The star inside will shine brightly when it has been raised

Ace was al vroeg wakker, hij was maar kort bij de waken gebleven. Dit was simpelweg omdat hij de kattin en de kater niet goed genoeg kende -en de leidster een vrij grote hekel aan hem had- Wat eigenlijk best vreemd was als je naging dat hij de beste vriend van hun zoon was en de ex van hun dochter. Al kon dat dus ook de basis van het probleem was. Maar goed, hij wist nu ook wat er ging komen en had zich voorbereid. Hij had twee mooie pakketjes aan reiskruiden gemaakt en die lagen al op hun plek. Aangezien Innerghost wel een moeilijke tijd had, had de kater het aangedurfd haar te verstoren. Daarbij had hij ook het gevoel dat de Deputy hem niet totaal mocht. Misschien dat dit overging als hij eindelijk een apprentice had, iets wat hij zeker nog aan ging kaarten als ze eenmaal in haar rang zat. En natuurlijk de verdomde clan niet meer doodging aan ziekte. Op het moment zou een kennisloze apprentice enkel in de weg lopen of zelf ziek worden, en hij wou dit gewoon niet verpesten. Goed, op een hoop nutteloze gedachtegangen na deed hij zijn normale werkjes redelijk normaal tot hij de zwarte kattin zag. "Innerghost" sprak hij simpelweg vanuit zijn den, wetend dat ze zich al bewust moest zijn van het plan van aanpak. Nog even een reisje naar Highstones en ze moest aangesproken worden met Innerstar.

Nope, Innerghost mocht hem niet. Maar goed, naar zijn weten mocht ze niemand. Met een beetje geluk ging Starclan een goed woordje voor hem doen of zag ze daar ineens in dat ze maar genoegen moest nemen met hem als Medicine cat. Of hij legde zijn hoop in het feit dat er Deputy kwam die hem wel aardig vond. Eigenlijk maakte dit allemaal weinig uit, hij had in zijn rang andere taken en moest eerder met de leader samenwerken dan die blindelings te volgen. Dit werd nog wat. Nog altijd vroeg hij af waarom hij niet simpel prooi kon jagen en andere katten de kop in mocht slaan, veel minder problemen. Maar klaar met het geklaag, de zwarte poes kwam al dichterbij en bij haar opmerking gingen een van zijn oren naar achteren, iets wat zo vaak gebeurde dat er niet meer op gelet hoefde worden. Hij schoof de planten die op een blaadje Sorrel lagen naar Innerghost toe. Zelf pakte hij ook zijn eigen kruiden en slokte die naar binnen in één soepele hap. De kater wist dat je er kort op moest kauwen, genoeg dat er nu al sap uit kwam en later ook bij het verteren. Zonder veel moeite werkte hij het dus ook naar binnen. De smaak was verschrikkelijk maar Ace had maar zelden problemen met eten, en zelfs iets zo bitter als reiskruiden gingen er zonder problemen in. Hierna keek hij nog even om naar de katten die er lagen en nadat hij zeker wist dat hij klaar was voor de lange tocht stond hij op, wachtend tot de kattin ook klaar was met de planten. De grijze kater had het gevoel dat zijn eerdere plan van bff's worden met de kattin het niet ging worden. Misschien als het tijdens het lopen wel heel erg saai werd zou hij een gesprek beginnen, maar tot die tijd besloot hij niks onnodig te zeggen.

Ace had van alles geregeld zodat iedereen het op z'n minst een dag zonder zijn zorgen moest redden. Hij had naast sommige nesten wat kruiden gelegd die ze in konden nemen zodra ze adem ontnomen werd en ze het moeilijk kregen. Hij kon zo ie zo maar kleine beetjes afgeven. Gelukkig begrepen de meeste het. Omdat hij ook een kit in de den had liggen had hij een Queen gevraagd af en toe bij Greykit te gaan kijken, nog tussen het zogen door. Die kit was waarschijnlijk het begin geweest, en had het ook nog het ergste. De meeste katten zouden nu de meerderheid van de dag slapen en de overige tijd wat drinken, eten en hun medicijnen innemen met het nodige geklaag en gekuch. Het grootste gevaar lag bij de katten die niet kwamen om behandeld te worden, die pas binnen kwamen denderen als ze daar dood lagen te hoesten. Even zuchtte hij waarna hij omdraaide de blik van de kattin te ontmoeten, hij draaide er evenmin omheen als zijzelf. Voor een deel was het openlijk praten zeker een gesprek versnelling. Ace was ook niet de respectvolste te noemen. "Ja, dat weet ik zeker." Sprak hij zonder twijfel en op de hardere manier die hij opgedaan had van zijn mentor Rowanflame, de normale manier van doen paste er immers niet meer in. "En na de herb lesson heb ik al enkele op het oog, ik hou ze nu in de gaten tot ik het zeker weet" Het liefste wou hij een duidelijk teken hebben, maar hij kon niet op al te veel hopen. Toch kon je wel merken dat hij er meer mee bezig was dan je dacht en sorry voor mevrouw ging dat betekenen dat hij niet de eerste de beste ging pakken. "Daarbij denk ik niet dat het slim is om tijdens een epidemie een apprentice te nemen. Ze zijn nog jong en kunnen makkelijk ziekte oppakken, zoals bij Lightningpaw en Hailpaw, en ik zou ze misschien te weinig aandacht kunnen geven" Bij de namen van de overleden apprentice's was zijn toon al wat weggezakt. Hij was zo bezig met te laten zien dat hij wel werk deed dat hij er niet op had gelet dat hij hier meteen zijn problemen deelde met dit onderwerp. Ace had geen voorbeeld over hoe je een apprentice moest kiezen, hij was zelf gewoon gekozen door Starclan. Hij wou gewoon een goede apprentice kiezen en deze het liefste niet dood laten gaan door Greencough in de eerste week van zijn mentorschap. Even schudde hij zijn pels uit en duwde zijn gedachtegang weer weg, waarna hij naar buiten liep. In dit tempo kwamen ze nog niet bij Highstones aan voor de volgende moon.

De grote kater bukte om de ingang door te komen en schudde daar even zijn dikke pels uit. Zodra zijn bontjas weer fatsoenlijk zat nam hij hetzelfde tempo aan als zijn reisgezel. Ondanks dat hij niet de dunste nog lichtste was kon hij het zonder veel moeite bijhouden. Zijn conditie was goed en hij zette grote passen. Daarbij was het meeste wat hem dik maakte pluis en vacht. Niet dat je ook echt de kans kreeg dik te worden in een clan met schaars prooi. Goed. De kater liep in stilte verder en keek wat voor zich uit. Hij had zeker een ander antwoord verwacht dan degene die hij gekregen had, en Ace had er ook niks op terug te zeggen. Niet dat als hij dit wel wist hij ooit een argument zou kunnen winnen. Echt, als hij zo verder ging met al zijn gemopper eindigde hij nog als Smokebreath. Dus even positief doen. Uiteindelijk eindigde die poging dus dat hij zijn gedachtes uit zette en in een vaste tred verder walste. In zijn gedachtes was dit zeker spannender geweest.

Ace liep in zijn eigen sukkelgangetje verder. Hij had al weer honger, hij had altijd honger. Toch was het na de redelijk korte periode van clanarrest weer fijn buiten te zijn. De kater liep graag door het Territorium, en nog liever door dat van andere. Iets wat duidelijk weer terug viel op het eerdere onderwerp. Eigenlijk was hij nog altijd een apprentice in hart, iets wat ook nooit meer zou verdwijnen. Hij moest nu natuurlijk een goed voorbeeld scheppen maar dat lag hem gewoon niet lekker. Hij had dus ook al redelijk wat dingen gepland die technisch gezien nog legaal waren volgens de code maar niet gewaardeerd zou worden. Zodra hij een apprentice van zichzelf had kon hij natuurlijk niet hebben dat dat ding bij iedere grens bleef staan. Er moest een beetje pit in komen. Als je alle regeltjes zou volgen kon je maar weinig bereiken. Innerghost was de eerste die begon met praten, en de vraag zorgde dat hij haar aankeek. Hij was vrij gevoelig voor Starclan, met name omdat de heldere clan opviel in zijn slome en domme brein. Er waren kleine dingen, zoals een voorgevoel dat je net zo goed kon verwarren met een rommelende maag. De kater moest dus ook nog wennen met dat zulke dingen ook van hogerop konden komen. "Ik heb een naar voorgevoel" Gaf hij eerlijk toe, waarna zijn groene ogen automatisch omhoog gingen. "Zoals een deja vú, maar het begon vannacht al" Het was niet zo dat hij hier een hele duidelijke uitleg kreeg. Maar er was iets. Hij kon maar hopen dat hij hier beter in werd want anders kwam er niks meer van de clan terecht. De kater liep even om een boom heen en ging toen weer verder. "Ik denk dat er iets gaat komen, op de terugweg zal ik wel wat planten meenemen voor het zekerste." Niet te lang wachten, gewoon als ze iets tegenkwamen meegrissen en weer verder. Je kon nooit teveel pijnstillers hebben en deze reis was te lang om te doen enkel voor kruiden. Wat betekende dat andere dat ook niet deden en er nog redelijk wat moest staan. Maar over voorbereiden. "Weet je trouwens al een nieuwe Deputy? Starclan houd niet van wachten" Het laatste klonk wat bitter, aangezien hij zelf ook al tegen dat probleem aan liep. Hij verwachtte ook niet een werkelijke naam, maar een ja of nee zou misschien op z'n plek zijn. Ze moesten hier doen aan teamwork en wat bonding time hebben.

Acefray liep op zijn eigen tempo verder en hielt zijn blik op de omgeving. Zijn focus lag echter meer op de begroeiing dan bij mogelijke vijanden. Ze hadden toestemming hier te lopen en planten waren nu net iets minder aandachteisend dan katten die wouden vechten. Die zouden wel naar hun toe komen, planten echter niet. Af en toe zag Ace een plant en dacht de naam erbij. Toch wou hij zichzelf niet belasten met planten die hij nog op voorraad had. Liever nam hij wat specifieke kruiden mee tegen Greencough, pijnstillers en spinrag. De laatste twee omdat je daar altijd een tekort aan had. Toen Inner weer opsprak hief hij zijn kop en draaide zijn oren bezorgd naar achteren. Twee katten die hetzelfde voorgevoel hadden. Toch knaagde er iets aan hem, en hij dacht niet dat het Greencough was. Maar het gesprek ging al verder naar de nieuwe hoge rang. Blijkbaar wist de zwarte kattin al iemand, net wou hij zijn mond al weer openen om door te vragen, toen hij antwoord al kreeg. Hmm, hij zou het dus met haar eens zijn. De grijze kater grijnsde schuin “Je maakt me nog nieuwsgierig” Maar Ace vroeg verder niet door. Als de nieuwe leader het wou zeggen zou ze dat wel doen, geen rede om door te gaan vragen. Daarbij wist hij dat hij met zelf raden niet zo ver zou komen, vooral omdat hij zich niet opgewonden wou maken voor iets dat nog niet zeker was. Hij zou het wel horen bij de ceremonie. "Laten we doorlopen, des te eerder we klaar zijn en weer terug kunnen naar het kamp. Zie je toevallig kruiden, pak ze dan, ik help je er bij," Hij knikte en zette ook pas bij, zo in een drafje uitkomend. Het was een prettig tempo dat hij lang kon volhouden, maar toch redelijk goed vooruit ging. “Ik heb vooral Poppy seeds nodig. Ook Sterremuur tegen Greencough als je het ziet” Ace nam aan dat Innerghost wist hoe het eruit zag. Er was immers al eerder een uitbraak geweest en als hij het goed wist had haar kit het ook eens gehad. Of anders was ze wel slim genoeg om te weten hoe het eruit zag. Jammer dat hij geen Catmint kon vinden hier, maar goed. Het zou niet al te lang meer duren voor ze er waren en Inner kon gaan samendromen.

Het duurde niet lang meer voor hij de grote rotsen zag. De moed kwam er bij de kater weer in, ondanks dat de lange reis iets van zijn lichaam begon te eisen. Hij kon het redelijk goed volhouden, lange afstand. Maar het oneven gebied bewandelen in de ochtend samen met de terugslag van de kruiden maakte het allemaal niet makkelijker. Zijn ademhaling was ook al zwaarder geworden en hij durfde te zweren dat hij enkele kilootjes af was gevallen. Om eerlijk te zijn wou hij nu het liefste een uurtje of twee gaan slapen en een pootmassage. Maar het zat er niet in dat dat ging gebeuren. Toen ze voor de Moedermuil stonden veranderde de houding van de kater. Hij begon zich zichtbaar meer te ontspannen. Er was iets aan deze plek die hem een veilig gevoel gaf. Zijn blik viel op Innerghost en knikte even bij haar verklaring, terwijl hij zonder veel twijfel de grot in liep om de weg te leiden. “Aan het einde van de Moedermuil zullen we Moonstone zien. Zodra je die aanraakt zal je samendromen met Starclan die je oude leven weghaalt en je in ruil daarvoor negen levens terug geeft, zodat je de clan kan leiden” Dit was allemaal standaard informatie die de zwarte katten al lang moest weten. Toch moest hij er even doorheen gaan zodat er geen twijfel kwam, daarbij was het fijner om eerst oude informatie te horen voor hij het nog redelijk lange proces moest doorlopen. “Als je Moonstone aanraakt zal je even niet kunnen bewegen, dit is je oude leven die word weggerukt. Zodra je ontwaakt kom je in Starclan. Hier zullen 9 katten, misschien sommige die je kent uit je huidige leven, naar je toe. Ieder van hen zal je een leven geven met een geschenk. Deze geschenken zijn eigenschappen die je nodig zal moeten hebben als leider, maar nu nog niet bezit. Als laatste zal Shrewstar komen om de ceremonie af te sluiten, daarna kom je terug hierheen als Innerstar” Even keek hij opzij naar Innerghost, haar een moment geven alles door te laten dringen en om nog vragen te stellen. Het zou vast zwaar zijn als ze Shrewstar tegenkomt, aangezien dit toch haar vriendin was geweest. In zijn groene blik lag zichtbaar een rust, een die hij over wou brengen tot de zwarte kattin. Hij kon begrijpen dat het lastig was, zijn eigen bezoek aan Starclan had ook een indruk achter gelaten. Maar iedereen die Starclan bezocht had een kleine zwijgplicht. Acefray hoopte gewoon dat ergens in die 9 levens het geschenk lag van; “Goed samen kunnen werken met de Medicine cat” Het zou zeker niet voor het eerst zijn als ze zoiets weggeven en het zou het zeker makkelijker maken.

Acefray had zijn zegje gedaan en wachtte nu op reactie van de zwarte kattin. Als er iets onduidelijks was zou ze het nu moeten vragen, voor ze naar binnen gingen en voor hij alles vergat. Maar het leek duidelijk te zijn. Enkel kwam er nog een opmerking dat ze hoopte Shrewstar te zien. De kater zuchtte en keek even omhoog naar hemel, iets wat hij de laatste tijd vaker deed, alsof hij verwachtte dat hij daar het antwoord vond op alle vragen. Maar aangezien de wolken geen antwoord gaven moest hij het doen. “Alle Starclan katten zullen er zijn zover ik weet, dus ik denk het wel” Stelde hij gerust. Echt tijd om met haar te praten zou er niet zijn dacht hij. Hij was een keer in Starclan geweest. Het was toen hij nog maar net wist dat hij de Medicine cat moest worden en alle lessen kreeg van Littlestream. Hij had het moeten doen zoals een normale apprentice, al was bij hem alles wat sneller gelopen. Het was een vreemd maar aangenaam gevoel geweest. Hij had bekende gezien, maar hij kon niet met ze praten. Zo zag hij ook zijn moeder en zijn vader, al had hij de kater nooit persoonlijk gekend leek hij op hetgene wat altijd aan hem verteld was. De overleden Medicine cats beantwoorde enkele van zijn vragen en legde uit dat hij het wel zou kunnen. Het was een kort gesprek geweest maar het liet een indruk achter. En Innerghost ging hier een hoop katten ontmoeten. Acefray dacht hieraan tot hij bij de prachtige steen kwam die niet alleen de grot, maar ook de omgeving verlichtte. “Als je er klaar voor bent kan je Moonstone aanraken. Ik zal hier wachten tot je terugkomst” Om dit duidelijk te maken ging hij zitten en wachtte tot Innerghost hetzelfde zou doen. Het was het beste om te gaan zitten of liggen, zodat je comfortabel bleef tot je terug kwam. Anders was je gelijk stijf en moest je weer opwarmen. Ach, minste van de zorgen.

Acefray was ondertussen gaan zitten en had zijn staart wat slap op de grond laten vallen. De grot was in tegenstelling tot de koude nacht warm, iets dat bijna af leek te stralen van het licht die Moonstone gunde. Het was een vredige plek en om hier te komen was die lange reis waard. Vooral voor Innerghost, die er 9 levens voor terug kreeg. Hij had verwacht dat Innerghost nu meteen haar snuit tegen het ding aan had gehouden, om zo naar Starclan te gaan. Dus het moment dat ze omdraaide en naar hem lachte zorgde voor een zichtbare verbazing op zijn snuit. Ehem. Dat had hij niet zien aankomen, niet dat het erg was. Hij zou heel graag zijn taken uit willen voeren zonder bang te zijn met de zwarte kattin te moeten praten. Toegeven, ze was wel intimiderend. Dat ze de goeie kant op gingen zorgde echter wel voor een klein grijnsje terug. Ace keek toe hoe de Deputy de steen aanraakte en zo naar Starclan ging. Zijn eigen blik gleed naar de opening van de grot, vanwaar het licht kwam. Laat dit niet te lang duren, dacht hij hoopvol. Het knagende voorgevoel zorgde voor zijn onrust, terwijl zijn blik op de zwarte kattin bleef liggen.