Shut up and Dance

Met een muis op haar poten had ze al een tijd in het kamp gezeten. Het was vroeg in de ochtend en eerst mochten de kitten de nursery nog niet uit, puur omdat ze anderen wakker zouden maken. Maar zodra ze haar muis op had kwamen er al kittens uit de nursery stormen en bijna gelijk was ze het kamp uitgelopen om een moment van rust te zoeken. Al was de poes erg van de spelletjes vandaag was ze rustig. Moe waarschijnlijk. Ze had in haar eigen nest geslapen de laatste tijd. Dat van Gray was toch iets te krap geweest. Al miste ze het ergens wel. De gedachte schudde ze uit haar hoofd en ze versnelde haar tempo. Eerst was haar plan om naar de rivier te gaan om daar wat te vangen, maar een geur had haar van haar weg gehaald. Ochtendmist was nog te vinden wat het zicht slechter maakte, maar de geur kende ze goed. Al snel klonk het vallen van water en ze zag het zwarte gestalte van de kater. Hij zat gevaarlijk dichtbij de waterval, dat stopte Vixen echter niet. Op een best stille manier kwam ze aanlopen en ging nog een eindje van hem staan. "Can I join you?", vroeg ze toen. Haar stem klonk raar rustig en zacht. Uh begon ze een softie te worden?

Ze mocht bij hem zitten en ze liep gelijk naar voren. Ergens had ze gehoopt op een iets groter welkom. Een welkom die haar vrolijker zou maken, maar je kon zien dat er iets was dat Gray niet lekker zat. Al was het een tijdje geleden ze ging best dichtbij hem zitten. Legde haar staart over haar poten en daarbij kwam het ook deels op Gray zijn poten liggen. Haar hoofd wou ze eerst nog tegen hem aan leggen, maar middenin de beweging stopte zijn opmerking haar. De gele ogen gingen even naar hem. "Gray," zei ze met een korte lach. "Je nest is te klein voor ons beide." Haar blik ging naar voren. Naar het water onderaan de waterval. "En ik weet niet wanneer ik gewild ben en wanneer niet." Nu zuchtte ze en terwijl ze naar voren bleef kijken leunde ze wat voorzichtig tegen hem aan. De poes had zin om haar ogen te sluiten en gewoon zo te blijven zitten. Dat zou natuurlijk niet gebeuren. Maar zij zat er zo wel lekker.

De kater nam afstand Vixen ging weer normaal zitten. Ze had het kunnen verwachten, maar baalde er op één of andere manier nog van. Het fijne moment was snel afgelopen en ze draaide zich nu helemaal naar hem toe en keek hem strak aan. "Vixen, jij bent altijd welkom." Die woorden konden een glimlach op haar gezicht laten komen, maar de woorden erna zorgden dat dat niet ging. De gele ogen die dwars door iemand heen konden kijken gingen naar de grond en ze dacht na. Ze kon bedenken hoe Gray het wel niet zag. Vixen kwam één keer bij hem liggen en daarna niet meer. Onbewust had Vixen waarschijnlijk hetzelfde gedacht als Gray nu dacht en hardop zei. Waar waren ze aan toe? De poes behandelde dit als een spelletje terwijl dat niet zo voelde en Gray eerst ook niet, maar nu wou hij weten wat dit was. Zij wou het ook wel weten. De gele ogen gingen naar zijn grijze nadat ze kort haar hoofd had geschud. "Ik kan geen antwoord geven." Haar staart haalde ze van zijn poten en ook zij deed een stap achteruit. Wat tegen al haar instincten in was. "Denk je dat ik dit niet serieus neem?", vroeg ze. Kort liet ze een stilte vallen. "Want dat is niet waar." Ze hield afstand, zoals hij zei. Beide wisten ze niet wat het was, dus dat moesten ze eerst duidelijk hebben.

De grijns van de kater zorgde ervoor dat ze een kleine glimlach op haar gezicht kreeg, maar die verdween toen zijn woorden klonken. "Zo ben ik Gray", antwoordde ze met een kleine grijns. Een zucht kwam uit zijn mond en ze keek langs Gray naar het water. "Ik wil gewoon weten of we ooit meer kunnen zijn dan een lolletje." Nou dit was dan de beslissing. Als ze nu de goede actie maakte zou het geen spelletje meer zijn. Je zou denken dat je daar lang over na zou moeten denken en vooral als je Vixen was die misschien iets te close was met elke kater hier. Alleen Gray leek vanaf het begin anders en hij was één van de weinige waar ze de spelletjes bleef houden. Panther ook, maar dat was een vriendschap. Na zijn woorden kwam ze dan ook snel in actie. Een warme glimlach kwam op haar gezicht en ze draaide haar hoofd wat. Op haar sierlijke manier ging ze staan en de stappen die ze van hem af had gezet had zette ze weer in zijn richting. Echt heel vlak voor hem ging ze zitten zodat haar neus nog net voor de zijne was. "Ik denk het wel", zei ze met een glimlach. Vixen de softie ja, maar ze kon het niet laten. Wachtend op een reactie bleef ze hem aankijken, neus voor zijn neus. Het was misschien wel te zien aan haar welk antwoord ze had en ook hoopte terug te krijgen.  

De aanraking verspreidde toch wel warmte door haar hele lijf en het was moeilijk om daarna zo dichtbij hem te zitten zonder tegen hem aan te zitten. Vandaar dat ze haar snuit op een best lieve manier in zijn nek begroef en daar bleef ze. "Wat een softies zijn we", zei ze met een draai van haar ogen en een grijns op haar gezicht. Daarna drukte zich wel alleen maar dichter tegen hem aan om juist het tegenovergestelde te doen van wat je zou verwachten. Het was in ieder geval duidelijker nu. Beide hadden ze het duidelijk voor elkaar gemaakt. Geen van de twee had het woord 'houden' nog gebruikt en toch zagen ze het beide wel. Gray was slecht in serieus zijn Vixen in geen spelletjes spelen. Er was niks van aanvulling, maar alleen maar versterking. Vanaf nu konden ze misschien de spelletje samen spelen. Na een zucht bracht ze wel haar snuit weer voor de zijne. "Als ik m'n nest bij de jouwe leg hebben we het te kleine probleem niet meer." Haar manier van laten weten dat ze het serieus nam en dit ook echt serieus overwoog. Dat ze 24 uur lang wel tegen hem aan kon liggen. "Maar zoals ik al zei," begon ze met haar plagerige toon. Met haar staart tikte ze plagerig op zijn poten. "alleen als jij niet elke ochtend bovenop me ligt." Een glimlach stond op haar gezicht.

De woorden van de kater lieten haar glimlachen en ze drukte zich dichter tegen hem aan. Kop in zijn nek en zacht spinnend. "Ik ben bijvoorbeeld heel erg blij dat je nu even een softie bent." Een korte lach klonk van haar. "Fijn, anders ben ik zo weg namelijk", zei ze met haar brutale stem, ergens nog wel de liefdevolle toon die ze eerder had gehad. Met een kopje probeerde ze nog te zeggen dat zij hetzelfde wou zeggen, maar ze vond het te cliché klinken om het hardop te zeggen. Ze zou het wel leren. Op de voorwaarden van haar gaf hij ook antwoord. Haar snuit zat voor de zijne en hij kreeg de geamuseerde toon weer in z'n stem. Hield ze wel van, al was het soms niet te bedoeling en dat liet ze merken. "Ik ben net een beest in mijn slaap." Vixen knikte erna. "Ook als je wakker bent", vulde ze aan met een grijns. Het feit dat hij zijn best ging doen vond ze meer dan genoeg en als een soort beloning voor hem en voor zichzelf dat hij het had gezegd duwde ze kort haar neus tegen de zijne. Daarna stond ze op en draaide zich om. Geen idee wat ze wou doen, maar ze wou niets liever dan samen iets doen. Maakte haar niet meer uit wat. Plagend haalde ze haar staart onder zijn kin door om te melden dat ze wou gaan lopen, daarna keek ze naar voren en nam een stap. "Maar dat je het weet," begon ze en ze keek de zwarte kater met een speelse glimlach aan. "ik bijt gewoon terug." Ze begon met lopen en al kon Gray het niet zien, ze had een warme glimlach op haar gezicht.

De kater kwam naast haar lopen en ze kon het niet laten om een glimlach op haar gezicht te zetten. Goed dat hij het wist. Uit het nest duwen vond ze namelijk geen probleem, daarvan had hij ooit al een voorproefje gehad. Een duw kwam tegen haar schouder en ze ving het goed op. Ze was een stevige poes, zoals Riverclan katten wat hoorden te zijn. Een zucht kwam uit haar mond. Ergens was het een last van haar schouders. Een geheime crush van elkaar houden was het nooit echt geweest. Meer dat ze steeds wat raar bij elkaar terug kwamen en dan weer uit elkaar. Uiteindelijk hadden ze allebei ingezien dat ze elkaars aanwezigheid op prijs stelden, al hadden ze dat beide niet hardop gezegd tot nu. "Maar nu moeten we eerst maar wat mos gaan zoeken voor de grote nestverhuizing." De poes keek zijn richting uit. Het idee maakte haar wel blij eigenlijk. "Je hebt gelijk", zei ze als antwoord. Een plek met mos kwam in haar hoofd op en ze legde kort haar staart op zijn rug om zijn aandacht te krijgen. "Ik weet een goede plek. Kom mee." De poes draaide zich ernaar en tilde één poot op klaar om weg te rennen. Ze wachtte alleen even op een bevestiging. Toen ze die kreeg versnelde ze haar tempo. Blij met wat er was gebeurd net. Een blij gevoel zat in haar buik.

{ Einde topic (Powerplay toegestaan)