Once upon a time...

Onderwerp: Once upon a time... ma 7 dec 2015 - 19:08

Hij was stil geweest. Langzaam waren de herinneringen terug in zijn hoofd gestroomd. Maar zijn karakter kon niet meer dezelfde vorm nemen. Misschien was hij harder, misschien was hij softer, hij wist het gewoon niet meer... Stilletjes staarde de blauwzwarte kater voor zich uit. Er was een iets die hij zich nog duidelijk herinnerde... Je zou denken dat dat de geboorte van zijn kits zou zijn, of de tijden met Aurynight. Maar het enigste wat zijn gedachten konden opbrengen, waren een kat. Tall... Hun vriendschap was altijd sterk geweest. Hij had de kater gered van een zelfmoordpoging... Ergens... Hij had hem zien opgroeien voor zijn ogen, dag in en uit... en toen was hij zelf alles vergeten. Het klonk als een echt drama, maar voor de kater eerder een ongehoord verhaal. Maar hoe kon hij dat nu opvatten als een geschreven iets? Zijn eigen leven gebeurde immers recht voor zijn neus en niet in een of ander boek...
Natuurlijk speet het hem, zijn domme daden... zijn o zo domme daden... Hij mistte ze, de tijden en alle dingen die hij deed. De warmte van een ander die zo ver weg was. Het gebeurde niet vaak maar soms had je dat. Het was zoals een oude kat ooit eens zei: 'Vrienden zijn net als sterren, zelfs als je ze niet zullen ze er zijn.' Maar net zoals die ene kat dat ooit had gezegd, kwam het er ook op neer dat die ene kat ook had gezegd dat vriendschappen je net als prikkeldraad verbonden... Om iemand los te laten kreeg je pijn... Om van die persoon los te komen kreeg je wonden... Voor altijd getekend op de ziel.

'Er was ooit eens een monster. Het monster was groot, bot en eigenlijk alles behalve vriendelijk. Hij had geen vrienden en was ook niet van plan er te maken. Op een dag ontmoette het monster een kleine ster. De kleine ster was nog jong en was heel erg onder de indruk van het grote monster. De kleine ster volgde het monster en uiteindelijk nam het monster de kleine ster mee naar prachtige plekken. Hij toonde de kleine ster hun gebied en voor het eerst kon het monster iets in zich horen kloppen.
De kleine ster groeide en groeide en werd met de dag groter. Hij maakte vrienden en vijanden, maar wanneer iets verkeerd liep was het monster er altijd om zijn ster te beschermen. De jonge ster was onervaren en wist niet hoe zijn prachtige glans andere katten jaloers maakte. Velen hielden van zijn warmte en kwamen voor die openheid, maar niet het monster. Het grote monster had het gevoel dat de kleine ster hem nodig had en hij had de kleine ster nodig. Hij wilde het warme gevoel in hem nogmaals voelen. Niet alleen de warmte die de ster uitstraalde, maar ook de warmte die hij daar vanbinnen bezorgde.

....
Maar dat bleef niet zo.

Het monster noemde niks voor niks een monster. Zijn woede kende geen grenzen. Voor wat de ster in hem had laten ontstaan, keerde terug als een hevige slag. Voor wat het monster kreeg door de kleine ster was onbekend en onbeschrijfbaar. Ontelbaar veel. Hij voelde, voelde zoveel. Hij voelde liefde, haat, verdriet, angst... Hij leerde ze kennen, maar niet controleren. Zo begon het ooit zo grote, grove monster te breken. Zijn masker brokkelde af... Stukje voor stukje. De ster kon weinig doen, opdat het monster zichzelf in het proces had gewerkt. Hij kon enkel toekijken hoe zijn vriend veranderde en pijn leed...

Wat er daarna gebeurde staat nog onbeschreven tot de de dag van vandaag. Het monster was verdwenen en had plaats gemaakt voor iemand die achter het masker leefde. De ster herkende hem niet. Het einde kwam nooit van hen verhaal. Althans... Dat dacht iedereen...'

Met kalme passen wandelde de blauwzwarte kater door de sneeuw heen. De sneeuwvlokken waren weer beginnen vallen, maar aan een traag tempo. De cyaanblauwe ogen van de kater zochten naar iemand. Zijn neus werkte niet, dus hij kon de geur van de kat niet opsporen... Maar gelukkig... Viel zijn gestreepte pels op in het maanverlichte bos. Licht werd gereflecteerd tegen het witte deken aan en gaf een soort schijn aan de omgeving die hij moeilijk kon beschrijven. Hij benaderde de kater met stille passen en raakte heel voorzichtig diens schouder aan. "Tallshadow..." sprak hij zacht in een fluistertoon. "Ik wil je iets vertellen..."

-Tall

Onderwerp: Re: Once upon a time... ma 7 dec 2015 - 22:34

Soms kwam hij hier. Als de sneeuw te hard viel, te veel katten iets wilden of als het hem allemaal niet meer duidelijk was.
Soms kwam hij hier. Als de dag te lang leek, de nacht te donker en de gesprekken te licht.
Soms kwam de kater hier. Hier omdat het hier veilig was, omdat de nacht deze plek niet kon bereiken, en de dag er geen vat op had. Hier omdat dit zijn haven was, waar veilige gedachten hun plaats vonden, en niemand recht van spreken had omdat de natuur het hier mocht weten. Zijn gang mocht gaan. Net als het hoofd van Tall. Hier kon hij denken wat hij wilde, vrij zijn, minder correct. Net als bij die veilige gesprekken met Crowpaw. Net als toen mocht de kater hier weten wat hij dacht, het hardop denken, het in zijn ogen laten zien. Er was geen kat die hem er hier op aan kon spreken, want dit was zijn plek. Die van hem alleen. Al was dat niet altijd zo geweest.

Want eens was er een kleine ster, een vrolijke ster. Deze ster had het gevoel dat hij de wereld aankon, ook al kende hij die nog niet. De ster deed alles wat hij wilde, en rende vrolijk rond, tot hij een monster tegenkwam. Tenminste, zo zeiden anderen. De ster kon het echter niet vinden, de reden waarom deze maan een monster genoemd werd. Ze waren hetzelfde, deze twee, en toch anders. De ander was groter, meer geweerd door het leven en koeler, maar hij lichtte hem bij in de nacht. De maan was er voor hem op tijden dat de ster door het leven zweefde, het zo makkelijk leek te hebben.

En toch...

De maan was er voor hem toen de ster het niet meer wist, toen de ster ontdekte dat het leven niet altijd ging zoals de ster wilde, en even was de ster bang in een ontembaar gat te vallen. Opgezogen te worden door het leven, teveel te doen en toch te weinig. De maan stond dit niet toe. De maan hielp hem, redde hem, en verliet hem. De ster zakte weg, zocht een nieuwe maan. Zocht verlichting bij anderen. Maar altijd bleven zijn nachten verduisterd, niet meer bijgelicht door het vertrouwde verschijnsel, niet meer op de juiste weg gezet door de goede kracht.
Het monster, wat toch liefde bracht.

Hier zat hij nu. Veilig, te wachten op iets wat niet komen ging. Veilig, weg van zijn verplichtingen om even genadeloos te mogen dromen. Te hopen. En om zijn wensen niet in vervulling te zien gaan. Hier zat hij nu. Een zucht te slaken en kou te vatten. Klaar om verder te gaan met zijn leven maar vast in zijn verleden. Vast in zijn banden. Want hier zat hij nu. Niet meer alleen maar met companion. Iemand naar wie hij zijn hoofd niet durfde te draaien en toch niets liever wilde dan juist dat. Hier was het dat de kater knikte, en zijn ogen sloot, bad tot Thrush hopende dat het niet weer zijn leven zou breken. Dat hij veilig was, ook toen hij zich omdraaide en zijn ogen weer opende. Om terug te vallen in de tijden die vervlogen waren.

- Never

Onderwerp: Re: Once upon a time... di 8 dec 2015 - 16:02

Het enigste wat de andere deed was knikken... Een simpel gebaar die hem toestemming gaf om te zeggen wat hij moest zeggen. Nu was moeten een groot woord... Het was eerder willen... Hij zou zeggen wat hij wilde zeggen. Het was nooit zijn schuld geweest dat hij zo was geworden... De val was snel gebeurd, pijnloos over het algemeen, maar de schade was groter geweest dan men eerst had gedacht. Ook voor de kat voor hem moest het een werkelijke neerslag geweest zijn. Het ene moment was er niks en het andere was je vriend dood.
Morsdood.
Sommige katten troosten er zich bij dat hun familie, hun vriend, hun dierbare... Nog verder leefde in Starclan. Dat was niet het geval bij de blauwzwarte kater. Zijn lichaam leefde nog, maar de oude Nevermind leek vergaan te zijn. Opnieuw knipperde deze kat even, enkel en alleen om kort oogcontact te maken met de kat die hij waarschijnlijk het meest pijn had gedaan. Zijn goudgele ogen kwamen zo bekend voor in zijn gedachten en stonden als het ware in zijn gedachten gegrift, hij zou ze nooit vergeten. De kracht die erachter schuilde leek lichtjes uitgedoofd te zijn vandaag... En hier... Op dit moment... Het was niet de blik die de kater zich herinnerde, of beter gezegd meende te herinneren. De oudere kat ging naast hem zitten en keek even naar boven. De hemel was volledig zwart gekleurd, maar nergens leek het ook echt... Donker te zijn. De sterren gloeiden hevig aan de hemel en gaven de duisternis een aangename warmte. De Shadowclanner keek even voor zich en haalde langzaam een kleine lach op zijn gezicht.

"Ben je nog steeds trots op jezelf?"

Hij knipperde en greens even naar de ander. Daarna slikte hij en dacht hij na. "Weet je nog dat je me vroeg of je ooit een grootste warrior kon worden?" zei hij rustig waarna hij kalmpjes rondkeek... Het was zo mooi hier... Echt heel erg mooi... Het was adembenemend, wonderbaarlijk en tja... Mooi eh... Hij liet zijn cyaanblauwe ogen van het tafereel naar Tall gaan. Hij keek even naar de gestreepte kater voordat hij terug naar de hemel keek en kalmpjes de stilte even liet heersen. "Ik denk dat ik je nog moet zeggen dat je dat je dat is gelukt..." zei hij zachtjes. "Tall... Ik..." Zijn stem stokte even en vond geen stabiliteit... Hij kneep even zijn ogen toe en haalde trillerig adem in de hoop terug iets te vinden. Hoe kon het dat hij zich hier zo gebroken over voelde? Het voelde niet eens echt... Het was niet echt... Hoe kon dat dan? "Ik wil dat je weet dat ik..." Hij slikte even en staarde naar de grond, zijn ogen waren gevuld met pijn en verdriet. Tot dat moment had zijn blik leeg gestaan, zoals hij altijd leeg was geweest. Het was niks veranderd... Althans dat dacht hij. Hij wist niet welke woorden hij eerst over zijn lippen moest laten rollen, opdat hij dacht dat hij niet uit de klanken zou komen. De zin zou een puinhoop worden en zou instorten, enkel en alleen om meer verwarring tussen hen te maken... De blauwzwarte kat haalde even diep adem en rechte kort trots zijn rug.

"Ik vertrouw je, mijn beste vriend... Ik vertrouw je met heel mijn hart, mijn ziel... Van alle katten in dit bos, nee misschien deze wereld, weet ik dat er maar een is die me werkelijk vertrouwen heeft laten zien. Tall, ik beschouw je niet als een ander zoals ik andere beschouw, maar als veel meer. Je betekent zoveel voor me... En ookal klinkt dit niet als je oude vriend... Als die Nevermind, toch wil ik je laten weten dat ik je nooit ben vergeten. Ik zal je ook nooit vergeten... Want wie kan er nu zo'n irritante kat als jou vergeten...? heh..."

Als in een zucht van opluchting kwam hij overeind en maakte hij een stap naar voren waarna hij zich een kwartslag draaide naar de kater. Hij keek strak in zijn ogen en grijnsde even kalmpjes.

"Bedankt, Tallkit, om me op mijn plek te zetten... Bedankt, Tallpaw, om er voor me te zijn... Bedankt... Tallshadow..."

Hij zette een stap dichter en lachte trillerig.

"Om mijn leven zo op te lichten..."

-Eerste topic Never x Tall *klik* << Vond deze terug moest het echt even hier zetten <3

Onderwerp: Re: Once upon a time... di 8 dec 2015 - 18:41

De ander kwam dichterbij, een privilege wat hij had gekregen toen Tall knikte, toestemming gaf met het simpele gebaar. Een simpel gebaar waar zoveel mee gedaan kon worden. Net als een simpele val, een val die de een zijn leven stopte, en het leven van een ander volledige vernielde, veranderde, onmogelijk maakte. Niet dat het echt onmogelijk was geweest, er waren altijd nog andere vrienden. Maar ook vrienden die je hadden zien opgroeien? Letterlijk kenden door dik en dun, en ook je slechte kanten nog geweldig vonden? Die vrienden maalden er niet om als je ineens verdween, en op je stille plek ging zitten. Daar waar het niet donker kon worden, omdat de sterren schenen en er altijd de aanwezigheid van de maan was, ook al leek het soms fout te gaan. Leek er een wolk voor de maan te schuiven, of was de maan weg. Tall had moeten weten dat de maan altijd terugkwam.
Vandaar dat hij zichzelf ook een zweem van een glimlach gunde, een sprankje hoop toen de ander naderde en in zijn ogen keek. De jongere kater keek terug zonder zijn blik af te wenden, trots in zijn ogen maar ook pijn en angst. Juist angst om opnieuw pijn gedaan te worden. Durfde hij nog wel, nu de ander hier zo zat? En was hij nog wel, wat hij ooit gezegd had? Misschien, misschien juist daarom durfde hij niet meer, wilde hij zichzelf te graag bewijzen, laten zien dat hij leerde.

"Ja"

Klonk het dan ook, niet stellig of hard, eerder verbeten. Alsof hij het wilde zijn maar het opnieuw moest vinden, moest herontdekken wat het inhield. Dat hoefde bij de volgende vraag niet. Daar hoefde hij enkel bij te grinniken, en te knikken. Weer dat gebaar, dat wat zoveel teweeg kon brengen, net als die val. Het was haast erg hoe simpel de kater ermee omsprong, alsof het geen kracht hield, maar dat deed het wel en ze wisten het allebei. Net als dat de lucht om hen heen het leek te weten, die voor Tall hem meer ruimte leek te geven, rust over hem neer liet dalen. Het was de goede vraag geweest. Een die de spanning uit zijn schouders had weten te halen, een beetje. En een waardoor hij nu de anders blik volgde om ook even te genieten, want dat mocht hier. Dat kon. Tenminste. Zo had hij dat gedacht. Maar dat leek voor de ander niet te gelden. De ander die struikelde over zijn woorden en geen houvast leek te vinden in de plek, in zijn geest, in iets. Het verbaasde de kater niet, maar echte moeite om te helpen deed hij niet. Dit was iets waar de ander uit moest komen, alleen, want als de jongere kat hem ook hierbij hielp, hoe konden het dan ooit de woorden van de zwarte zijn? De woorden die gemeend werden en vol overgave gesproken werden? Dat kon dan niet, dan pakte de kater de ander zijn recht van spreken af, letterlijk. Hoeveel hij ook had gedaan, hier zou Tall niet aan beginnen. Het zou ellende met zich meebrengen, en bovendien was het belangrijk voor Nevermind om hem vrij te laten hierin. Dus dat deed hij. En het werkte.

"Mijn vriend. Hoe kon ik er ooit aan twijfelen dat je terug zou komen.. Het je weer zou herinneren, het weer zou weten? Ik voel me slecht voor de vriend die ik geweest ben in de tijd dat je jezelf kwijt was, want in plaats van je te helpen trok ik me terug en deed je denken dat je mij ook kwijt was. Weet dat dat nooit zo geweest is, ik… Ik wist gewoon niet wat te doen. Je was er altijd… En toen ineens, plots, niet meer. De ommezwaai daarin was zo groot dat ik me terugtrok, een slecht besluit waar ik later pas achter kwam.. Vergeef mij, vriend, voor hoe ik je behandeld heb. Als het waar is wat je zegt, en je onze episodes nog weet, hoe kan ik dan anders dan zeggen: Welkom thuis."

Ook op zijn gezicht kwam nu een glimlach. Zijn woorden waren misschien formeel geweest, maar ze waren echt, hij meende wat hij zojuist gezegd had en nog zoveel meer. Vandaar dat hij terugkeek naar Nevermind, en de grijns op zijn gezicht niet kon onderdrukken. Zijn vriend was terug. De woorden waren heftig, dramatisch, precies zoals hij gewend was. Zoals het hem betaamde stond de kater op, en keek blij terug naar de vriend.

"Bedankt Nevermind voor het zijn van mijn ware mentor… Bedankt, Neverkit voor het tonen dat de wereld onduidelijk kan zijn… Bedankt, nieuwe Nevermind,"

Hij zette ook een stap dichterbij.

"Voor het tonen van de wegen,"

Topic 1,Topic 2
Topic 3,Topic 4
Topic 5,Topic 6
Topic 7,Topic 8
Topic 9,Topic 10
Topic 11,Topic 12
Topic 13,Topic 14
Niet exact Chronologisch, wel grotendeels

Onderwerp: Re: Once upon a time...