Time to open your eyes

Briarpaw zuchtte. Het duurde veel te lang. De Bloodclanners hadden hun clan al veel te lang in bezit. En het was vreselijk. Ze had zich nog nooit zo slecht gevoeld. Nog nooit zo levenloos. Ze was al tijden niet meer gelukkig geweest. Niet meer écht gelukkig. Zo gelukkig dat je het gevoel hebt dat je de wereld aankan, dat niets of niemand je klein kan krijgen of die glimlach van je gezicht kan doen verdwijnen. Ze kon niet eens meer glimlachen, enkel grijnzen. Of een grimas trekken. Ze begreep niet hoe het kwam... Ze begreep niet hoe ze zich plots zo beroerd kon voelen. Maar het zou wel door die stinkerds zijn, dacht ze. Het zou waarschijnlijk zijn omdat ze hun clan ruïneerden, rechtstreeks tegen de warriorcode in. En daar kon ze niet tegen. Een soort van vlammende woede brandde in haar. Haar gevoelloosheid leek verdwenen te zijn. Ze hoopte voor altijd. De poes hoopte dat dit vuur, zo heftig brandend in haar borst nooit meer zou stoppen. Ze kreeg er energie door. Ze kreeg zin om iets te doen. Het was tijd om haar plannen waar te maken. Ze liep de apprentice den uit en keek rond. Ze keek rond, op zoek naar de gepaste Bloodclanner. En daar zag ze haar. Het paste perfect, al wist ze niet waarom. Ze zag die kattin en dacht meteen dat het de goede was. Het zou perfect zijn. Ze sloop eropaf, bleef uit het gezichtsveld, en geur zou haar ook al niet verraden, want er hing overal de sterke geur van Bloodclan verlengd met Thunderclan. De rottige geur die de trotse, haast stralende geur verpestte. Ze srpong omhoog en liet haar nagels de poes haar schouder in zinken. En die voldoening, die prachtige, brandende voldoening. Het was een kleine wonde, maar het voelde goed. Het voelde zo ontzettend goed. Briarpaw zweefde weg, naar een plek ver, ver weg. Ze kon niet meer nadenken. Ze dacht enkel nog aan haar klauwen en haar ogen glommen. Dit was perfect.

-toestemming om Semnil te verwonden + enkel met toestemming

En opeens zaten er twee poten in Semnils schouder. Het deed pijn. En bloed liep over de nagels van de rossige kat die op haar rug zat. Semnil draaide zich om. Om de poes van haar af te schudden. Al was dit niet makkelijk. De Poes was jonger dan Semnil, dit zou ze moeten winnen. Ze was niks voor niks Elite. Ze was sterk genoeg om dit te winnen. Ze sloeg met haar poot naar haar rug en probeerde de kat een scheur in de vacht te doneren. Al mislukte dit simpelweg. Semnil sloeg de poes van haar af. En sloeg terug. Ze sloeg met de verkeerde poot. Nog meer pijn schoot door haar lichaam. En voelde de kracht in haar poot afnemen. Ze voelde kracht wegebben uit haar lichaam maar bleef staan. Al werd het wazig voor haar ogen. Ze knipperde. En stond weer. De Rossige kat stond voor haar.

Het lichte gevoel in haar hoofd verdween razendsnel toen ze op één of andere manier van de rug werd afgesmeten. Ze voelde een klap tegen haar hoofd, maar het was zacht. Ze kon het bijna niet voelen. Plots werd ze bij haar nekvel gegrepen en naar achteren gesleurd. Nog een klap, harder deze keer, raakte haar hoofd. Ze liet de kat achter haar maar begaan. "Als jij zo door gaat, dan ben je heel gauw in die zogenaamde 'starclan van je. Heb je dat heel goed begrepen poesje?" De vreemde poes had haar nek losgelaten en siste haar wat dingen toe. Briarpaw keek haar dof aan, en grauwde toen kort. Het kon haar niet schelen dat de twee poezen ouder waren dan haar. En het kon haar al helemaal niet schelen dat ze met twee waren. "Anders geef ik jou persoonlijk net zo mooie litteken als mij op je mooi gezichtje." Ze stak hooghartig haar hoofd in de lucht. "Bedankt voor het compliment," reageerde ze arrogant. "Maar het aanbod wijs ik af." Ze draaide haar hoofd weg en ging zitten. Haar kin stak nog steeds in de lucht en ze legde haar staart rond haar poten. Die Bloodclanners verdienden het niet om ook maar één teken van pijn bij haar te merken. Haar nek gonsde en ze was nog een beetje licht in haar hoofd vanwege de zware klap. Rustig en op haar gemak begon de kattin haar poot te likken. Het kon haar allemaal niet schelen. Ze had wraak genomen. De kattin was helaas niet zwaargewond, maar ze was gewond en het voelde o-zo-heerlijk.

Semnil voelde het bloed over haar schouder lopen en zag haar mentor. Ze voelde zich zwak, ze had verloren van een Thunderclanner, een zwakke poes die zich moest houden aan een paar domme regels, en geloofde in een zogenaamde 'starclan', ze was zwak en voelde zich teleurgesteld in haarzelf. Ze had verloren. Van een jongere poes. Maar Semnil toonde geen pijn. Dat zou ze niet doen. Nooit. Van ze lang zal ze leven niet. Ze schaamde zich tegenover haar mentor en wou wraak nemen op de poes. Maar deed dat niet.

De rode poes liep geirriteerd over het Thunderclan gebied heen, Dit bos was niks voor haar maar nu vooral met die Bare-leaf er bij, 'Stomme seizone ook' klonk een stem geirriteerd, Opeens drong de geur van bloed haar neus binnen maar daar bleef het niet bij al snel rook het naar andere bloodclanners en een thunderclanner, Nieuwsgierig sprinte de rosse poes naar de righting van de geuren al snel zag ze wat er aan de hand was, Vitani Semmil en een thunderclanner waren in een hevig gevecht Brat hoefde geen twee keer te kijken om te zien dat als ze niet in greep het niet goed zou aflopen voor haar clan genoten dan die thunderclanner had zich zelf haar graf ingewerkt,'Help them' sprak een stem streng de poes knikte Brat ging voor Semmil staan en keek de clan cat ijs koud aan, ' Stop met vechten nu allemaal' siste ze vijandig en duidelijk haar cyan baluwe ogen boorde in die van de andere rosse kattin 'Je weet dat je hier niet ongestraft mee weg komt toch?' siste ze laag 'Of ben he werkelijk zo stom?'