Misery loves my company

Zijn blauwe ogen waren gekleefd op het witte pad dat hij bewandelde. De sneeuw kraakte onder zijn pootkussens en zodra hij een ademzucht uitblies verschenen er verscheidene wolkjes in de lucht. Zijn blauwe blik verschoof even van de grond naar het uitzicht voor hem maar algauw schudde hij zijn kop en richtte hij zich weer tot zijn voeten. Abrupt hielt hij halt, zich in een ruk omdraaiende wanneer hij het gevoel had dat iets of iemand hem in de gaten hield. Zijn oren legden zich plat in zijn nek. "Wie is daar?" klonk zijn stem luid en bevelend. Hij had geen zin in een of andere Bloodclanner als compagnon. Zijn wonden waren nog steeds niet volledig genezen dus zou een nieuw gevecht wel het laatste zijn wat hij kon gebruiken.

Snowdrop eerst

Ze was niet uit het kamp gegaan om te jagen. Verre van juist. Ze hield gewoon een oogje uit. Kalm keek ze rond en voor ze het wist had ze al pootafdrukken gespot. Ze fronste even. Ze waren vers. Vast een kat die er op zijn eentje uit was. Even zien wat dat allemaal was. Ze spande haar spieren aan en begon in die richting te lopen. Het was koud, maar zoals elke kat was haar pels eraan aangepast. Ze kregen niet veel eten, minder dan andere Leafbares dankzij Bloodclan. "Wie is daar?" Ze keek op van de pootafdrukken en hield haar kopje schuin waarna ze kalmpjes naar de kater toeliep. "Ik ben het maar," zei ze rustig. "Hoe gaat het met je wonden?" sprak ze vervolgens.

De kater onderdrukte een opgeluchte zucht en bleef de ander slechts met koude ogen aankijken. Over Snowdrop gesproken, waar was zij toen het gevecht gaande was? Juist. Zealspark had haar nergens gezien. De rood met witte krijger sloeg een keer met zijn staart door de lucht toen ze vroeg achter zijn wonden. "Ze genezen goed." miauwde hij kalm, haar nog steeds een vlakke blik gunnende. Hij bekeek haar pels nog eens en kon het nog maar net laten om niet meteen te snuiven. Geen sneetje op te bekennen. "Waar was je toen het kamp aangevallen wers?" Zealspark kon de drang niet weerstaan. Zijn ogen vernauwden zich, de poes strak aankijkende.

Hij was duidelijk wantrouwig. Hm... "Ze genezen goed." sprak hij even rustig. Ze zag wel hoe hij haar bekeek en hield haar hoofdje even schuin. Wat nou? Verbaasd dat ze geen wonden had? Wauw. Nee, dat was ook geen toeval. "Waar was je toen het kamp aangevallen werd?" Dat was rechtuit. Ze knipperde even rustig en dacht na... waar was ze op dat moment. "Ik denk dat ik bij fourtrees was," zei ze rustig. "Ik weet dat ik erbij had moeten zijn en ik voel me echt schuldig," zei ze rustig. "Silverstar is een heel goede vriend van me en ik wil alles doen om de clan te helpen," en dat deed ze ook. De clan helpen door ze sterk te maken, dat zag ze voor ogen. "De laatste tijd voel ik me gewoon steeds meer en meer verslagen... Eerst Riverclan, daarna waren al die rogues en bloodclanner hier. En toen viel Bloodclan volledig aan," zei ze. Maar toen keek ze even schuin op. "Maar ik beloof je dat ik een manier vind om Thunderclan hieruit te halen," En ze zouden sterker dan ooit tevoren zijn.

De rood met witte kater bleef zijn ogen vernauwd houden toen de poes haar excuus blootstelde. Ze was dus bij de fourtrees? Het zal wel. Zealspark schudde zijn kopje onopvallend. De laatste tijd dacht hij pessimistischer dan voorheen. Natuurlijk kon dat niet anders, afgezien alle dingen die er al gebeurd waren. Zijn oren wiebelden even toen ze zei dat ze haar best ging doen om het hele zooitje weer opgeruimd te krijgen. Hij wist niet wat hij moest zeggen. Dus stelde hij haar maar de meest voorliggende vraag. "Wat ga je proberen te doen? Het maakt niets uit. Als we de andere Clans waarschuwen vallen ze ons aan. En ik wil niet dat er nog katten verwond worden, of erger zelfs.. Vermoord worden." Hij zuchtte luid en priemde opnieuw zijn helderblauwe blik in de hare. "Ik snap ze niet. Hebben ze dan geen hart? Geen gevoelens?" Zijn stem klonk oprecht nieuwsgierig en tegelijkertijd ook een beetje wanhopig. Hij haatte het om toe te zien hoe zijn clangenoten verwond werden, simpelweg omdat ze zich verzetten tegen de Bloodclan.

Ze verwachtte niet veel van de katten. Ze waren duidelijk wanhopig. Dat was ergens goed, maar het was aan de andere kant gewoon nutteloos als ze het zo oprichten. "Wat ga je proberen te doen? Het maakt niets uit. Als we de andere Clans waarschuwen vallen ze ons aan. En ik wil niet dat er nog katten verwond worden, of erger zelfs.. Vermoord worden." Kalm hield ze zijn blik vast. "Ik snap ze niet. Hebben ze dan geen hart? Geen gevoelens?" Hij was echt wanhopig. Hah... "Een opstand zou dom zijn, we zijn zwak, hoe je het ook draait of keert," zei ze rustig. "Daarom lijkt het me beter als we voor nu doen wat ze zeggen... Tot iedereen wat herstelt is. Je moet snappen, Zealspark, dat verzet alles alleen maar erger zal maken, zeker met dit soort katten," klonk er kalm. "En ik zeg niet dat ik opgeef, helemaal niet... Ik wil je juist duidelijk maken dat ik wel degelijk ervoor wil zorgen dat de clan veilig is," sprak ze. "Daarom moet je me vertrouwen... Alsjeblieft..."

De blik in haar ogen vertelde hem dat ze dacht dat hij wanhopig was. Als reactie hierop vernauwde hij zijn blauwe ogen. Hij was niet wanhopig. Hij wou enkel voorkomen dat zijn Clangenoten verwond werden. Haar woorden bereikten zijn oren en even zuchtte hij. "Daar was ik al op gekomen," sprak hij, haar duidelijk makende dat hij hier al eerder over na gedacht had. "Maar we zullen nooit volledig kunnen herstellen als ze ons blijven aanvallen." maakte hij haar nadien duidelijk. De Bloodclan was misschien niet de heiligste van ze allemaal, maar ze wisten wel hoe ze een andere Clan dwars konden zitten. De smeekbode deed hem opkijken. "Jou vertrouwen? Wat ga je er dan aan doen? Een theekransje houden?" Sarcastisch snoof hij. Nadien schudde de rood met witte kater echter zijn kop en richtte hij zijn blauwe blik op de grond. "Sorry.. Ik wil gewoon dat alles stopt en we eens voor een periode in vrede kunnen leven.." Hij keek de andere kant op. Het liefst van al wou hij die Claw een kopje kleiner maken maar als hij dat deed dan was hij net zo erg als de Bloodclan zelf.

Een zucht ontglipte zijn lippen en kalmpjes knipperde ze even. Ze wist wat ze deed, ze wist het eigenlijk maar al te goed. "Daar was ik al op gekomen," Dat was goed. Ze knikte even, toch dankbaar om het begrip en het feit dat hij snapte. "Maar we zullen nooit volledig kunnen herstellen als ze ons blijven aanvallen." Dat was waar, daarom moesten ze eenheid vormen, in haar ogen de enigste optie. Maar tja, dat zou ze niet helemaal aan Zealspark vertellen. Ze wilde het vertrouwen niet schenden. "Jou vertrouwen? Wat ga je er dan aan doen? Een theekransje houden?" Klonk er en even knikte ze met een serieus gezicht. "Sorry.. Ik wil gewoon dat alles stopt en we eens voor een periode in vrede kunnen leven.." Ze glimlachte even naar hem en sloeg even met haar staart. "Je zou verbaasd zijn wat woorden kunnen doen, zelfs bij zo'n katten," zei ze kalm. "Zelfs als ik mezelf ervoor zou moeten opgeven zou ik het doen, alles voor de clan," zei ze rustig. "Hij is een kat, net zoals wij, hij maakt zijn fouten en we moeten klaarstaan voor als dat gebeurd," zei ze even. "Maar tot dan kunnen we enkel het beste ervan maken..." ze dacht kort na. "Ik zat zelf te denken aan misschien... Naja... Prooi ergens anders te verbergen en het bij nood aan de zwakken te bieden, omdat Bloodclan nu vooral onze prooi neemt," zei ze even. "Verder zal ik kijken wat ik kan doen," sprak Snow. "En zoals jij het misschien spottend zegt... Een 'theekransje' zou inderdaad heel wat kunnen oplossen," Ze zuchtte even en staarde even naar de sneeuw onder haar poten. "Ik ben nooit echt voor het vechten geweest, enkel in noodgevallen of als allerlaatste optie," zo was ze nu eenmaal. Ze zou Claw nooit aanvallen, aangezien ze zelfs voor hém respect had. Elk leven had het nut te bestaan, althans... Daar was ze nu nog maar half van overtuigd...

Toen de poes begon over woorden en dat deze wel degelijk effect konden hebben op Bloodclanners trok Zealspark even zijn wenkbrauwen op. Echt waar? Hij had namelijk wel anders gezien bij de executie van Nightwish. Nog steeds voelde hij zijn bloed koud worden wanneer hij het schouwspel voor zijn ogen liet afspelen. De beelden in zijn hoofd stonden op zijn netvlies gebrand en hoogst waarschijnlijk zou hij ze ook nooit meer vergeten. De gespierde kater keek op toen Snowdrop beweerde dat een theekransje misschien wel effect zou hebben. "Liever jij dan ik." sprak hij met lichte humor in zijn stem. Hij had al door dat praten geen zin had. Dat hadden de klauwen van Claw hem duidelijk gemaakt. En als hij toch wou praten met die mormels dan zou hij zichzelf waarschijnlijk aan hun noden moeten onderwerpen, en no way dat hij dat ooit ging doen. Dan stierf hij nog liever dan dat hij zich zou overgeven en net hetzelfde ging doen als hun. Zijn blauwe ogen ontmoette die van de poes toen ze sprak over het feit dat ze liever praatte dan het uit te vechten. "Als je kijkt naar het feit dat de Clan letterlijk is overgenomen en dat ze ons zonder excuus simpelweg executeren dan denk ik dat vechten nu de laatste optie is. Van praten komt niks goed. Claw en Zira willen maar één ding en dat is macht. Ze zijn vast niet voor niets de leiders van de Bloodclan geworden." Hij voelde de wonde aan zijn schouder jeuken, eveneens als de diepe snee op zijn borstkas die zichtbaar werd toen een frisse wind over het landschap rolde. Dorre bladeren vlogen op en diegene die nog aan de bomen en struiken hingen creëerden een ritsel geluid. Wist hij maar waar Silverstar was..

"Liever jij dan ik." Dat waren zijn woorden. Daarop glimlachte Snowdrop enkel een keer naar hem. Ze leek oprecht blij te zijn met die woorden, althans, dat zou je zeggen. In haar ogen stond pijn, omwille van het feit dat ze er genoeg mee had alles op zich te nemen. Ze had zoveel katten beschermd in de clan... Er waren er veel zwak en kijk wat er van zwakte kwam. "Als je kijkt naar het feit dat de Clan letterlijk is overgenomen en dat ze ons zonder excuus simpelweg executeren dan denk ik dat vechten nu de laatste optie is. Van praten komt niks goed. Claw en Zira willen maar één ding en dat is macht. Ze zijn vast niet voor niets de leiders van de Bloodclan geworden." Ze zuchtte even en knikte langzaam. "Ze willen macht, dat is waar, daarom zal dat ook het enigste zijn waar ze naartoe zullen luisteren..." Ze sloot haar ogen even en zuchtte. "Ik... Wil je alleen laten weten dat ik wat ik zal doen... Me heel erg veel pijn zal doen," zei ze kalmpjes. "Maar ik kan het niet aanzien hoe de clan er zo erg aan toe is... Ik moet gewoon nog even volhouden... Tot Silverstar er is," ze lachte even schuin. "Wat er dan met mij zal gebeuren... Als dit lukt... Maakt me bang..." ze haalde trillerig adem. Ze was nog jong, had nog nooit haar droom kunnen waarmaken... En toch was er al zo'n grote kans dat ze zich bij Starclan zou voegen... Ze was nooit gemaakt voor een deputy te zijn, daar was ze altijd al te zorgend voor geweest.

De woorden van Snowdrop zorgden ervoor dat Zealspark haar wat verward aankeek. Hoezo was ze bang? Als ze haar deputy verantwoordelijkheden goed op zich nam en ervoor zorgde dat die Bloodclanners uit hun kamp verdwenen, dan was er toch niets wat ze te vrezen had? Een zucht rolde over zijn lippen en zijn lichte blauwe ogen keken haar zacht aan. "Ik denk niet dat je bang moet zijn.. je bent toch onze deputy? Wat kan er gebeuren? Zolang je die Bloodclanners maar buiten het kamp stampt." Een grijns trok over zijn lippen terwijl hij haar een aanmoedigende schouderduw gaf. Zij was inderdaad uiteindelijk hun deputy en hij moest niet te hard voor haar zijn. Dit waren moeilijke tijden en alhoewel hij de zaken waarschijnlijk anders had aangepakt, hij begreep haar wel. Al die verantwoordelijkheden.. alle levens die in haar poten lagen.. Starclan mocht weten wat voor druk de poes nu voelde.

Ze haatte dit. Elk moment van de dag... Ze wilde dat het voorbij was. Het was een levende nachtmerrie om tussen twee vijandige vuren te leven. Ze wist dat o zo goed... De ander keek haar even zacht aan nadat een zucht hoorbaar was geweest. "Ik denk niet dat je bang moet zijn.. je bent toch onze deputy? Wat kan er gebeuren? Zolang je die Bloodclanners maar buiten het kamp stampt." Ze kreeg een lichte schouderduw en knipperde waarna ze hem kort aankeek en langzaam even zwakjes glimlachte. "Ik zal mijn best doen," zei ze zachtjes. "Maar alleen kan ik het niet..." zei ze even mompelend waarna ze naar de grond keek. Ze had wel iets in haar kop... Maar... Ugh... Ze beet even op haar onderlip en slikte... Ze was zo bang om zich te verpraten hier, voor zoal de bloodclanners als de thunderclanners... Sigh...

De kater vertoonde een zachte glimlach toen de poes hem er een zwakke gunde. "Komt wel goed," probeerde hij haar aan te moedigen. Zijn lange staart sloeg een enkele keer door de lucht heen en zijn helderblauwe ogen zochten de hare. Snowdrop's woorden zorgden ervoor dat zijn rosse oortjes wiebelden. "Je weet dat als er iets is je bij mij terecht kan. Geloof me, ik wil niets liever dan die vuile teken de Clan uitschoppen." Een zucht verliet zijn mond waarna hij onopvallend zijn kop schudde. Voor een tel liet hij zijn blik rusten op de harde grond, om nadien weer op te kijken. "Ook.. als er iets anders is.. mag je dat altijd zeggen." Wat ongemakkelijk lachte hij. Zealspark was daarnet te bot geweest en daarom hoopte hij nu zijn nogal vlakke daden terug goed te maken. Ook al wou hij vriendschap sluiten met de poes, iets zei hem dat er een vuiltje aan de lucht hing. Wat dat was, daar zou hij nog wel achter komen.