We go together like Robin and Batman

Het was nog vroeg n de ochtend toen de gestreepte kit voorzichtig de den uit sloop. Zijn moeder sliep nog, en dit was dus de ideale kans voor hem om het kamp een beetje te gaan verkennen. Tot nu toe was zijn leven zeer saai geweest aangezien Butterstar de keuze had gemaakt om in de leader den te blijven in plaats van de nursery, waar haar kits wel een leuk leven zouden kunnen hebben. Technisch gezien was het dus haar schuld dat hij weg moest sluipen, en met dat excuus trok Robinkit er dus op uit. Hij was al wel vaker buiten geweest, maar niet met zoveel vrijheid als nu. Eigenlijk was hij in een rechte streep bij de waterkant, en gefascineerd keek de kit naar de overkant waar het territorium lag. Daar was het vast veel cooler dan in het kamp!

-Eerste post voor Creamyfrost

Vrolijk trippelde Robinkit verder zonder ook maar om zich heen te kijken. Hij keek dus ook verrast op toen hij een plof hoorde, en zijn grote neef achter zich zag liggen. De witte kater stond niet op, en keek heel wazig. Bezorgt sprong Robin naar hem toe. "Creamyfrost?" Vroeg hij een beetje angstig. Het was niet in orde, dat kon de kit zelfs zien, en het feit dat er geen andere katten in de buurt waren maakte hem bang. Straks gebeurde er iets ernstigs, en was er niemand om zijn neef te helpen. "Creamyfrost?" Vroeg Robinkit waarna hij voorzichtig zijn neusje in zijn vacht duwde. "Wat gebeurde er? Waarom sta je niet op?" Paniekerig keek hij nog eens om zich heen. Waar was Honeyscent? Die moest toch voor zieke katten zorgen? Waarom was ze dan niet hier?

Robinkit keek bezorgt naar zijn neef, maar toen Creamyfrost een paar keer knipperde keek hij niet meer zo eng. Er kwam een wrang glimlachje op zijn lippen, maar Robin keek nog steeds een beetje bezorgt. “Ha Robinkit.” Zei Creamy overdreven vrolijk voor een kat die net nog bewegingloos op de grond lag. Een beetje moeizaam kwam hij iets overeind. “Het is al goed. Ik moet gewoon weer even beter worden.” Creamyfrost gaf hem een kopje, en Robin spinde zacht. Hij was echt bang geweest. “Hoe gaat het met jou?” Vroeg zijn neef, maar Robinkit negeerde de vraag volledig. Over zichzelf praten was fijn, en hij wilde echt weten wat er net gebeurt was. "Waarom viel je?" Vroeg hij koppig. "En waarom kwam je niet meer overeind? En waarom keek je zo raar?" Toch erg verwachtingsvol keek Robinkit zijn grote neef aan. Hij kwam de laatste tijd niet meer zo vaak op bezoek, en hij moest toegeven dat hij hem wel erg miste. "En wat voor ziekte heb je dan?" Vroeg hij uiteindelijk.

“Mijn spieren zijn heel erg afgezwakt, omdat ik niet genoeg gegeten heb de laatste tijd.” Creamyfrost keek hem niet aan alsof hij iets verkeerd had gedaan. Te weinig eten kon je natuurlijk niet iets goeds noemen, maar zo erg was het toch niet? Robin begreep het niet echt goed dus hij was blij dat er nog wat aanvulling kwam. “Het voelt de laatste tijd soms alsof ik allemaal wolken in mijn kop heb, die moet ik eerst wegjagen en dan kijk ik niet meer raar.” Oei, oei, wolken waren niet goed. Er viel zo een pak sneeuw uit en dan had je een probleem. Het waren echt enge dingen, en Robin vond het fijner als er gewoon geen wolken in de lucht waren. “Het ligt aan de papaverzaadjes.” Legde Creamy verder uit. “Maar het komt wel weer goed hoor.” Robin knikte. Vast wel toch? Hij had eerlijk gezegd niet alles begrepen, maar toch stelde het hem gerust om te weten wat er aan de hand was. "Wolken zijn ook eng." Opperde Robin. "En papapaver zaadjes ook niet, toch?"