So, this is the world?

Puppykit was al een tijdje wakker en lag verveeld in haar nest. Ze besloot dat het maar eens tijd werd om op avontuur te gaan. De kleine kitten stond op en liep op een damesachtige manier de Leaders den uit. Het lopen had ze al redelijk onder de knie gekregen, al had ze soms nog wel een beetje problemen met haar richtingsgevoel. Haar oogjes zaten namelijk nog steeds dicht in tegenstelling tot die van haar siblings, hun oogjes waren namelijk al open. Puppykit liep voorzichtig veder, waar ze heen liep,  tja, dat wist ze niet. Ze was al vaker tegen iets aangelopen. Wacht, wat dat was? Ja, dat kon ze dus niet zien. Voorzichtig voelde ze met haar pootje. Ze voelde iets nats. Puppykit liep een beetje naar rechts en liep weer door. Ze dacht dat ze weg was van het natte, maar dat had ze mis. Ze liep recht in een diepe plas en van schrik sprong het kleine poesje een meter de lucht in. Ook had ze van schrik geprobeerd haar oogjes te openen en tot haar verbazing gingen ze een klein stukje open. Door het felle licht dat in haar oogjes scheen had ze, ze meteen weer dicht gedaan, maar toen ze weer op de grond terecht kwam ontstond er een frons op haar voorhoofd. Had ze het nou verbeeld? Of waren haar oogjes echt open gegaan? Al een hele moon lang had ze geprobeerd haar oogjes te open en nu was het opeens gelukt? Ze aarzelde even maar probeerde uiteindelijk toch voorzichtig haar oogjes te openen. Heel voorzichtig gingen haar oogjes een klein stukje open en toen nog een stukje. Puppykit knipperde even tegen het felle licht, maar toen ze er een beetje aan gewend was opende ze haar oogjes helemaal. Even staarde ze verwonderd om zich heen. Toen ze weer voor zich uitkeek zag ze het natte waar ze in was gelopen. Verbaast keek ze in de plas water  toen ze haar spiegelbeeld zag. Wauw, haar oogjes waren zo mooi! Ze waren helder blauw en heel schattig. Dit moest ze haar moeder laten zien! Maar waar was die? Ze keek even rond maar ze zag alleen maar onbekende katten… Haar blik bleef hangen bij een onbekende kater, haar toekomstige dienaar. Ze trippelde naar de kater toe en ging voor hem zitten. “Hoi, z-zou u iets vo-or me k-kunnen doen?” vroeg ze op een poeslief toontje. Het klonk nog wel een beetje houterige en soms hakkelde ze een beetje, maar veder was haar spraak al goed ontwikkeld.

Eerste post voor Lynxfang! (Let niet op de titel, we zijn een beetje inspiratieloos ^^")

''Um...Tuurlijk?" antwoordde de kater aarzelend. "Zou u me naar m'n-" veder kwam Puppykit niet want ze begon te gillen. "Dit is een ramp!" vervolgde ze paniekerig. "Dit is vreselijk!" ging ze veder. De kleine flame-point kitten was er net achter gekomen dat ze vies en nat was, iets wat dus een groot probleem was, nee een ramp, nee een wereldramp! Langzaam vulde haar oogjes zich met tranen. “W-wat moet i-ik nou met m-mijn v-vacht?!.” snikte Puppykit. “H-help me, alstublieft.” vervolgde ze snikkend. De grote kater voor haar moest haar helpen. Want zoals ze er nu uitzag kon ze het kamp echt niet verkennen, dan zou ze worden uitgelachen. “Alstublieeeeftttt” smeekte ze met onweerstaanbaar schattige puppyeyes.

Eerst begon de grootte kater ook te gillen. Waarom is hij nou aan het gillen?, vroeg Puppykit haarzelf af. Zij was toch degene met de vieze vacht. Misschien was hij toch niet de beste dienaar... Uiteindelijk werd de kater weer rustig en eindelijk had hij door wat er mis was. De kater pakte Puppykit op en begon haar vacht voorzichtig te likken. Puppykit ging netjes rechtop zitten als een echte dame. "Hup hup, schiet eens op." beveelde ze de kater. "Ik moet er perfect uitzien als mijn moeder terug komt." vervolgde ze. De kleine kitten bleef maar wachten en wachten. Zo moeilijk was dit toch niet?! Het enigste wat ze vroeg was een droge en nette vacht. Dadelijk was haar moeder al terug en zag ze er niet uit! Dat kon ze echt niet laten gebeuren. Deze kater was zo langzaam, te langzaam naar haar smaak. "Gaat dit nog lang duren?" vroeg Puppykit ongeduldig.

- Sorry voor de late reactie, maar Cynthia was ziek van de week en we hadden het allebei erg druk met school, daardoor konden de niet posten. Gelukkig is het nu vakantie

"Klaar." deelde de kater mee. Eindelijk! Dat duurde wel een eeuwigheid! "Ik ben Lynxfang trouwens." stelde de kater zich voor. Lekker boeiend, dacht Puppykit. "En jij bent?" vroeg hij vervolgens. "Ik ben Butterstar's knapste, beste en leukste dochter, Puppykit." zei de kitten vol trots. Haar broertje en zusjes waren natuurlijk lang niet zo geweldig als haar. Bedachtzaam keek ze naar haar vacht. "Dit heb je helemaal verkeerd gedaan, weet je dat?!" zei Puppykit boos tegen Lynxfang. Ze trippelde naar een plas water en keek naar haar spiegelbeeld. Keurend bekeek ze haar spiegelbeeld en nadat ze dat gedaan had schudde ze afkeurend haar hoofd. "Ik zie er niet uit!" snauwde ze boos. "Ik lijkt wel op m'n zusjes!" vervolgde ze mopperend. Het kleine poesje begon mopperend haar vacht weer in model te brengen. Toen dat eindelijk gelukt was trippelde ze weer terug naar Lynxfang. "En hoe zie ik eruit? Geweldig, toch?" vroeg Puppykit. Al was het niet echt een vraag. Ze wist het antwoord al, natuurlijk zag ze er geweldig uit! "Maar zullen we wat leuks gaan doen?" vroeg ze. Je zag de kleine flame-point kitten weinig met andere kittens spelen, ze was natuurlijk veelste goed voor hun, maar ze hield wel van spelen. Zo lang ze maar schoon bleef en er geweldig uit bleef zien.

-Sorry voor de late reactie!

Oh nee, wat ze nu hoorde kon dus écht niet. Haar zusje noemde zichzelf Butterstar's knaptse, beste en leukste dochter? Rosekit snoof boos. Echt niet. Haar mama hield dus zeker weten veel meer van haar dan van stomme Puppykit; het enige wat die kon was zich zorgen maken over haar vacht! Zie je, daar ging ze weer voor een plas staan haar domme vacht netjes maken. Dit sloeg echt nergens op. Toen ze ook nog is vroeg aan de warrior hoe ze eruit zag, en dat dit dus geweldig was, stapte Rose naar haar toe en duwde haar boos met haar poot. "Dus niet." beet ze haar zusje boos toe. "Je ziet er stom uit, zoals áltijd!" ging ze toen verder en zette haar haren overeind, waarbij ze haar nageltjes uitklapte. ze kon er niet tegen als anderen deden alsof ze beter waren dan haar, en het korte lontje van haar werkte daar niet echt bij.

+ Ik heb niets tegen Puppykit hoor, dat is alleen Rose! ;')

Puppykit schrok zich bijna dood toen haar zusje Rosekit opeens verscheen en haar duwde. "Dus niet." beet Rosekit haar boos toe. "Je ziet er stom uit, zoals áltijd!" ging Rosekit veder en ze zette haar haren overeind. Puppykit's mondje was opengevallen van verbazing. Hoe durfde Rosekit haar aan te raken?! Daar ging haar perfecte vacht... En dan zei ze ook nog dat ze er stom uitzag. O hier kwam ze niet mee weg! Boos zette Puppykit haar haren overeind en klapte ze haar nageltjes uit. "Hoe durf je dat tegen mij te zeggen?!" zei ze boos. En net toen ze uit wilde halen naar haar zusje begon Lynxfang te praten. ''Rosekit, Puppykit'." zei Lynxfang met een strenge stem. ''Vertel me eens, wat denk je dat een Warrior moet doen?'' vroeg hij vervolgens op een dringende toon. Wauw, dat was een makkelijke vraag. Puppykit gaf haar zusje nog snel een boze blik en daarna ging ze netjes rechtop zitten voor Lynxfang. "Een Warrior moet er voor zorgen dat hij of zij er altijd goed uit ziet en hij of zij moet veel vriendjes of vriendinnetjes hebben." antwoordde ze. "Ow ja en ze moeten de clan beschermen, er altijd loyaal aan zijn en ook luisteren naar de warrior code." vervolgde ze snel. Ze was die laatste dingen bijna vergeten want ja het waren niet de belangrijkste dingen, of toch wel? Ach ja, ze had antwoord gegeven op de vraag en dat was het enigste wat ze moest doen. Met een iet wat arrogante en uitdagende blik keek Puppykit naar haar zusje. Ze was benieuwd naar wat die nu ging doen, als zou het natuurlijk nooit zo geweldig zijn als iets wat zij deed.

Ugh, haar zusje durfde nog wat terug te zeggen ook, terwijl zij duidelijk ongelijk had. Toen klonk de stem van de warrior die vroeg wat een warrior moest doen. Rose keek even nadenkend naar hem. Hmm. Wat deed een warrior eigenlijk? Kittens straf geven was de enige die zo één twee drie in haar opkwam. Puppykit was haar helaas voor en zei allemaal domme dingen over uiterlijk, dat was niet eens belángrijk. "Uiterlijk is niet belangrijk!" miauwde ze dan ook, waarna ze naar haar eigen vacht keek die vol klitten en takjes zat. Nope, niet belangrijk. "Een warrior moet sterk zijn, en zich goed aan de regels houden, zijn clan beschermen, kittens straf geven als ze iets doen wat niet mogen.. Apprentices les geven.." daar hield haar kennis wel zo ongeveer op. Afwachtend keek ze naar Lynxfang.