Sorrow |Fawnpaw|

Het was ijskoud. Haar vacht was bevroren en ze bibberde van top tot teen, maar Briarpaw wilde niet terugkeren naar het kamp. Al had ze het nog zo koud. Af en toe vielen er sneeuwvlokken op haar neus. Ze zou er blij mee moeten zijn en in het rond huppelen, maar ze deed niets. Ze voelde geen vreugde bij het zien en voelend van de sneeuw. Zelfs geen klein beetje, ze voelde niets. Behalve de beet in haar nek. Hij deed pijn en begon te stinken. Misschien moest ze die eens laten nakijken. Die stomme Bloodclanners ook, ze waren laf en gemeen. De poes liep met haar poten door de dunne sneeuw en was alert op elk geluid. Wanneer er een takje knapte schoot haar hoofd in de lucht en keek ze schichtig om zich heen. Nooit was er iemand, ze werd niet achtervolgd, maar dat besef kwam maar niet tot aan haar hoofd. Weer een geluid, heel, heel stil. Ze had het bijna niet gemerkt. Ze keek rond en zag niemand, maar wist zeker dat ze iets had gehoord. Of misschien toch niet? Ze had al zoveel hallucinaties gehad, zoveel nachtmerries. Ze kon het echte haast niet meer onderscheiden van het onechte. Ze wist niet wat er met haar gebeurde. Ze voelde zich zo leeg, en straks zou ze weer die krankzinnige vrolijkheid voelen. Het was zo enorm gek. Het was allemaal te vreemd voor de jonge kattin. Ze was nog te jong om al dit te onderstaan. Na een tijdje gaf ze het wandelen op, er zou geen prooi meer zijn, die zouden nu verstopt zitten onder de grond, in hun veilige, warme holen. Met een wanhopige zucht plofte Briarpaw in de sneeuw neer en legde haar snuit op de grond. Ze wilde zo graag vrolijk zijn, ze wilde dolgraag spelen in de sneeuw als een echte kitten, al was ze dat al zo lang niet meer. Maar haar wensen kwamen niet uit. Ze kon niet spelen, ze kon niet spelen zonder plezier te hebben, want zonder plezier speel je niet. Niet echt. Het was zo vreselijk, ze wist al niet meer hoe je plezier kon hebben. Ze was het vergeten en het voelde alsof het nooit meer terug zou komen.

Het was vreselijk, alle gebeurtenissen van de laatste tijd. BloodClan had hen in hun macht en er was weinig wat ze konden beginnen. Vooral Fawn. Als een apprentice kon je vrij weinig. Al werd ze al bijna een krijger. Dat was ook iets waar ze zich zorgen om maakte. Als ze eenmaal tot krijger benoemd was, verwachtte de Clan dan meer van haar? Verwachtte ze dan dat ze opeens sterker was? Natuurlijk, ze werd getraind en groeide op, maar kracht en vechten waren niet haar sterkste punten en zouden dat ook niet worden. Iets waar ze op zich vrede mee had, maar niet nu haar Clan vernederd werd voor haar eigen ogen.
Gelukkig vrolijkte de sneeuw haar een beetje op. Het was koud, nat, het joeg prooi weg, maar het was zó mooi! Als een glinsterende witte deken die eens per jaar hallo kwam zeggen. De nattigheid en kou had ze daar wel eventjes voorover. Met een kleine glimlach en een speelse twinkeling in haar ogen stapte ze in de pootafdrukken van de krijgers die eerder over deze deken hadden gelopen, tot ze op een gegeven moment de geur rook van een mede ThunderClanner. Al snel onderscheidde ze een rode vacht tussen al het wit. Het was Briarpaw. Ze had haar naam wel eens horen vallen in het leerlingen hol. ''Hallo, Briarpaw.'' snorde ze vriendelijk.

Kon ze maar ergens heen vliegen waar die rotkatten niet waren, waar ze zich niet zo zou voelen, het was vreselijk. ''Hallo, Briarpaw.'' Ze keek omhoog en zag een reusachtige kat voor zich staan. Briarpaw tilde haar hoofd op en de kat leek gekrompen te zijn. "Hey Fawn," mauwde ze niet al te enthousiast en met een flauwe glimlach. Zij leek ook niet zo gelukkig -wat logisch was met die Bloodclanners die hun gebied vernielden-, maar bij haar leek het nog goed te gaan. Zij zag er uit alsof ze het woord 'plezier' nog kende, alsof ze nog kon lachen. Kon zij dat maar ook. "Hoe gaat'ie?" vroeg ze, al vermoedde ze het antwoord wel al. Briarpaw stond op zodat ze weer op gelijke hoogte zat met de andere poes. Haar maag gromde en ze deed alsof ze het niet gehoord had. Ze wilde er liever niet op letten, op die vreselijke honger. Ze stierf er nog liever aan dan prooi te eten die was besmet met Bloodclanpoten. Gatver..

Even begon ze zich zorgen te maken. Briarpaw zag er niet heel goed uit. Natuurlijk, de hele Clan had last van de Elite die hen terroriseerde, maar hier leek nog wel wat meer aan het handje te zijn. Het kon natuurlijk ook gewoon haar verbeelding zijn, dus er echt wat over vragen durfde ze nog niet. "Het kan natuurlijk beter." antwoordde ze met haar blik naar de grond gericht. "Al geloof ik er heilig in dat StarClan binnenkort met een oplossing komt!" voegde ze er snel aan toe. Ze wilde haar Clangenoten niet nog depressiever maken. "En hoe is het verder met jou? Was je hier wat bijzonders aan het doen?" Een luchtig gesprekje zou de rosse poes vast opvrolijken.

Het was vreselijk dat ze niet bij de wonde in haar nek kon om hem af te likken. Daarom moest ze het wassen met haar poten wat niet veel hielp en bovendien erg veel pijn deed als ze dat te hevig deed. Daarom was de beet nogal vies en deed het telkens meer pijn om erover te gaan met haar poot. Briarpaw onderdrukte een kreun en grimaste kort. Het was vreemd dat de wonde zo lastig was, want hij was helemaal niet diep, daarom was ze er nog niet mee naar de Medicine Cat gegaan. Het was tijdverspilling om over zo'n kleine beet te zeuren. Maar nu vond ze dat het tijdverspilling was dat ze het toen niet had laten verzorgen. Helaas was ze te koppig om toe te geven aan de pijn en weigerde er iets van te tonen. "Het kan natuurlijk beter." Ze lachte sarcastisch bij die opmerking maar het klonk niet echt overtuigend, het klonk eerder slap en zwak. "Wees daar maar zeker van," gromde ze na Fawns ware opmerking over de Starclan. "En hoe is het verder met jou? Was je hier wat bijzonders aan het doen?" Ze haalde onverschillig haar schouders op en richtte haar blik op het punt waar de andere poes al de ganse tijd naar zat te staren. "Hmmm," mompelde ze. "Beter kan niet. En nee, ik was enkel aan het nadenken of ik aldan wel of niet in een diepe put zou hoeven springen om daar van de honger of van de val te sterven." Ze miauwde het zo nonchalant, zo onverschillig dat het bijna niet waar kon zijn. Integendeel, dat was het wel. Ze wilde weg van hier maar zou haar Clan nooit verraden door op te stappen vanwege angst. Ze stierf nog liever een akelige dood -waar ze dus hevig over nadacht. En het kon haar al helemaal niet schelen dat ze Fawn misschien zou choqueren met haar antwoord.