Sunrise // Vitani

De donkergroene ogen van de kater waren nog gesloten toen de verse geur van muis zijn neus binnen waaide. Langzaam opende hij zijn ogen en een gaap verliet zijn bek waardoor je zijn scherpe tanden kon zien. Eigenlijk wilde de kater zich weer omdraaien en gaan slapen maar hij wist dat hij moest jagen aangezien hij gister niks had gegeten.
  Met veel tegenzin stond Rubisque langzaam op en rekte zich uit om zijn stijve spieren te rekken. Nog steeds wat vermoeid ging hij zitten op het beetje gras voor zijn slaapplek en keek naar de langzaam opkomende zon. Dit was het beste moment van de dag vond hij, opstaan en verwelkomd worden met de warme stralen van de zon.

Langzaam ademde Rubisque in en uit en zijn neus vulde zich opnieuw met de verse geur van muis. Hij gaapte nog een keer en begon te lopen. Zijn mond begon al te wateren bij het denken aan eten en de botjes die kraken tussen zijn kiezen. Hij schudden zijn kop niet aan denken nu Rubisque. Zijn neus volgde de geur van de muis en liep daar zachtjes, bijna onhoorbaar achteraan. Langzaam sloop hij steeds dichterbij het kleine bruine beestje. De kater kroop meer in elkaar en zocht naar een plekje waar de wind zijn kant op blies. hij sloeg zijn scherpe nagels in de grond, klaar voor de aanval. Zijn pluizige staart begon zachtjes over de grond te zwiepen. Rubi was bijna klaar om bovenop de muis te springen en hij voelde zijn maag gretig grommen.

Hij wou zich net afzetten toen er een onbekend geluid weergalmde door het bos en zijn prooi schoot weg.

Met stevige passen trippelde de poes de Barn uit, de Barn voor katten die het verdiende om in er in te slapen, katten zoals zij. Haar vach begonnen langzaam weer aan te groeien op de plekken waar de monster haar had geraakt, en ook de wonden waren na een lange tijd weer zo geneest dat ze gelukkig niet meer openscheurde. Toch was er een groot stuk nog zichtbaar, en Tank had het haar verteld, hoe ze er nu uitzag zou altijd zo blijven, een litteken om niet trots op te zijn. Aan haar gescheurde halsband bungelde nu een paar hondentanden die ze had verdiend, en waar ze dus ook trots op was, het liet zien dat ze niet zomaar een poesje was. Een ijskoude wind waaide tussen haar roodbruine tabby vacht heen, maar dat deed haar niet veel, zo diep was ze weer in gedachten geschonken. Ze was een stuk magerder, dat gold voor elke kat alleen was zij nog een tikje erger door de omstandigheden van haar ongeluk. Ook de kou maakte het moeilijk om prooi te zoeken, maar door Claw had de Elite een groot stuk territorium geclaimd van de Thunderclan. En was prooi minder schaars dan anders. Nu de member klaar was met ronddwalen verliet ze het kamp, meteen opende ze haar bek opzoek naar prooigeuren, haar rode ogen hadden weer de koude gloed sinds de dag dat ze werd aangereden. De poes versnelde haar pas toen ze doorhad dat er een prooi in de buurt was, al snel pikte ze de geur van muis op, maar werd afgeleid door de mengels van Bloodclan. Er was dus nog een kat die doelde op de muis, wat haar niet veel interesseerde. Het enige wat ze wou wad die muis, want haar maag schreeuwde om vers voedsel. Stap voor stap sloop ze dichterbij tot ze het lijfje tussen de bladeren zag scharrelen, haar schouders bewogen geruisloos op en neer om haar spieren soepel te maken voor de sprong. Een geluid liet de muis schikken en zette het op rennen, zonder na te denken sprong de member uit de struikgewas waar ze zich schol had gehouden, een andere kat bevond nu pal voor haar maar dit liet ze over haar schouders glijden, het enige waar ze nu op doelde was die muis. Hard drukte ze het kleine lichaampje tegen de grond aan en beet zijn keel door, de geur van vers prooi stroomde haar zachte roze neus in en ze had de neiging al meteen te gaan eten. Maar in haar ogenhoeken zag ze de kat die ook op de muis had gemunt, dus zuchtte eventjes kort pakte het verse prooi op en liep op de grote kater af met een zwiep van haar staart. Eventjes trok ze met haar snorharen als begroeting en legde de net gedode muis voor zijn poten. "Honger?"

-Telefoon bericht

‘Honger?’ vroeg de roodbruine she-cat met de muis trots voor haar poten. nieuwsgierig maar toch terughoudend keek de kater in haar rode ogen. Klein knikte hij met zijn grote kop ‘als het niet teveel moeite is…’ bromde hij zachtjes. Zijn kleine oren schoten alle kanten op om elk geluid in de omgeving op te vangen. De groene ogen van de kater bleven naar de poes staren die voor hem stond bang dat de kat hem op ieder ogenblik in de haren kon vliegen. Waarom hij was toegelaten in de Bloodclan verbaasde hem soms. Hij was zo verlegen, zo terughoudend  niet als de rest van de clan. Langzaam en met kleine passen liep hij naar de roodbruine kat. De beelden van vroeger stonden nog zo helder op zijn netvlies, te helder.
Langzaam kroop hij steeds dichterbij. Stap voor stap. Langzaam ging hij voor de kat zitten en keek nog een keer kort in haar ogen. ‘Rubi’ hij hield nooit van praten maar misschien, heel misschien zou een vriend daar verandering in kunnen brengen...

De koude gloed in haar rode ogen was nog steeds niet weggevaagd, en zal verschijnkijk ook nooit weg gaan. Het was gekomen door de ongeluk, het stond nog steeds in haar kop gegraveerd en even dacht de poes als ze wel zo door kon gaan. Waarom zou ze ook veder leven als er achter haar rug om katten waren die haar toch dood wouden hebben? Wat was er dan nog om voor te leven? De poes zuchtte kort, en zakte ineen om bij de gevangen muis te komen. 'Rubi' Stelde de grote kater zich voor, de poes knikte op zijn voorstel en keek diep in zijn groene ogen. Een terughoudend blik lag in zijn ogen, net als bij haar. Nadenkend liet haar tanden in de vlees van de prooi zakken en scheurde er stuk van af, het bloed liep langs haar mondhoek en drupte van haar kin af. Met haar voorpoot schoof ze de taaie muis naar Rubi toe zodat hij kon eten. "Vitani" Mauwde ze, en legde haar staart slapjes naast haar flank neer. En keek toe hoe hij at, ze was niet goed in gesprekken voeren, en dus wist de member ook niet wat ze moest zeggen..

‘Vitani’ mauwde de kattin. Langzaam kauwend op zijn stukje muis keek hij naar de poes die was gaan liggen en bestudeerde haar grondig. Over haar kop liepen een paar wonden en in haar rode ogen stonden kil. Maar ergens in die harde rode ogen wist hij zeker dat er ook een grappige en zachtaardige kant was. Een kant waarmee hij maar al te graag bevriend wou worden. ‘Vitani?’mauwde de kater voorzichtig. ‘H-hoe kom je aan die wonden?’ vroeg hij naar de grond kijkend. Eigenlijk durfde hij het niet te vragen maar hij kon zijn nieuwsgierigheid niet de baas. Langzaam gleed zijn blik weer naar Vitani. Haar rode ogen waren niet langer afstandelijk, ze waren gevuld met passie, passie voor haat en verdriet. ‘Sorry Vitani, i-ik had het niet moeten vragen’ stotterde de kater zachtjes.

Vitani? De member hief haar kop en maakte een ''Hmm?'' ‘H-hoe kom je aan die wonden?’ Bij zijn vraag, werden haar rode ogen groot en stonden ze vol met verdriet, haar maar vooral angst.. ‘Sorry Vitani, i-ik had het niet moeten vragen’ Stotterde de kater, ze schudde lichtjes haar kop alsof ze er niet helemaal mee eens was. Ongemakkelijk schoof ze wat heen en weer, en als gevolg een diepe zucht. "H-het was een stormachtige dag, ik.. ik was op weg naar de kamp, op een moment werd ik geduwd, ik.. gleed uit en viel op het Thunderpath.. Zijn vacht en geur kan ik niet meer herinneren, alleen dat ik werd geraakt door een monster en daarna bewusteloos viel.." Mauwde ze met een trillende stem, een rilling liep over haar rug toen ze weer aan die dag terug dacht. waarom was het haar overkomen? En wie wou haar vermoorden..?

-Omg flut o.o

"H-het was een stormachtige dag, ik.. ik was op weg naar de kamp, op een moment werd ik geduwd,’’ Rubi luisterde aandachtig naar haar verhaal ‘’ ik.. gleed uit en viel op het Thunderpath.. Zijn vacht en geur kan ik niet meer herinneren, alleen dat ik werd geraakt door een monster en daarna bewusteloos viel.." mauwde de kattin. Hij slikte een brok in zijn keel door en begon met het vertellen van zijn verhaal, hij moest het toch een keer aan iemand kwijt. ‘Mijn ouders en ik woonde vroeger bij tweebenen, we woonde dicht bij de rand van het bos waar zo nu en dan roques liepen vermagerd en opzoek naar vers vlees.’ Even nam hij een kleine pauze en ging al snel veer verder met vertellen ‘mijn ouders en ik mochten voor het eerst veer naar buiten maar onderweg kwamen we een paar… een paar roques tegen. Ze hebben mijn ouders vermoord, en wat deed ik? Ik rende weg, als een lafaard!’ zijn stem was gevuld met zelfhaat. ‘Ik voegde me bij de Bloodclan omdat ik wraak wil, wraak op elke roque, elke rogue in deze verdomde omgeving. Ik zal de dood van mijn ouders wreken, al is het het laatste wat ik doe.’ En daarmee had hij zijn verhaal afgerond. De kater begon zijn poot te likken om zichzelf te wassen. Voor hem was er niks meer om te vertellen, hij had zijn verhaal gedaan en de knoop was nu uit zijn maag verdwenen.





-Flutterdanflut

Mijn ouders en ik woonde vroeger bij tweebenen, we woonde dicht bij de rand van het bos waar zo nu en dan roques liepen vermagerd en opzoek naar vers vlees. mijn ouders en ik mochten voor het eerst veer naar buiten maar onderweg kwamen we een paar… een paar roques tegen. Ze hebben mijn ouders vermoord, en wat deed ik? Ik rende weg, als een lafaard! ‘Ik voegde me bij de Bloodclan omdat ik wraak wil, wraak op elke roque, elke rogue in deze verdomde omgeving. Ik zal de dood van mijn ouders wreken, al is het het laatste wat ik doe.’ Zijn stem was vol met haat, maar in zijn ondertoon klink verdriet, de poes boog haar kop en beet nadenkend op haar onderlip. Ze wist niet wat ze moest zeggen, en nu helemaal niet.. Een stilte vormde, en even bleef de member zwijgen. "Das.. Heftig" mauwde ze op de stikte te verbreken. "Maar je staat er niet allen voor" Voegde ze er aan, ze wou deze kat helpen. Omdat hij min of meer het zelfde voelde als haar..