You're... Back

Acefray was nog maar net terug, hij was twee dagen in Bloodclan geweest en kon is gelukkig achten dat hij nog leefde. Niet dat zijn vakantie zo erg was, maar eerder de terugkomst in zijn eigen clan. Het was vrij stresvol en hij wist zeker dat zijn rang de enige reden was waarom hij niet ter plekke vermoord was. Maar goed, hij was nu eindelijk terug en moest gelijk aan het werk. Het leek erop dat Greencough heerste in zijn clan, en zonder apprentice stond hij er vrij alleen voor. Al enkele katten had hij iets voor moeten schrijven en nu liep hij naar zijn jonge patient toe; Greykit. "Hey kleine" Sprak hij rustig, om hem niet te laten schrikken. Ondertussen wist de kater dat de kit niet geweldig zag. Het was zielig dat hij zo jong al zo erg moest leiden. Hopelijk kreeg hij het voor elkaar dat beestje te genezen. Ooit.

De grijze kater keek naar het kleintje bij zijn poten. Zijn blik was rustig en warm, iets wat de kater bij zich droeg als hij met kittens bezig was. Toch luisterde hij even aandachtig naar Greykit alsof Starclan persoonlijk tegen hem sprak. Hij wist hoe erg het kon zijn om je niet gehoord te voelen. Als meer spier dan hersenen kreeg je die behandeling vaker. Echter was juist zijn simpele en nuchtere manier van doen de rede waarom hij nu in deze den hoorde, hoe vreemd het ook was. "Greencough is ook een erge ziekte waar de meeste katten weinig van weten. Dus nemen ze konijn voor hun geld en houden afstand" De grijze pluisbal liet zijn staart even over de kitten heen gaan en begon te zoeken naar wat rustgevende planten. Hier pakte er enkele van en legde het voor de grijze kater weg. Al gaf hij nog geen aanleiding dat deze het moest opeten. Greykit had zijn rust nodig, en die planten zouden dat regelen, dan zou zijn lichaam de kans krijgen beter te worden. "Je familie komt vast snel op bezoek, deze zijn natuurlijk heel hard aan het werken groot en sterk te worden en prooi te vangen. Zodat ze jou kunnen helpen" Sprak hij sussend. Hij had zelf eenmaal lang in de den gelegen toen hij geraakt was door een monster. Het litteken kon je nog steeds zien als een kleine hapering door zijn lange vacht heen. Deze liep helemaal van zijn ene schouder tot aan zijn achterbeen. Wanneer het koud was stak het nog steeds. Ace had gemerkt hoe erg het was je alleen te voelen. Toen hij wakker was geworden had Arcane er gelegen. Arcane, ze was nu bij Starclan, dat was zíjn schuld. Als hij bij de bevalling was geweest had hij haar kunnen redden. Even beet hij zijn kaken op elkaar terwijl hij weer naar de kit keek, die ondertussen zacht begon te huilen. Hij drukte zijn kip even tegen die van Greykit aan. Ace was niet bang meer ziek te worden, hij was altijd al omringt door ziekte hier. "Ik was in het Bloodclan kamp kleine vriend, en kon niet weg, ze hielden me daar. Maar nu ben ik weer terug en ben niet vanplan weer te verdwijnen"

Ace kon geloven dat het moeilijk was voor de jonge kitten. Het was verschrikkelijk alleen te zijn. Hij was alleen toen zijn moeder verdronken was, niemand die de oudere kitten troost biedde. Hij werd maar apprentice gemaakt. De woorden van het pluisje raakte hem dus ook. Hij keek vol medelijden naar het beestje. "Wees niet bang Greykit, je moeder heeft nog een heel nest om voor te zorgen en kan niet makkelijk weg." Probeerde hij te troosten, al had hij het gevoel dat woorden hier niet gingen helpen. Weer begon de kit te snikken en wat hulpeloos keek hij omhoog, alsof hij verwachtte dat het veel te lage plafon wel antwoord had op zijn vragen. Toen dit niet zo bleek te zijn ging de kleine vriend weer verder. Zijn oren vielen naar achteren en hij keek weer bezorgd naar de kitten. Dat horen katten van zijn leeftijd niet te zeggen. "Nee" sprak hij duidelijk met zijn sterke en harde stem. "Greykit, je bent nu ziek, en misschien blijf je nog een tijdje ziek. Maar je zult beter worden, dat beloof ik je. En dan zal je een apprentice zijn, die getraind word om een Warrior te zijn voor zijn clan. Je bent geen last, later zal je juist prooi vangen voor een andere kitten die dan op je plaats ligt" Hij zei het bijna streng, maar met een warme ondertoon. Hij wou dat de kit nog hoop had. Zonder dat kon je het net zo goed al opgeven. Het arme ding kwam toen met moeite naar hem toe en klemde zich aan hem vast. Greykit was zo klein in tegen stelling tot hem, en het raakt hem zwaar. Hij pakte de kitten zacht vast bij zijn nekvel en liep terug naar zijn nest. Hierin ging hij liggen en legde de kitten tussen zijn poten. Hij miste zijn rol als vader bij zijn eigen kroost. "Rustig maar Greykit, ik zal niet meer weggaan" Ace gaf een grote lik over zijn dunne pelsje. "Shhh" suste hij met zijn diepe stem, waarna hij zijn kop naar Greykit legde, hem zo omhelsend.

Ace lag nu samen met de kitten in het nest. Hij hoorde dit misschien niet te doen maar dat interesseerde hem maar weinig. Hij voelde zich schuldig dat hij het niet voor elkaar kreeg de kitten beter te maken. Het was zijn werk, het was zijn taak in de clan. Dit moest hij gewoon doen. En toch lukte het niet. Omdat Greykit al vanaf zijn jonge leeftijd die kruiden kreeg kon het zijn dat hun werking begon af te zwakken. Maar de kitten leefde nog, en dat zei al genoeg. Als een kat de eerste nacht overleefde was het vaak al beter. Dan was er nog een kans. Bij de woorden van de kitten was hij echter niet verbaast. De ziekte eiste alle kracht in het kleine lijfje waardoor zijn ogen nooit goed genoeg ontwikkelt waren geraakt. Zelf had hij het niet kunnen zien, maar het nieuws was geen verassing. Dit zou waarschijnlijk zo blijven als Greykit niet beter werd voor zijn 6de moon. Toen de grijze pluisbal afstand nam duwde Ace hem met zijn grote poot weer terug en maakte een troostend geluid. “Je zal misschien niet de beste worden in klimmen, maar je hebt je ogen minder nodig dan je denkt. Je neus en oren zijn het belangrijkste. Als je er genoeg in traint zouden ze zelf je zicht overtreffen” Er waren genoeg katten die minder zagen. Het gebeurde redelijk vaak dat een nagel in een oog bleef haken, en zo het vlies beschadigde. Zodra de ontsteking weg was zagen ze dan enkel wazig door dat oog, maar na flink wat training konden ze nog steeds jagen. Greykit hoefde niet weg te rotten in een den. Als hij maar over die ziekte heen kwam. “Nooit meer” Bevestigde hij nogmaals waarna hij even ronkte naar het kleintje.

De kater maakte zich zorgen om Greykit. Hij zou bijna apprentice worden, of ja, hij zat op die leeftijd. Als hij moest gokken zou hij zeggen dat de grijze kat nog wel even meeging. Maar de ziekte had hem verzwakt, wie weet wat er ging gebeuren als er later nog een andere uitbraak kwam. Zelf was hij ook nog een jonge kater en zou waarschijnlijk nog lang deze rang dragen, wat betekende dat hij dit ook aan moest zien. Toen de kit weer begon te spreken keek hij op het beestje neer, zijn oor wat uit positie gehangen van nieuwsgierigheid. Die woorden raakte hem zeker, met name op de plek die voor zijn vaderschap bestemd was. Hij overweeg de optie even. Het was zeker dat hij een apprentice nodig had, en snel. Maar was dat Greykit? Zijn blik ging wat schattend over het hoopje grijs heen. Hij moest wel sterk zijn aangezien hij het zo lang had volgehouden en het zou onwaarschijnlijk zijn dat hij nog eens Greencough zou krijgen hierna. Iets wat zeker handig was, maar de andere ziektes waren een groter risico. Het weinige zicht maakte niet uit, Jayfeather van Thunderclan was ook blind. Maar dan kwam het gedeelte waar hij zich meer zorgen om maakte; wat als deze kit ooit de volle Medicine cat moest zijn? Zolang hij er was, geen probleem. Maar Ace ging ook eens dood. Wat als er dan oorlog was en Grey daar naar toe moest? Bloodclan zou hem zonder moeite doden. De enige reden waarom Ace niks aan zijn bezoekje had overgehouden was zijn dikke vacht en het feit dat Yu hem nodig had gehad. Hij zou het niet over zijn hart kunnen krijgen dat deze kit dood ging. Hij had zijn keuze gemaakt. "Ik ga nergens heen, je kan me altijd vinden in mijn den of anders lok je me maar met een dik konijn" Sprak hij wat luchtig, al ging hij toch rustig verder. "Je kan hier blijven wonen tot je beter ben, en dan moet je naar je eigen den. Maar je kan me altijd gaan helpen met dingen zoals nesten uitruimen of meegaan met plantenzoeken" Die dingen zouden zeker gaan, gewoon helpen. Maar het echte werk zou hij toch aan iemand anders moeten geven. Even gaf hij de kit een lik, niet zeker wetend of dit meer voor hem was of voor de ander.

Ace gaf dit gesprek niet zomaar op, hij wou dat Greykit kon inzien dat hij nooit weg ging. Bij de volgende vraag gaf hij dus nog een grote lik. "Ik ga niet zo snel dood, en anders zal ik bij je zijn in Starclan" Hij fronste bij de volgende hoestbui. Alle medicijnen die hij nu door diens mond zou proppen zou nog niet genoeg zijn. Greykit moest aansterken en dan zelf de ziekte verslaan. Hij moest sterk worden en meer reserves krijgen in zijn lichaam. Misschien als hij weer rond kon lopen zou het beter gaan. Toen de kit terugsprak op zijn antwoord duwde hij zijn snuit tegen de wang van de kitten. "Nee, dat is het niet" Zijn stem was zacht en zorgend. Hij kon het gewoon niet. Als het mogelijk was deed hij het echt. Maar de rang zou Greykit alleen in meer gevaar brengen dan dat hij nodig had. Eerst beter worden. "Starclan moet mijn keuze goedkeuren en deze heeft al andere plannen voor je" Weer een lik over de kop. Het was waar, hij kreeg nu geen duidelijkheid, geen heldere antwoorden van Starclan. De laatste woorden zorgde ervoor dat er tranen in zijn ogen kwamen. Hij omhelste de kitten en legde zijn kop neer, zijn woorden klonken zo zacht dat ze vrijwel niet te horen waren. "En ik ben blij dat ik die rol toch heb kunnen nemen" Er gleed nu ook een traan langs zijn wang terwijl hij aan zijn eigen kittens dacht.