Mama are you here?

Dovewing was uitgeput. De witte poes moest zichzelf voortslepen maar deed dit, uit angst voor haar leven en die van haar kittens. Ze had nu niet alleen Lockedkit om voor te zorgen, maar ook de kittens van de dode Brightspots. Deze leken haar vooral te verstoten in plaats van de extra hulp te aanvaarden wat het vermoeiend voor haar maakte. De poes wist dat ze zichzelf niet redden kon met alleen maar queen zijn, die werden vermoord - zo bleek uit de executie van Brightspots. Dus was ze een moeder en warrior tegelijkertijd. Het was hartstikke vermoeiend en vaak ging ze er 's nachts zelfs nog op uit om wat prooi binnen proberen te halen, wat ervoor zorgde dat ze nog minder slapen kon. Ze wist niet hoe lang ze zo nog door kon gaan, voordat ze een keer door ging zakken uit vermoeidheid. Echter wist ze nog wel prooi binnen te slepen en was ze nuttig voor de clan, wat een vrijstelling voor haar en haar kittens betekende. Dat was nu even genoeg om van te leven. De korte vacht van de kattin was opgezet tegen de gure wind en de kou. De poes stak haar kop in de lucht om de lucht op te snuiven zodat ze de positie van haar prooi kon waarnemen. Ze had al één eekhoorn weten te vangen, die door onbekende reden uit zijn winterslaap gewekt was. Er leek nu echter niets meer te zijn. Hun grond had gewoon niet genoeg voedsel voor zoveel katten. Dove draaide zich om. Ze zou haar jacht moeten staken, er was niets meer en bovendien was ze veel te moe om nog echt iets te kunnen vangen. Ze was zichzelf voor de gek aan het houden. Met een diepe zucht begon ze aan haar terugweg. Opnieuw stak ze haar neus in de lucht om de lucht te proeven, maar nu was het om de locatie van haar al gevangen prooi te vinden. Maar in plaats van de geur van verse prooi te ruiken, rook ze de geur van een kitten. Ze herkende de geur maar al te goed aangezien ze op iedereen paste alsof ze van haar eigen kroost waren. Killerkit, een jonge kitten van Shiverthought. Eigenlijk had ze de zorg niet over het poesje maar dat betekende niet dat ze niet onbezorgd was. Haar lichtgroene ogen keken zoekend om zich heen en angst rees in haar op. Een kitten zou niet lang overleven in deze ijzige kou. De wind rukte aan haar vacht en ze voelde de kou prikken op haar roze neusje. Haar oren draaiden zich in haar nek. Hoe graag ze ook terug wilde naar de warme nursery, ze kon niet terugkeren zonder de kitten. De geur kwam van haar linkerzijde en hier liep de witte poes dan ook naartoe. Met snelle pas trippelde ze door het territorium heen, kijkend achter iedere boom en in iedere struik die ze tegenkwam. Nergens kon ze het grijze poesje vinden en de bezorgdheid begon te stijgen. Toen uiteindelijk zag ze haar, hard hoestend en schokkend. "Killerkit!" miauwde ze geschrokken en snel rende ze naar de kitten toe. "Gaat het een beetje?" vroeg ze zachtjes en sloeg snel haar staart om de kit heen om deze warm te houden. Ze moesten zo snel mogelijk terug naar het kamp.

De kitten stribbelde tegen en lichtjes verbaasd keek Dovewing naar de jonge poes die probeerde te ontsnappen uit haar poten. Ze liet haar grip wat verzwakken zodat Killerkit vrij kon komen als ze dat echt graag wilde. De kleine kitten hoestte, maar miauwde vervolgens dat alles prima was en dat ze haar mama moest zoeken. "Killerkit." miauwde Dovewing zachtjes en keek de grijze kitten aan. "Hier ga je mama niet vinden," vertelde ze en glimlachte klein. "Die is op een hele andere plek, als je hier zoekt dan wordt je alleen maar ziek en dan ga je haar nooit vinden." zei ze. Het was een halve waarheid, maar ze wilde de kitten geen pijn doen. Nu moesten ze zo snel mogelijk terug naar het kamp en Killerkit warm houden.

Killerkit miauwde dat ze niet ziek wilde worden, en vervolgens kwam deze langzaam op haar afgelopen. Dovewing spreidde haar voorpoten wat uit zodat de kitten hier zitten kon om wat op te warmen. "Natuurlijk wil je dat niet lieverd," miauwde ze zachtjes. "Maar iedereen wordt wel eens ziek, weet je dat?" vervolgde ze toen rustig. Toen de grijze kitten miauwde dat ze niet wegging tot mama er was, schudde de witte poes haar kop en vestigde haar lichtgroene kijkers op de kitten. "Mama komt niet meer hier," vertelde ze. "Weet je waar ze wel komt?" vroeg Dovewing toen zachtjes en glimlachte. "In je dromen. Daar zul je haar vast wel eens vinden. Maar je hoeft niet hier te zijn om te dromen, toch? Dat kan ook in het kamp. Dat is veel warmer." miauwde ze vervolgens. Toen de jonge poes vroeg of het haar schuld was, en of haar mama haar niet leuk vond, schudde de kortharige poes haar kop. "Natuurlijk is het niet jouw schuld." zei ze. "Mama houdt heel veel van jou, maar ze.. ze kan niet meer overal komen. Want ze is nu in StarClan en dan is het héél moeilijk om hierheen te komen! Maar soms lukt het, en dan zal ze in jouw dromen verschijnen." verzekerde ze de grijze kitten zachtjes.

De kitten vroeg of ze wel eens ziek geweest was, en Dove knikte met een glimlachje op haar gezicht. "Ja hoor, vaak genoeg." miauwde ze geruststellend. "Soms is het wat erger dan de andere keer. De laatste keer dat ik zo ziek was als jij nu bent, was ik een apprentice." vertelde ze op haar gebruikelijke zachte toon. Toen Killerkit vroeg of mama haar niet leuk meer vond, schudde Dovewing haar kop en begon te vertellen. Over StarClan, over dromen, over het bezoeken. Ze had er veel ervaring mee. Zijzelf droomde veel over haar dode partner Crimsonheart, zowel nachtmerries als mooie dromen. Maar als ze niet vertelde over de nachtmerries die ze ook had 's nachts, wist ze zeker dat Killerkit alleen de mooie dromen zou hebben. De jonge kitten vroeg of haar moeder een bijzondere kat was, en meteen knikte de queen. "Jouw mama is heel bijzonder," miauwde ze warm. "Ze is namelijk altijd bij jou, ook al zie je haar niet. Daar hoef je helemaal het territorium niet voor in te gaan. Ze is er altijd, dus ook als je in de nursery bent." miauwde ze, en drukte vervolgens zachtjes met haar witte poot op de borst van de grijze kitten. "Daarzo, in je hart. En dan kan je haar zien als je gaat slapen." sloot ze haar verhaal af. Killerkit merkte op dat ze niet zo lekker was. De witte poes knikte. "Dat zie ik," glimlachte ze en gaf de kitten een zacht kopje. De bezorgdheid borrelde weer op. "Zullen we je naar huis brengen? Dan zal ik je wel dragen."

Toen Killerkit hard begon te hoesten, rees Dovewing bezorgd op. "Gaat het wel?" murmelde ze zachtjes, het ging natuurlijk helemaal niet, domme vraag. Ze ging verder met vertellen, hopend de kit wat af te leiden van dat gehoest. "Dan moet ik dus in mijn hart gaan zoeken," merkte Killerkit zachtjes op toen ze klaar was met haar verhaal. Dove knikte en glimlachte warm. "Precies," miauwde ze terug en keek toen naar achteren, in de richting waar het kamp ongeveer lag. De poes kon niet wachten om weer terug in haar nest te liggen, wetend dat de jonge kitten in goede handen was van de Medicine Cats. "Zullen we je naar huis brengen? Dan zal ik je wel dragen." miauwde ze dus ook en keek de kitten warm aan. Ze zou goed voor het grijze poesje zorgen. "Ik wil naar huis ja.. Moet ik dan naar medicine cat?" miauwde Killerkit op een klagelijk toontje en zachtjes grinnikte Dove. "Ja, maar dat is veel leuker dan dat het klinkt hoor. Je weet toch dat Medicine Cats met StarClan kunnen praten? Misschien kan jij dat dan ook wel beter als je in de Medicine Cat den ligt." miauwde ze op een zachte toon, waarna ze de kitten oppakte in haar nekvel en zich omdraaide. "Zullen we dan maar gaan?" miauwde ze, haar stem wat gedempt door de vacht van Killerkit.

Nu konden ze dan toch eindelijk aan de terugweg naar het kamp beginnen. De witte poes zette er flink de pas in, aangezien het te merken was aan Killerkit dat deze er erg doorheen zat. Ze moesten zo snel mogelijk naar de medicine cat den toe. Dovewing rende zo hard als ze kon, uiteraard zonder dat het de zieke kitten in haar bek tot last was. Toen ze in het kamp aankwamen, liep ze meteen naar de medicine cat den toe en legde de kit voorzichtig op de grond, waarna ze zoekend om zich heen keek naar de medicine cat.

- Topic uit