The light behind your eyes

Zijn scherpe klauwen gingen zonder probleem door de nek van de muis. Nu gepind tegen de grond lag het diertje langzaam te sterven. Draco zou het snel kunnen afmaken, maar wie gaf echt om een muis? Verveeld trok hij zijn klauw over het lijfje van de muis. Dit was genoeg om de laatste adem uit hem te halen. Met snelle happen verslond Draco hem. Erg vullend was het niet. Er zat al dagen een soort leegte in hem. Geen enkele taak vervulde hij nog met enthousiasme. De witte kater spuugde de haren die in zijn mond bleven zitten uit en liep toen verder. Een doel had hij niet, behalve ver. Het bloodclankamp had hij al helemaal geen zin in. Met een ruk stond hij stil toen een bekende geur zijn neus bereikte. Nee. Dat kon niet. Paniek steeg in hem op terwijl hij probeerde uit te vinden waar het vandaan kwam.

>Amare

'Mrauw!!' Krijste de poes toen ze met een plof op de grond terrechtkwam. Met tot spleetjes geknepen ogen keek ze naar de boom waar ze zojuist uit gelazerd was. Nee, klimmen was niet haar sterkste kant. Als iemand haar actie had gezien moet ze er wel heel stom uitgezien hebben. Niet dat ze dat niet was. Ze was een verschrikkelijke kluns die vaak haar jacht verpeste door iets simpels als op een blaadje te stappen, of door iets te luid haar neus op te halen. Ze was gestrest. Gestrest sinds die ene ontmoeting. Hoe heette hij nou alweer? Ze was het vergeten. Draak? Drak.. Draco? Was dat het? Het liefst wou ze deze kat uit haar gedachten verbannen. Misschien had ze dat ook wel gedaan, maar het heeft haar niet veel meer dan een gevoel van gemis. Ze miste iets in haar leven. Ze miste zijn liefkozende woordjes, de blik in zijn ogen als ze er stiekem in keek. Misschien was het allemaal toneelspel. Had ze deze kat maar nooit ontmoet. Dan had ze nooit geweten hoe het voelde als er iemand tegen je sprak zonder haar meteen te bevooroordelen. Plotseling verdween die waas van gedachten. Een bekende geur drong haar neus binnen en vulde haar met een gevoel van misselijkheid, maar ook van blijdschap. Was het.. hem??

Gehaast draaide hij een elegant rondje. Waarbij elegant betekende dat hij bijna over zijn eigen poten viel. Haastig ging hij recht zitten. Nu wist hij waar de geur het sterkst was en waar ze dus ook zou moeten zijn. De kans dat ze hem voorbij liep was klein. Draco haalde zijn tong snel een paar keer over zijn vacht en concludeerde toen dat hij er goed uitzag. Sinds hun vorige ontmoeting was hij flink gegroeid. Dat moest haar ook wel opvallen. Zijn vacht was langer maar ook minder regelmatig. De paar plekken waar Deathbite hem gemeen had gebeten was het nog kaal. De rest werden nu al littekens. Zenuwachtig bewogen zijn oren al was de rest van hem nog kalm. De bekende flirterige glimlach stond op zijn gezicht. Dit allemaal in afwachting van een poes.

Daar zat hij. Daar zat hij gewoon. Ze zou zo op hem af kunnen stappen. Ze zou zo met haar volle gewicht op hem kunnen springen en hem kapot kunnen maken. Eigenlijk zou ze dat niet kunnen. Ze was zwak, gesloopt en klein. Ze zou nu terug naar huis kunnen gaan en verder kunnen gaan zitten piekeren over hoe het toch verder met haar moest. 'Nee..' De poes stapte zette een stap, ademde diep in en stapte de bosjes uit. Ze probeerde zo relaxt mogelijk op hem af te stappen. Waarschijnlijk zag hij haar angst, zenuwachtigheid en de paniek in haar ogen. Waarschijnlijk zou hij haar weer aanvallen om vervolgens met haar te flirten. Nu ze zo naar hem keek merkte ze op dat hij veel groter was dan hij was tijdens hun laatste ontmoeting. Zijzelf was amper gegroeid en was belachelijk klein voor een poes van 15 moons. Hij torende nu boven haar uit. Normaal gezien iets wat haar de stuipen op het lijf zou jagen, maar nu eerder een opluchting. Waarschijnlijk was hij groot, sterk en machtig. Hij was knap, dat viel niet te ontkennen en om de een of andere reden gaf ze om deze kat. Ze haatte hem, maar hield van hem. Ze was wanhopig sinds ze hem had ontmoet, of nou nee.. Sinds haar vader stierf en ze er hopeloos alleen voor stond. De rogue ging voor hem zitten en keek recht in zijn giftige ogen. Een flirtig glimlachje lag op zijn mond en ze wist dat het nep was, maar smolt van hem. Sterk moest ze blijven.. Dit was misschien haar laatste kans bij hem.. 'Lang niet gezien', Miauwde ze. Een grijns verscheen op haar gezicht. 'En, deed het pijn? Om mij te missen?' 'Bah' Spuugde ze vol walging van zichzelf. Nu leek ze net op hem. Op iemand die charmes faked en het was o zo simpel.

Zijn ogen gingen omhoog en ontmoette de haren. Een uitdrukking van verveling stond erin te lezen. Samen met Amare kwamen alle herinneringen ook weer terug. Over alles wat er toen was gebeurd, wat nu nog steeds gebeurde. Ze zouden hem kunnen vermoorden als hij ze doorliet. Inplaats daarvan sloot hij zich af van zijn gevoelens. Een nieuwe Draco was ontstaan en met diezelfde kater ging Amare nu kennis maken. In haar ogen zag hij een weerspiegeling van zijn eigen gevoelens. Haar woorden maakte hem aan het lachen. Dezelfde haat en charmes als vorige keer. 'Niks veranderd zie ik.' Ze was nauwelijks gegroeid sinds laatste keer. Misschien was het omdat hij was aangekomen, maar ze leek zelfs wat magerder. 'Je kan nog steeds wel een muis of twee gebruiken.' Nonchalant wachtte hij op haar antwoord.

'Ach hou je kop', Snauwde de poes geïrriteerd. Ze wist zelf ook wel dat ze belachelijk mager was, maar dat hoefde hij er van haar nog niet in te wrijven. Buiten dat was ze uiterlijk misschien vrij weinig verandert, maar had ze voor haar gevoel een mentale revolutie ondergaan. Ze had nagedacht, misschien wel iets te veel. Ze had altijd gedacht dat nadenken intelligent maakte, maar haar heeft het haar alleen maar blind gemaakt. Blind voor de wereld, blind voor wie ze in werkelijkheid is. Even overwoog ze om haar excuses aan te bieden voor haar gesnauw en haar toneelspel op te geven. Beter stortte ze nu meteen alles wat haar dwarszat bij iemand uit voor haar negatieve gevoelens haar vanbinnen opvraten, maar nu was niet het goede moment. Ze moest eerst 'closer' worden met deze kat voor ze alles van zichzelf vrij zou geven. Als ze nu alles zou vertellen zou ze zichzelf kwijtraken. Dat wist ze gewoon. 'Dus, hoe gaat het met jou?' Heel cliché allemaal, maar ze moest toch ergens beginnen.

Draco begon te lachen. 'Ik weet dat je van me houdt.' De houding van Amare schrok hem niet af, het was juist... aantrekkelijk. Testen of hij nog steeds de gave had om haar te veroveren, maar nu met hindernissen. De manier waarop haar ogen verharde en ze hem uitdagend aankeek. Ze hadden allebei veel meegemaakt sinds hun laatste ontmoeting. Al had Draco geen idee wat er was gebeurd, het was vast ingewikkeld voor haar geweest. Voor hem ook, met Broken en Stone. 'Beter dan ik had verwacht.' Hij gaf haar een welgemeende glimlach. Het ging prima. 'Waar ik meer geïnteresseerd in ben is hoe het met jou gaat, tenslotte was jij degene die nooit meer terugkwam.' Iets wat hem rond die tijd maar pijn had gedaan dan hij wou toegeven

.

'Ja!!' Schreeuwde Amare's ziel. 'Ik hou verdomme van je! 'houden van'. 2 woorden die ze nooit uit zou durven spreken. 2 woorden die haar simpelweg alleen maar pijn gedaan hebben. 'Oh het gaat..' Amare's adem stokte. Ja? Ging ze het eruit gooien? Als ze het nu niet deed, zou het dan nooit meer goed met haar komen? Nee, daar geloofde ze niet in, maar iets in deze kat trok haar aan en ze was bereid om het blind te vertrouwen als het niet anders kon. 'Eerlijk gezegd gaat het verschrikkelijk met me. Ik voel me leeg, verlaten, eenzaam..' En jij bent iemand die ik graag die eenzaamheid weg zie halen..' Opeens vroeg ze zich af waarom ze hem had genegeerd, hem alleen achter zich had gelaten en hem niet gewoon op heeft gezocht. Het was zo simpel. Amare en Draco. Het klopte gewoon. En als het niet klopte, dan zorgde ze daar wel voor. 'Het spijt me..' Wat was ze zwak. Hij was juist degene die haar pijn had gedaan, toch?

Het gaat? Afwachtend keek hij haar aan. Ze zag er niet uit alsof het goed ging en Draco wist dat dat gedeeltelijk zijn schuld was. Hij had haar misleid. Haar wijs gemaakt dat hun liefde van beide kanten kwam. Nu zat daar meer waarheid in dan toen. Er zat nog steeds een gevoel van warmte tegenover haar in hem. Nu hij het met Stone had verpest konden ze het tenminste proberen. Een tweede kans, een die hij misschien niet zou verpesten. 'Nee, het spijt mij.' Met verdriet in zijn ogen, echt of nep wist hij niet, keek Draco haar aan. 'Ik heb je bedrogen.' Als een lichtknop schakelde zijn gevoelens weer om. 'Maar nu hebben we weer een hele nieuwe kans.' Zijn flirterige houding was weer terug.

'Een nieuwe kans..' Even vroeg Amare of hij echt wat voor haar voelde, maar die twijfels verdwenen als sneeuw voor de zon bij de gedachten aan zijn vacht tegen de hare. De warmte van zijn adem tegen haar hals. 'Ja?'Begon ze. 'Meen je dat?' Natuurlijk meende hij het, anders had hij dat niet gezegd toch? Althans.. Hij was een meester in acteren en misschien was dit net als hun andere twee ontmoetingen puur toneelspel. Ze wou dichter bij hem gaan staan, puur om hem uit te testen. En misschien ook een beetje omdat ze daar erg naar verlangde, maar ze zat al bijna op hem dus besloot dat maar beter te laten. Hoe kwam ze ooit uit deze ongemakkelijke situatie? Door zich gewoon aan het over te geven? Of door voor haar gevoelens weg te blijven lopen.. Het was erg makkelijk om deze vraag goed te beantwoorden en toch deed ze er zo moeilijk over. 'Heb jij serieus gevoelens voor mij?'

Hij knikte tegen haar aan zodat ze het voelde. Hun vachten tegen elkaar waren verbazingwekkend warm. Het was intiem om hier zo met haar te staan. Ze hadden elkaar pas drie keer ontmoet tenslotte. Toch was het comfortabel. Omdat het eenvoudig was. In alle aspecten. Met Stone waren er voortdurend de twijfels geweest, zelfs nadat ze eindelijk bij elkaar waren gekomen. Bij Amare had hij daar totaal geen last van. 'Ik weet het niet.' Een zachte zucht verliet zijn mond. Hij kon het proberen. 'De laatste tijd is ingewikkeld geweest.' Zolang ze maar geen kittens kregen was dit veilig. Niemand hoefde erover te weten behalve hun twee.

Amare verstijfde toen ze plotseling tegen elkaar aan stonden. Oh was voelde dat goed. Ze vroeg zich af of hij haar echt van alle pijn zal verlossen, maar diep van binnen wist ze dat niemand dat kon. Draco niet en zelfs haar vader niet. Het bleef even stil.'Vertel maar', miauwde de poes. 'Ik wil best luisteren.' Dat wou ze ook, maar woede of verdriet, ze had geen idee welk van de twee borrelde in haar op. Ingewikkeld? Als in.. hij had ook nog iemand anders? Zij was dus niet zijn 'ware' liefde? Amare probeerde zich nog in te houden, wachtend op zijn antwoord. Als hij echt al die tijd had geacteerd dan mocht hij dat best tegen haar zeggen. Ze wou best een nieuwe start maken, maar wel een eerlijke start.

Short, sjorrie
En oh oh oh wat maakt ze zich toch druk ^^

Oké, dit was zijn kans. Een deel opbiechten (niet over Broken natuurlijk) en dan een nieuwe kans. Dat was makkelijk toch? Er waren nog geen echte gevoelens maar die konden wel komen. Of niet. Dan was er gewoon minder kans dat zijn hart opnieuw brak. 'Goed, het was een leugen.' Met een dramatische start werd ieder verhaal beter. Nu wist hij honderd procent zeker dat hij haar aandacht had. 'In het begin dan, ik was gewoon wat aan het flirten. Het gevoel dat iemand aan mijn poten lag prefereerde ik over echte liefde. Rond die tijd was ik ook al met Stone. Tenminste, er was iets we wisten alleen niet wat.' Behalve hele sterke vriendschap dan, die nu verpest was. 'Daarom hield ik je gewoon aan het lijntje, maar toen je verdween begon ik dingen te beseffen. Een soort van respect voor je.' Draco zuchtte, waarom was dit zo lastig? 'Ik weet niet of het liefde is, maar ik wil het wel proberen.'

Amare stond vastgenageld aan de grond. Hij had haar aan het lijntje gehouden.. Ze had zich druk gemaakt om niks. Er was gewoon tegen haar gelogen en zij had het geloofd. Waarom was ze hier nog? Het liefst wou de poes in zijn gezicht spugen en hem laten voelen wat zij had gevoeld. Ze kon nu gewoon weglopen.. Dan was ze van hem af, maar nee.. Hij was nu wel eerlijk tegen haar. Ze wist niet of dit de volle waarheid was, maar dit was al zeker heel wat als je keek naar zijn oude gedrag. 'Ik wil het best proberen..', begon de poes. 'Maar het is beter als we elkaar eerst wat beter leren kennen..' Dit was vaag.. Eerst wou ze niets liever dan hem om hem vervolgens maar te haten.. En nu.. nu wist ze het niet meer zo goed. Ze wou het best met hem proberen. Ze wou best bevriend zijn met deze kat of zelfs nog meer..

Sorry voor de late reactie! Sad

'Yeah, dat snap ik.' Eigenlijk snapte hij er niks van. Wat beter leren kennen? Hoe wou ze dat doen? Ze zagen elkaar een keer per eeuw omdat hij een Bloodclanner was en zij een rogue. Hij had haar zojuist zo'n beetje zijn gevoelens verteld. Ze woude het allebei proberen, waarom deden ze het niet gewoon? Maar hij hield zich stil daarover. Misschien kwam hij er ooit nog wel achter of ze gelijk had en ze elkaar gewoon echt beter moesten leren kennen. Of het werd niks. Draco stond open voor beide. 'Maar ik ben nog steeds de knapste kater ooit toch?" Om de sfeer wat lichter te maken gaf hij haar een plagerig stootje.

'Jij bent wel de knapste kater die ik ooit heb ontmoet, maar ik ken niet zo héél veel katers.' Er verscheen een plagerige glans in haar ogen die vrijwel meteen weer verdween toen ze aan haar vader dacht. Hem had ze gekend. Hem had ze beter gekend dan wie dan ook.. Het kon niet anders dan dat de kat die tegenover haar stond haar spontane stemmingswisseling had opgemerkt. Ze drukte zich gauw tegen hem aan en probeerde haar vader te vergeten. Ze moest stoppen met rouwen om iemand die niet meer leefde en zou zich moeten focussen op katten die wél leefden, zoals Draco. 'We moeten elkaar vaker ontmoeten.' Besloot ze. Ze keek hem met een flirterige blik aan. 'Tenzij je daar iets op tegen hebt.'

Onderwerp: Re: The light behind your eyes