Keep your heart right

Hij had het zelf niet door, maar hij had zijn tempo wat versneld toen iemand hem zei dat Brindleleaf, na één of andere aanval, in de medicine cat den was beland. Toen hij het uiteindelijk zelf door had hield hij zichzelf wat in. Hij stond nu vlak voor de Medicine den en staarde even bedenkelijk voor zich uit. De laatste keer dat hij haar gesproken had, had ze gezegd dat ze hem niet meer in haar buurt wilde en in die van haar kittens. Daar had hij zich al niet aan gehouden. Hij kon er toch niets aan doen dat Mousepaw hem opzocht? Niet dat hij dat erg vond, maar toch. Hij liet vluchtig zijn tong over zijn borst gaan, wetend dat hij nog net met Mousepaw buiten was geweest. Ondanks dat alles zette de kater toch voorzichtig enkele stappen naar voren, zodat hij half in de den stond. Hij kon toch gewoon even kijken of alles wel goed ging? Meer wilde hij niet doen.

Eerst Brindleleaf, daarna open

“Barksound.” Kort trok de kater met zijn oortjes bij de toon die ze aansloeg. "Ik hoorde dat je was aangevallen?" mauwde hij kortaf en zette nog een stap verder de den in. Even gingen zijn ogen door de den, zoekend naar Sparrowfeather of Lizardpaw. Geen van beide leek aanwezig te zijn. "Wat is er gebeurd?" vroeg hij er direct achter. Even trok hij met zijn oortje naar achteren. Hij hield zichzelf voor dat hij dit vroeg om de rest van de clan te beschermen, niet specifiek voor haar, dat probeerde hij toch.

Barksound hield zijn gelaat in de plooi bij de strakke blik van Brindleleaf. Ondanks dat hij zich nogal ongemakkelijk voelde bij haar blik, moest hij zich aan zijn gekend karakter vast houden. Hij moest toegeven dat hij nog steeds ergens iets voor haar voelde, maar ze maakte het hem alles behalve makkelijk, en hij was al niet zo goed op dat vlak. “Het ging veel te snel. Ik heb geen idee wat er precies gebeurde, maar een kat greep mij en toen lag ik op de grond.” "Windclan? Een vijandelijke clan? Een rogue? Dat moet je toch wel geroken hebben?" mauwde hij direct om zijn gedachten daar op te richten. Even week zijn blik af naar de grond bij haar plotse volgende vraag. "We zijn elkaar enkel gepasseerd in de doorgangstunnel van het kamp. Zij ging jagen, in liep met mijn prooi het kamp in." verklaarde hij luchtig. Hij zei maar niets over hun gesprek die ze in de morgen hadden gevoerd.

De kater wiebelde ongemakkelijk met zijn oren toen ze ineen leek te krimpen van de pijn. Waarom was Sparrowfeather hier niet om haar te verzorgen? Hij kon aan de geur in de den ruiken dat hij nog maar net het hol had verlaten, maar dat was geen excuus voor de warrior. “Volgens mij rook het naar rogue, maar het ging zo snel. Ik weet het gewoon niet zeker oké?” Hij beet bedenkelijk op zijn lip. "Weet Everstar al van dit voorval?" Barksound zette zich wat ongemakkelijk neer en richtte zijn oren afwachtend naar voren.

Hij knikte kort toen ze zei dat iemand het haar waarschijnlijk al had verteld. Het was te hopen. Anders had hij nu wel naar Everstar gelopen om het te zeggen. “Barksound?” Hij wilde zich net omdraaien toen Brindleleaf zijn naam zei. “Hield je echt van mij?” De warrior haalde niet-begrijpend zijn wenkbrauw op -die hij niet heeft-. Waarom vroeg ze dat nu? "Natuurlijk," was zijn, nogal verontwaardigd, antwoord. De enige reden dat hij haar had laten gaan, was het feit dat hij van een ander gehoord had dat ze ook omging met twee andere katers. " Hield is een verkeerd woord," mompelde hij. Moest hij dit zeggen? "Voor iemand die nog steeds.." Even beet hij op zijn lip. Het was verkeerd om dit te zeggen. "Ik moet vanavond mee met de patrouille." prevelde hij en maakte alvast aanstalten om te vertrekken.