Glazed eyes, empty hearts [ Open ]

Met haar ogen wat dicht geknepen keek de rode poes glazig voor zich uit. De koude sneeuw deerde haar niet en ze deed geen enkele moeite om deze van haar vacht te schudden. Ze voelde zich leeg, zo leeg. Haar gedachten waren overal en nergens. Met de dagen had ze haar motivatie voelen weg slippen en daarmee ook haar goede humeur. Haar rossige vacht was een beetje grauw en door zelf verwaarlozing kon je bijna haar ribben tellen. Het probleem was, dat er niet echt een probleem was. Ze wist niet waarom ze zich zo Foxdung voelde. Naja, ze was verlaten, ze voelde zich verlaten. Maar dat haar partner er niet meer was had ze nu wel overheen kunnen komen, right? Waarom bleef ze er toch zo lang in hangen? Ze bleef hulp afwijzen, ze wilde geen medelijden. Zwakte tonen mocht niet, dat mochten haar kittens niet zien. Maar hoelang had ze haar kinderen nou al sowieso niet gezien? Ze voelde zich schuldig als ze daar aan dacht..

Softvoice zuchtte en een wolk van damp verdween uit haar bek. Het leek wel alsof ze niet zonder een partner kon, net alsof haar leven dan geen zin had. Maar Rushleap, Starcanverdomme Rushleap, was er niet meer. Hij was er gewoon niet meer en dat moest ze accepteren. Zachtjes beet ze op haar lip en knipperde een aantal keer met haar ogen. Het was koud, voelde ze nu pas echt. Niet zo gek, aangezien ze bedekt werd door een witte sneeuwmantel. Misschien moest ze naar binnen gaan? Maar de middag was nog niet over en ze moest eigenlijk nog wel wat nuttigs gaan doen. Dat zij geen zin in eten had betekende niet dat de rest van haar clan niet hoefde te eten.

Na een lange dag liep hij het kamp weer in, een lange dag Bloodclan ontwijken. Verbaasd keek hij op toen hij Softvoice zag zitten, bedekt met sneeuw. Hoe lang zat ze daar al? Voorzichtig ging hij naast haar zitten, twee afschuwelijk uitziend katten naast elkaar, gezellig. "Softvoice, gaat het wel?" Zijn stem klonk schor en haast verstaanbaar, en toch maakte hij zich veel meer zorgen om de poes.