I have returned, missed me?

De grijze kater zat nogal vast in het kamp, hij mocht niet meer naar buiten. Eigenlijk was zijn situatie hetzelfde als toen hij in Bloodclan zat. Maar goed, hij was nu al enkele dagen thuis en had zichzelf meteen kapot gewerkt. Dit had wel een voordeel, want als hij heel druk bezig leek liet iedereen hem met rust. Hij probeerde alle preken zo lang mogelijk te ontwijken. Maar dankzij zijn ontmoeting met Yu zat er nog iets aan zijn kop; hij moest dringend een apprentice krijgen. Jammer genoeg moest hij die zelf uitzoeken en tjah, Starclan was nu niet echt heel duidelijk in wat hij moest doen en echt een gebruiksaanwijzing had hij ook niet gevonden. Urgh, dit was niet leuk. Kon niemand hem gaan helpen ofzo? Echt naar andere toegaan wou hij ook weer niet, ze waren nogal prikkelbaar op hem at the moment.

{ Open, het liefste voor katten met Warrior leeftijd/ bekende c:

Zuchtend wandelde hij het kamp binnen. Je weet wel, die plek met die katten... Die hij niet leuk vond. Naja, het zou al een wonder zijn als er iets was dat hij leuk vond, maar daar zou er een andere keer wel tijd aan gespendeerd worden. Toen hij de dikke, fluffy... Ding zag zitten in het kamp werd zijn chagrijnige uitdrukking enkel maar slechter. Hoe hij het deed, Starclan mocht het weten, maar hij ging eerst zijn magere prooi op de prooistapel gooien voordat hij mister Flufflepoof benaderde. Wow... Mirakel, hij benaderde hem. Please, achiev. "Heb jij geen werk te doen?" Oh yeah, dat was ook de enige reden waarom hij iemand zou benaderen.

-Ik kon het nie laten <3

Het was ondertussen druk voor hem. Iedereen was in rep en roer over de Greencough die heerste. En om eerlijk te zijn, Ace begon te overwegen sommige katten gewoon neer te slaan. Het was belangrijk dat iedereen goed at en sterk bleef, iedere keer al je prooi afstaan voor de kits en elders was heel hoffelijk, maar zorgde ervoor dat uiteindelijk iedereen ziek was. En zonder Warriors om te jagen, had niemand te eten. Hij moedigde andere dus ook aan te eten –daar kon je nooit verkeerd in gaan- en dan pas te gaan jagen en trainen. Of er naar hem geluisterd werd was een ander verhaal. Over katten gesproken die niet naar hem luisterde; Lurkingshade kwam zijn kant op. Princess, die naar hem kwam? Vrijwillig? Hij werd er al bijna bang van. “Ben ik mee bezig Princess” De kater bekeek zijn ex-apprentice even keurend. “Zeg niet dat je ook ziek word, anders zet ik je persoonlijk nog buiten” Ace was zeer vriendelijk, maar hij kon echter wel oprecht zetten dat hij niet wou dat Lurking iets overkwam. Of hij moest het hebben gedaan, hij had het voornaamste recht tot huiselijk geweld hier.

De sfeer tussen de twee was weer eens su-per! Jaja mensen, Ace en Lurk hadden wel degelijk een diep gewortelde relatie, want haat lag immers het dichtst bij liefde... Ofzo.... Eig betekende dat dat Lurk van iedereen hield... En dat was niet... Echt logisch... “Ben ik mee bezig Princess” Hij gebruikte nog steeds die bijnaam eh. “Zeg niet dat je ook ziek word, anders zet ik je persoonlijk nog buiten” Oh great, hij ging zo beginnen. "Ten eerste is het Lurkingshade dikzak," zei hij op een botte toon. De kleine kater had een stevige houding aangenomen. Hij had serieus wat spieren wat niet goed paste bij zijn kleine lichaampje. "En nee ik word niet ziek, enkel zwakke katten worden dat," sprak ie even met een emotieloze uitdrukking. "Ik ben gewoon een beetje... Ugh... Hoe zeg ik dit... Doe gewoon je werk en zit niet gewoon neer," zei ie even zuchtend terwijl ie met zijn grasgroene ogen rolde. Lurk was nog steeds boos om het feit dat Ace hem had laten stikken en hij was al geen kat die snel vergiffenis gaf... So yeah... "Er zijn genoeg andere katten die je hulp nodig hebben en als jij het niet doe, doe ik het anders wel, ugh," hij rolde even met zijn ogen en wandelde naar de den van de kater. Zodra hij diens voorraad wat overhoop had gegooid zou hij wel aan het werk gaan. Met wat succes kon Ace hem vertellen over het medicijn die greencough genas. Dan kon tenminste een kat in deze rotclan iets nuttigs doen.

_{Zijn blik was zoals gewoonlijk altijd op de positieve kant. Soms met een klein glimlachje en soms een trotse, voldane uitdrukking. Zo was het nu ook het geval. De vuurrode kater had zonet een spitsmuis kunnen vangen. En vooral in dit soort weer was het een best goede vangst. Vlak nadat hij zijn prooi op de prooistapel had gelegd. Spotte Flame een grijze gedaante in zijn ooghoeken bij de Medicine Den. Acefray? Zo hee, dat was lang geleden. De gestreepte Apprentice liep naar de Medicine Cat en zag dat Lurkingshade er ook bij was. "Hallo Acefray", mauwde hij verwelkomend naar de grote kater. Waarna hij vervolgens richting de jonge zwartwitte kater knikte. "Ook hallo, Lurkingshade", Zou hij het vragen? Voor Moonkit? Nee, het was wat StarClan aangaf, toch? Al telde kennis zwaar mee voor die rank, maar het zou vast wat doordringerig klinken voor de Medicine Cat als hij hem vroeg of ze zijn Apprentice zou worden. Het enige wat Flamepaw kon doen was duimen voor haar. En het beste toewensen. "Zeg Acefray", begon hij een vraag met een respectvolle toon. "Waar was je geweest al die tijd?" Hij kon immers niet weten wat de oorzaak was van zijn plotselinge verdwijning. Maar niemand had hem een uitleg gegund. En pas na zijn ceremonie kreeg hij te merken dat hij vermist was. Toch deerde dat niet meer. Hij was terug, en er moest inderdaad dringend een Medicine Cat Apprentice komen.}

Onderwerp: Re: I have returned, missed me?