A nightmare or a dream..? |. Geboortetopic

Met een verontrustende uitdrukking deed de member haar best om veder te lopen, ze was gelukkig uit het kamp kunnen glippen. Ze wou even rondlopen aangezien ze een maan lang in het kamp zitten niet bepaald leuk was. Daarnaast had ze toch recht om wat beweging te krijgen? Plus, niet elke kat was zo vriendelijk om haar prooi te brengen zoals Zorro. Dus moest ze wel. Haar gedachtes gleden naar Tornado, ze had hem altijd op een afstand in de gaten gehouden. Waarom kon ze niet bepaald plaats vinden, misschien omdat zijn vader Hurricane was? En ze hem toch als haar zoon aanzag en behandelen, het kwam dus ook hard aan toen ze het nieuws hoorde dat hij was gekidnapt door een Twoleg. Een slappe glimlach sierde haar snuit, toen ze terug dacht aan haar eigen jeugd. Ze was precies zoals hem, eigenwijs. Haar glimlach verdween als sneeuw voor de warme zon, en meteen trok haar gezicht weg bij het voelen van een harde steek. Ze was er een beetje gewend aan geraakt, maar deze steken waren niet zoals de anderen. De steken werden bij elke stap erger, tot slot dat de zwarte poes niet veder kon. Ze viel met een 'plof' neer, bij een kleine schuilplekje ver van de twolegs en de elite. Snel graaide ze wat dode bladeren bij elkaar om wat comfortabeler te liggen. Nog meer schoppen kwamen, gevoeld door een golf van weeën over haar lijf. Angstig wachtte ze even af voor nog een 'teken'. En al snel werd de pijn onverdraaglijk, oh Scourge.. De kittens komen! Met grote paniekerige ogen staarde ze om zich heen, wat moest ze doen!? Wat als het mis ging!? Oh waarom was er niet iemand in de buurt.. Op dit moment had ze hulp nodig, Zorro moet komen! Anders was ze er gewoon geweest.. Haar houding was ingespannen en straalde paniek uit, haar grijze ogen kon zich alleen op de ingang richtten van haar kleine schuilplaats. En haar staart zwiepte door de bladeren heen wat den krakend geluid gaf, oh please.. Help me!

Postvolgerde:

Hij begon sneller te rennen. Zigzaggend of kaarsrecht door de struiken en de bomen. Een monster toeterde zwaar dichtbij. Zijn ogen keken angstig voor zich uit. Dit kon niet waar zijn! Waar was ze?! Geen seconde geleden was de rode kater bij het kamp. De muis nog bungelend aan zijn kaken. "En ik had haar nog vertelt in het kamp te blijven." murmelde hij tegen zichzelf. Dit was zijn schuld. Hij moest haar niet achter laten. Waar kon een hoogzwangere poes zijn? Misschien was de bevalling al begonnen! Bij die gedachte rende de Member verder. Zijn oren en neus klaar voor welk teken van de zwarte poes ook. Hijgend keek hij om zich heen. Gefrustreerd trapte hij tegen een steen. Dat naar het Thunderpath rolde en vervolgens in tweeën brak door een voorbijrijdend monster. Geschrokken deinsde hij achteruit. Tot opeens de geur van de poes weer in zijn neus kwam. Hij botste bijna tegen een boom aan voordat hij weer dieper de struiken in ging en de poes daar liggend trof. Zijn ogen vol verbazing rende hij ernaar toe. "Fortuna!" mauwde hij bezorgd. Hij gaf de kattin een kopje. "Wat zei ik je nou over blijven in het kamp?" Nu pas klonk zijn stem streng. Maar toch bezorgd. Hij dlaakte nog een zucht. Hij kon niet lang boos op haar blijven. Get was tenslotte zijn enige vriendin. "De kittens komen?!" Mauwde hij luid en geschrokken. Dat was best wel vroeg.