Learn rules so you know how to break them

_{Met een vermoeide maar opgetogen uitdrukking op z'n gezicht stak Raven zijn zwarte kop de apprentice den binnen. Hij keek is om zich heen, maar kon echt niet zien waar Quietpaw lag. Dan maar roepen. "Quietpaw? Tijd voor je eerste training." miauwde hij, enthousiasme was in zijn stem te horen. Hij hield van een apprentice trainen en al helemaal als ze nog jong waren, dan luisterden ze tenminste nog een beetje. Althans, meestal dan. Je had ook van die probleemgevallen, maar hij vermoedde niet dat Quietpaw er zo ééntje was.

- Quietpaw}

Ergens hoorde hij zijn naam in de Apprentice's Den galmen, weerklinkend vanaf de andere zijde van de Den. Nog slapend trok hij even met zijn oortjes, was het in zijn droom of was het in de wakkere wereld? Hij opende langzaam één oog, en bij de ingang zag hij de zwarte gedaante staan die vanaf gisteren zijn mentor was. "Quietpaw? Tijd voor je eerste training," miauwde de ravenzwarte kater en Quiet schoot overeind. Natuurlijk! Zijn eerste training was vandaag, nu zelfs! Hij haastte zich naar zijn mentor toe, terwijl zijn vacht nog helemaal in de war zat en het mos van zijn bed triest aan elkaar hing. Vrolijk keek hij in de gele ogen van Ravenbreeze. "Ik ben er klaar voor!" riep hij hard genoeg om het hele kamp wakker te maken. Waarom hij Quietpaw heette, was soms ook een raadsel.

_{Er leek wel een knopje om te gaan bij Quietpaw en met een grote grijns op zijn gezicht keek Raven naar alle prachtige versierseltjes die in de vacht van de jongere kater hingen. Zijn halve bed zat bekant aan zijn vacht gekleefd. Gelukkig mistte het enthousiasme die een jonge apprentice zou moeten hebben niet en de "Ik ben er klaar voor!" maakte Ravenbreeze automatisch ook enthousiast. "Mooi zo!" miauwde hij even opgetogen. "Maar je mag wel wat zachter doen, behalve als je natuurlijk dol bent op boze katten op je dak," miauwde hij met een vriendelijke uitdrukking.}

Haastig haalde Quiet met zijn voorpoot wat mos van zijn kop, hij had stevig geslapen en dat was ook duidelijk te zien. Hij keek toen verontschuldigend op naar zijn mentor. Zijn moeder had er zo nu en dan wel op gehamerd dat hij zich netjes moest presenteren, vooral toen bij de ceremonie. Ze had iedere kitten tienduizend keer schoongelikt voordat ze de Nursery uit hadden gemogen. Althans, het had gevoeld alsof het tienduizend keer was. Ravenbreeze vertelde hem dat hij iets zachter mocht doen, en Quiet keek even om zich heen en haalde zijn schouders op. Niemand had nooit écht last van hem, niet zoals katten last hadden van Raptorpaw, Tigerpaw of Foxkit of zo. Die waren oprecht vervelend, Quiet vond zichzelf gewoon leuk. "Wat gaan we als eerste doen?" vroeg hij toen, extra zachtjes, omdat zijn mentor het zo vriendelijk verzocht had.

_{Hij zag de jonge apprentice om zich heen kijken en goedkeurend humde hij zachtjes. Dat betekende tenminste dat hij er wel om gaf of anderen zich irriteerden aan hem. Niemand van de omliggende apprentices leek er wakker van geworden te zijn dus dat was mooi. "Wat gaan we als eerste doen?" miauwde Quietpaw toen zachter, en hij glimlachte. "Als eerste gaan we de den is uit, zodat we niet hoeven te fluisteren." miauwde hij de rood met witte apprentice toe. Vervolgens liep hij de den uit en ging een eindje verderop zitten. "Dusss.. Raad is, wat denk je dat we gaan doen?" miauwde hij, een geamuseerde glimlach op zijn gezicht. Een beetje hersenactiviteit om mee te beginnen leek hem prima.}

Quiet keek even achterom in de Apprentice's Den, waar zijn vrienden nog rustig lagen te slapen. Raptorpaw, met zijn verschrikkelijke mentor had nog genoeg tijd om lekker te luieren, aangezien Northernlight toch amper wat van plan was. Ergens vond hij het wel jammer voor de jonge kater. Hij was behoorlijk ambitieus en nu had hij de luiste, meest vermoeiende mentor gekregen die je kon krijgen in Windclan. "Als eerste gaan we de den is uit, zodat we niet hoeven te fluisteren," miauwde zijn mentor, waarop Quiet snel knikte. "Slim," fluisterde hij snel. Eigenlijk zou hij het wel grappig vinden als Tigerpaw of zo wakker werd, maar vandaag besloot hij maar om sympathiek te zijn. Quiet volgde zijn mentor het kamp in, waar de ravenzwarte kater hem vroeg wat ze gingen doen. "Een tour door het gebied?" gokte hij. Het was vaak het eerste waar mentoren mee begonnen, logisch ook. Je moest nou eenmaal weten waar je heenging voordat je er iets nuttigs kon doen.

"Slim," was zijn apprentice het met hem eens en een grijns kwam op zijn gezicht. Hij boog zich voorover naar Quietpaw en fluisterde zachtjes; "Ik ben de slimste kat van de WindClan, nog slimmer dan Everstar." hierna kwam hij met een serieus gezicht overeind al kon je zien in zijn ogen dat hij een grapje uithaalde met de jonge apprentice. Hij trippelde de den uit en trippelde richting de uitgang, met Quietpaw aan zijn zijde. "Een tour door het gebied?" gokte deze en hij schudde zijn kop. "Nee joh, dat is zo saai." miauwde hij met een geamuseerde grijns op zijn gezicht. "Wij gaan spoorzoeken, naar prooien." de éérste keer dat je ging jagen kon je niet meteen door je poten heen zakken en een prooi vangen. Het ging allemaal om geduld, oefenen en rustig aan doen. Bovendien zou Quietpaw zo veel meer van zijn omgeving zien als hij op sporen concentreerde in plaats van geuren en zou hij indirect ook een tour door de territorium heen krijgen maar dan op een veel minder saaie manier.

Quiet's pupillen werden groot toen Ravenbreeze naar hem fluisterde dat hij de slimste kat van Windclan was. Quiet keek de ravenzwarte kater verbijsterd aan. Was hij nou serieus? Het kwam zo geniepig over. Was Ravenbreeze stiekem kwaadaardig? En was hij echt zo slim? Slimmer dan Everstar en Sparrowfeather? Bij elkaar? Quiet keek de kater met spleetogen aan. Er zat iets van humor in zijn ogen, maar zijn blik was zo verschrikkelijk serieus geweest. Quiet kon echter wel weer een gat in de lucht springen toen Ravenbreeze zei dat ze meteen zouden gaan spoorzoeken. "Ja! Goed idee!" riep de rood-witte kater. Hij wilde al vooruit lopen, maar bedacht zich toen dat hij geen idee had waar hij überhaupt heen moest.

Gelukkig was zijn apprentice enthousiast over zijn idee. Een grijns kwam op zijn gezicht toen Quietpaw meteen riep dat het een goed idee was en naar voren liep. Echter leek de rood met witte kater wat te twijfelen en wachtte deze nog even op zijn mentor. "We gaan naar de heatherfields, daar is heel veel prooi." lichtte Ravenbreeze toe en keek even naar de lucht, die aardig donker bewolkt was. Al leek het verderop al op te klaren. "Kan jij mij de weg wijzen naar de heatherfields, denk je? Er is veel prooi, voornamelijk veel konijnen. Dus je kan je concentreren op de richting waar veel geuren vanaf komen en waar je veel pootstappen ziet, zowel van prooien als katten. Ik wil dus dat je niet alleen je neus gebruikt, maar ook je ogen en oren. Met je oren kan je het getrippel en zo van de prooi horen, dus dat kan je ook zeker gebruiken."

Ravenbreeze vertelde hem dat ze naar de Heatherfields zouden gaan, daar zou zogezegd veel prooi zijn. Alsnog vertraagde Quiet, want hij bedacht zich dat hij eigenlijk ook niet wist waar de Heatherfields precies waren. Dit ging toch iets minder gemakkelijk dan hij in eerste instantie verwacht had. Het volgende wat Ravenbreeze van hem verlangde, was dat hij de weg naar de Heatherfields zou kunnen wijzen. Quiet luisterde gespannen naar het advies dat de zwarte kater hem gaf, hopend dat hij aan de verwachtingen zou kunnen voldoen. Quiet opende zijn bek een eindje en stak zijn neus in de lucht om zoveel mogelijk geuren op te kunnen vangen. Het leek wel alsof hij gebombardeerd werd door allerlei verschillende aroma's, maar welke van hen een konijn was, wist hij niet. Zijn ogen liet hij over de grond gaan terwijl hij een stukje verder liep. Op een gegeven moment begon hij aangevreten gras en konijnenkeutels te zien, dus ze moesten nu wel in de buurt zijn! De geur van de dieren kon hij echter nog steeds niet onderscheiden, dus wanhopig keek hij naar achteren om de hulp van zijn mentor in te schakelen.

Onderwerp: Re: Learn rules so you know how to break them