want de geuren van de apprentices vloeiden verschrikkelijk in elkaar over in deze krappe den. Ze was ook blij dat ze in de warriors den zelf sliep, daar was veel meer ruimte. Maar omdat ze hem niet kon vinden of onderscheiden, opende ze haar mond maar en miauwde ze kalmpjes, "Wrenpaw, wakker worden, training tijd," Ze hield zich nog een beetje in qua sarcastische opmerkingen, die alweer zo rijk door haar hoofd vloeiden zoals: Wakker worden luie bol vacht en nog meer van die dingen. Ze wou de apprentice niet meteen al helemaal doodsbang maken, straks had ze nog de deputy op haar nek en daar had ze nou net weer geen trek in. Met een verveelde zucht keek ze over haar schouder heen, hopende haar apprentice te zien.

Zijn ogen schoten open, zijn ademhaling gejaagd. Hij hief zijn kop op, keek wild om zich heen. De anderen sliepen, of ja… Degene die er nog waren. Hij slaakte een zachte zucht, wou de anderen niet wakker maken. Hij had alweer een nachtmerrie gehad. Had hij niet alleen maar nachtmerries gehad sinds hij Apprentice was? Eigenlijk wel. En ze gingen altijd hetzelfde; zijn moeder was er, Cinderpaw, Servalsong en Brokenstar. Hij had training, deed iets niet goed… En ze lachten hem allemaal uit, vonden hem maar belachelijk en zielig. Waarom deden ze hem dat aan? Zijn moeder hield toch van hem, en Cinderpaw was toch zijn beste vriendin; waarom droomde hij dan zo over ze? Hij schudde zijn hoofd, hij moest er niet overdenken, het had toch geen nut.
Hij was nog niet op zijn mentrix afgestapt, was bang door zijn dromen. Langzaam stond hij op, rekte zich uit. Zijn slaapgebrek begon hem een beetje kapot te maken. Alles deed pijn, omdat hij niet genoeg rust had. Hij kon zijn ogen nauwelijks openhouden, en ze deden ook nog eens pijn als hij knipperde. Hij wou dat hij weer een kit was. Van hem part mocht hij altijd kit worden, hij hoefde geen Warrior te zijn. Dus ook geen Apprentice. Hij vond het niet leuk. Hij was bang voor zijn mentrix, en ook voor zijn mede Apprentices. Op Cinderpaw na. Maar hij was wel bang voor zijn broers, en de rest. De buitenwereld, op zijn moeder en Ashcloud na.
Met een ruk keek hij op van zijn wasbeurt. Hij had maar de tijd genomen om zijn pluizige staart te wassen; dat was altijd een vervelende klus, maar wat moest dat moest. Zijn ogen werden groter bij het zien van de kop van degene die zijn naam had gezegd. Hij slikte, kwam overeind. Met zijn staart laagjes, net niet op de grond, hangend; en met de grootste moeite in die positie houdend, liep hij de den uit. Zijn oren hingen naar beneden. ‘H-Hier ben ik…’ prevelde hij zachtjes, waarnaar hij naar zijn mentrix toe liep.

Servalsong keek naar haar apprentice, totaal niet onder de indruk. Hij stond te trillen en te beven, zijn woorden waren zachte stamelingen. Hoe moest ze hier nou mee gaan werken? Het leek wel alsof hij helemaal geen zin had, met haar spotte en ze ergerde zich er dodelijk aan. Ongeduldig tapte ze met haar voorpoot op de grond terwijl ze naar haar apprentice keek, "Het werd ook wel tijd," Miauwde ze rustig, "Ik had eigenlijk verwacht tot je zelf naar me toe kwam maar dat gebeurde maar niet, dus ik kom je maar halen." Vertelde ze luchtig terwijl ze een laatste keer over haar oor ging met haar voorpoot. Als een apprentice echt zin had in training, had haar wel gehaald. Maar Wrenpaw wekte bij haar de indruk dat hij er totaal lak aan had. In één gracieuze beweging kwam de poes tot haar poten en liep ze naar de uitgang van het kamp toe, "Kom je? Dan gaan we nu," Miauwde ze kalmpjes, "Of ga je liever terug naar je nest om te slapen?" Voegde ze er aan toe, een licht sarcastische tint in haar stem. Haar staart zwiepte ongeduldig heen en weer. Want verlegenheid kende Servalsong niet, en wat je niet kent, kun je ook niet begrijpen.

Het was al duidelijk dat hij geen goede indruk had gewekt bij Servalsong met zijn nerveuze entree. En hij had al zo’n moeite met zijn staart in deze positie te houden; hij had nu allang al tussen zijn poten kunnen zitten. ‘Het spijt me,’ verontschuldigde hij zich, terwijl hij een stapje naar achter zette en zijn blik op de grond richtte. Het was waar dat hij eigenlijk op haar af had moeten stappen; zijn motivatie had moeten tonen. Maar die motivatie was niet groot genoeg om zijn angst voor wat misschien komen ging weg te laten ebben. Niets was ooit groter geweest dan zijn angst, behalve bij bepaalde katten. Maar hij kon nu wel blijven treuren om het feit dat hij nu niet van hun les zou hebben, maar dat zou niets veranderen. Hij kon beter proberen Servalsong blij te maken, voor hoever hij kon met zijn doen. Het was al duidelijk dat hun karakters erg van elkaar verschilden; wat nogal ongunstig was voor hem.
Hij keek met knipperende ogen op wanneer de poes opstond en zich naar de uitgang van het kamp begaf. Waarom klopte haar bewegingen en haar uiterlijk niet met haar gedrag? Ze was een prachtige poes; ja dat mocht hij wel vinden met zijn leeftijd, en het verbaasde hem nog steeds dat ze nog geen partner had. Maar als je haar hoorde miauwen, snapte iedereen gelijk weer waarom ze er nog geen had. Maar was er dan werkelijk niemand die haar zou kunnen verdragen, dat leek hem nogal erg sterk. Snel, en nogal onhandig struikelend over zijn eigen poten, zette hij de achtervolging in na haar woorden. ‘Kom eraan,’ miauwde hij, zijn stem een beetje opgeheven zodat ze hem zou kunnen horen. Zijn oren hingen nog verder na beneden na haar opmerking, moest ze het er nou inwrijven dat hij bang was voor haar? Ze zou het zelf niet eens doorhebben dat ze het deed, en dat was het ergste eraan.

Servalsong keek eventjes om naar Wrenpaw en tikte toch eventjes bemoedigend met haar staart op zijn schouder. Ze moest hem wel een beetje op z'n gemak stellen, want anders zou het helemaal op niks uitdraaien, of niet dan? Ze knikte hem eventjes toe, "Het gaat vast wel goed," Miauwde ze, al was het met dezelfde luchtige toon als altijd. En met die woorden ging ze het kamp uit. Ondanks haar vriendelijke gebaren riep ze nu over haar schouder, "Schiet op of het is bladkaal als we er zijn!" En met die woorden, begon ze in een redelijk vlugge pas naar een goede plek te lopen om te trainen, beter bekend als de plek waar haar mentor altijd heen ging om haar te trainen. Het mocht dan wel niet zo lijken, maar Servalsong was erg gehecht aan dingen, en liet ze niet snel los. Het konden voorwerpen zijn, routes, bepaalde plekken en.. vrienden. Als ze het los moest laten, veroorzaakte dat ook wel degelijk flinke pijn, maar dat hield ze binnen, nooit kwam het naar buiten.

Verbaasd keek de jonge kater op bij het tikje op zijn schouder. Ondanks dat haar woorden nogal luchtig gemiauwd waren, voelde hij zich er wel al beter door. Maar iets zat hem toch dwars. Waarom deed ze nou ineens zo? Was ze bang dat ze ander problemen zou kunnen krijgen met zijn moeder; ze had hem immers beloofd dat alles goed zou komen. En aangezien zij Deputy was, zou ze geen moeite hebben om zijn mentrix eens erop aan te spreken als het niet goed scheen te gaan met haar zoon. Hij geloofde niet dat zijn moeder gelijk op iemand zou uitvallen erdoor, daar was ze te lief voor. En ze was lief tegen iedereen, begrijpend en aardig. Dus… Er was geen mogelijkheid dat iemand bang voor haar zou zijn, toch? En toch zat het hem dwars.
Hij werd uit zijn gedachtes gerukt door haar sarcastische opmerking. Keek haar enkel aan, met een ietwat zielige blik. Hij zou het alleen maar erger maken hiermee, maar hij kon niet anders. Hij was en keek altijd zielig op momenten zoals deze; hij kon niet anders. Hij hapte één kaar naar adem en zette het op een rennen. Zijn kleine poten vonden het moeilijk om het tempo te verdragen, maar hij negeerde zijn pijntjes. Het laatste wat hij kon doen was stoppen, omdat hij pijn had. Ze zou vast geïrriteerd raken, en dan zou ze wel een reden hebben om hem af te snauwen.

Aangezien hij het gebied nog niet kende, buiten het kamp, had hij geen flauw benul waar ze naartoe gingen. Dus hij bleef maar rennen, te bang om Servalsong kwijt te raken; wat dan zou betekenen dat hij zou verdwalen. En dat wou hij niet, hij wou niet weten wat hier allemaal rondspookte in de avonden. Hij hield halt, hijgde door de inspanning die hij van zijn kleine lichaam had moeten vragen. Hij slikte een paar keer, dwong zichzelf niet meer te hijgen. Hij zocht met zijn ogen naar zijn mentrix. ‘Waar zijn we nu eigenlijk?’ vroeg hij, met gemeende interesse. Eens een keertje wat minder onzeker, omdat hij daadwerkelijk nieuwsgierig was.

Servalsong hield langzaam halt in een kleine open plek, omhuld door de donkere pijnbomen van het Shadowclan . Het gras was zacht onder haar haar pootkussentjes, en ze sloot haar ogen even om de overbekende geuren op te snuiven. Ze hoorde Wrenpaw achter zich een vraag stellen, en meteen keek ze weer om, een zachte glimlach liet haar mondhoeken omhoog krullen, een teken dat ze zijn vraag goed vond, dat ze blij was met zijn assertiviteit. Ze keek even naar de lucht terwijl ze begon te spreken, goede herinneringen dreigden haar eventjes te verdrinken, maar erg vond ze dat niet. "Hier trainde ik altijd met mijn mentor," Vertelde ze met een zekere warmte in haar stem door de gedachtes aan haar mentor en haar training, "Het gras hier is zacht, dus het doet geen pijn als je valt, en de bomen erom heen geven een zekere beschutting en privacy, ik heb ik heel erg vaak al getraind, en het leek me een goed idee dat wij hier ook gingen trainen," Miauwde ze. De herinneringen aan haar mentor hadden haar toch een beetje ontdooit en opgewarmd. Ze had van haar training gehouden, training was een leuke tijd voor haar geweest en ze had het geweldig goed kunnen vinden met haar mentor.

De grassprietjes kietelden onder zijn pootkussentjes, hij hield zijn poging tot grinniken in; wist niet hoe Servalsong erop zou reageren. Maar buiten het feit dat het kietelde; voelde het ook zacht aan. De bomen om het veldje heen gaven de nodige schaduw, zodat het niet zo snel warm zou worden. Het was een fijne plek, zorgde er al voor dat hij zich wat rustiger voelde. En dat kon hij goed gebruiken. Hoewel hij zich had voorgenomen om niet nerveus, zenuwachtig of bang over in de ogen van zijn mentrix, had hij er toch al in gefaald. Maar hij kon het niet helpen, hij was gewoon zo van zichzelf. En hoezeer hij ook zou willen veranderen, het was moeilijker om iets af te leren; dan aan te leren.
Hij glimlachte bescheiden terug, blij dat zijn vraag goed in de smaak was gevallen. Dan had hij tenminste al iets goed gedaan vandaag, qua zijn training. Ze leek een stuk milder te reageren op zijn woorden, enkel omdat zijn vraag haar beviel. Hij wist wel dat ze niet altijd zo sarcastisch en bot kon zijn. Zelfs Brokenstar kon dat niet, dacht hij dan… Want anders had hij zijn moeder nooit Deputy gemaakt, daar was hij van overtuigd. Begrijpend knikte de kleine kater op haar woorden. Nou, dan zou hij tenminste niet hard vallen als er iets mis ging of zo. Hij keek naar haar, zijn kopje een tikje schuin houdend. ‘Waar gaan we eigenlijk mee beginnen?’ vroeg hij zachtjes, te bang haar humeur te verpesten. Ze leek nu eindelijk een beetje te ontdooien, hij wou dat niet verpesten; dat zou alleen maar nadelig zijn voor hemzelf.

Servalsong ging rustig zitten, haar staart om haar voorpoten heen gekruld houdende. "Het lijkt me verstandig dat we eerst gaan beginnen met jagen." Miauwde ze met een kalme, heldere stem, "Jagen is de basis van je training, het is de bedoeling dat je heel stil bent en heel voorzichtig loopt, ik denk dat je daar geen probleem mee hebt," Dat laatste was er goed bedoeld aan toegevoegd, met een kleine grijns op haar gezicht. "Het is de bedoeling dat je je lichaam als een geest ziet.. stil en geruisloos.." Haar stem werd langzaam een fluistering terwijl ze het voordeed met haar sierlijke en gracieuze manier van bewegen, "Als je goed oefent, komt het vanzelf wel," Miauwde ze, haar stem weer harder en meer als de oude Servalsong. "Komop, probeer het, en als het niet lukt, kun je het altijd gewoon nog een keer proberen. Eerste keer zal meestal niet goed gaan, iedereen heeft oefening nodig." Miauwde ze rustig, en ze ging weer zitten.

Gelukkig ze gingen jagen. Hij was al bang geweest dat ze gelijk wat vechttechnieken met hem had willen doornemen. Het enige wat hij kon was wegrennen, of verstijven. Meer niet. Hij was al te bang geweest om te stoeien met zijn broers, dus laat staan dat hij het zou overleven als hij met iemand anders vocht. Dat zou z’n dood nog eens betekenen. En dat wou hij niet. Ondanks dat hij niet echt zo’n perfect leventje had, de meeste maar over hem heen liepen; wou hij leven. Hij had de benodigde lichtpuntjes in zijn leven die hij nodig had, en dat was genoeg voor hem.
Aandachtig keek hij toe hoe Servalsong voordeed hoe hij moest sluipen, luisterde te gelijker tijd goed naar haar woorden. Oké, hij snapte het wel… Zo ongeveer. Nu nog die kennis in daden overbrengen, dat ging nog wat worden. Hij dacht na, wist niet wat hij moest verwachten; nog waar hij moest beginnen. Onzeker zakte hij door zijn poten na de rustige woorden van zijn mentrix. Als ze er zo oversprak, kon ze toch niet boos op hem worden als hij het fout deed? Voorzichtig zette hij een stap naar voren, verloor zijn evenwicht al bijna en zocht ernaar met zijn staart. Wild zwaaide hij met het pluizige ledemaat; maakte hierdoor nogal erg veel ritselgeluid omdat hij alle sprietjes beroerde. Hij beet op zijn lip, zette nog een stap; maar opnieuw hetzelfde resultaat. Waarom kon hij geen goed evenwicht vinden? Hij ging weer rechtop staan, keek nogal verloren naar Servalsong. ‘Kunt U me alsjeblieft uitleggen hoe ik mijn evenwicht op een geruisloze manier kan bewaren?’ vroeg hij zachtjes, hopend haar hiermee niet te irriteren.

Servalsong bromde goedkeurend toen ze door kreeg dat Wrenpaw wel aandachtig aan het opletten was. Dat viel bij haar wel in de smaak, ze was blij dat ze niet zo'n apprentice als bijvoorbeeld Cinderpaw had. Die was zo druk dat ze er zelf nog eens een keer in zou stikken. Ze ergerde zich altijd dodelijk als ze in de buurt was van die kleine hypere pluizenbal. Nee, dan had ze nog liever Wrenpaw. Hij moest nog iets bijgeschaafd worden, maar dan zou hij een prima apprentice worden. Waarschijnlijk dan. Ze keek hem recht aan met haar gifgroene ogen, "Hoe nerveuzer je bent, hoe minder goed het zal gaan," Miauwde ze fijntjes, terwijl ze rustig haar poot begon te wassen. Maar haar blik liet Wrenpaw nooit los. "Zet je poten wat verder uit elkaar, je moet als een slang denken, niet las een schildpad die zijn hele huis moet meesjouwen," Merkte ze op, terwijl ze zijn achterpoten met haar staart een tikje gaf. "En om je vraag te beantwoorden, dan wordt het evenwicht houden een stuk makkelijker." Weer zakte ze in haar eigen, sierlijke jachtpositie. Haar staart ging als een stil iets in de lucht. "Als je met je staart zwiept, maak je geluid dat de prooi alarmeerd, jijzelf moet je evenwicht scheppen, staar naar één enkel punt, dan wordt het gelijk makkelijker, voel de aarde veren onder je poten," Miauwde ze rustig. Geamuseerd bedacht ze zichzelf dat het heel erg diep klonk, maar Wrenpaw leek wel een denkertje, dus misschien hield het hem zo bezig dat hij zich dan minder nerveus ging maken? Ach ja, als dat zo zou zijn had ze officieel een gelukstreffer.

Hij kon zijn blik niet afwendden wanneer ze hem recht aankeek. Ze boorde haar ogen in de zijne, zorgde ervoor dat er een rilling over zijn rug kroop. Maar hij liet het niet merken; was te bang dat ze zijn bange gedrag zou afkeuren. Zijn oren zakten weer daarbeneden bij het horen van haar woorden. Hij kon het niet helpen dat hij zo nerveus was. Zijn broers waren het totaal niet. Het leek net alsof ze al hun nerveuze trekjes aan hem hadden gegeven, zonder dat hij er iets aan kon doen. Hij knikte op haar woorden, concentreerde zich weer op de les. Hij kreeg enkel wel een frons op zijn voorhoofd na haar metafoor. Slangen hebben helemaal geen poten… Man, hij moest echt minder denken en meer doen. Langzaam schoof hij zijn poten wat meer uit elkaar; schoof nog steeds met zijn buik over het gras heen. Maar hij voelde zich nu uiterst lomp en onhandig, hoe moest hij in deze positie normaal sluipen? Training, ja natuurlijk dat was logisch. Hij schoof ook snel zijn achterpoten uit elkaar bij het voelen van het tikje, slikte een kreet van schrik in. Hij moest zich niet zo aanstellen.
Hij knikte, keek zijdelings naar hoe ze weer in sluiphouding zakte. Hij probeerde dezelfde houding aan te nemen; maar zijn lichaam was nou eenmaal kleiner en minder lenig. Het zou met de tijd wel weer net zo lenig worden als het hoorde te zijn. Langzaam tilde hij zijn staart op, stak hem geruisloos in de lucht; deed haar na. Met een ernstige frons op zijn voorhoofd; die was ontstaan door de concentratie die hij van zichzelf vroeg, staarde hij naar een blaadje van een struik. Voorzichtig zette hij een stap, wankelde een beetje. Met moeite hield hij zijn staart omhoog, zodat deze geen geluid zou maken. Nogal wankel zette hij nog een stap, verloor toen bijna zijn evenwicht en kwam weer snel overeind. Hij maakte een kruis pas, wankelde toen nog wat en stond weer stevig op de grond. Teleurgesteld in zichzelf keek hij naar de grond, dit zat er wel aan te komen. Hij schudde zijn hoofd, nee! Hij moest nu niet opgeven, niet in het bijzijn van Servalsong. Haar beeld van hem begon net wat beter te worden, en dat wou hij niet verpesten. Hij zakte weer door zijn poten, probeerde het nog eens. Deze keer kwam hij tot drie stappen; maar bij de vierde maakte hij alweer geluid met zijn staart. Dit zou nog lastiger gaan worden dan hij dacht…

Servalsong bestudeerde haar apprentice grondig, een koele blik in haar gifgroene ogen. Emotieloos kon je het ook wel noemen. Maar zij kon er niks aan doen dat ze niet zo snel onder de indruk was. Haar apprentice was duidelijk aan het worstelen met de jachthouding, en viel ook meerdere malen. Maar hij deed zich tenminste geen pijn als hij viel, al deed zijn ego misschien grondig pijn-mits hij die had-. "Niemand had gezegd dat het makkelijk was, oefening baart kunst jonge Wrenpaw," Miauwde ze rustig, "Maar ik moet zeggen, het gaat al beter, stap voor stap leren, dat is het gewoon." En daarna was ze weer even stil, om hem te bestuderen, haar lange staart om haar voorpoten gekruld. Na verloop van tijd kwam ze weer tot haar poten om geruisloos met hem mee te sluipen, haar lichaam in soepele bochten wetende te krijgen, gewoon met gemak. Maar zij was al geoefend, zij had al geleerd. Maar dat was ook een lange.. lange weg geweest. Ze schraapte haar keel iets, een lichte grimas op haar gezicht. "Weet je Wrenpaw.. dat mijn mentor de moed al had opgegeven met mij? Dat ik dit ooit zou leren?" Vroeg ze hem, doodkalm. Het was waar, ze had geen talent voor jagen gehad, maar door bitter hard werken had ze het zelf aan geleerd, maar nog steeds deed ze het niet super. Dus zelfs al had ze het geduld niet echt, ze zou haar uiterste best doen om het op te brengen, want haar mentor had het toch ook voor haar gedaan?

Hij kon de blik van zijn mentrix gewoon zijn vacht weg laten branden, figuurlijk dan. Hij was al een paar keer op de grond gevallen, had niet altijd zijn evenwicht terug kunnen vinden. Het was ook geen wonder dat ze niet onder de indruk was; hij had het nog geen een keer goed weten te doen. Net toen hij dacht dat hij goed ging komen tussen hem en Servalsong… Zonk al de moed hem in zijn pootkussentjes[eigenlijk schoenen, maar ja… VERKATTEN]. Hij beet op zijn lip bij het horen van haar woorden. Had hij het dan laten lijken alsof hij dacht dat het gemakkelijk zou worden? Waarschijnlijk. Maar eigenlijk was hij als de dood voor dit hele trainings gedoe. Het liefst zou hij gewoon voor altijd een kitten willen blijven, was het fijnst. Zijn ogen werden wat groter bij het horen van haar opvolgende woorden, maakten hem van slag. Het verraste hem zo dat hij weer viel, kwam al snel weer overeind. Hij zou later wel kijken of hij blauwen plekken kreeg van al dat vallen. Het was in zijn oren een indirect complimentje geweest, en dat was wel het laatste wat hij had verwacht te krijgen. Eerder weer een corrigerende tik tegen een van zijn poten.
Zijdelings keek hij naar Servalsong, probeerde haar houding te kopiëren. Maar zijn spieren waren niet soepel genoeg, nog niet genoeg uitgerekt en dus kort. Het deed pijn om ze te proberen in bochten te wringen die onmogelijk waren op het moment, liet het maar voor wat het was. De kleine Apprentice ging rechtop staan bij het horen van haar woorden, was nu ietsjes groter dan haar; enkel omdat zij in sluiphouding was gezakt. ‘M-Maar… Servalsong, U bent de beste jager die ik ken! En mijn moeder stemt daarmee in,’ miauwde hij ongelovig. Ze was zo goed in sluipen, zo lenig… Hoe kon het dan dat haar mentor het haar niet had willen leren? Hoe had ze anders zo goed kunnen worden; dan talent te hebben? Zijn hoofd duizelde, hij snapte er niets meer van.