Just a main atraction

De kater liep rond de Twolegnestrijen. Zoals gewoonlijk was het weer een saaie dag geweest. Het was vandaag pas de eerste dag na dat de pijn vervaagd was en hij weer buiten mocht zijn. Eerlijk gezegd was hij Vitani zwaar dankbaar. Al had ze een enorm litteken opgelopen. Zijn blik strak op het Thunderpath gericht. De geuren van bijna een week geleden kon je nog net ruiken. Hij gromde vanbinnen bij het zien hoe meedogenloos die Twolegs waren. Hij had heus wel gezien dat hun de monsters bestuurden. Ze wisten toch wel te zien tussen die hele donkere ruiten? Hoe konden ze anders weten waar ze waren?
Alhoewel hij net problemen had met zijn spieren dat hij niet eens op kon staan, leek de kater nu veel meer sterker dan hij voorheen was. Waarschijnlijk omdat ze hem wel goed verzorgd hebben. Dat moest hij wel toegeven. De kattin gaf hem eten, water en likte hem zelfs schoon. En hij merkte wel dat ze veel beter was dan hem in zichzelf verzorgen.

De wind blies een aardig ijzige bries en doorboorde zijn vacht binnen wat hem even liet trillen. Zijn ijskoude ogen gericht op de harde grond gevuld met knarsende grind. Hier moest hij oppassen. Er waren veel kattenmeppers, zei zijn vader altijd. Wat Tornado voor geen haarbal kon geloven. De enige die hier katten mept is hij zelf. Of anders de BloodClan. Maar Twolegs waren niet snel en niet slim genoeg om een kat te vangen. Al bleven die gedachtes vastkleven aan zijn gedachtegang als een vlieg in de val van een spinnenweb. Elke dag, elke uur had hij zichzelf voorgehouden dat zijn zus nog leefde. Ore, ze mocht een half jaar ouder dan hem zijn, en misschien hem als klein kind behandelen. Maar ze waren in zulke korte tijd erg gehecht geweest. En nu was opeens verdwenen.
Plots leken er wel voetstappen achter hem gehoord te worden. Zware voetstappen. Dit waren kennelijk geen pootstappen. Met een ruk keek de bruine tabby achter zich. Wat deed die Twoleg daar? Nonchalant lopen? Ach, dachten ze nou echt dat hij zo dom was? Meteen greep hij zijn kans en rende weg. Maar zijn blik bleef alleen vastklampen aan de Twoleg achter hem dat hij niet emrkte dat een andere Twoleg hem vastpakte. Meteen begon de Member te grauwen en te kronkelen. Zijn nagels proberend te boren in de wollige 'beschermer' van de Twoleg dat om zijn romp zat. Hij siste vijandig. "Laat me los!" Zijn oren waren plat naar achteren gevouwen en zijn ogen waren groot en rond van angst. Wat zouden ze doen? De Twoleg die hem vasthield vloekte hard tegen de kater nadat het hem, duidelijk, lukte zijn nagels in zijn armen te steken en duwde hem ruw een smalle kooi in waar Tornado zelf amper in lukte te kunnen. Hij mauwde luid en duidelijk om hulp. In de hoop dat tenminste een kat hem gehoord zal hebben. De grote palen van de kooi drukten tegen zijn halsband wat hem half liet stikken. 'Scourge help me', gromde hij in stilte. Terwijl hijzelf, te moe en zwak om weer tegen te stribbelen, toekeek hoe hij in het buik van het monster werd gegooid. Hij slaakte een zucht. Van opgeven. Zou hij ooit zijn Clan terugzien?

- Brat first, daarna alleen BloodClan
Alleen Brat krijgt toestemming Claw en Zira te informeren.

Ze had hem gevolgd ze had geen idee waarom, Vervleing? misshien maar iets vertelde haar dat er iets stond te gebreuren iets met Tornado,Daarom had brat haar kittens in de barn achter gelaten om de kater te volgen ze bleef een stuk achter hem zodat hij haar niet zou opmerken, Eigenlijk was er niet veel voor nodig de kater was diep in gedachten erg diep, Brat had altijd zoon vreemd gevoel als ze in e buurt van Tornado was, Kwam het omdat hij veel op Hurricane leek? of was het iets anders? wilde schudde de rode poes met haar kop om die gedachten uit haar hoofd te krijgen,'Het zal wel' siste ze zachtjes, De kater stopte Brat kende dit gebied hier kwamen veel twolegs twolegs die katten steelde ze had haar kittens ook goed wijs gemaakt dat ze hier nooit mochten komen er zaten te veel risco's aan, brat dook snel achter een bosje en duwde een paar blaadjes uit haar zicht zodat ze de bruine kater goed in de gaten kon houden, Maar toen klonken er opeens zware stappen en het waren zeker een poot stappen met grote ogen keek de rode poes hoe een twoleg zich over Tornado boog en hem vast grijpte de member probeerde zich los te krabben maar dat had geen effect op de twoleg, Brat bleef versteend kijken als het een andere kat was of een hond dat ze tornado wel te hulp geschoten maar nu met een twoleg? nee dat was een ander verhaal, "Laat me los!" de poes keek zwijgend toe ze hield zich extra stil in de hoop dat de twoleg haar dan niet zo opmerken en haar ook mee zou nemen, Met grote ogen keek te toe hoe hij in een kleine kooi gegooit werd 'Oh no' siste ze zachtjes, Ze kon zijn kreten van hulp horen maar ze bleef stil ze keek toe hoe hij in een monster werd gegooid, Wat moest ze doen? hem helpen maar gevaar op eigen leven of niks doen?

Het had een beetje gevriest en die nacht ook dus ook wat gevallen. Vandaar dat de kater half uitgleed op een plasje, verhard water. Hij vloekte wat voordat hij voortliep. Dit was de beste Twolegnestrij, vond hij. Hier waren zoveel eenzame, hulpeloze Twolegs, en de meesten waren oud, maar verder hadden ze zoveel behoefte een gezelschap dat ze alles op alles zetten om een kat te vangen. Volgens een hoeveelheid van katten werd dit de 'mepstraat' genoemd. Bekend om de 'kattenmeppers' die hier het actiefst waren. Zo was het nu ook het geval. De rode kater zelf had gemerkt dat die ene Brat... ahum... wéér zwanger was. En dus was het zowel een beetje zijn taak haar in de gaten te houden, aangezien hij ook niet veel te doen had. Haar vinden was geen robleem, want haar verse geur kondigde duidelijk aan dat ze hier geweest was. Maar het kon ook zijn dat ze niet eens verder liep. Zijn groene ogen keken vragend richting wat lawaai dat plotseling in het niets verscheen. Plots schoten zijn oren naar achteren. Twolegs! En niemand zomaar een groep, het waren die kattenmeppers. Dus het was wel waar, de mythe uit vele verhalen, en hij maar als kitten denken dat het niks was. Met een snelle, hoge sprong schoot de kater de struiken in. Dwars door de struiken. Wat angstig te zijn ontdekte verstopte hij zich onder een struikgewas. Te gericht op het monster waar de bruine tabby, bekend als ene Tornado, in het buik van een monster gegooid werd, merkte Mutt niet dat hij nog wat gezelschap had. Er was geen tijd te ontdekken wie het was. Want voor hij het wist reed het voertuig weg.

Meer dan de helft van de dag had hij weer niks gedaan. En dat kwam voor een groot deel doordat hij ook niets voor nuttigs was. Zijn halsband leek leeg en zielig, wat niet zo raar was aangezien hij maar één hondentand aan had. Zijn verschillend, gekleurde ogen keken richting een gedaante niet zo verderop. Hij rende er meteen ernaartoe. Dit zag er niet goed uit. De sterke geur van bloed drong zijn neus binnen. Uiteindelijk kwam de rode gestreepte kater aan op de plek waar de poes was. Haar gezicht was opengescheurd. Was ze aangereden? Zonder na te denken pakte hij haar vast via haar nekvel tot ze veilig aan de kant was. "Gaat het? Je wond ziet er niet zo best uit", miauwde hij bezorgd. Wat was er gebeurd?"