I'm still waiting for my sun to shine |Egel|

Audacia maakte een wandeling door het schemerende bos. Ze had een nieuwe thuis, en daar was ze ontzettend blij om, maar haar mama was meegenomen door wat iedereen twolegs noemde, ze zou haar mama nooit meer terugzien. Maar ze moest zich dapper houden, want dat was tenminste de betekenis van haar naam. Moed, mama had het haar verteld, haar naam betekende moed. Dus ze zou moedig zijn, en niet eeuwig verdrietig blijven en bang zijn, bang in het donker. Ze zou niet meer bang zijn voor de enge schaduwen en gevaarlijke geluiden. Voor alles wat zich in het donker kon verstoppen. Misschien zaten er wel twolegs in de struiken, misschien kwamen ze haar halen... En haar ver weg van hier ergens naartoe brengen. En dan zou ze haar mama nooit meer zien! "Niet aan denken," siste ze zachtjes tegen zichzelf. Niet aan denken, niet aan denken niet aan denken... Ze dacht er niet meer aan! Wacht... waar dacht ze niet meer aan? Aan haar gillende mama die zei dat ze zich sterk moest houden, die zei dat ze elkaar weer zouden terugzien- "Aargh!" Ze schudde haar hoofd en begon te rennen, dan zou ze het wel vergeten.

Don't be afraid of your fears.
They're not there to scare you.
They're there to let you know that something is worth it.

Sheet door Cricket van Kickstart

Rachel had het al de hele tijd over 'een nieuwe kitten'. Ze wou een nieuwe kitten en snel een beetje. Dat had hij gezien om haar computer. Dat gestreept ding dat erop stond mocht hij nu al niet. Egel liep mopperend rond. Hij had geen nood aan een lawaaierig ding dat constant naar zijn oren sloeg. En hij was goed genoeg niet. Dus toen Rachel haar hand uitstrekte om hem te aaien blies hij boos naar haar. Geschrokken trok ze haar hand terug. "Wat heb jij?" Hij draaide zijn dikke kont naar haar en ging boos zitten. "Wat is er Egel?" Hij gromde kattig en schuifelde iets verder bij haar vandaan. Opeens begon ze te lachen. Beledigd stond keek hij haar aan. "Ben je jaloers?" Egel miauwde boos en beledigd. Haar toon stond hem niet aan en dat gekakel al helemaal niet. Hij rende naar de schuifdeur en bleef daar rond draaien. "Laat me eruit! Ik wil niet dat je een kitten erbij neemt. LAAT ME ERUIT!" Rachel haastte zich naar de deur. "God wat kan jij luid miauwen. Hup dikke kont, ga dan!" Egel schoot in een sukkeldrafje naar de struik waar hij zich door het gat van het houten hek perste.

"Aargh!" Een kitten boste op tegen de zonnende Egel. Hij wilde geschrokken opkrabbelen, maar de kitten lag op zijn dikke buik en dat was niet handig. Al de lucht werd uit zijn longen geperst. "G-ghaaa... Ga vhan me a-haaf, pufte hij terwijl hij haar wegduwde. Hij stond rolde wat moeilijk om en stond op. Zijn ogen verwijdden zich geschrokken toen hij dezelfde kitten zag als op het computerscherm. Hij bleef als een standbeeld staan. Misschien zag ze hem niet zo.

Plots dook een dikke kater voor hem op. Ze had geen tijd meer om te stoppen en botste pardoes tegen hem op. Samen vielen de twee katten om en kwam zij terecht op zijn buik. "G-ghaaa... Ga vhan me a-haaf," pufte de dikzak en snel rolde Audacia van hem af. Was dit zo'n kittypet? Arme mama, zij zou er later misschien ook zo uitzien. Zo dik en verwaarloosd. "Sorry," mauwde ze. De kat was wit met bruin en groot en zijn buik zat vol vet. Dat komt allemaal door dat vettige kittypet-eten. Walgelijk was het, de geur alleen al. "Wat ben jij dik zeg!" Zonder schaamte liep ze rond de kat heen en bekeek hem van top tot teen. Hij had een perfect glanzende vacht alsof hij net een uur zijn vacht had zitten wassen en mooie blauwe ogen. En hij was dik, voor de honderdste keer merkte ze dat op. Hij was ongelooflijk dik.

De poes brabbelde iets en gaf hem toen een mooi compliment. Hij grijnsde. Door het compliment voelde hij zich meteen op zijn gemak. Het gevaar was geweken. Er ging geen enkele kitten in zijn huis komen. "Dankjewel." Hij gaf een tedere lik over zijn buik. Deze buik was het symbool voor zijn geweldige leven.

De poes was verbaasd toen de dikke kater dankjewel zei. Vond hij het leuk om zo dik te zijn? Dan kon je toch niet lekker rennen? Of jagen? Daar was geen plezier aan. Ze zuchtte en schudde haar hoofd. Het zal wel zo'n typisch kittypet-ding zijn. Ze zou nooit begrijpen hoe die vanbinnen werkten. Hun hersenen waren vast een dikke bol wol, ze dachten enkel aan plezier en aan veel eten. Niet dat er veel plezier te beleven was aan een stomme bol wol. "Waarom vind jij het leuk om dik te zijn?" flapte ze eruit. Ze sloeg haar poot voor haar mond en piepte: "Oeps, sorry!".

-SPT

Onderwerp: Re: I'm still waiting for my sun to shine |Egel|