The strongest doesn't exist

Nightkit had een takje in haar bek terwijl ze iets probeerde te maken. Wat wist ze niet. Maar ze was weer in zichzelf gekeerd. Gewoon wat aan het krassen met een stokje in het zand. Ze liet het stokje vallen en vond haar creatie op Thrushdive lijken, al kende ze de kater nauwelijks nog. Ze wist wel dat hij haar verdriet had gedaan door dood te gaan. Ze sloeg haar nageltjes uit, vouwde haar oortjes naar achteren en begon door het zand heen te klauwen tot er niets meer van over was.

De dagen waren zo ontzettend lang. Hoeveel moesten er nog komen voordat die zwart witte clanleader eens zou verschijnen bovenop die rots om haar naam om te roepen. Beter kreeg ze een goede mentor, die haar wel haar ding liet doen, maar haar binnen twee moons warrior zou maken. Een leeg plekje in het nest had ze opgemerkt, niet dat ze veel gaf om haar siblings, maar omdat het zo snel zo koud werd, had het alleen maar nadelen als iemand het nest verliet. Klaaglijk rekte de witte kitten zich uit en voelde zich al zachtjes rillen bij de koude lucht. Was ze nou maar een kroeltypetje geweest, dan had ze zonder schaamte bij haar moeder kunnen kruipen, maar nee, dat was ze niet en dat wilde ze ook niet op haar reputatie hebben.
Voorzicht trippelde de kitten door de nursery, die niet meer zo warm aanvoelde als tijdens leaffall en haar groene oogjes merkten een donkere schim op net buiten de uitgang. "Nightkit!" haar spraak was gegroeid die paar moons en nu was ze zo'n kitten die een beetje neerkeek op van die jonge katjes die sommige letters niet konden aanspreken. "Kom terug, het is koud!" in haar stem zat geen enkele bezorgdheid, nee, zij kreeg het koud en wilde weer iets warms naast zich hebben liggen, het zou haar niet veel kunnen schelen of Nightkit het koud zou krijgen.
"Wat ben je in starclan's naam aan het doen?" vroeg ze, met lichte irritatie in haar stem toen ze haar zusje al klauwend naar de grond zag.