Icy icy winds [OPEN]

De ogen van de kleine kitten gingen open. Niet rustig of zoiets. Nee ze sprong gelijk op en keek naar haar zusjes. Het was nog vroeg, maar de enthousiasme van de kitten had haar vroeg wakker gemaakt. Een warrior had het haar verteld een paar dagen geleden en ze was elke dag uit haar nest gesprongen in de ochtend. Het was leafbare en het was haar eerste leafbare ooit. De warrior had verteld dat het misschien zou gaan sneeuwen en dat idee vond ze meer dan geweldig. Witte dingen die uit de lucht kwamen. Crescent was er te nieuwsgierig naar om niet elke dag te gaan kijken of het er al lag. Gisteren was ze ook gaan kijken, toen lag er niks. De kleine kitten begon hoop al op te geven, maar ze hield nog even stand. Ja, Crescent begon ouder te worden en was al bijna 4 moons. Vanaf 4 moons kon ze elke keer bij de ceremonie gaan kijken of ze misschien genoemd zou worden. Zou wel vroeg zijn. De grijze kleine kitten begon ook al wat minder speels te worden, nu meer nieuwsgierig naar alles. Soms kwam haar kleine schattige zelf nog wel eens terug, zoals momenten als deze. Ze sprong het nest uit en trippelde naar de uitgang van de nursery. Eerst zag ze niks, maar toen zag ze overal wit. Haar ogen werden gelijk groot. Met een vrolijk sprongetje ging ze ervoor staan en keek ernaar alsof het gevaarlijk was. Was het gevaarlijk? Één manier om daarachter te komen. Het witte pootje ging al snel erboven hangen. Veel sneeuw lag er niet, maar toch was het eng. Met een plotselinge beweging stak ze haar pootje in de sneeuw om het gelijk weer terug te trekken. Koud! Crescent bleef voor de sneeuw staan en haar ogen vielen op de grote zus van Night, Reed & Grey. Windpaw nee nee Winddancer. En vrolijke blik ging haar kant uit. Hoe kon ze daar zitten zonder te bevriezen van de rare sneeuw? Ze wou heel graag naar de grote zus, maar ze wou niet in de koude sneeuw. Met een wat moeilijk gezicht keek ze er naar en ze liep een beetje in de in- & uitgang van de nursery voor de sneeuw heen en weer. Denk na Crescent. Het leek een beetje alsof er een onzichtbare deur voor de nursery stond waar ze niet doorheen kon. Ze wou niet in de sneeuw staan! Was koud.

De grote zus kwam haar kant uit en ze keek er blij naar. Dan hoefde het niet meer! Al moest ze wel ooit naar buiten. Stel je voor dat ze voor altijd vast zou zitten. "Hallo, Crescentkit", hoorde ze en ze keek met een glimlach naar de grotere poes. "Heey Windpa...", kort keek ze denkend naar de hemel. Nee dat was fout. "dancer", verbeterde ze zichzelf. Daarna glimlachte ze nog breder, ja ze had het goed. De glimlach verdween zodra ze weer naar de sneeuw keek. Het maakte rare geluiden onder de poten van de grote zus en elke keer schrok ze als ze het hoorde tot ze doorhad dat dat de sneeuw was. Nu was ze blijven staan en keek naar de plek waar de ander zat. Hoe durfde ze dat? Met een poot ging ze in de sneeuw en bleef er moedig inzitten met haar poot. Toen ze het optilde was haar lange vachtje nat, maar de sneeuw was poeder geworden. Huh? "Kijk", zei ze alsof Winddancer het ook voor het eerst zag. Maar Crescent had wat ontdekt. Het sneeuw werd poeder zodra je het oppakte, wel heel koud en nat poeder. Haar blik ging naar de tabby. Misschien zou ze uitleg geven? Haar blauwe oogjes gingen na een tijdje weer terug naar haar poot. Haar poot was helemaal nat, maar waar was het poeder gebleven? Wat verbaast zette ze haar poot neer. "Het is weg", piepte ze toen in de richting van de ander. Waar was het heen?

De grote poes legde haar uit wat het was en ze luisterde aandachtig. Het was waren waterdruppeltjes. Wow. Ze kwamen uit de lucht, net zoals regen! Kwamen ze ook uit de wolken? Misschien waren wolken gewoon bevroren, ja dat klonk logisch. Het moest koud genoeg zijn om de wolken te laten bevriezen en dan kon er sneeuw vallen. Vielen bevroren wolken dan niet uit de lucht? Was dat de sneeuw? Wow. Crescent dwaalde helemaal af in haar hoofdje en kort bleef ze nadenkend naar voren kijken. Toen schrok ze geschrokken uit haar wereldje. Kort ging haar tong uit haar bek om zich klaar te maken om wat te zeggen, maar toen viel iets anders haar op. Haar mond was warm. Wat als... "Dus als ik het eet wordt het water? Want ik ben warm!" Haar neus bracht ze boven de sneeuw en op een speelse manier beet ze in de sneeuw. Al snel was het verdwenen en alleen water kon ze doorslikken. Eureka! Blij dat haar theorie klopte keek ze weer omhoog. "Jaja ik had gelijk!", piepte ze vrolijk.